แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันทำไมพวกเธอถึงอยู่ที่นี่ได้”คุณหญิงเตือนพูดแล้วมองไปยังเวฟและเวนดี้ที่ตกใจเมื่อเธอ
อุ้มเฟิร์ส
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราก็มาพักที่นี่น่ะสิคะ ที่โรงแรมนี้ไม่ได้เป็นของคุณหญิงสักหน่อยแล้วก็ไม่ได้มีป้ายห้ามว่าไม่
ให้พวกเรามาพักทำไมพวกเราจะพักไม่ได้”เวนดี้ที่โกรธคุณหญิงกับเรื่องที่เธอทำร้ายฟางและ
กีดกันฟางก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ปากคอเราะร้ายจริงๆเลยนะ สมควรแล้วที่เป็นเพื่อนกับแม่ฟางนั่น ผู้หญิงอะไรไร้ยางอายแถมยัง
ทำลูดชั้นเจ็บตัว”คุณหญิงเตือนใจรีบว่าเมื่อคิดถึงฟาง เธอโกรธที่ฟางไม่มีสำมาคาราวะแถมทำให้
ลูกชายเธอต้องเจ็บตัวแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ แบบนี้เค้าเรียกว่าเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงรึเปล่านะ เกลียดแม่แต่รักลูก
เค้า”เวฟพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่หมายความว่ายังไงกันหนูแก้ว”คุณหญิงเตือนใจมองหน้าเวฟและเวนดี้ก่อนจะถามแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ที่คุณหญิงป้าอุ้มนั่นน่ะค่ะ คือลูกของฟางกับพี่ป๊อปปี้”แก้วพูดแล้วยิ้มขำเมื่อเห็นคุณหญิงทำหน้า
เหวอไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ก็น่ารักดีนี่ผิดกับแม่”คุณหญิงว่าก่อนะอุ้มเฟิร์สมานั่งแล้วร้องเพลงกล่อมจนเฟิร์สหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ยังไงเค้าได้ชื่อเป็นแม่ของหลานคุณหญิงป้านะคะ”แก้วส่ายหน้าขำกับความเอาแต่ใจของคุณ
หญิง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอพาหลานของพวกเราไปนอนก่อนนะครับ”เวฟพูดก่อนที่จะให้เวน
ดี้อุ้มเฟิร์สแล้วกลับขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่คุณหญิงป้ามองเฟิร์สแบบนั้นเพราะหลงรักเฟิร์สแล้วหรอคะ”แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
“ก็ถ้าเด็กคนนั้นคือลูกของป๊อปปี้จริงๆ ป้าก็มีสิทธิ์เป็นย่าของเค้า ดังนั้นป้ามีสิทธิ์”คุณหญิงพูดแล้ว
เดินตามเฟิร์สไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ เกลียดแม่แต่กลับรักลูกเค้า ให้มันได้อย่างงี้สิ”แก้วถอนหายใจก่อนที่จะเดินถามคุณหญิง
เตือนใจไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป่านนี้เฟย์ก็คงจะอยู่กับตงเบแล้วก็คงจะเตรียมตัวแต่งงานกันแล้วสินะแล้วก็คงไม่อยู่ที่เกา
หลี”เขื่อนพูดแล้วเดินมากับฟางและโทโมะในวันต่อมาเพื่อเตรียมตัวจะเข้าไปหาป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายเพ้อหาเฟย์อีกแล้วนะเขื่อน ถ้ารักทำไมไม่ไปรั้งเฟย์ไว้ล่ะ”ฟางว่ายหน้าขำกับเขื่อนก่อนจะพูด
ออก
 
 
 
 
 
 
 
