แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะเธอ เธอทำให้ลูกชายชั้นต้องเป็นแบบนี้”คุณหญิงเตือนใจโกรธัดหันไปผลักฟางล้มแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง อาการสมองเสื่อมชั่วคราวก็คงจะเป็นเหมือนกับตอนของย์นั่นล่ะอย่าคิดมาก

นะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เราว่าฟางควรเข้าไปดูป๊อปปปี้เค้านะ เดี๋ยวลูกของฟางเราจะดูให้ก่อน”เวนดี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นไม่ให้เธอเข้าไปหาลูกชั้น ยุ่งมามากพอแล้ว”คุณหญิงเตือนใจพูดแต่แก้วและโทโมะเข้ามา

ขวาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วขอร้องนะคะคุณหญิงป้า ตอนนี้อย่าพึ่งโกรธโวยวายเลย ให้ฟางเค้าได้เข้าไปดูอาการป๊อปปี้

ก่อนเถอะค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“และหวังว่า คงไม่มีใครตามไปนะครับ เพราะเค้าจะคุยแค่2คนเท่านั้น”โทโมะพูดแล้วเหล่ไปทาง

เต้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ฟางเดินเข้าไปในห้องแล้วมองร่างสูงที่มีผ้าพันแผลพันรอบศรีษะกับแขนก็ซึม

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้างป๊อปปี้”ฟางนั่งลงข้างๆแล้วลองถามป๊อปปี้ แต่ชายหนุ่มหันมามองแล้วนิ่งไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“นายจะต้องหายนะ เดี๋ยวความจำของนายก็จะกลับมา”ฟางจับมือป๊อปปี้แล้วพูด แต่ป๊อปปี้กระพริบ

ตาแล้วมองฟาง

 

 

 

 

 

 

“คุณเป็นใครหรอ”ป๊อปปี้มองหน้าฟางสักพักก่อนจะพูดขึ้นทำให้ฟางได้ยินแล้วปวดใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นชื่อฟาง ชั้นเป็นพี่สาวฝาแฝดของเมียนายไงล่ะ”ฟางยิ้มแล้วพูด

 

 

 

 

 

“แล้วเมียผมไปไหนหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

“ยัยฝ้ายเค้าไปอยู่แล้วล่ะ เค้าไปอยู่บนฟ้ากับแม่อาภาแล้วแต่นายน่ะ ต้องอยู่ดูแลกิจการของยัย

ฝ้าย ไหนจะธุรกิจของบ้านนายอีก นายน่ะอย่าพึ่งรีบไปหาฝ้ายเลย”ฟางพูดแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

“คุณชื่ออะไรหรอ”ป๊อปปี้ถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“ชั้นหรอ ชั้นชื่อฟางนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มทำให้ป๊อปปี้ชะงัก ฟางงั้นหรอ ชื่อนี้ทำไมได้ยินแล้วรู้สึก

ปวดที่ใจนะ

 

 

 

 

 

“นะ นายอย่าร้องไห้แบบนี้สิ ฮึก ชั้นขอโทษที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้นิ่งแล้วน้ำตา

ไหลออกมาก็ทำให้ฟางอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“คุณเองก็อย่าร้องไห้เหมือนกัน”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วใช่มั้ย ชั้นจะได้เอาคู่หมั้นชั้นกลับบ้านสักที”เต้ยเปิดประตูเข้ามาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่าป๊อปปี้เค้ายังไม่หายดีเลยนะเต้ย เราน่าจะพักที่นี่สักคืนก่อน”ฟางรีบพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้ที่ได้ยินคำว่าคู่หมั้นมาจากเต้ยก็นิ่วหน้าคิดก่อนที่จะร้องว่าปวดหัวออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าเสร็จแล้วก็เอาคู่หมั้นเธอกลับไปซะอย่ามายุ่งกับลูกชั้น ดูสิลูกชั้นต้องเจ็บตัวอีกแล้ว”คุณหญิง

ปรี่เข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเถอะฟาง เค้าไม่อยากให้เราอยู่เราก็ไปจากที่นี่กัน”เต้ยพูดแล้วรีบดึงแขนฟางออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณเวนดี้คุณเวฟแก้วเหลืออดแล้วนะ ดูเพื่อนคุณทำสิ นี่ยังไม่ทันแต่งงานกันเลยนะ เผด็จการ

