YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-20-
ONLY YOU
'ยังไงก็มีแค่เธอเท่านั้น'
 
 
 "พ่อแม่!" ป๊อปปี้กับฟางมองหน้ากัน ไม่นานนัก ร่างสูงก็ค่อยๆพยุงฟางยืนขึ้นเผชิญหน้าทั้งสอง
 
  ปกรณ์เดินเข้ามาหาทั้งสอง..แล้วมองดูป๊อปปี้และฟางสลับกัน มือหนากำแน่น..แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความโกรธจัด
 
  "ทำอะไรกัน!เมื่อกี้ทำอะไรกันหะ!..." ปกรณ์ตะคอกเสียงใส่จนฟางได้แต่ก้มหน้างุดๆ ป๊อปปี้ดึงแขนฟางให้ไปอยู่ด้านหลังเขา ร่างสูงดูออกว่าตอนนี้ฟางกลัวมากแค่ไหน
 
  ส่วนเขาน่ะหรอ...ไม่เลยสักนิด
 
 
  "ผมกับฟาง.."
 
 
  "พี่ป๊อป!.."ฟางรั้งแขนหนาแล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ..ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วหันกลับไปมองคนเป็นพ่ออีกครั้ง..มือหนาเข้ากอบกุมมือฟางไว้ แล้วแสยะยิ้มให้กับคนเป็นพ่อ
 
  "ผมกับฟางคบกัน..เราเป็นแฟนกันอยู่.." เพียงเท่านั้นมือหนาก็ทาบลงบนใบหน้าร่างสูงอย่างจัง ป๊อปปี้หน้าหันไปอีกทาง..เมื่อปกรณ์ตบหน้าเขา ป๊อปปี้แตะเลือดข้างปากที่ออกชิบ
 
  "แกรู้มั้ยว่าพูดอะไรออกมา!!" ปกรณ์ชี้หน้าป๊อปป้ แล้วทำท่าจะตบหน้าคนเป็นลูกอีกครั้ง หากแต่..
 
  "อย่าทำพี่ป๊อปนะคุณพ่อ!...ฮึก อย่าทำพี่ป๊อป.." ฟางพูดสะอื้นออกมาพร้อมออกมายืนกันคนรัก ปกรณ์รั้งมือไว้ มือที่แบจะตบหน้าร่างสูงกลับถูกกำจนแน่น 
 
  "อร..พาฟางออกไป"ปกรณ์เอ่ยบอกว่าที่ภรรยาคนใหม่ด้วยเสียงแข็ง หญิงสาวค่อยๆจับฟางออกมาแต่ป๊อปปี้ก็ยังคงรั้งแขนฟางอยู่ตรงนั้น
 
  "ผมรักฟาง...พ่อกับแม่ได้ยินรึเปล่า..ผมรักฟาง.."
 
  "บัดซบ! ไอลูกไม่รักดี!แกทำอะไรไปหะรู้มั้ย!" ปกรณืที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ก่อนจะดึงแขนฟางแล้วผลักเธอจนฟางล้มไปกับพื้นอย่างจัง
 
  "โอ้ย! ฮึก" ฟางร้องออกมาทันทีที่สะโพก ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปหาร่างเล็ก แต่ก็ถูกคนเป็นว่าที่แม่รั้งแขนเขาไว้
 
  "ฟาง!.."
 
  "เดี๋ยวแม่จัดการเอง..แม่จะพาฟางไปพักผ่อน.." อรพูดขึ้นแล้วเข้าไปประคองร่างเล็ก ส่วนป๊อปปี้ได้เพียงแค่อยู่กับที่..เขาทำได้เพียงมองแผ่นหลังร่างเล็กที่ค่อยๆไปจากเขาอย่างอ่อนแรง..
 
  ฟางหันหน้ากลับมาหาป๊อปปี้อีกครั้ง..ใบหน้าโศกเศร้าที่ป๊อปปี้ไม่ชอบมัน..เขาอยากเห็นรอยยิ้มของฟาง..ก่อนทีร่างเล็กจะหายเข้าไปในห้อง ป๊อปปี้หันมาเผชิญหน้าคนเป็นพ่ออีกครั้ง
 
  "แกเลิกทำให้ฉันขายหน้าสักทีได้มั้ยหะ!รู้มั้ยว่าแกทำให้ฉันขายขี้หน้าคนอื่นเขากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง! แล้วนี่มารักกับน้องสาวตัวเอง!แกมันบ้าไปแล้วหรอวะ!"
 
