YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) YOU ARE EVERYTHING -21-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-21-
YOU ARE EVEYTHING
'คุณคือทุกสิ่งทุกอย่าง'
"พี่ป๊อป!!!ตื่นได้แล้วน้าาา!!!!!!" ฟางตีเข้าที่แบนใหญ่ ก็ป๊อปปี้เอาแต่กอดรัดเธอจนแน่น แม้ว่าฟางจะอยากออกจากอ้อมแขนนี้เพราะความอึดอัด แต่พอยิ่งเบี่ยงตัวออกเท่านั้นล่ะ แขนแกร่งก็เข้ากอดอย่างแนบแน่นเข้าไปใหญ่..
คนนะไม่ใช่หมอนข้าง...
"ไม่อยากตื่นเลย.."ป๊อปปี้ว่าพลางกอดฟางแน่นขึ้นไปอีก ร่างเล็กจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแล้วยอมอยู่นิ่งให้อีกคนได้ทำตามใจตัวเอง
"ถ้าฟางตายขึ้นมา รู้ไว้ด้วยว่าเป็นเพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ" ฟางเบะปากอย่างนอยๆ คนกอดจึงเลื่อนสายตามองคนตัวเล็กที่ทำหน้าเบี้ยวอยู่ก็อดขำออกมาไม่ได้
"ฮ่าฮ่า ทำไมเธอต้องตายด้วยล่ะ..กอดกับฉันมันทำให้เธออยากตายขนาดนั้นเลยหรอ" ป๊อปปี้ช้อนสายตามองร่างเล็กที่อยู่นิ่งไปสักพัก ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง
"พี่ป๊อป...ฟางไม่อยากตายเพราะพี่ป๊อปหรอกนะ..ฟางยากอยู่กับพี่ป๊อปมากกว่า" ฟางพูดจบก็จับโครงหน้าร่างสูงไว้
"ฟาง..อยากอยู่กับพี่ป๊อปไปนานๆ ตลอดไปเลยยิ่งดี" พูดไปก็เหมือนคอยตอกย้ำกับตัวเองให้เจ็บปวดเล่นๆ ฟางกระยิ้มออกมาแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ร่างสูงอีกครั้ง ไม่นานจมูกรั้นของทั้งสองก็สัมผัสกันชั่วขณะ
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแต่เสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำไมความรู้สึกนี้ทำให้เธอเจ็บนักนะ..ฟางได้แต่ถามกับตัวเองว่าอีกนานเท่าไหร่เธอถึงจะยังมีโอกาสกลับมารักกับป๊อปปี้ อยู่กับเขาไปตลอดเวลา..และเธอก็คิดว่าเธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป๊อปปี้
แต่จะให้ทำยังไง..เมื่อฟ้าลิขิตให้มันต้องเป็นแบบนี้
เราต่างรักกันไม่ได้...
และฟางแค่อยากใช้เวลาให้ได้อยู่กับเขาให้นานที่สุด...
แค่นั้นจริงๆ..
"ฉันไม่มีวันไปไหนทั้งนั้นนะฟาง..ฉันจะอยู่กับเธอ ไม่ต้องกลัวนะ.." ป๊อปปี้เข้ากอดร่างเล็กไว้ ฟางเอื้อมมือกอดร่างสูงตอบ..ฟางซุกหน้ากับไหล่กว้างน้ำตาไหลรินรดแก้ม ความเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจ..
ป๊อปปี้จะไม่ไปไหน..
..แต่เธอต่างหากล่ะ ที่จะไปจากเขา
"ฟางรักพี่ป๊อปนะ..วันนี้เราไม่ไปเรียนกันได้มั้ย" คำพูดของฟางทำเอาร่างสูงชะงักไป ป๊อปปี้ผละออกจากฟางแต่มือทั้งสองยังคงจับไหล่ฟางไว้แม่น แน่สิฟางไม่ใช่คนที่จะโดดเรียนง่ายๆ แต่นี่...
"มีอะไรรึเปล่าฟาง..บอกฉันมานะ..เธอมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า" ใช่..ป๊อปปี้กำลังสับสนและแปลกใจ แต่ทุกการกระทำของฟางตั้งแต่เมื่อคืนเธอก็พร่ำบอกรักเขา ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจแต่ความรู้สึกแปลกๆกำลังคืบคลานเข้ามากระทบใจของเขา...
"ฟางเปล่าสักหน่อย แค่อยากเปิดหูเปิดตา..แค่นั้นจริงๆ" ฟางกำลังโกหก..ฟางพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองได้อย่างแนบเนียนแต่กลับเผยยิ้มเล็กๆให้เขาแทน
"แน่ใจนะ.."