ชะมัด”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ผมว่าเพื่อนคุณน่ะหึงไม่รู้เวร่ำเวลาแล้วนะ”เขื่อนว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เต้ยเวลารักใครก็รักมากแบบนี้ล่ะค่ะอย่าถือสาเลย เดี๋ยวเรื่องนี้พวกเราจัดการเอง”เวนดี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะคะ พี่จงเบอาการทรุดลง ทุกคนคะเฟย์ขอตัววไปดูพี่จงเบก่อนนะคะแล้วเฟย์จจจะรีบกลับ

ขึ้นมา”เฟย์ที่รับสายจากพยาบาลส่วนตัวที่ดูแลจงเบที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพก็รีบวิ่งออกไป เขื่อน

มองตามแล้วเศร้าลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะเขื่อน อย่าเศร้าไปเลย”แก้วพูดก่อนจะพาเขื่อนเข้าไปดูอาการป๊อปปี้ข้างในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางยังไม่อยากกลับดอยตอนนี้นะเต้ย ฟางจะค้างที่นี่”ฟางที่กล่อมลูกนอนหลับแล้วก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด

 

 

 

 

 

เต้ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเบรกรถแล้วหันไปมองฟางด้วยสายตาโกรธจัด

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางจะไปยุ่งกับพวกมันทำไม เพราะมันไม่ใช่หรอที่ทำลายชีวิตฟาง”เต้ยพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ป๊อปปี้เตยทำร้ายฟางในอดีตมาก่อนแต่ฟางขอเถอะนะ ตอนนี้ป๊อปปี้กำลังป่วย และอีกอย่างที่

ป๊อปปี้ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฟางเองแท้ๆ ถ้าฟางไม่พูดจาร้ายๆใส่ ป๊อปปี้ก็คงไม่”ฟางได้แต่คิด

โทษตัวเองถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ฟางหยุดเรื่องนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ มันไม่ใช่เรื่องที่ฟางจะมาคิดมาถึงมัน ฟางทำถูกต้องแล้ว ถ้าจะตัด

พวกนั้นให้ขาดก็ต้องพูดแบบนั้นล่ะ อย่าไปสนใจไอ้เลวๆคนนึงที่เคยทำร้ายฟางในอดีตเลยนะ ตอน

นี้ฟางจะแต่งงานกับเราแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องกลับไปก็ได้”เต้ยพูดทำให้ฟางอึ้งไม่คิดว่าเต้ยจะเห็น

แก่ตัวแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ขอโทษด้วยที่ฟางเลือกที่จะดูแลป๊อปปี้ ไม่ว่าคุณหญิงเตือนใจจะห้ามหรือขวางยังไง แต่ฟาง

อยากจะแก้ไขชดใช้ในสิ่งที่ฟางทำผิด ส่วนเรื่องของเราถ้าเต้ยยังไม่เข้าใจแบบนี้ หมั้นได้ก็ถอน

ได้”ฟางอุ้มเฟิร์สแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดเดี๋ยวนะฟาง ฟางะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นี่มันก็ดึกแล้วด้วย”เต้ยเดินตามฟางที่พยายามเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฟาง เต้ย”เวฟและเวนดี้ที่ขับรถตามเต้ยมาก็แปลกใจท่เห็นฟางเดินลงจากรถ

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ฟางไม่อยากพูดกับคนพูดไม่รู้เรื่อง พาฟางกลับไปที่โรงพยาบาลด่วน”ฟางพูด

ก่อนจะขึ้นรถไปกับเวฟ

 

 

 

 

 

 

“ดีนะที่แก้วพาคุณหญิงไปทานข้าวข้างนอกกับครอบครัวเธอ ไม่อย่างงั้นวีนแดกกลางโรงบาล

แน่”เขื่อนและโทโมะที่ฟางลอบเข้ามาในห้องพักของป๊อปปี้ที่คุณหญิงเตือนใจพาย้ายห้องหนีฟาง

ส่วนเวนดี้และเวฟก็ดูเฟิร์สแทนเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว คุณ ดึกแล้วมาทำไมทำไมไม่ไปนอน”ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาเห็นฟางเข้ามาในห้องก็ถาม

 

 

 

 

 

“ชั้นคงนอนไม่หลับ ถ้าชั้นยังไม่ได้ขอโทษนาย ป๊อปปี้”ฟางนิ่งสักพักก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษ แล้วคุณจะขอโทษผมทำไมล่ะฟาง เรามีเรื่องทะเลาะกันมาหรอ”ป๊อปปี้เอียงคอมองฟาง

ด้วยความสงสัยแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าอย่างงั้นก็ได้ ใช่ เราทะเลาะกัน และมันก็เกิดจากทิฐิบ้าๆที่เรา2คนสร้างมา เพื่อปกปิดความ

