แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ อย่าเดินไปเดินมาแบบนี้สิโทโมะ ป้าจะเป็นลมนะ”ป้าฝนดุโทโมะที่อาแต่เดินไปมาจิตใจไม่อยู่
กับเนื้อกับตัวตั้งแต่เช้า พลางกดโทรศัพท์โทรหาฟาง
 
 
 
 
 
 
“นี่จะบ่ายแล้วทำไมฟางยังไม่มาอีกนะ”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
 
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยรายนั้นคงจะตื่นสายล่ะน่า แล้วมือถือก็ไม่ค่อยชอบรับอยู่แล้ว อย่าคิดมากเลยโทโมะ”ป้าฝน
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมว่าเราน่าจะไปดูหน่อยนะครับป้าเผื่อฟางเป็นอะไรไป”โทโมะพูดแล้วรีบวิ่งไปที่รถแล้วขับ
ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอี้ยด
 
 
 
 
 
ระหว่างที่โทโมะขับรถออกมาชายหนุ่มต้องรีบเบรกรถเมื่อมีรถคันหนึ่งขับเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะนี่โทโมะจะไปไหนน่ะ”แก้วลงจากรถมาก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วไหนว่าจะกลับอาทิตย์หน้า นี่ถึงกับขับรถมาเองเลยหรอ”โทโมะตกใจเมื่อเห็นแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ทำไม แก้วมาที่นี่ก็จริง แต่แก้วไม่ได้ไปหาฟางของโทโมะนี่นา”แก้วรู้ทันทีที่รับรู้ว่าโทโมะมาเขา
ใหญ่เขามาหาใครก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นก็อยู่ที่นี่กับป้าฝนแล้วก็พี่ทิพย์ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวโทโมะจะไปหาฟาง”โทโมะรีบว่า
 
 
 
 
 
 
“ไหนว่าจะดูแลแก้วไงล่ะ นี่แก้วอยู่นี่โทโมะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”แก้วรีบพูดทันทีเมื่อโทโมะจะไป
 
 
 
 
 
 
“แต่แก้วก็หายเป็นปกติแล้วนิ ขอล่ะ ตอนนี้ฟางอาจจะอยู่ในอันตรายโทโมะต้องไป”โทโมะรีบพูด
ทำให้แก้วชะงัก
 
 
 
 
 
“นี่คงถึงเวลาแล้วสินะทำเลวเอาไว้มากคงจะโดนเค้ามาเอาคืน”แก้วที่นึกห่วงฟางแต่ก็ยังโกรธเรื่อง
เก่าอยู่ก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อย่ามาว่าฟางนะ ฟางไม่ใช่คนเลว”โทโมะหันขวับไปว่าแก้วด้วยความโกรธ
 
 
 
 
 
“อ๋อ คนที่จะฆ่าเพื่อนกับพ่อตัวเองได้ลงเค้าเรียกว่าคนดีงั้นหรอ เทิดทูนดีจริงๆเลยนะ”แก้วน้อยใจก็
ว่า
 
 
 
 
 
 
“เธอยังไม่รู้จักฟางดีพอ เธอไม่รู้หรอกแก้วว่าจริงๆแล้วฟางเป็นคนยังไง”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้จักฟางดีพอๆกับนายนั่นล่ะ เพราะว่านายหลงรักฟาง เทิดทูนบูชาฟาง นายเลยหลงฟางจนหัว
ปักหัวปำ”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เออ ใช่ ชั้นรักฟาง ชั้นหลงฟาง ไม่แปลกที่ชั้นจะอยากดูแลคนที่ชั้นรัก ชั้นรักของชั้นมานานชั้นจะ
ไม่ยอมให้ฟางต้องเสี่งอันตรายคนเดียวหรอก นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้วหลีกไปชั้นจะไปหาฟาง”โทโมะ
โพล่งขึ้นมาก่อนจะรีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“นายมัวแต่มองแต่ฟางๆ แล้วชั้นล่ะ ชั้นเองก็รักนายเหมือนกันนะ”แก้วมองรถโทโมะที่ขับออกไป
แล้วพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ ที่แท้ก็รักสามเส้า”ป้าฝนกับพี่ทิพย์ที่แอบดูโทโมะและแก้วทะเลาะกันก็ยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม ว้าย”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนในกระท่อมหลังหนึ่งก็ต้องร้องเมื่อถูก
ล่ามโซ่ไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ใครอยู่ข้างนอกน่ะ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยย”ฟางที่ค้นตามตัวพบว่ามือถือตัวเองหายไปก็
โวยวายก่อนจะพยายามเดินไปที่ประตู
 
