Everything for u ได้ทั้งนั้น

 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 13
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้านาย ทำอะไรอยู่น่ะ หูยยยยย ขนมปังนี่! ชั้นขอล่ะกันนะ” ไม่พูดเปล่า แก้วพุ่งเข้าไปหยิบขนมปังปิ้งของโทโมะมากินด้วยความเอร็ดอร่อย โทโมะหยิบถาดข้างๆมาตีหัวแก้วเบาๆด้วยความหมั่นไส้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนอะไร นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน กินมากๆระวังจะอ้วนเป็นหมูอวกาศนะเธอ” โทโมะพูดแซว แก้วฟาดแขนโทโมะไปอีกหนึ่งป้าป โทโมะมองแก้วยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไอ้โมะ ถ้าพูดถึงเรื่องหมูเนี่ยนะ ไม่มีใครเกินแฟนชั้นไปได้หรอก” ป้อปปี้พูดแทรกขึ้นมาและเดินโอบฟางพามาที่เตาปิ้งขนมปังแล้วรีบเอาใจฟางโดยการปิ้งขนมปังให้เธอเป็นการด่วน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะๆ นี่ตกลงสองคนนี้เป็นแฟนกันแล้วหรอ เจ๋งว่ะ” เขื่อนรีบเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “ก็ความจริงเป็นมาอาทิตย์กว่าแล้วแหละ” ฟางพูดแล้วเกาแก้มแก้เขิน แก้วมองแล้วยิ้ม เดินเข้ามาโอบไหล่ฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหมม แล้วคุณเธอก็อุบอิบมุบมิบไว้เนี่ยนะ ไม่คิดจะบอกเพื่อนบ้างหรอ” แก้วเอ่ยถาม แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาง โทโมะจึงรีบดึงแก้วออกมาแล้วยัดขนมปังเข้าปากเธอไป แก้วมองโทโมะค้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้อ เห็นแม่บ้านบอกว่าวันนี้ยัยโบว์จะพาออกไปกลางทะเลใช่มั้ย ชั้นว่าเรารีบไปเตรียมตัวดีกว่า เดี๋ยวถ้าออกสายแล้วจะร้อน” ป้อปปี้พูดขึ้นทำให้ทุกคนนึกได้ แล้วแยกย้ายไปเก็บข้าวของกันทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยว ตกลงนายไม่ได้ชอบฟางละหรอ” แก้วดึงโทโมะไว้แล้วรีบถาม โทโมะเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัยเพราะจู่ๆแก้วก็ถามขึ้นมา แก้วกระพริบตาปริบๆรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงถาม?” โทโมะเอ่ยถามด้วยความสงสัย แก้วมองเขาแล้วอึกอักขึ้นมาทันที โดยที่โทโมะพยายามจับสังเกตแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็.....ก็เห็นว่าแต่ก่อนนายเคยชอบฟาง ตั้งแต่ฟางยังชื่อขวัญอยู่เลย แล้วตอนนี้ฟางกับไอ้ป้อปก็คบกันแล้ว ชั้นก็แค่อยากรู้?” แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ๊ อยากอย่างอื่นด้วยรึเปล่า แต่เอาเป็นว่าชั้นไม่ได้ชอบฟางแล้วก็แล้วกัน เพราะมีคนที่ทำให้ชั้นสนใจมากกว่าฟางอีก” คำพูดประโยคสุดท้ายของโทโมะถูกกระซิบให้แก้วฟัง เธอขนลุกซู่อย่างไม่มีสาเหตุ แก้มแดงขึ้นมาซะเฉยๆ ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใคร นายสนใจใคร อ้าว” แก้วมองไปรอบๆอย่างตกใจเพราะไม่มีโทโมะแล้ว เค้าคงจะเดินขึ้นไปเตรียมตัวแล้วสินะ ทิ้งให้ชั้นยืนพูดคนเดียว เดี๋ยวคนอื่นก็หาว่าชั้นบ้าอีก ตายๆ แก้วรีบเดินตามเขาขึ้นไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ยตาย เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง” ทันทีที่แก้วเดินออกไป แบมก็โผล่ออกมาจากหลังเสาแล้วยิ้มอย่างหมายมั่น ก่อนจะมุ่งหน้าไปไปห้องพักของเฟย์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกริ๊ดของเฟย์ดังขึ้นมาอย่างแสบหูจนดังไปถึงหน้าประตู แบมที่กำลังจะเปิดประตูถึงกับต้องปิดหู ก่อจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป “อุ้ยตายว้ายกริ๊ด” แบมร้องอย่างตกใจเมื่อหมอนใบใหญ่ลอยมากระทบหน้าเธออย่างจังงัน เฟย์มองแบมอย่างหัวเสีย แล้วนั่งลงบนเตียงอ่างหงุดหงิด “ ทำไมห้องเธอมันเละอย่างงี้ละเฟย์” แบมเดินเข้ามาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เวลาเฟย์อารมณ์ร้อนก็มักจะเป็นแบบนืทุกครั้ง เรียกได้ว่าถึงขนาดฆ่าคนได้เลยทีเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอรู้หรือยังว่าป้อปปี้กับยัยเตี้ยนั่นมัน......” ยังไม่ทันที่แบมจะพูดจบ เฟย์ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “ชั้นรู้แล้ว