"แน่สิ..แล้วนี่พี่ป๊อปจะไม่ไปอาบน้ำรึไง!เดี๋ยวก็ไปกันช้าหรอก!" ฟางผลักป๊อปปี้ออก ร่างสูงเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นฟางกำลังหงุดหงิด เขาชอบเวลาฟางดุใส่ ชอบเวลาเห็นหน้าเบี้ยวๆของเธอ..มันไม่ได้น่าเกลียดแต่เขากลับมองว่ามันน่ารักมากๆเลยต่างหาก
"ครับๆ ไปแล้ว" ป๊อปปี้เอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
หากเพียงแค่เขาหันหลังกลับมามองฟางบ้างสักนิด เขาก็คงจะเห็นน้ำใสๆที่เอ่อล้นดวงตาของร่างเล็กในตอนนี้..ฟางปิดปากกลั้นเสียงร้องที่สะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดปานขาดใจแบบนี้..ฟางไม่ชอบเป็นแบบนี้เลยจริงๆ..
มันเจ็บปวดที่สุด..
..................................
"อ้าวมากันแล้วหรอเด็กๆ..กินข้าวก่อนมั้ย" อรเดินตรงเข้าไปถามทั้งสองทันทีที่ป๊อปปี้กับฟางเดินตรงมาด้านล่าง ไม่เพียงเท่านั้นมือทั้งสองยังคงกอบกุมกันอยู่อย่างนั้น
ป๊อปปี้ยิ้มน้อยๆให้คนเป็นแม่ก่อนสายตาจะไปหยุดกับคนเป็นพ่อบ้าง ปกรณ์เพียงแค่มองดูมือคู่นั้นสักพักก็หลุบสายตากลับไปที่เดิม..มันทำให้ป๊อปปี้แปลกใจเล็กน้อยที่พ่อของเขาไม่ดุด่าเหมือนเมื่อวาน
"ไม่ล่ะครับ ผมกับฟางเราจะไปกินข้าวกันข้างนอก ขอตัวนะครับ" ป๊อปปี้ว่าพลางโอบไหล่เล็ก แล้วบีบเบาๆ ฟางเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วยสายตาหวาดหวั่นนิดๆ แต่ก็น้อยกว่าเมื่อวานเป็นไหนๆ
"นั้นฟางกับพี่ป๊อปไปก่อนนะคะคุณแม่..คุณพ่อ" ฟางเผลอสบตากับปกรณ์สักพัก ปกรณ์เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ
"ไปเถอะฟางป๊อปปี้ เที่ยวให้สนุกนะ.." เพียงเท่านั้น ร่างสูงก็หันกลับไปมองอรอย่างนึกสงสัย เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเขากำลังจะไปเที่ยวกัน แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ใช่คนที่อยากรู้อะไรมากนักจึงปล่อยๆมันไป
เมื่อทั้งสองดินออกจากบ้านไป อรจึงเดินเข้าไปหาปกรณ์อีกครั้งก่อนจะยิ้มน้อยๆให้เขา
"ขอบคุณนะคะคุณปกรณ์..ที่ช่วยฟาง"
"หึ ไม่เป็นไรหรอกครับ ส่วนเรื่องตั๋วเครื่องบินผมเตรียมไว้ให้แล้วนะ..หนูฟางจะได้ออกเดินทางพรุ่งนี้เลย" ปกรณ์พูดจบก็เดินออกไป อรได้แค่ยิ้มน้อยๆ
เธอคิดว่าวิธีนี้น่ะดีที่สุดแล้ว..สำหรับป๊อปปี้และฟาง..ได้แค่ภาวนาให้ทั้งสองอย่าใช้เวลาให้สูญเปล่า
"แม่ทำตามที่ลูกต้องการให้แล้วนะฟาง..แม่ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจ"
........................................