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
 
เสียงประตูถูกเปิดอย่างแรงทำให้ฟางเกือบถูกประตูกระแทก
 
 
 
 
 
 
“ตื่นมาก็แหกปากเลยนะ น่ารำคาญ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่าฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายจับตัวชั้นมาทำไม ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางตกใจที่ป๊อปปี้จับตัวเธอมาก็ว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอคิดว่าเป็นใคร ถึงมาสิชั้นได้ล่ะหืม ฟาง”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนะกอดอกว่าฟางอย่างใจเย็น
 
 
 
 
 
“ชะ ชั้นก็เป็นพี่สาวเมียนายไงล่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะ”ฟางนิ่งสักพักก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ พี่สาวเลวๆที่ฆ่าน้องตัวเองน่ะหรอ”ป๊อปปี้ได้ยินคำตอบฟางก็ตรงมากระชากฟางไปตะคอก
อย่างแรงแล้วผลักฟางล้มลงอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย นี่ชั้นเจ็บเหมือนกันนะไอ้บ้า”ฟางร้องออกาก่อนจะลุกไปประจันหน้าป๊อปปี้อย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
“หึ ชั้นก็นึกว่าเธอจะบอกว่าให้ชั้นปล่อยเธอในฐานะเมียชั้นอีกคนซะอีก”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นฟาง
ไม่กลัวเขาเลยแม้ว่าเธอจะโดนเขาจับมาก่อนจะว่า ฟางเงียบทันทีแล้วคิดถึงวันนั้นที่เธอแบล้กเมล
ป๊อปปี้ว่านอนกับเขาแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“เออ ชั้นเป็นเมียนายอีกคนจริงสิ ปล่อยชั้นไปเถอะนะป๊อปปี้”ฟางยิ้มออกมาก่อนจะเดินไป
คลอเคลียแล้วเอามือโอบรอบลำคอป๊อปปี้ไว้ทำทีเป็นออกเซา ป๊อปีป้เหล่มองท่าทางของฟางแล้ว
ยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ทำทีเป็นโอบรอบเอวของฟางก่อนจะเหวี่ยงฟางลงไปที่เตียงอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
“ว้าย นี่นายจะทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยนะ”ฟางร้องเสียงหลงเมื่อถูกป๊อปปี้ขึ้นคร่อมทับร่างบางของเธอ
ไว้
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็เป็นเมียชั้นอีกคน อ้อนชั้นแบบนี้อยากให้ชั้นปล่อย ถ้างั้นก็ทำให้ชั้นพอใจสิ แล้วชั้นปล่อย
เธอ ก็ดีนะชั้นเองก็ไม่น่าจะร้ายกับเธอเลย เพราะอย่างน้อยเธอกับฝ้ายก็เหมือนกัน ดังนั้น ฝาแฝด
กันคงจะมีรสนิยมเหมือนๆกัน ยิ่ล่ามโซ่ไว้แบบนี้ก็ได้อารมณ์ดีเหมือนกันนะว่ามั้ย”ป๊อปปี้ยิ้มออกมา
ร้ายๆก่อนจะเอามือลูบไปที่แก้มเนียน
 
 
 
 
 
 
 
“มะ ไม่เอานะ นายเป็นโรคจิตรึไง ปล่อยชั้นน”ฟางยิ่งดิ้นขลุกขลักโวยวายไม่ยอมในอ้อมกอด
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“จะร้องทำไมอย่างกับคนไม่เคย ไหนๆก็เป็นเมียชั้นแล้วก็มีอะไรอีกสักทีจะเป็นไรไป”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะ ปล่อยชั้น ปล่อยนะอีตาบ้า ไอ้โรคจิต อยากมากก็ไปหาคนอื่นโน่น”ฟางร้องไม่ยอมแล้วกรี๊ด
ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“หึ นึกว่าจะแน่ ผู้หญิงร้ายๆอย่างเธอผ่านผู้ชายมาตั้งเยอะแล้ว ทำเป็นเสแสร้งหยั่งกับคนไม่
เคย”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดที่กอดฟางไว้แล้วกอดอกยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้โรคจิต”ฟางรีบกอดเข่าตัวเองบนเตียงแล้วว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“หึ อยากจะว่าอะไรก็ว่านะ เพราะยังไงเธอก็หนีไปจากที่นี่ไม่รอดอยู่ดี ชั้นน่ะ ไม่อยากจะเกลือก
กลั้วทำอะไรเธอหรอกนะ ผู้หญิงน่าสมเพช อ้อ ลืมบอกไป ยินดีต้อนรับสู่นรกบนดินนะ เมีย
รัก”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะนายป๊อปปี้ นายต้องปล่ยชั้นไปเดี๋ยวนี้ ปล่อย กรี๊ดดด”ฟางวิ่งไปที่ประตูเพื่อตามป๊อปปี้ก่อน
จะล้มลงกับพื้นอย่างแรงเมื่โซ่ที่ล่ามไว้กับเตียงนอนดึงเธอไว้ ฟางจึงร้องโวยวายก่อนจะกรี๊ดออก
มาอย่างขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอี๊ยด
 
