แฝดริษยา
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 02.51 น.
แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 23.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
50) 50 ถึงเวลาที่ต้องไป1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“พี่ป๊อป ไปพักเถอะค่ะเดี๋ยวเฟย์อยู่ตรงนี้ต่อเอง”เฟย์เดินมาหาป๊อปปี้ที่นั่งเหม่อหน้าโลงศพของไม่
ยอมพูดจากับใครตั้งแต่เกิดเรื่อง
“ฟางทานอะไรหน่อยสิเดี๋ยวลูกหิวนะ”เขื่อนเอาข้าวต้มมาให้ฟางที่นั่งซึมอยู่ไม่ไกลจากป๊อปปี้ แต่
ไม่มีท่าทางตอบสนองของฟางเลยก็สบตากับเฟย์ที่กลุ้มกับท่าทางของป๊อปปี้เช่นกัน
“เด็กๆไปหน้างานเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จัดการคู่นี้เอง”ธีร์และกานดามองป๊อปปี้และฟางก็พูดกับ
เขื่อนและเฟย์
“ป๊อป เดี๋ยววันนี้แม่ของเราก็จะมาแล้วนะ ไปพักเถอะจ้ะแม่อยู่ทางนี้เอง”กานดาเดินเอื้อมมือไปจับ
มือป๊อปปี้แล้วพูด
“ใจหายนะครับแม่ ผมเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วครั้งนึงเพราะคิดว่าฝ้ายยังไม่ตาย แล้วพอผม
ได้เจอฝ้ายอีกครั้ง ผมดีใจและตั้งใจจะพาฝ้ายกลับมาหาพ่อกับแม่แต่แลวก็เหมือนฟ้าผ่าลงที่ผม
มันเหมือนกับตั้งตัวไม่ทันเลยด้วยซ้ำ”ป๊อปปี้พูด
“ไม่เป็นไรป๊อป ไม่ต้องร้องนะ ถือซะว่าฝ้ายเค้าทำบุญกับพวกเรามาเพียงแค่เท่านี้ พ่อกับแม่ไม่
เป็นไรจ้ะ”กานดาพูดก่อนน้ำตาจะไหลออกมาแล้วกอดกับป๊อปปี้ที่ตอนนี้เขาเองก็อ่อนแอเหลือเกิน
“ฟาง ทานข้าวบ้างเถอะนะลูก ไม่ทานอะไรเลยแบบนี้เดี๋ยวก็จะป่วยเอานะ”นายธีร์พูดแล้วมองชาม
ข้าวต้มที่เขื่อนเอามาให้ปรากฏว่าฟางไม่แตกมันเลยสักนิด
“ความจริงในโลงนั่นน่ะเป็นฟางนะคะ ไม่น่าเป็นยัยฝ้ายเลย”ฟางพูดเศร้าๆ
“อย่าพูดอย่างนั้น ถ้าเป็นเราพ่อก็เสียใจเหมือนกันนั่นล่ะ พ่ออยากะบอกว่าพ่อขอโทษที่อาจจะ
ทำให้เราเข้าผิดคิดว่าพ่อไม่รัก แต่ความจริงพ่อรักเรานะฟาง รักไม่แพ้ฝ้ายเลย”นายธีร์พูดทำให้
ฟางน้ำตาไหลออกมาก่อนจะกอดพ่อแน่น
“ทานข้าวเถอะนะลูกเดี๋ยวพ่อป้อน”นายธีร์พูดก่อนจะเป็นคนป้อนข้าวให้ฟางทานเองกับมือ
“ขอบคุณค่ะ”ฟางที่ทานข้าวเสร็จก็มาเอาน้ำเพื่อจะทานยาบำรุงครรภ์ก็รับน้ำมาจากแม่บ้านแล้วเดิน
มานั่งคนเดียว
“เดี๋ยวจะไปไหนน่ะ”ฟางที่เอาแต่นั่งเศร้าก็ลุกหนีเมื่อป๊อปปี้มานั่งด้วยจนชายหนุ่มรีบรั้งฟางไว้
“ชั้นก็ห่างนายไว้ไง อยู่ห่างๆกันไว้ดีที่สุด”ฟางพูดสั้นๆทำให้ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิด
“นี่ กลัวว่าโทโมะกับเขื่อนจะเข้าใจผิดล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วขยับตัวเข้าใกล้ฟางไม่ยอมห่าง
“ก็แล้วนายจะคิดแล้วกัน แต่ตอนนี้ชั้นว่าเราไม่ควรจะอยู่ใกล้กันแบบนี้ นี่มันงานศพของฝ้าย
นะ”ฟางพูดแล้วเศร้า
“นั่นสิ ต่อไปนี้ชั้นต้องอยู่ยอมรับความจริงในวันที่ไม่มีฝ้ายให้ได้สินะ”ป๊อปปี้นึกถึงเรื่องฝ้ายก็ซึมลง
ไป
“นายคงจะรักฝ้ายมากสินะ ต่อไปนี้นายต้องอยู่ให้ได้ เข้มแข็งมากๆเพื่อจะได้ดูแลกิจการของยัย
ฝ้ายซะ”ฟางพูด
“นี่ทำอย่างกับตัวเองจะลาไปไหนซะอย่างงั้นน่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะหนีพ่อของเธอไปน่ะ”ป๊อปปี้
รีบพูด
“ก็ถ้าสมมุติว่าไม่มีอะไรแล้วชั้นก็กลับไปทำงานของชั้นที่สาขาอเมริกาตามเดิมสิ ก่อเรื่องที่นี่มา
มาก ไม่มีใครอยากให้ชั้นอยู่ ที่นี่หรอก”ฟางพูด
“คิดไปเองทั้งนั้นว่าไม่มีใครอยากให้อยู่ เอ่อ ชั้นหมายถึงพ่อเธอไง เค้าอยากให้เธออยู่ที่นี่นะ ท่าน
เตรียมพินัยอีกส่วนที่ยกให้เธอนิ ไหนจะหุ้นส่วนของรีสอร์ตนี้ ท่านน่ะแก่ตัวมากแล้วนะ ไม่คิดจะอยู่
ดูแลท่านชดเชยในวันที่ไม่ได้อยู่ ด้วยกันเลยรึไง”ป๊อปปี้โวยวายก่อนจะรีบเปลี่ยนทันควันว่าคนที่
อยากให้อยู่คือพ่อของเธอ
“ถ้าเรื่องนั้นชั้นขอคิดไว้ก่อนแล้วกัน เพราะว่าทางบริษัทที่โน่นก็ตามตัวให้กลับมาทำงานด้วย
สิ”ฟางโกหก
“เอ่อ แล้วเรื่องที่ชั้นเคยทำร้ายเธอ ชั้นขอโทษกับสิ่งที่ชั้นไม่รู้แล้วก็ทำเรื่องเลวร้ายกับเธอ”ป๊อปีป้
นิ่งสักพักก่อนจะพูดต่อ
“ช่างเถอะ ถือว่ามันคือกรรมของชั้นที่ชั้นเคยคิดร้ายกับทุกคนที่นี่แล้วกัน”ฟางพูดก่อนจะรีบลุกขึ้น
แต่แล้วก็เซล้มจนป๊อปปี้ต้องรีบประคอง
“ป๊อปปี้”ป๊อปปี้และฟางที่สบตากันอยู่นั้นคุณหญิงเตือนใจก็เรียกลูกชายทันที
“แม่ครับ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวผมพาเข้าไปในงาน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาคุณหญิงเข้าไปข้างใน
โดยที่ฟางรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรของแม่ป๊อปปี้เลย
“อ้าว มาแล้วหรอไปไหว้ฝ้ายก่อนสิ”ฟางยิ้มให้แก้วและโทโมะที่เข้ามาแล้วเดินนำทั้งคู่มาหาฝ้าย
โดยที่ฟางแอบสบตากับป๊อปปี้ที่นั่งตรงข้ามนิ่ง แต่แล้วป๊อปปี้ก็ถูกคุณหญิงดึงให้ไปทางอื่น จน
แทยไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนงานเลิก คุณหญิงก็ลากป๊อปปี้ออกไปทานข้าวด้วยกันด้านนอก