รู้หมดแล้วด้วย ทำไมป้อปปี้ถึงต้องเป็นแฟนกับนังนั่นด้วย เห่ยสุดๆไปเลย ชั้นอุตส่าห์ยอมเสียตัวให้กับอีตาเกย์นั่นอ่ะ เพื่อจะได้เข้าถึงป้อปปี้ ป้อปปี้ยังไม่สนชั้นเลย” เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เธออารมณ์ร้อนอย่างงี้ไงเฟย์ ยัยแก้วนั่นน่ะคงจะบอกป้อปปี้ไปแล้ว ทำให้เขาไม่สนใจเธอ ชั้นเตือนเธอแล้วว่าต้องทำตัวให้เป็นคนดี เธอก็.....” ยังไม่ทันพูดจบ เฟย์ก็หันขวับมามองแบมอย่างเอาเรื่อง ทำให้เฟย์รีบสงบปากสงบคำทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่! เรื่องมันจะต้องไม่เป็นแบบนี้ คอยดูนะ! ป้อปปี้ต้องเป็นของชั้นคนเดียว วันนี้จะไปล่องเรือกันใช่มั้ย ดี! งานนี้จะได้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร” เฟย์พูดแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ โดยที่แบมแอบมองเธอแล้วเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพล้งงงงงงงงงง เสียงแก้วใบหนึ่งตกลงกระทบบนพื้นเป็นเสียงดังสนั่น ป้อปปี้ที่กำลังเช็คอุปกรณ์หันไปมองด้วยความตกใจ ฟางอยู่ในห้องนั้น! ป้อปปี้รีบวิ่งเข้าไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เป็นอะไรหรือเปล่า” ป้อปปี้วิ่งเข้ามาหาฟางที่ล้มกองอยู่ท่ามกลางเศษแก้วที่กระจายเต็มไปหมด ป้อปปี้รีบประคองเธอมานั่งที่เก้าอี้แล้วไปหยิบกระปุกยามาทำแผลให้เธออย่างอ่อนโยน จนทำให้ฟางเผลอยิ้มจนได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่จริงฟางไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก เมื่อกี้อยู่ๆฟางก็หน้ามืดไปชนกรอบรูปของฟางแตกอ่ะ ไม่น่าพกมาด้วยเลย ต้องไปทำกรอบใหม่อีก” ฟางพูด ป้อปปี้ที่กำลังทาแผลให้เธออยู่ยิ้มอ่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กรอบรูปน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวค่อยไปทำใหม่ได้ แต่ฟางนี่สิที่ป้อปต้องห่วง แฟนป้อปทั้งคนนะ ทั้งสวยทั้งน่ารักไม่ห่วงก็บ้าแล้ว” ป้อปปี้กระโดดเข้ามาซบไหล่ฟาง ฟางอมยิ้มตีเขาไปเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาทำอ้อนหน่อยเลยนายน่ะ ชั้นว่าเราไปกันเถอะ เดี๋ยวเศษนี่ให้แม่บ้านมาเก็บกวาดแล้วกัน” ฟางพูดแล้วก็เดินจูงมือป้อปปี้ออกไป ไม่ทันสังเกตเลยว่ากรอบรูปของเธอที่แตกนั้น มันเป็นรอยร้าวที่หัวเธอ ประกอบกับเลือดสดๆที่มือฟางตกไว้ตรงจุดนั้นพอดี ส่องถึงลางร้ายที่กำลังจะปรากฎตามความเชื่อของคนโบราณ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ๆ ขอน้ำกีวี่ให้ชั้นหน่อยได้มั้ย อากาศร้อนจริงๆเลย คนกลางร่มสักคนก็ไม่มี รู้อย่างงี้นะ! ชั้นไม่มารับงานหรอก” แจมเดินบ่นกระปอดกระแปดมาเรื่อยๆตามชายหาด เพราะเธอรับงานถ่ายแบบนี้ไว้นานแล้ว แต่จู่ๆเธอก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้ายยยย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไงยะ อะ อ้าว โทโมะซังนี่เอง โทโมะซังมาทำอะไรที่นี่คะ แต่เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ ไหนๆเราก็มาทะเลด้วยกันแล้วนี่ย แจมจังว่าเราไปเที่ยวกันดีกว่าค่ะ” แจมพูดก่อนจะรีบดึงโทโมะไป แต่เขาชะงักไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมคงไปกับแจมจังไม่ได้หรอก เพราะวันนี้ต้องไปเที่ยวเกาะกับแก้วและป้อปน่ะ ขอตัวก่อนละกันนะ” โทโมะแกะมือแจมออกและพูดก่อนจะเดินออกไป แจมมองตามอึ้งๆ ก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าตามโทโมะไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พี่กุ้ง วันนี้แจมไม่มีอารมณ์ถ่ายล่ะคะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยนัดแจมมาวันอื่นนะค่ะ ว้ายยย โทโมะ รอด้วยแจมจังด้วยสิคะ” พูดแล้วก็รีบวิ่งตามโทโมะไปด้วยความรวดเร็ว โดยที่พี่กุ้งมองอย่างเอือมๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่กุ้งดูสิ เดี๋ยวนี้เค้ามีการออกกำลังกายด้วยการวิ่งไล่จับผู้ชายด้วยนะค่ะ” พีอาร์คนหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับพี่กุ้งด้วยความหมั่นไส้แจม ก่อนที่โทรศัพท์พี่กุ้งจะดังขึ้น
 