 
 
 
โทโมะขับรถมาที่รีสอร์ตธีญลดา
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าคุณ”เขื่อนเดินมาทักโทโมะที่ลงจากรถด้วยด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
 
 
 
 
 
 
“ฟางอยู่ที่ไหน”โทโมะรีบถามหาฟางทันที
 
 
 
 
 
“เสียงดังเอะอะอะไรกันน่ะ”เฟยืเดินลงจากบ้านมาแล้วถาม
 
 
 
 
“มาก็ดีแล้ว ผมมาหาฟาง ฟางอยู่มั้ยครับ”โทโมะถามเฟย์
 
 
 
 
 
“ก็อยู่ที่บ้านนั่นล่ะมาถามทำไมที่บ้านใหญ่ไม่ทราบ”เฟย์จำได้ว่าโทโมะคือเพื่อนฟางก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางอยู่ไหนน่ะฟาง นี่พวกคุณไม่รู้เรื่องเลยหรอที่ฟางหายไป”โทโมะรีบวิ่งเข้าไปหาฟางที่
บ้านพักก่อนจะร้องเมื่อไม่มีฟางและข้าวของทุกอย่างยังอยู่ครบไม่มีการเก็บเลย
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ชั้นจะไปรู้เรื่องได้ไงล่ะยัยนั่นอาจไปเที่ยวก็ได้”เฟย์ย้อนกลับ
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ฟางนัดกับผมแล้วว่าวันนี้ฟางะนอนกับป้าฝน แต่นี่ก็ไม่ไปหาพวกเราสักที แล้วนี่ฟางก็ไม่อยู่
อีก”โทมะว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็คงจะหนีตามผู้ชายไปแล้วล่ะมั้ง หรือไม่ก็หนีความผิดที่เคยทำเลวเอาไว้”ป๊อปปี้กลับมาที่บ้าน
พักฟางแล้วเห็นโทโมะก็ว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่ ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่ใจง่ายนะ แล้วอีกอย่างฟางเค้าก็ไม่เคยร้ายกับใครก่อนถ้าไม่ถูกทำร้าย
ก่อน”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ ที่ฆ่าพี่ฝ้ายไปนี่ไม่ผิดเลยเนาะ หลงจนนหัวปักหัวปำอยู่นั่นล่ะ นายคงไม่รู้อะไรสินะ ว่าอยู่ที่นี่
ยัยนั่นสำส่อน ใจข่ายแค่ไหน ที่ยั่วยวนพี่ป๊อปทั้งๆที่รู้ว่าพี่ป๊อปเค้ารักกับพี่ฝ้าย”เฟย์ว่าขึ้น เขื่อน
พยายามปรามเฟย์แต่เฟย์ไม่สน
 
 
 
 
 
 
“อย่ามากล่าวหาฟางนะ เธอน่ะหลายรอบแล้วนะที่ชอบว่าร้ายคนอื่นน่ะ สักวันกรรมจะตามทัน”โท
โมะคาดโทษว่าเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาว่าน้องสะใภ้ชั้นนะ เรื่องนี้คนที่นี่ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยัยนั่นนอนกับชั้นในวันที่ชั้นแต่งงาน
กับฝ้าย ทั้งๆที่ชั้นไม่ได้เต็มใจเลย แต่ก็เอาเถอะ ก็แค่ความต้องการของผู้หญิงใจง่าย ก็ถือว่า
สงเคราะห์ไปซะ”ป๊อปปี้ที่ดูแล้วรู้ว่าโทโมะรู้สึกยังไงกับฟางก็รีบว่าให้โทโมะเข้าใจผิดทันที
 
 
 
 
 
ผัลวะ
 
 
 
 
 
โทโมะโกรธัดชกหน้าป๊อปปี้จนล้มคว่ำ ป๊อปปี้ไม่รอช้าชกโทโมะกลับเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
“นี่พอกันได้แล้ว นี่ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”เขื่นและเฟยืรีบไปห้ามป๊อปปี้และโทโมะออกจากกัน
 
 
 
 
 