  "ผมกับฟางรักกันมันผิดมากหรอพ่อ!" หมดแล้วล่ะความอดทนของเขา ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว..ป๊อปปี้ขึ้นเสียงใส่ปกรณ์จนคนเป็นพ่อมองลูกตัวเองด้วยความตกใจ เขาไม่เคยเห็นป๊อปปี้เป็นแบบนี้..ที่จะออกปากปกป้องใคร นอกจากเพื่อตัวเอง
 
  "ผิดสิ..แล้วฉันจะบอกให้เผื่อแกจะลืมว่าแกเป็นอะไรกับฟาง" ปกรณ์พูดเสียงอ่อน แล้วพูดเสียงเรียบ
 
  "..."
 
  "..พี่น้องไง แกกับฟางเป็นพี่น้องกันแกลืมไปแล้วหรอ"
 
  ป๊อปปี้เหมือนคนหมดเรี่ยวแรง..คำพูดของพ่อเขามันบาดลึกมาสุดขั้วหัวใจ ป๊อปปี้กำมือตัวเองแน่น ขอบตาร้อนผ่าว หยดน้ำตาค่อยๆไหลรินอาบแก้มทั้งสอง..ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะพูด รู้แค่เจ็บไปหมด 
 
  "ผมไม่สน.." ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างแน่วแน่ แม้ความจริงแล้วเขากำลังเจ็บปวดในคำว่าพี่น้องอยู่ก็ตาม..
 
  "ฉันเลือกผู้หญิงให้กับแกแล้ว..เลิกคิดอะไรเด็กๆได้แล้วไอป๊อป..นึกถึงอนาคตบ้าง.." ปกรณ์พูดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบน
 
  ปึ้ก!
 
  ป๊อปปี้ทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง...ร่างสูงก้มหน้าลงต่ำ ความเจ็บปวดรวดร้าวมันก่อเกิดขึ้นมาในใจ ป๊อปปี้ไม่อยากเป็นพี่น้องกับฟาง และเขาจะไม่มีวันยอมให้ฟางต้องเป็นของใคร..แต่ตอนนี้เขาเจ็บปวดหนึบไปหมด น้ำตาเจ้ากรรมที่รินไหลมาไม่ขาดสาย..
 
  ตอนนี้ป๊อปปี้รู้แค่ว่า..เขารักฟางมาก..มากที่สุด..
 
  "ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นของใคร..เธอต้องเป็นแค่ของฉัน.."
 
                                            ...............................
 
  "ฟาง...คุยกับแม่หน่อยสิลูก" อรจับมือของลูกสาวตัวเองเข้าหากัน มองดูหน้าลูกสาวของตัวเองที่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก อรดูออกว่าสองคนนี้รักกันจริงๆ 
 
  "แม่..ฮึก ฮือ ฟาง ฟาง..รักเขาค่ะแม่" ฟางโผลเข้ากอดคนเป็นแม่ อรได้เพียงแค่ลูบหลังของลูกสาวอย่างเบามือ
 
  "แม่รู้จ่ะ..แม่รู้ว่าลูกรักเขามากแค่ไหน" อรพูดเสียงอ่อน
 
  "แล้วฟาง.. ฮึก ฟางต้องทำยังไงคะแม่..ฟางต้องทำยังไง" ตอนนี้ฟางเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ เธอรักป๊อปปี้..รักมากที่สุด และฟางก็ตัดใจจากเขาไม่ได้..เธอทำไม่ได้ ฟางสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน
 
  "ฟาง...ไปอยู่กับน้องมั้ยลูก.." เพียงเท่านั้นฟางก็ยิ่งรู้สึกปวดหนึบ หัวใจของเธอกำลังสลายไม่มีชิ้นดี...ฟางเงยหน้าจ้องตากับคนเป็นแม่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
 
