Everything for u ได้ทั้งนั้น

 
 
 
 
 
ตอนที่ 8 : เป็นแฟนกันมั้ย?
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อืมมม" ฟางขยับตัวขึ้นมาในตอนเช้า ก็พบว่าตัวเองนอนกอดป้อปปี้ในสภาพเปลือยเปล่าก็หน้าแดงคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาและเธอแสดงบทรักกันครั้งแล้วครั้งเล่า ฟางขยับตัวเพื่อให้เข้าไปชิดกับชายหนุ่มแล้วคิดอะไรขึ้นมาดีๆได้จึงหันไปหยิบปากกาเมจิกมาเขียนหน้าป้อปปี้เป็นรูปแมวแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขวัญ ตื่นแล้วอย่ากวนป้อปสิ" ป้อปปี้พูดเมื่อรู้ว่าฟางกำลังแกล้งตัวเองอยู่ ฟางชะงัก รีบโยนปากกาเมจิกไปให้พ้นทางแล้วหลับต่อ ป้อปปี้รู้ทันจึงแกล้งจี้เอวฟาง ฟางร้องลั่นดิ้นไปมาในอ้อมกอดของป้อปปี้ ฟางรีบวิ่งหนีแต่เมื่อเหยียบไปที่พื้นก็รู้สึกเสียวแปลบไปทั่วร่างกายและเจ็บบริเวณท้องน้อยทำให้ต้องทรุดตัวลงกับพื้น ป้อปปี้้รีบมาพยุงฟางไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่! ชั้นไม่เป็นอะไรหลอกน่าา เดี๋ยวชั้นขอไปอาบน้ำก่อนนะ" ฟางพูดแล้วจะเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ป้อปปี้รีบตามเข้าไปด้วยทำให้ฟางตกใจมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขออาบด้วยคนนะที่รัก" ป้อปปี้พูด จึงโดนฟางตีไปทีนึง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"บ้าหรอ ที่รงที่รักอะไรละ ชั้นจะอาบก่อน เอ่อ...นายออกไปรอข้างนอกก็ได้" ฟางพูดแล้วรีบเปิดฝักบัวอาบน้ำราดตัวเองทันทีด้วยความเขิน เพราะเห็นสัดส่วนของป้อปปี้ชัดมาก ป้อปปี้เริ่มเกิดอารมณ์อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขวัญ พี่ขออีกรอบนะ" ป้อปปี้พูดได้แค่นั้นก็ดันฟางชิดกำแพงทันที ฟางที่มีอารมณ์อยู่แล้วทำให้ยอมป้อปปี้อีกครั้ง ก่อนที่ทั้งคู่จะแสดงบทรักกันจนถึงฝั่งฝันอีกรอบ
 
........................................................
 
"แก้ว" โทโมะเดินออกมาหาแก้วที่ยืนอยู่บนระเบียงคอนโดของเขา เมื่อคืนเขารู้ตัวว่าเขาทำอะไรกับแก้วไว้บ้าง แก้วหันมาหาโทโมะแล้วยิ้มให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นายมีอะไรหรือเปล่า" แก้วถาม โทโมะมองแก้วอย่างรู้สึกผิด แก้วพอจะดูออกจึงชิงพูดขึ้นก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เรื่องเมื่อคืนไม่เป็นไรหรอก เพราะชั้นก็สมยอมนาย เราก็สนุกด้วยกัน ชั้นว่าเราลงไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้วอ่ะ" แก้วพูดอย่างไม่คิดอะไร แล้วเดินนำโทโมะออกจาห้องไป โดยมีโทโมะมองตามอย่างเครียดๆ
.................................................................
 
"อะ อึ้มมม" เขื่อนตื่นขึ้นมาบนเตียงที่บ้านของเขา เขาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมองคราบเลือดที่เตียงแล้วกุมขมับ ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่เขื่อน พี่จะเอายังไงกับเรื่องของเราคะ เฟย์เสียตัวให้พี่ไปแล้วอ่ะ ฮึก ฮืออ" เฟย์เริ่มเบะปากร้องไห้จนเขื่อนต้องลุกขึ้นมากอดปลอบเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ...คือพี่" เขื่อนมองเฟย์อย่างรู้สึกผิดแต่อีกใจหนึ่งเขาก็ยังไม่อยากมีครอบครัว เฟย์มองเขื่อนด้วยสายตาผิดหวัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่เขื่อนเป็นคนดี เฟย์รู้....พี่จะไม่ทิ้งเฟย์ใช่มั้ยอ่ะ เฟย์ไม่เหลือใครแล้ว พ่อแม่ก็ตาย ฮือออออ พี่เขื่อนจะไม่ทิ้งเฟย์ใช่มั้ย" เฟย์ร้องไห้กอดเขื่อนด้วยความเสียใจ เขื่อนกอดปลอบเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ คือพี่รับเฟย์ไว้ก็ได้นะ แต่เฟย์ห้ามบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ" เขื่อนเดินเข้าไปอาบน้ำ โดยมีเฟย์มองตามด้วยสายตาร้ายกาจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หึ อีกหน่อย ชั้นก็จะต้องเป็นเมียที่ได้ออกหน้าออกตา ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดแหละ อาบน้ำเร็วๆนะคะผัวไฮโซของชั้น หึ" เฟย์ยิ้มมุมปากแล้วจัดการแต่งเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วนั่งรอเขื่อนทันที
 
..........................................
 