“วันนี้แล้วสินะที่พี่จะต้องจากกับเราตลอดไป”ฟางมองดอกไม้จันทน์ในมือแล้วพูดเศร้าๆเมื่อถือวัน
เผาของฝ้าย
“มายืนตากแดดอะไรตรงนี้คนเดียว เดี๋ยวเป็นลมหรอกยิ่งกำลังท้องกำลังไส้”เขื่อนเดินมายืนข้าง
ฟางแล้วพูด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ลูกชั้นแข็งแรงจะตาย อยู่ตรงนี้ได้มองเห็นฝ้ายชัดดีออก”ฟางพูดเศร้าๆ
“เธอต้องเข้มแข็งไว้ให้มากนะ ถือซะว่าอยู่เพื่อฝ้ายที่เอาตัวเองปกป้องเธอกับลุกในท้องนะ”เขื่อน
ให้กำลังใจ
“เขื่อน เฟย์เรียกน่ะ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางและเขื่อนยืนข้างกันก็รีบเอาตัวเองมาเบียดแทรกระหว่างทั้งคู่
ก่อนจะไล่เขื่อนไป
“หึงก็บอกว่าหึงสิเพื่อน”เขื่อนมองท่าทางของป๊อปปี้ก็ยิ้มก่อนจะกระซิบข้างหูแล้วเดินไป
“ยืนอยู่ตรงนี้มันกลางแดดเข้าไปข้างในสิ เป็นอะไรไปเข้าพ่อเธอจะเสียใจนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบจับ
มือฟางเดินเข้าไปในร่ม
“นี่ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะ ไม่ต้องมาดูแลประคบประหงมชั้นมากขนาดนี้หรอกน่า”ฟางรีบพูดเมื่อเห็น
ป๊อปปี้ตามติดเธอแจไม่ยอมให้เธอไปหาทั้งเขื่อนหรือไปนั่งคุยกับโทโมะที่นั่งกับแก้วเลย
“เธอเป็นพี่สาวฝ้าย เอน่ต้องคอยรับแขกอยู่กับชั้น คอยดูแล จะไปที่อื่นได้ยังไง มานี่เลย”ป๊อปปี้รีบ
ดุก่อนจะรีบดึงฟางไปจัดการโน่นนี่อยู่ด้วยกัน2คนแล้วนั่งทานข้าวข้างๆกัน จนทำให้ฟางเผลอยิ้ม
ออกมาได้
“ขอบใจ”เมื่อถึงเวลาวางดอกไม้จันทน์ฟางที่ขึ้นเอาดอกไม้ไปวางเริ่มมีอาการหน้ามืดแพ้ท้องจะ
เป็นลมป๊อปปี้รีบประคองไว้
“ในงานศพน้องตัวเองแท้ๆยังอ่อยไม่เลือก”คุณหญิงมองฟางแล้วว่าทำให้ฟางรีบผละจากป๊อปปี้
แล้วเดินไปทันที
“นี่จะรีบเดินไปไหนน่ะ ไม่มีใครเค้าสอนหรอว่าต่หน้าผู้ใหญ่น่ะให้นอบน้อม”คุณหญิงเดินตามฟาง
มาที่ลับตาก็ว่า
“งั้นฟางก็โทษคุณหญิงด้วยแล้วกันค่ะ พอดีว่าเมื่อกี้ฟางไม่ค่อยสบาย”ฟางพูดแล้วพลางสูดยาดม
“จะไม่สบายหรือจะมารยายังไงไม่ต้องมาบอก เพราะชั้นไม่อยากรับรู้เรื่องของเธอหรอก ที่ชั้นเดิน
ตามเธอมาในวันนี้น่ะ เพราะชั้นอยากจะมาบอกไว้ว่า ถึงแม้จะไม่มีน้องสาวเธอแล้ว ใช่ว่าเธอจะใช้
มารยาคิดจะจับลูกชายชั้นนะ ถึงแม้ว่าลูกชายชั้นจะต้องอยู่ดูแลมรดกที่นี่ก็จริงแต่อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้
นิสัยแท้ๆของเธอ ว่าเธอน่ะอยากจะได้ลุกชายชั้นจนตัวสั่นถึงขั้นกับลดตัวอ่อยลูกชายชั้น ชั้นขอสั่ง