  "ฟาง.." ร่างเล็กอยากจะบอกออกไปว่าเธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป๊อปปี้..ฟางทำได้แค่กลืนคำนั้นลงคอหลังจากฟังคำพูดถัดมาของคนเป็นแม่
 
  "คุณปกรณ์เลือกผู้หญิงให้ป๊อปปี้แล้วนะลูก.." อรพูดจบฟางก็สะอื้นออกมาเหมือนใจจะขาด..ป๊อปปี้กำลังจะมีผู้หญิงอีกคน..แล้วพูดย้ำในใจให้ช้ำใจเล่นๆ
 
 
  ไม่ใช่เธอ..
 
  ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ฟาง..
 
 
  "แม่คะ..ฟาง..อยากอยู่กับพี่ป๊อปก่อน..ได้มั้ยคะ.."
 
  "แล้วแม่จะคุยกับคุณปกรณ์ให้นะลูก...แต่แม่ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ฟางแม่รักลูกนะ.."อรกอดฟางแนบแน่น ลูบผมของคนเป็นลูกอย่างเบามือ เธอเองก็เจ็บปวดไมน้อยไปกว่าฟางอาจจะเจ็บมากกว่าสิบเท่าเลยก็ได้ 
 
                                    ....................................
 
  ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
  "คุณคะ..คุณปกรณ์คะ อรขอขอคุยด้วยหน่อยนะคะ" อรเคาะประตูอยู่หลายครั้ง ก่อนจะมีเสียงเอ่ยออกมาจากด้านใน
 
  "เข้ามาสิ.."
 
  "คุณคะ..อรอยากคุยกับคุณเรื่อง.."
 
  "เรื่องฟางกับตาป๊อป" เป็นปกรณ์ที่พูดอย่างรู้ทัน ร่างสูงเก็บแฟ้มงานของตัวเองแล้วหันไปหาภรรยาสาว
 
  "ใช่ค่ะ..ฉันมีเรื่องให้คุณช่วย.."
 
                                   .......................................
 
  ป๊อปปี้ที่อยู่ภายในห้อง เอนตัวนอนลงบนเตียงแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน...ร่างสูงกระตุกยิ้มออกมา เมื่อบนเพดานนั้นเต็มไปด้วยฟางที่เขากำลังนึกถึงรอยยิ้มหวานๆนั่น เขานึกถึงคำพูดหวานๆใบหน้าหวาน ที่ชอบเถียงและคอยปลอบเขาทุกครั้งไป..
 
  "ยังไง..ฉันก็จะเป็นของเธอแค่คนเดียว..ฉันรักเธอแค่คนเดียวฟาง.." พูดออกไปทั้งๆที่อยากให้อีกคนได้ยิน..แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มกับตัวเอง 
 
  "พี่ป๊อป!..เปิดประตูให้ฟางหน่อยสิ..." เสียงขี้เล่นดังออกมาจากระเบียงของเขา ร่างสูงหันไปทางระเบียงก็ต้องเด้งตัวขึ้นจากเตียง
 
  ฟางอยู่ตรงนั้น แล้วมอบรอยยิ้มหวานให้อีกคน..ฟางไม่มีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ ร่างเล็กโบกมือให้กับป๊อปปี้ ก่อนจะทำหน้ายู้เมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป
 
  "ทำไมไม่มาเปิดให้ฟางเล่า!จะให้ฟางเดินผ่านประตูกระจกไปรึไง!" ฟางเบ้หน้าด้วยความหงุดหงิด แต่ใบหน้านั้นทำเอาร่างสูงเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาอย่างเห็นได้ชัด
 
  แกร้ก
 
  "เปิดให้ช้..!"ฟางพูดไม่ทันจบ เมื่อประตูถูกเปิดร่างสูงก็รวบฟาเข้าไปกอดในออมอกอย่างแนบแน่น ฟางซุกหน้าอยู่กับอกกว้างแล้วเผยยิ้มออกมาน้อยๆ ป๊อปปี้คงไม่รู้ว่าฟางกำลังร้องไห้ออกมา..แต่ฟางต้องรีบปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เมื่อป๊อปปี้ผละออก
 
  "ฟาง..ฉันคิดถึงเธอ..ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว" เพียงแค่คำพูดของป๊อปปี้ก็ทำให้ฟ่งรู้สึกเหมือนมีมีดปักลงไปในหัวใจ..ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวแต่ฟางได้เพียงแค่แค่นยิ่มออกมาแล้วทำหน้าค้อนใส่ ตัดสินใจเดินเข้าห้องป๊อปปี้อย่างรวดเร็ว
 
  เธอไม่อยาให้ป๊อปปี้เห็นน้ำตาของเธอ..
 