รู้สึกแท้จิงของพวกเรา จนชั้นเอ่ยปากไล่นายไม่ให้มายุ่งในชีวิต ทั้งๆที่นายเองก็สารภาพคำนั้นออก

มาแล้ว”ฟางพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

 

 

 

 

 

 

 

“คำนั้น คำว่าอะไรหรอ”ป๊อปปี้เริ่มรู้สึกปวดหัวแต่ก็ฝืนที่จะถามฟางต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“คำๆนั้น คำว่ารัก คำๆนั้นมันเคยเกิดขึ้นกับชั้นเมื่อก่อนเหมือนกัน แต่ชั้นตั้งห้ามมันเอาไว้เพราะรู้ว่า

นายรักยัยฝ้ายไม่ใช่ชั้น และชั้นก็คือนางมารร้ายที่มาทำลายทุกอย่าง”ฟางพูดออกมาทำให้ป๊อปปี้

กุมขมับ แล้วภาพที่เขาเจอกับฟางครั้งแรกที่สนามบินก็ฉายเขามาในหัวก่อนที่ภาพต่างจะค่อยๆผุด

เข้ามาจนป๊อปปี้กุมขมับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษนะป๊อปปี้ ชั้นขอโทษ”ฟางพูดออกมาก่อนจะหยิบดอกหญ้าที่เธอมัดเป็นช่อเล็กๆวางไว้

ที่ข้างๆป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอเคยรู้สึกแบบนั้น เธอช่วยจูบชั้นหน่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้มองดอกหญ้าที่ฟางวางไว้ก่อนจะพูดขึ้น

ฟางจึงเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่จะโนมหน้าเข้าไปจูบกับป๊อปปี้ โดยที่ชายหนุ่มเองก็จูบตอบเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

“นายจำได้รึยัง”ฟางถามป๊อปปี้เมื่อถอนจูบออกมา ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนที่ฟางะยิ้มรับกับคำตอบ

 

 

 

 

 

 

“แล้วคืนพรุ่งนี้ชั้นจะมาหาใหม่นะ ชั้นจะทำให้นายำทุกอย่างให้ได้เอง”ฟางพูดก่อนจะรีบออกไป

จากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดอกหญ้างั้นหรอ”ป๊อปปี้มองฟางที่เดินจากไปจนลับตาแล้วก็หยิบดอกหญ้ามาดูก่อนที่ภาพที่เขา

เอาดอกหญ้าให้ฟางครั้งแรกที่รีสอร์ตก็ฉายเข้ามาในหัว จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกปวดหัวก่อนที่จะ

หลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีนะที่เราพาเฟิร์สมามาที่ที่พักก่อน ไม่อย่างงั้น เฟิร์สต้องถูกยุงที่ลานอดรถหามไปแน่ๆ”เวนดี้พูด

เมื่อเช้คอินที่โรงแรมกับเวฟแล้วพลางมองเฟิร์สที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”เฟิร์สที่ถูกอุ้มไปมาก็เริ่มรู้สึกตัวลืมตาตื่น

 

 

 

 

 

 

 

“ตายละเฟิร์สตื่นแล้ว งั้นนั่งรอน้าเวนดี้ตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวน้าเวนดี้ไปเอานมมาให้”เวนดี้เห็นเวฟ

ที่คุยกับพนักงานแล้วเห็นตู้กดน้ำพอมีนมกล่องสำหรับเด็กก็รีบวิ่งไปกดให้กับหลานชายคนเก่ง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง”เฟิร์สที่เพิ่งตื่นขึ้นมาก็มองรอบๆเพื่อหาฟางตามความเคยชินก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตาม

หา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่หนูระวังหน่อยสิ ตายจริง ดึกดื่นป่านนี้ทำไมพ่อแม่ถึงทิ้งให้หนูให้อยู่ตามลำพังนะ”คุณหญิง

เตือยใจที่เดินมาชนกับเฟิร์สเข้าก็รีบอุ้มเฟิร์สขึ้นมา แล้วเกิดความผูกพันอย่างประหลาดก่อนจะมอง

เฟิร์สด้วยความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

“คุณหญิงป้า”แก้วที่เช้คอินโรงแรมเสร็จก็ตกใจเพราะจำได้ว่านี่คือลูกของฟาง

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส”เวนดี้และเวฟที่ทำธุระเสร็จแล้วก็ต่างตกใจที่เห็นคุณหญิงเตือนใจอุ้มเฟิร์สอยู่

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

 

จะจบแล้วๆๆๆๆ แม่ยายะใจอ่อนเพราะหลานรึเปล่าน้อออ

 

 

แล้วป๊อปปี้จะจำได้รึยังน้อออออ