"เห้ออออ ไมได้มาเดินห้างแบบนี้นานละ" ฟางพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อป้อปปี้พาเธอมากินข้าวที่สยามและซื้อนู่นนี่นั่นให้ฟาง ป้อปปี้้ชะงัก! หันมามองฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขวัญพูดแบบนี้แสดงว่าความจำขวัญกลับมาแล้วใช่มั้ย" ป้อปปี้ถามด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เปล่าหรอก ชั้นก็แค่พูดไปตามความรู้สึกน่ะ" ฟางพูดแล้วเดินนำป้อปปี้ไปที่ร้านตุ๊กตาทันที ป้อปปี้อมยิ้มรีบเดินตามไป ฟางมองตุ๊กตาโดเรมอนก็ชะงัก! ความทรงจำเก่าๆเริ่มไหลกลับมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง พี่มีของจะให้ด้วยล่ะ" เต้ยพูดเนื่องในวันนี้เป็นวันเกิดของฟาง ฟางยิ้มอย่างงงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรคะ" ฟางถามเต้ยดีดนิ้วแล้วการ์ดของเขาก็หอบตุ๊กตาโเรมอนตัวโตและกุหลาบช่อใหญ่มาให้เขา ฟางมองอึ้งๆ เต้ยยื่นดอกไม้ให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คนสวยๆก็ต้องคู่กับดอกไม้สวยๆครับ" เต้ยมองฟางแล้วยิ้มหวาน ฟางมองเต้ยแล้วรู้สึกแปลกๆ รอยยิ้มนั้นมันเหมือนแฝงไปด้วยอะไรสักอย่าง ซึ่งฟางเองก็บอกไม่ถูก เธอรับไว้ตามมารยาท เพราะเธอไม่ได้ชอบเต้ยเลยสักนิด แต่พ่อของเธอบังคับให้เธอแต่งงานกับเต้ย เพราะหน้าตาทางสังคม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยยย" ฟางกุมขมับแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น ทำให้ป้อปปี้รีบวิ่งเข้าไปพยุงเธอไว้ทันที ฟางเกาะป้อปปี้ไว้เพื่อหาที่ยึด เขารีบพาเธอไปนั่งที่โต๊ะทันทีด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรรึเปล่าขวัญ ไปหาหมอมั้ย" ป้อปปี้ด้วยความเป็นห่วง ฟางแอบอมยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แน่ะๆ พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงชั้นใช่ม้าาา ^^ ชั้นรู้ทันหรอกย่ะ" ฟางพูดอย่างอารมณ์ดี ป้อปปี้ลูบหัวฟางด้วยความหมั่นไส้ ฟางยิ้มแล้วคิดถึงเรื่องเต้ยด้วยความหนักใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง ป้อปถามจริงๆนะ ฟางรู้สึกยังไงกับป้อปหรอ" ป้อปปี้ถามฟางเพราะทุกอย่างที่ฟางทำกับเขามันเหมือนว่าฟางมีใจให้เขาอยู่ ฟางอมยิ้ม ก่อนที่ตอบอย่างกวนๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ก็รู้สึกว่านายเป็นคนไง" ฟางตอบแล้วยักคิ้วกวนๆ ป้อปปี้จึงหอมแก้มฟางไปทีนึงตอนเธอเผลอ ฟางตกใจจับแก้มตัวเองแล้วทุบแขนป้อปปี้แก้เขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขวัญ....ป้อปปี้จะถามว่าาาา" ป้อปปี้นิ่งไปอยู่นาน ฟางรอฟังคำถามอย่างใจจ่ดใจจ่อ ป้อปปี้รวบรวมความกล้าแล้วตัดสินใจพูดไป "เป็นแฟนกันมั้ย?" ป้อปปี้ถาม ฟางอมยิ้มด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮะ อะไรนะ ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ" ฟางแกล้งป้อปปี้จึงเงี่ยหูเข้าไปฟัง ป้อปปี้มองฟางด้วยความเขินแล้วพูดอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เป็นแฟนกันมั้ย?" ป้อปปี้ถามแล้วหลบตาฟาง ฟางอมยิ้มพยักหน้าหงึกๆ ป้อปปี้มองฟางด้วยความดีใจ ก่อนที่จะดึงฟางมากอดแน่นด้วยความดีใจ เขายิ้มให้ฟางอย่างอ่อนโยน แล้วกุมมือเธอไว้แน่น เป็นเครื่องบ่งบอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ฟางสั่นไปทั้งตัว ก่อนที่เธอจะปล่อยโฮ แล้วกอดป้อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๋ๆ ไม่เอาน้าาา ไม่ร้องๆ ดูสิคนมองหมดแล้ว ร้องไห้เป็นเด็กขี้แงไปได้แฟนป้อป" ป้อปปี้พูดแล้วกอดปลอบฟางไว้ ฟางเช็ดน้ำตาแล้วมองป้อปปี้อย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขอบคุณมากนะป้อป ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่เราอยู่ด้วยกัน แต่ชั้นก็รักนายมากเหมือนกันนะ และอีกอย่าง เป็นแฟนกันแล้วก็ห้ามทิ้งชั้นไปไหนนะ ไม่งั้นชั้นเอาตายแน่" ฟางพูดแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่จะเดินจูงมือกันออกไป
 
อุ๊ต๊ะ คู่ป้อปฟางเค้าแฮปปี้เอนดิ้งกันไปแล้ว แล้วที่เหลือล่ะ? บอกเลยเรื่องนี้เฟย์มาร้าย พอฟางหายความจำเสื่อมละก็ มีฉะกับแน่ๆ อิอิ แซ่บมากพูดเลออ
 
Ps.อย่ามัวแต่อ่าน เม้นกันบ้างนะเทอออ555555