  ไม่อยากให้เห็นจริงๆ..
 
 
  "นี่.." ป๊อปปี้มองฟางด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเดินตามร่างเล็กที่กระโดดลงบนเตียง
 
  "เฮ้อ..สบายจัง คิคิ" ฟางซุกหน้าลงกับหมอนใบหนาที่ตัวเองคุ้นเคย เมื่อฟางมานอนที่ห้องป๊อปปี้ออกจะบ่อย
 
  "ฟาง..เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอ.."ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาฟางด้วยความแปลกใจแล้วถามขึ้นมา ฟางเห็นอย่างนั้นจึงยกหมอนขึ้นปิดปากร่างสูง
 
  "ไม่พูดถึงมันนะพี่ป๊อป..รู้แค่ว่าตอนนี้เราจะอยู่ด้วยกัน.." ฟางพูดจบก็เอาหมอนออกจากปากร่างสูง ฟางยิ่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูงอย่างช้าๆ ก่อนจะประกบปากตัวเองลงบนริมฝีปากร่างสูง
 
  ป๊อปปี้รัมสัมผัสของฟางแม้ว่าจะยังคงแปลกใจอยู่บ้าง..ร่างสูงโอบรอบเอวฟางไว้แล้วเผยอปากออกให้ร่างเล็กได้สอดลิ้เข้ามาในโพรงปากของเขา ป๊อปปี้รู้สึกถึงความชื้นที่แก้มของเขา
 
  ฟางจับโครงหน้าป๊อปปี้แล้วจูบอย่างดูดดื่ม ฟางน้ำตาไหลออกมาทันทีที่ได้จูบกับป๊อปปี้อีกครั้ง..เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก..ฟางดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกัน
 
  "ฟาง..ร้องไห้ทำไม" ป๊อปปี้ผละออกจากปากร่างเล็กแล้วค่อยๆปาดน้ำตาของฟางอย่างเบามือ ส่วนฟางก็ยิ้มเบาๆมือบางเลื่อนขึ้นมากุมมือร่างสูงแล้วทาบมันกับหน้าของเธอ
 
  "ฟาง..รักพี่ป๊อปจัง" พูดออกไปแล้วมันหน่วงๆในอกข้างซ้าย ฟางรู้ทั้งรู้ว่าป๊อปปี้กำลังจะมีใครเข้ามาอีกคน..แต่เธอก็อยากจะให้เขาได้ฟัง...
 
 
  แต่ตอนนี้เธออยากอยู่กับป๊อปปี้อยากกอดป๊อปปี้..
 
  เผื่อบางที..เธออาจจะไม่ได้รับโอกาสแบบนั้นอีกแล้วก็ได้..
 
  
  "อ้อนเก่งจังเลยนะ..แม่ตัวดี" ป๊อปปี้ยื่นมือขึ้นบีบจมูกเล็กไปมา ฟางเบ้หน้าอย่างหงุดหงิด ก่อนที่ร่างสูงจะจับฟางนอนราบกับเตียงมือใหญ่โอบเข้ามี่ไหล่เล็กแล้วนอนลงข้างๆ ส่วนฟางก็เบีดเข้าซุกอกของเขา
 
  "พี่ป๊อป..ฟางรักพี่ป๊อปนะ" คนฟังยิ้มออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้..ป๊อปปี้พรมจูบกลุ่มผมนุ่งของฟาง
 
  "ทำไมพูดบ่อยจังเลยล่ะ.."
 