 
“รั้งไว้ก็เท่านั้นเพราะเห็นๆอยู่ว่าเฟย์เลือกจงเบ ไม่ใช่ชั้น เรารักกันไม่ได้”เขื่อนพูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เขื่อนชั้นว่านายควรตรงนั้น บางทีเฟย์อาจจะกลับมาแล้วก็ได้”เมื่อเดินมาพ้นมุมห้องโทโมะก็
ชี้ไปที่เฟย์ที่นั่งอยู่หน้าห้องป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”ฟางตกก็รีบเดินไปหาเฟย์ที่นั่งเศร้า
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์มาช้าไป พี่จงเบตายแล้ว”เฟยืพูดเสียงสั่นแล้วปล่อยโฮออกมา เขื่อนจึงรีบกอดปลอบร่างบาง
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นบอกพี่มาได้มั้ยว่านี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมเฟย์ถึงพูดแบบนั้นล่ะ”เขื่อนถามเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เมื่อวานเย็นที่เฟย์รีบขึ้นเครื่องไปหาพี่จงเบที่อาการทรุดหนักที่โรงพยาบาลกรุงเทพ แต่เฟย์ม้า
พี่จงเบตายแล้ว เพราะโรคมะเร็งสมองระยะสุดท้าย ที่เฟย์ต้องไปมาเกาหลีบ้าง หรือไปกรุงเทพ
บ้างเพราะดูแลอาการของพี่งเบนั่ล่ะ”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะเฟย์ ถือว่าพี่เค้าไปสบายแล้ว ตอนนี้เธอต้องทำใจให้สบายนะ”ฟางเดินมาให้กำลังใจ
เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทุกคน ไหนว่าจะมาตอนกลางคืนไง แล้วมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้”แก้วเดินมาที่ห้องป๊อปปี้ก็ตกใจ
เมื่อเห็นฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่าชั้นฝันไม่ค่อยดีน่ะ ชั้นเลยอยากมาเจอป๊อปปี้ก่อน ชั้นฝันถึงฝ้าย”ฟางพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
“แต่เธอไม่ควรจะมาตอนนี้เพราะกลางวันคุณหญิงป้าจะมาดูแลพี่ป๊อป ตายล่ะ คุณหญิงป้ามา
แล้วไปก่อนเร็ว”แก้วพูดก่อนจะรีบดันฟางไปที่บันไดหนีไฟที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แห่มาทำอะไรที่นี่ มารบกวนเวลาพักผ่อนของลูกชั้นทำไม”คุณหญิงเตือนใจพูดแล้วมองไปที่
เฟย์ เขื่อนและโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“พวกเราก็แค่อยากะรู้ว่าป๊อปปี้เป็นยังไงบ้าง เพราะอย่างน้อยผมก็เป็นเพื่อนป๊อปปี้นะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
“ก็ตามใจ แต่ตอนนี้ชั้นจะดูแลลูกของชั้น แค่ตามลำพัง”คุณหญิงพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป
 
 
 
 
 
 
“งานนี้ฟางเจอป๊อปปี้ลำบากแล้วล่ะ เพราะคุณหญิงเล่นเฝ้าทั้งวันแบบนี้”โทโมะพูดแล้วหาทางช่วย
ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อน ชั้นรู้ว่ามีอีกวิธีที่จะทำให้ฟางได้เจอกับพี่ป๊อป”แก้วพูดแล้วยิ้มก่อนจะกดโทรศัพท์โทร
หาเวฟและเวนดี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดะ เดี๋ยวนะ ทำไมต้องให้เวนดี้กับเวฟเอาลูกชั้นมาด้วย”ฟางแปลกใจที่สักพักเวนดี้และเวฟก็อุ้ม
เฟิร์สมา
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก็รู้”แก้วยิ้มก่อนที่จะให้เฟิร์สเดินเข้าไปในห้องป๊อปปี้กับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หนุเฟิร์ส มาที่นี่ได้ยังไง มาเยี่ยมพ่อหนูหรอ”ทันทีที่คุณหญิงเห็นเฟิร์สก็ปรี่เข้าไปอุ้มแล้วหอมด้วย
ความเอ็นดู
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าลูกมาแล้วแม่ไปไหนแล้วล่ะครับ”ป๊อปปี้ที่ฟื้นแล้วพยายามชะเง้อมองหาฟาง
 
 
 
 
 