3
 
 
 
 
 
 
 
“ฮัลโหลค่ะ คุณโฟร์นี่เอง จะมาสัตหีบหรอค่ะ......” พี่กุ้งเดินคุยโทรศัพท์ออกไป ทิ้งให้พีอาร์นั่งจิกตาเหมือนนางร้ายอยู่คนเดียวต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ยยยย ไอ้ป้อป ชั้นว่าเราไปกันเถอะ จะได้ไม่ร้อนมากเดี๋ยวผิวขาวๆของชั้นเนี่ยจะดำหมด” โทโมะเดินเข้ามาหาป้อปปี้ที่รออยู่แล้วกับกลุ่มฟางที่ท่าเรือ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหมมมม หมั่นไส้คนขาวจริมๆ ทำตัวเป็นผู้หญิงไปได้ โดนแดดนิดหน่อยทำเป็นจะตาย” แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็แล้วทำไมล่ะห้ะยัยทอม ใครมันจะไปถึกเหมือนเธอห้ะ” โทโมะพูด แก้วเชิดใส่ก่อนจะจูงฟางขึ้นเดินไปอีกทางหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไหวนะฟาง เมื่อกี้ก็จะเป็นลมไปทีนึงแล้ว ชั้นว่าเธอพักก่อนดีกว่ามั้ย เดี๋ยวป้อปบอกทุกคนว่าให้เลื่อนวันเป็นพรุ่งนี้แทน” ป้อปปี้ดึงมือฟางไว้ด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนขึ้นไปเตรียมของจู่ๆฟางก็หน้ามืดเป็นลมไปโดยไม่รู้สาเหตุ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นหรอกน่าป้อป เดือดร้อนคนอื่นเปล่าๆ นี่นายไม่คิดจะเชื่อใจแฟนนายหน่อยเลยหรอ” ฟางพูด ป้อปปี้ยิ้มแล้วลูบหัวฟางเบาๆ ฟางมองค้อนแล้วเดินออกไปกับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนายนะยะ เอะอะก็ลูบหัว ชิ!” ฟางพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปถ่ายรุปเล่นกับแก้วอีกทางหนึ่ง ป้อปปี้มองตามส่ายหน้าด้วยความขำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้ายยยยยย ทุกคนค้า อย่าเพิ่งไปกันค่ะ แจมจังขอไปด้วยได้มั้ยคะ แจมจังจะไปดูแลโทโมะซังอ่ะค่ะ แดดก็ร้อนมากเลยดูสิเนี่ย เอ๊ะ! หรือว่าไม่อยากให้แจมจังไปด้วยคะ” แจมพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแจมจังจะไปเนี่ยก็ได้นะครับ แต่แจมจังจะทนอากาศร้อนแบบนี้ได้หรอครับ” เขื่อนพูดด้วยความกังวลว่าแจมจังจะอาละวาดร้อนขึ้นมาอีก แล้วบังคับให้พากลับเข้าฝั่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้แน่นอนค่ะ” แจมจังยกมือขึ้นแล้วควงโทโมะไปยืนรอตรงใกล้ๆแก้วทันที ทั้งสองสาวเล่นสงครามประสาทกันอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่แก้วจะพูดประชดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นจะไปดูแลคนอื่น ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลยเหอะ” แก้วพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ แจมหันขวับไปมองอย่างเอาเรื่อง แก้วลอยหน้าลอยตาใส่ แจมจังสะบัดหน้าหนีใส่เธอทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่รู้ว่ายัยนางแบบอะไรนั่นจะมาทำไม ชั้นกะว่าจะกินตับโทโมะซะหน่อย เฮ้อออออ" แบมที่ยืนอยู่กับเฟย์อีกทางบ่นขึ้นอย่างหัวเสีย เฟย์มองเธอแล้วถอนหายใจเฮือก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยนี่! เธอก็อดทนหน่อยเหอะน่า อย่าลืมล่ะแผนที่ชั้นบอกแกไปน่ะ แผนนี้จะล่มไม่ได้นะ! แกเข้าใจใช่มั้ย" เฟย์หันไปกำชับแบมที่ยืนหน้าบูดอยู่ แบมพยักหน้ารับ ก่อนที่เฟย์จะยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ
 
 
 
 
 
 
 
กลับมาอัพละนะ บอกเลยฟางใกล้จะถูกเต้ยมาเอาตัวไปแล้วนะ หุหุ เฟย์มีแผนไรอีกละ บอกเลยตอนหน้ามีจุดเปลี่ยนจ้า อ้อ เราจะอัพเรื่องใหม่นะ แต่เรื่องนี้เราก็ยังอัพอยู่เน้ออ