  "ก็..อยากพูดนี่นา" ฟางซุกเข้ากับอกร่างสูง แล้วโอบกอดรอบตัวป๊อปปี้อีกครั้ง
 
  "ทำไมหรอ..เธอทำเหมือนกับว่าจะไม่ได้พูดมันอีกอย่างนั้น" ฟางหุบยิ้มลงไป ความรู้สึกรักแน่นหัวใจนี่คืออะไร? เธอไม่อยากเป็นแบบนี้.. ร่างเล็กทุบอกร่างสูงกลบเกลื่อน
 
  "บ้าหรอพี่ป๊อป! ฟางแค่อยากบอกให้พี่ป๊อปรู้บ้าง..แต่พี่ป๊อปอ่ะหัดพูดกับฟางบ้างสิ!" ฟางทำเสียงดุ ป๊อปปี้หัวเราะออกมากับท่าทีน่ารักของเธอ...
 
  "ฉันรักเธอ.."
 
  "..."
 
  "รักมากด้วย..และจะรักแค่เธอคนเดียวเท่านั้นนะฟาง...ได้ยินรึเปล่า..ฉันรั.." ฟางรีบเอามือขึ้นปิดปากของร่างสูงอย่างรวดเร็ว
 
  "ได้ยินแล้ว..พูดเยอะจัง" ฟางขมวดคิ้วแล้วหันไปหาร่างสูง ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นจึงประกบจูบลงบนคิ้วของเธอเบาๆ
 
  "ก็อยากได้ยินไม่ใช่หรอ.."
 
  "รู้แล้วล่ะ..ฟางรู้แล้วว่าพี่ป๊อปรักฟางมากแค่ไหน.." ฟางพูดขึ้นมองเข้าไปในดวงตาร่างสูงอีกครั้ง..ถ้าป๊อปปี้ดูดีๆว่าตอนนี้ฟางเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มที..เจ็บเหลือเกิน ฟางได้แต่พูดกับตัเองในใจ..
 
  "พี่ป๊อป..ถ้าเกิด..พี่ป๊อปเจอคนที่ดีกว่าฟาง..พี่ป๊อ.." ฟางไม่ทันจบป๊อปปี้ก็ก้มลงทาบริมฝีปากตัวเองกับฟางอย่างรวดเร็ว..ก่อนจะผละออกมา
 
  "ไม่มีใครแทนที่เธอได้..ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะมีแต่เธอ..ลืมไปแล้วหรอ ว่าเธอเป็นของฉันไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น.."
 
  "นี่!พอเลยนะ!..ฟางง่วงนอนแล้ว" ฟางรีบตีเข้าที่แขนแกร่งอีกครั้ง ร่างเล็กแนบลำตัว ให้ชิดกับอกร่างสูงอย่างแนบแน่น
 
  ฟางข่มตาลงนอน..ไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับได้สุขใจเหมือนคืนก่อนๆอีกมั้ย..แต่ถ้สมันทำให้เธอได้อยู่กับป๊อปปี้ฟางก็ยินดีที่จะเสียทุกอย่าง..แม้สิ่งๆนั้นอาจจะทำให้เธอต้องเจ็บปวด..แต่เธอก็ยอม
 
  ฟางอยากจะขอบคุณคนเป็นแม่หลายพันครั้ง..ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่กับป๊อปปี้คืนนี้..และในเวลาเดียวกันน้ำตาใสของฟางก็ร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง..
 
  เธอเจ็บปวด..
 
  เจ็บปวดมากที่สุด..
 
  ..หากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในไม่กี่วันข้างหน้า
 

 
  เป็นไงบ้างอ่าาาา เศร้ากันบ้างมั้ย..คือเราอาจจะแต่งเศร้าไม่เก่งแต่ก็อยากให้ทุกคนได้ฟิน..
 
  ป๊อปฟางจะเป็นยังไงในวันข้างหน้าาาา
 
  สงสัยอะไรถามได้นร้าาาาา
 
  ฝากนิยาย แอบรัก ไว้ด้วย ณ ที่นี้.. 55555
 
  รักเม้นนน ชอบโหวตตต ถูกใจไลค์.....
 
  ฝากติดตามตอนหน้าาาาาาาา