ฤทธิ์รัก

.....รุ่งเช้า  ห้องกริช....

"กะ...กริช!!!...อ่อ...มะ...คืน..." 

" มึง...เป็นไร...ก็เมื่อคืน...มึงค้างห้องกู..."

"ละ...แล้ว...กริช..."

"หึ...หึ...เมื่อคืนมึงรุกกู...แบบนี่..."

"อือ...อืม...อืออออ...กะ...กริช...พะ...พอ...อือ...อืม"

"ไง...หายข้องใจยัง..."

ใบหน้าของไวท์ที่มันแดงระรื่นด้วยรสจูบของผม...มันคงตกใจ...เพราะตั้งแต่คบกันมา...ผม...ไม่

เคยจูบมันก่อน...อยา่งมากก็แค่....ปากแตะปากเท่านั่น...

" อ่อ...ไวท์...ว่าไวท์....กลับห้องก่อนดีกว่า..." ผมเขิลเหลือเกินที่....กริชบอกว่าผมรุก...ผมไม่รู้

ตัวเลยว่าทำแบบนั้นไปได้ยังไง...อาจเป็นเพราะเมื่อคืน..ผมเหนื่อยมากไปหน่อย...ผมรู้สึกอยาก

อ้วกมากเพราะตอนนี้ท้องผมมัน.....ปั่นป่วนไปหมด...เพราะเมื่อวาน....ผมยังไม่ได้ทานข้าว

เลย...ผมลืมไปได้ยังไงนะ...

"อุ๊บ...อุ๊บ...อ้วกกก...."

"เห้ย!!!ไวท์!!!...มึงเป็นไรว่ะ..."

"อ้วกกกกกก...มะ....ไม่รู้..."

"แล้วมึง...ปวดหัว..ปวดท้อง....หรือรู้สึกยังไง...เดี๋ยวกูจะได้ลงไปเอายาที่ห้องพยาบาลถูก..."

"ปวดหัว...และก็หิวข้าวนิดหน่อย..."

"งั้น...มึงรอกูที่นี้นะ...เดี๋ยวกู...ลงไปเอายาและซื้อข้าวมาให้"

"อืม...ขะ...ขอบคุณ...ครับ"

เสียงตอบที่ฟังดูเหนื่อยๆ เนื่องจากหมดแรงจากการอ้วกนั้น...ผมสงสารมันเหลือเกิน...แต่ผมก็ดีใจ

ที่อย่างน้อย...ผมก็ได้ดูแลมัน...อย่างที่ผมต้องการ...

............ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...........

"ไวท์...กูซื้อข้าวมันไก่มาให้มึง...และก็นี่...ยา..เดี๋ยวมึงทานแล้วก็นอนพัก...พักที่ห้องกูนั้น

แหละ..." ผมเอ่ยบอกคนตรงหน้าที่ตอนนี้นอนหมดแรงอยู่บนโชฟาตัวเล็ก ๆ นั้น...ผมเดินเข้าไป

ใกล้  พบว่ามันกำลังหลับ...ผมจึงต้องปลุก...

"ไวท์...มึง...ลุกมากินข้าว...และก็กินยาก่อน...ลุกดิว่ะ" ผมดันหลังให้มันนั่งลง...แต่ท่าทางมันที่

เหมือนจะอ้วกอีก...ทำให้ผมต้องรีบประคองมันไปห้องน้ำ...

"มึง...กูว่าสภาพมึง...ไม่ไหวว่ะ...กู...ว่ามึงไปหาหมอดีหว่า...ไป...เดี๋ยวกูพาไป...."

"มะ...ไม่ต้อง...หรอกกริช...ไวท์ค่อยยังชั่วแล้ว..."

"ถ้ามึงค่อยยังชั่ว...ไหนมึงลองยืนขึ้นให้กูดูหน่อย...ถ้ามึงยืนไม่ไหว...กูจะได้อุ้มมึงไปหาหมอ..."

"ฮึบ...." คนตรงหน้าที่พยายามยืนขึ้น...ผมรู้ว่ามันไม่อยากไปหาหมอ...รู้ว่ามันไม่ชอบกลิ่นยาที่โรง

พยาบาล...

"กู...ว่ามึงไม่ไหว...กูต้องพามึงไปโรงพยาบาล"

"ไม่่นะ!!!กริช..ไวท์....ไม่อยากไป...กริชก็รู้ว่าไวท์ไม่ชอบ...อ่อ....กริช...ไวท์....อยากกินข้าว

แล้วอะ...ป้อนหน่อยได้ไหม...ปวดหัว...นะ...นะ...นะ" เสียงคนป่วยอ้อนผมอีกแล้ว...ผมไม่ชอบ

เลยเวลาที่มันดื้อ...แล้วผมก็ไม่ใจแข็งพอที่จะขัดมัน...ผมเกลียดตัวเองเวลาเป็นแบบนี้จริงๆ

"อะ...ไม่ไป...ก็ไม่ไป...แต่มึงต้องกินข้าวแดกยานี่...และห้ามดื้อกับกูอีก...เข้าใจไหม"

"ไวท์....ไม่ดื้อหรอก...มีนายพยาบาล....สุดหล่อใจดีแบบนี้...กริช....ป้อนหน่อยสิ"

"ห๊ะ!!!...อะไรนะ...ให้กูป้อนข้าวมึงเนี่ยนะ...มึงโตจนจะเป็นเมียกูได้ล่ะ...ยังจะต้องให้ป้อนอีก..."

"ก็...กริชเป็นสามีไวท์นิ...ไวท์ก็เป็นเมียกริช...ขอให้ช่วยแค่เนี่ย.....ก็ทำให้ไม่ได้.....ใจร้าย..."

ไอ้ไวท์มันบ่นผมเป็นชุด...แต่เหมือนมันจะเข้าใจอะไรผิดเพราะเมื่อคืนถ้าเอาตาม

จริง...ผมกับมันแค่จูบกับเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรเกินเลย...มากกว่านั้น...แต่มันคงคิดว่า...ช่างมันเถอะ

"มา ๆ กูป้อนก็ได้...อะ...อ้าปากสิ..." หลังจากที่ผมป้อนข้าวป้อนยา...มันเสร็จ...ท่าทางมันจะหาย

ป่วยแล้วละครับ...มันถึงได้...

" อิ...อิ...กริชใจดีน่ารักที่สุดเลย...ไวท์...รักกริชนะ...รักมากด้วย...จุ๊บ!!"

"เฮ้ย!!มึง...มึงจูบกูทำไมเนี่ย..แล้วก็ช่วยลงออกไปจากตักกูได้ยัง...กูหนัก...อะ...ไอ้

ไวท์...มะ..มึงจะทำไหร่ว่ะ...อืออ...อืม...อืออออ"

"ไวท์...ก็แค่จูบขอบคุณกริชไง...ขอบคุณนะ..."

ไอ้คนป่วยมันฉกจูบผมไปพร้อมกับลงตัวนอนสบายอยู่บนเตียงแล้ว...ผมชอบที่มันจูบผมจัง...ผม

ชอบที่มันน่ารักและขี้อ้อนแบบนี้...ขอแค่ให้ผมมั่นใจอะไรบางอย่างมากกว่านี้...แล้วผมจะบอกรัก

มัน...ผมสัญญา

...................จบตอนแล้ว.........ไวท์น่ารักขนาดนี้กริชยังจะพิสูจน์เรื่องอะไรอีกนะ............อย่า

ลืมมาติดตามตามติดกันต่อนะค่ะ^^