ตลอดการเดินทางฟางได้เพียงแค่มองทางด้านข้าง..เธอมองออกไปนอกกระจกรถ ฟางไม่อยากให้ป๊อปปี้เห็นดวงตาที่เอ่อนล้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง..ฟางร้องไห้มาหลายครั้งต่อหลายครั้ง..ป๊อปปี้คงไม่ได้สังเกตเธอมาก..ฟางไม่อยากให้เขาเห็นด้านอ่อนแอของเธอเลยสักนิด
"ฟาง..ทำไมเอาแต่หันไปด้านนอกล่ะหะ เป็นอะไรรึเปล่า" แต่ป๊อปปี้ก็อดที่จะเป็นห่วงฟางไม่ได้ ตลอดการเดินทางป๊อปปี้ได้แต่ลอบมองฟางอยู่ตลอด เขารู้สึกว่าฟางผิดปกติไปมาก ร่างสูงจึงเอือมมือไปกอบกุมมือของฟางไว้
"มีอะไรก็พูดออกมาฟาง..เธอเป็นอะไร รู้มั้ยว่าฉันไม่สบายใจเลยสักนิด" ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ฟางเปล่าสักหน่อย.." ด้วยความอดทนฟางกลับพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นไร สบายดีไม่มีปัญหาอะไร แม้ความจริงมันกลับตรงกันข้ามไปหมด
"ไหนหันหน้ามาหาฉันหน่อยสิ.."
ฟางพยายามหันหน้าสบตากับร่างสูง..เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างแนบเนียน รอยยิ้มกว้างเผยให้เห็น..ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็โล่งใจ ร่างสูงยกมือขึ้นยีผมร่างเล็กเล่นๆ
"ยิ้มอย่างนี้สิ..ฉันชอบเวลาเธอยิ้มนะรู้รึเปล่า"
อึก!
ฟางกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดที่ก่อเกิดขึ้นในใจอย่างมั่น..และเธอก็กำลังทำมันไม่สำเร็จ น้ำใสไหลรินอาบแก้มด้านขวาของเธออย่างช้าๆ ฟางรีบหันข้างไม่ให้ร่างสูงเห็น
"พี่ป๊อปชอบพูดให้ฟางเขินอยู่เรื่อยเลยอ่ะ..ฮ่าฮ่า" เธอกำลังแสดงละครได้อย่างแนบเนียน ทั้งที่ในใจมันแทบล้นออกมาเสียให้ได้
เอี้ยด!!
รถสปอร์ตของป๊อปปี้หยุดลงเมื่อถึงเป้าหมาย...ทะเลกว้างน้ำใสที่กระทบฝั่ง ที่ตรงนี้..อีกครั้ง ทั้งสองกลับมาที่ที่เดิม เป็นที่แรกที่ทั้งสอง..
"นึกถึงตอนนั้นเลยนะเนี่ย.." เพียงคำพูดของป๊อปปี้ก็ทำเอาฟางสีหน้าแดงระรื่อ
"ตะ..ตอนไหนพี่ป๊อป!พูดให้มันดีๆนะ" ฟางชี้หน้าร่างสูงอย่างเอาเรื่อง ป๊อปปี้ที่มองก็เขาออกมาชุดใหญ่
"ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ตอนที่ฉันกอดเธออยู่น่ะสิท่ามกลางดางอาทิตย์ที่กำลัตกดิน คิดว่าตอนไหนล่ะหื้ม.." ป๊อปปี้ยิ่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก จนฟางต้องเบี่ยงตัวหลบ มือเล็กเปิดประตูรถออกอย่างรวดเร็ว
"ไม่ได้คิดถึงตอนไหนทั้งนั้นแหละตาบ้า!"ฟางทำเสียงดุ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น
ร่างเล็กเดินตรงยังผืนทราย ฟางค่อยๆหยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วอ้าแขนกว้างรับสายลมเย็นที่กระทบใบหน้าหวาน รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาทะเลแบบนี่..ฟางค่อยๆหลับตาพริ้ม..ความรู้สึกสบายใจก็ผุดขึ้นมาแทนความรู้สึกเศร้าหมอง
"นี่.."ป๊อปปร้เข้ามาโอบกอดร่างเล็กจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ซุกใบหน้ากับกลุ่มผมนุ่มของฟาง
"อีกแล้วนะพี่ป๊อป..อยากให้ฟางหัวใจวายรึไงกัน" ฟางตีเข้าที่แขนแกรง แต่ความจริงแล้วเธอรู้สึกดีเป็นบ้าที่อยู่แบบนี้..
"ทำไมชอบมาทะเลล่ะ.." ป๊อปปี้ว่าพลางสูดดมกลิ่นหอมจากกลุ่มผมของฟางไป
โรคจิต...
"เวลาที่ฟางมาทะเล ฟางจะรู้สึกสบายใจทุกครั้ง.."