 
“ก็ช่างแม่เค้าสิจะไปสนแม่นั่นทำไม ดูสิป๊อปปี้หน้าตาหนูเฟิร์สเหมือนกับเราไม่มีผิด”คุณหญิงพูด
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ คุณหญิงป้าคะสงสัยเฟิร์สคงอยากไปกินไอติมรึเปล่าคุณหญิงป้าไม่ลองพาเฟิร์สไปล่ะ
คะ”แก้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“จ้ะ งั้นป้าฝากป๊อปปี้เดี๋ยวนะ”คุณหญิงเตือนใจยิ้มก่อนจะพาเฟิร์สออกไปข้างนอกกับตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจนะแก้วที่ช่วยชั้น”เมื่อทางสะดวกทุกคนจึงให้ฟางเข้ามาในห้อง แก้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป
รอนอกห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไง วันนี้ไม่มาหาตอนกลางคืนแล้วหรอ”ป๊อปปี้ยิ้ให้ฟางเมื่อฟางนั่งลงข้างๆตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“เป็นยังไง เริ่มจำอะไรได้บ้างรึยัง”ฟางถาม ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า ทำให้ฟางซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
“เธอรู้สึกรักชั้นอย่างที่ชั้นรักเธอจริงๆหรอ”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ใช่ชั้นรักนาย ตั้งแต่นายรักฝ้ายแล้วล่ะ และชั้นรู้ดีว่าชั้นคือใคร”ฟางพูดแล้วคิดถึงอดีต
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่ผมให้ดอกหญ้ากับคุณเพราะถึงแม้ดอกหญ้าจะเป็นพืชที่ต่ำต้อย แต่มันก็ขึ้นอยู่ได้ทุกที่ ทนต่อ
ทุกสภาพอากาศ เหมือนกับคนที่เข้มแข็งอดทนต่อทุกสิ่งที่เข้ามาแบบคุณ”ป๊อปปี้เห็นฟางเศร้าก็
พูดขึ้นมาทำให้ฟางชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะว่านายความทรงจำกลับมาแล้วน่ะป๊อปปี้”ฟางเงยหน้าเมื่อเห็นป๊อปปี้หยิบดอกหญ้าที่
เธอเอาให้เขาเมื่อคืน
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าไปไหนอีกได้มั้ยฟาง ชั้นขอโทษให้อภัยชั้นเถอะนะ”ป๊อปปี้เลื่อนมือไปกุมที่มือฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ ชั้นเองก็ขอโทษนะป๊อปปี้”ฟางพูดแล้วสวมกอดป๊อปปี้แน่นเช่นเดียวกับเขา ก่อนที่ทั้งจะจูบ
กันด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะแล้วว่าจะต้องร่วมมือกันพาเธอเข้ามาหาลูกชั้นแบบนี้”คุณหญิงเตือนเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาว่า
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ครับ ตอนนี้ความจำของผมกลับคืนมาแล้ว แม่อย่าขัดขวางความรักผมเลยนะครับ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“แต่ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายเรานะป๊อปปี้ และที่สำคัฐแม่ไม่ชอบ”คุณหญิงเตือนว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ชอบก็เรื่องของคุณหญิงสิ นี่น่เรื่องของพวกเค้า2คนคุณหญิงจะยุ่งทำไม”เวนดี้เดินเข้ามาว่า
ทันที
 
 
 
 
 
 
“คุณหญิงป้าครับ ป๊อปปี้มันก็โตจนป่านนี้แล้วนะครับ ทำไมคุณหญิงป้าไม่ให้มันเลือกคู่เองล่ะ
ครับ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงค่ะ คุณหญิงป้าเองก็รักและเอ็นดูเฟิร์สไม่ใช่หรอคะ ทำไมจะรับลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้ล่ะคะ”แก้ว
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคุณหญิงไม่ชอบที่ชั้นไม่เคยฟังไม่เคยอยู่ในโอวาทเคยเถียงคุณหญิง ชั้นก็ขอโทษกับความดื้อ
รั้นของชั้นค่ะ แต่ถ้าเรื่องรักและดูแลป๊อปีป้ชั้นก็รักเค้าไม่แพ้ที่คุณหญิงรัก ได้โปรดให้โอกาสชั้น
เถอะนะคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปแล้วที่คุณหญิงป้าอุ้มเนี่ยก็ลูกของฟางไม่ใช่หรอคะ อย่ายึดอยู่กับทิฐิเลยนะคะ ให้พี่ป๊อป
เค้าได้อยู่กับลูกเมียเค้าเถอะนะคะ”แก้วพูดขึ้นแล้วมองป๊อปปี้ที่กอดฟางแน่นแล้วมองไปที่คุณหญิง
เตือนใจที่อุ้มเฟิร์สไว้
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ ที่ชั้นยอมเพราะว่าเธอเลี้ยงหลานของชั้นให้ออกมาน่ารักสมบูรณ์หรอกนะยะ ส่วน
ป๊อปปี้ เมื่อความทรงจำกลับคืนมาแล้ว ก็ช่วยจัดการเรื่องราววุ่นๆพวกนี้ให้ลงตัวด้วยล่ะ”คุณหญิง
พูดแล้วอุ้มเฟิร์สออกไปเล่นด้วยกันออกมุม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่เธอบอกว่ารักชั้นเนี่ย เธอช่วยพูดอีกครั้งจะได้มั้ยฟาง”ป๊อปปี้พูแล้วยิ้มกับฟาง
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ของแบบนี้บอกบ่อยๆได้ยังไงล่ะคนบ้า”ฟางพูดแล้วยิ้มก่อนะโดนป๊อปปี้หอมแก้มด้วยความ
หมั่นไส้ไปทีท่ามกลางความสุขของทุกคนโดยที่เต้ยมองทุกคนผ่านกระจกที่ประตูห้องด้วยความ
เศร้าก่อนค่อยๆถอดแหวนหมั้นตัวเองออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มีเรื่องะบอกล่ะว่าตอนหน้าคือตอนบนะจ้ะทุกคนนนน
 
 
 
แต่จะจบยังไงเรื่องเต้ยยังไม่เคีลยร์ ต้องดูและติดตามนะ