ห้ามเอาไว้เลยนะว่าอย่ามายุ่งกับป๊อปปี้คนอย่างเธอมันไม่คู่ควร เธอกับเข้ามันคนละชั้นกัน ป๊อปปี้
เค้ากำลังจะแต่งงานใหม่กับคนที่คู่ควรคือหนุแก้ว จำเอาไว้”คุณหญิงพูดก่อนจะเดินไป
“ฟาง เป็นยังไงบ้าง”โทโมะและแก้วที่เดินมาได้ยินเข้าก็รีบเข้าไปหาฟางทันที
“จริงสิ ตอนนี้ชั้นคบกับโทโมะแล้ว ชั้นยังไม่ได้บอกให้พ่อแม่รู้เลย”แก้วพูดเมื่อนึกขึ้นได้
“ช่างเถอะ ไม่เป็นไร แม่เค้าก็คงจะหวงลูกชายอย่างงั้นล่ะ”ฟางพูดแล้วฝืนยิ้มทำเป็นไม่สนใจกับคำ
พูดคุณหญิงเมื่อกี้
“นี่เธอไม่เป็นอะไรแน่นะฟาง”โทโมะที่สังเกตเห็นว่าฟางนั้นซึมลงไปก็เดินไปตบไหล่ทันที
“บ้าจริง น้ำตาไหลออกมาได้ยังไงเนี่ย เดี๋ยวชั้นมานะว่าจะไปกินยา”ฟางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา
ก่อนจะทำทียิ้มแย้มแล้วรีบเดินหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที
“นี่มัน’เมื่อฟางเดินไปโทโมะและแก้วก็สังเกตเห็นซองยาที่หล่นก็ตกใจ
“ฮึก ฮือๆ”ฟางที่รู้สึกอ่อนแอกับคำพูดของคุณหญิงก็หลบมานั่งร้องไห้คนเดียวก็ชะงักเมื่อเห็นคน
เดินมาตรงที่ของเธอ
“แม่มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้เรียกผมออกมาคุยตรงนี้”ป๊อปปี้แปลกใจเมื่อถูกแม่ของตัวเองลากออก
มาคุยด้านนอก
“แม่เห็นท่าทางของนังแฝดพี่นั่นแล้วแม่รู้ว่าแม่นั่นคิดอะไรกับเรา เราน่ะก็เหมือนกัน อยู่ห่างแม่นั่น
ซะบ้างอย่าลืมสิว่าเราน่ะมีแก้วเป็นว่าที่คู่หมั้นนะ ไม่ใช่นังนั่น”คุณหญิงเตือนใจเปิดประเด็นว่า
ลูกชายทันที
“แต่ถ้าบางทีผมทำร้ายฟางไว้มากแล้วผมอยากจะชดใช้”ป๊อปปี้ยิ่งก่อนจะพูด แต่กลับถูกคุณหญิงตี
ไปทีนึง
“ป๊อป เรื่องของผู้หญิงบ้านนี้แม่ขอให้พอได้แล้ว แต่ล่ะคนน่ะดีๆทั้งนั้นเมียเราที่ตายไปก็ถูกจับใส่
ตะกร้าล้างน้ำมากี่รอบก็ไม่รู้ ส่วนนังคนพี่ก็ใช้มารยายั่วเรา ไม่รู้ว่าผ่านผู้ชายมากี่คน แม่ไม่ยอมและ
แม่ก็รับไม่ได้ถ้าจะมีลูกสะใภ้จากบ้านนี้มาอีก ถ้าป๊อปยังจะดึงดันที่จะไปยุ่งกับฟางล่ะก็ เราขาดกัน
และมรดกทุกอย่างแม่จะบริจาคให้การกุศล”คุณหญิงเตือนใจพูด
“นี่เราทำให้ป๊อปปี้เดือดร้อนขาดนี้เลยหรอ”ฟางตกใจไม่คิดว่าคุณหญิงจะบื่นคำขาดกับป๊อปปี้แบบ
นี้
ลำพังคนนึงก็ปากเเข็งอยู่แล้ว ยังจะมีอุปสรรคชิ้นโตแบบนี้อีก
งานนี้ สิ่งที่รีดเดอร์คิดใกล้ะเป็นจริงแล้วล่ะ หึๆ ใกล้จบละข้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