"แล้วไงต่อ.." ความจริงมันไม่ได้เข้าหูป๊อปปี้มากนักหรอก เมื่อเขาซุกหน้ากับซอกคอขาวแล้วค่อยๆดูดเม้มมันอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนคนที่โดนทำรอยก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทำให้ป๊อปปี้ยิ่งได้ใจ
หราาาา
"นี่พี่ป๊อป!!หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฟางไม่ได้ไม่รู้สึก ที่จะไม่รู้ว่าป๊อปปี้กำลังทำรอยไว้ที่คอของเธอ ฟางผลักป๊อปปี้ออกให้ห่างแล้วพูดเสียงดุ
"อย่าเข้าใกล้ฟางเลยนะ!เกินสามเมตรนะ!ออกไปเลย!" ฟางพูดขึ้นแล้วเดินกระทืบเท้าออกไปไกลๆจากแฟนหนุ่ม
"เห้ย!!นี่เอาจริงหรอ! เธอไล่ฉันหรอฟาง!" ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น ส่วนฟางก็หันกลับมาตามต้นเสียง
"เออ!! อย่าเข้าใกล้ฟางนะ!ที่พี่ป๊อปเข้าใกล้ฟางอีกล่ะก็ฟางจะโกรธพี่ป๊อปจริงๆแน่!" ฟางพูดแล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหนแค่ไปให้ห่างจากป๊อปปี้ก็พอแล้ว
"คนบ้าอะไรหื่นกามได้ตลอดเวลา!" ฟางกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย แต่ไม่ทันไร
"เห้ย!" ฟางตัวลอยเมื่อจู่ๆร่างขอเธอก็ถูกใครบางคนอุ้มขึ้น..จนตอนนี้ร่างเล็กได้แต่ดิ้นไปมา พร้อมด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย
"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกนะ"
"ปล่อยนะพี่ป๊อป!นี่!"ฟางดิ้นขลุกไปมา แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะหลุดจากอ้อมแขนของร่างสูงเลยสักนิด
"พี่ป๊อปทำอะไรอ่ะ!" ร่างเล็กรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงของป๊อปปี้ฟางรีบเอามือโอบรอบคอร่างสูงไว้กันไม่ให้ตก และนั่นก็ทำให้ป๊อปปี้ยิ่งได้ใจ..
"เป็นไง อยากดุฉันอีกมั้ย.." ป๊อปปี้ว่าพลางอุ้มฟางแล้วเหวี่ยงไปมา จากที่ฟางตกใจตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันสนุกสุดๆ และเธอก็มีความสุขมากด้วย
ฟางก้มหน้าลงหาร่างสูง ก่อนที่หน้าผากของทั้งสองจะทาบกัน..ป๊อปปี้หยุดเหวี่ยงร่างเล็กแล้วเงยข้นสบตาร่างสูง
"ฟางรักพี่ป๊อปนะ..รักมากด้วย"
"..."
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..ฟางก็จะรักพี่ป๊อปแบบนี้..และตลอดไปเลย" พูดจบน้ำตาของฟางก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองอีกครั้ง
ป๊อปปี้มองหน้าร่างเล็ก ก่อนจะเลื่อนหน้าลงประทับจูบลงบนเปลือกตาทั้งคู่ของฟาง...
"ฉันก็รักเธอ..รักมากด้วย รัก..จนไม่เหลือใจไปรักใครอีก" คำพูดของป๊อปปี้อ่อนลงแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายไปหมด
"เข้าใจแล้วล่ะ.."
ฟางได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตัน..เธอเลือกรักไม่ผิดคน
ฟางรักป๊อปปี้..รักที่สุด
แต่ทำไมโชคชะตาถึงไม่เข้าข้างพวกเขาเลยสักนิด..
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนฟางก็จะไม่เปลี่ยนใจ..
........................................
ณ ห้องป๊อปปี้
"ฟาง....ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ" ป๊อปปี้ก้มมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
"ว่าไง.."
"เธอไม่มีอะไรปิดบังฉันใช่มั้ย.."
รอยยิ้มของฟางหุบฉับหลัน พร้อมกับความรู้สึกในอกที่แน่นจนไม่รู้จะเอ่ยออกมายังไง..ร่างเล็กมองไปในดวงตาคู่สวยของป๊อปปี้ เธอดูออกว่าตอนนี้เขาคงเป็นห่วงเธอมาก..มากที่สุด
"ฟางไม่มีอะไรปิดบังพี่ป๊อปสักหน่อย.."พูดจบก็โอบกอดร่างสูงแล้วซุกหน้าเข้ากับอกกว้างอีกครั้ง..ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว
"เธอทำให้ฉันเป็นห่วง..เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน"
รู้สิ..
เธอรู้ว่าป๊อปปี้เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน..
แต่จะให้ทำยังไง..เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้
"พี่ป๊อปไม่ต้องกังวลหรอกนะ..ฟางไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ"
"แต่ฉัน.." ป๊อปปี้พูดด้วยเสียงอ่อน
"อ่ะนี่..." ฟางยื่นไปหยิบของอไรบางอย่างบนหัวเตียง..พวงกุญแจตุ๊กตาคู่ให้ร่างสูง
"อะไร.."
"พวงกุญแจคู่ของเราไงพี่ป๊อป..ของพี่ป๊อปเป็นกระต่ายส่วนของฟางเป็นหมีพู เวลาเราห่างกัน..จะได้รู้ว่ามีหมีสองตัวนี้อยู่ข้างๆ เป็นตัวแทนสำหรับเรา" ฟางว่าจบก็ยื่นพวงกุญแจกระต่ายให้ร่างสูง แล้วเอนตัวนอนเหมือนเดิม
"พูดอย่างกับเราจะห่างกันอย่างนั้น.." น้ำเสียงป๊อปปี้สั่นแปลกๆ ร่างเล็กได้แต่ซุกหน้ากับอกของร่างสูงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอบ
"ฟาง..เธอจะไปไหน..บอกฉันมานะ!" ป๊อปปี้กำลังร้อนรน เขารู้สึกโหวงเหวงใจกระตุก พอได้ยินคำพูดของฟาง เหมือนว่าทั้งสองจะต้องห่างกัน
แค่คิดก็เหมือนตายทั้งเป็น...
"ฟางไม่ได้ไปไหน..ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นนะพี่ป๊อป" ฟางกอดร่างสูงทันทีที่เห็นป๊อปปี้กำลังสั่นแล้วตื่นตกใจ มันทำให้ใจฟางกระตุก ลมหายใจติดขัดในทันที
เธอก็รู้สึกไม่ต่างจากป๊อปปี้เลยสักนิด..
อาจจะมากกว่าป๊อปปี้ด้วยซ้ำ...
"จริงๆนะฟาง..เธออย่าโกหกฉัน"
"ฟาง..ไม่ได้โกหก..ฟางจะไปไหนได้เมื่อใจของฟางอยู่กับพี่ป๊อปแล้วนี่นา.." ร่างเล็กลูบหลังป๊อปปี้เบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะจับฟางนอนลงข้างๆแล้ววางหูลงบนกลุ่มผมนุ่ม
"ฉันจะไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น..เธอสัญญากับฉันก่อนว่าเธอจะไม่ไปไหน"
"..."
"ฟาง..สัญญากับฉัน"
"อะ..อื้ม ฟางสัญญา" ร่างเล็กพูดขึ้น น้ำตาใสไหลรินอาบแก้มของฟางอีกครั้ง เธอรู้เหมือนใจจะขากเป็นเสี่ยงๆ
ขอโทษนะพี่ป๊อป..
แต่ฟางทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ
ร่างเล็กข่มตาลงนอนในที่สุด แม้คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับเลยก็ตาม..ไม่อยากรับรู้ถึงวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะถึง..แค่คิดก็บอบช้ำจะตายอยู่แล้ว..
..................................
แสงแดดสาดส่องเข้ากระทบเปลือกตาหนา..ป๊อปปี้ยังคงนอนหลับอยู่ในท่าเดิม เมื่อคืนเขารู้สึกเหมือนใจกระตุกวูบ แค่คิดว่าร่างเล็กไม่อยู่เขาแทบจะขาดใจ
"อื้อออ" ป๊อปปี้งัวเงีย แล้วคลำไปข้างๆเขา ความรู้สึกว่างเปล่าที่ข้างๆเขานี่คืออะไร? ทั้งๆที่ทุกคืนเขาจะตื่นมาพบกับร่างเล็ก แต่วันนี้กลับไม่เจอ..ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาเขากลับพบกับความว่างเปล่าข้างๆตัว ไม่พบร่างเล็ก ไม่มีฟางเหือนแต่ก่อน..
"ฟาง!"
ฮรือออออออออออออออออออ TT
เสียจัยยยยยยย!!!! ฟางไปหนายยยยย
เริ่มดราม่าขึ้นเรื่อยๆนะ 5555
เรารู้สึกเสียกำลังใจไปนิดหน่อยยยยย !!!! อยากได้ยินเสียงคนที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่!!!
รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
ถูกใจไลค์โลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่าลืมมมมมม แนะนำ... 55555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้กันอยู่รึเปล่า?
รักคนเม้นนนนฝุดๆๆๆๆๆ
สปอยตอนหน้า
"ฉันเลือกผู้หญิงให้แกแล้วแกต้องไปหาเธอ"
"ผมจะไม่ไปหาผู้หญิงคนไหน! นอกจากฟาง พ่อรู้ไว้ด้วย!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