“จะมาชกพี่เขยชั้นทำไม นายน่ะเปลี่ยนคนชอบใหม่เถอะอย่าลดตัวไปบุ่งกับผู้หญิงมักมากไม่รู้จัก
พอนั่นเลย”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ชั้นไม่เชื่อว่าฟางจะเป็นคนอย่างนั้น คอยดุเถอะชั้นจะตามหาฟางให้เจอแล้วพาฟางปากพวก
นาย”โทโมะดิ้นหลุดออกจากการเกาะกุมของเขื่อนก่อนที่จะชี้หน้าว่าทุกคนอย่างโมโหแล้วออกไป
จากบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ คนอย่างเธอนี่ก็มีผู้ชายโง่ๆมาหลงรักเหมือนกันแฮะ”เมื่อทุกคนออกไปจากบ้านพักฟางแล้ว
ป๊อปปี้มองไปยังรอบถ่ายของฟางที่ติดข้างฝาแล้วว่า ก่อนจะเห็นว่าทางสะดวกก็ขึ้นห้องไปเก็บของ
ทุกอย่างให้ฟางแล้วขับรถกลับมาที่กระท่อมกลางป่าที่เขาขังฟางไว้ที่อยู่ไม่ไกลากรีสอร์ตของฝ้าย
สักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นเพียงแค่พื้นที่เล็กๆคล้ายที่ทิ้งไว้เท่านั้น
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ยัยตัวแสบ”เมื่อเข้ามาในห้องนอนป๊อปปี้ต้องตกเมื่อเห็นว่าโซ่ที่ล่ามฟางไว้อยุ่ถูกค้อนทุบจน
พังแล้วฟางหายไปก็รีบวิ่งออกมาตามทันทีก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ามีรอบเท้าของฟางที่ไม่ได้
สวมรองเท้าเหยียบพื้นโคลนไปทางน้ำตก
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ โชคดีชะมัดที่อีตานั่นไม่ได้เก็บดีๆ”ฟางที่เดินเลาะมาตามน้ำตกก็ยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อกี้
ตอนที่ป๊อปปี้ออกไปเธอก็ยังไม่เลิกที่จะหาทางหนีออกจากที่นี่ก็พบว่าใต้เตียงมีพวกอุปกรณ์ช่าง
เธอจึงใช้ค้อนทุบจนพังแล้วออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊บ นี่มันที่ไหนล่เนี่ย ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยด้วย”ฟางมองไปรอบๆที่เริ่มโพล้เพล้ก็ตะโกน
ร้องขอให้ทุกคนช่วย
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจนะที่ตะโกนให้ชั้นได้ยินเธอน่ะ”ป๊อปปี้ได้ยินเสียงฟางก็รีบเดินมาแล้วเห็นฟางยืนอยู่ริม
น้ำตก
 
 
 
 
 
 
“ก็ลองเข้ามาจับอีกสิ ชั้นเอานายตายแน่”ฟางพูดก่อนจะรีบคว้าไม้แถวนั้นมาเป็นอาวุธ
 
 
 
 
 
 
“เธอคิดว่าไม้แค่นั้นจะทำอะไรชั้นได้งั้นหรอ”ป๊อปปี้ยิ้มร้ายๆก่อนจะควักปืนออกมาเตรียมเหนี่ยวไก
ฟาง
 
 
 
 
 
 
“นะ นายจะฆ่าชั้นเลยงั้นหรอ คนเลว”ฟางอึ้งแทบปล่อยไม้ลงทันทีที่เห็นป๊อปปี้จะยิงตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเลวงั้นหรอ แล้วเธอล่ะที่ทำร้ายพ่อฆ่าน้องตัวเอง เป็นคนดีว่างั้น”ป๊อปปี้ว่ากลับก่อนจะเดินไป
หาฟางช้าๆ
 
 
 
 
 
 
“ถ้าอยู่ที่นี่กับนาย ชั้นยอมตายดีกว่า”ฟางตกใก่อนจะว่าแล้วกระโดดลงไปที่น้ำตกทันที
 
 
 
 
 
 
“โธ่ โว้ยยัยโง่”ป๊อปปี้ตกใจรีบโยนปืนปลอมก่อนจะโดดลงน้ำตกที่ไหลเชี่ยวเพื่อไปช่วยฟาง
 
 
 
 
 
 
“คิดว่าจะหนีไปจากนรกที่นี่ง่ายๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้ที่พาร่างไม่ได้สติของฟางขึ้นจากน้ำแล้วก้มลง
ผายปอด
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ มะ มาช่วยชั้นทำไม”ฟางเริ่มสำลักน้ไก่อนจะปรือตามองเห็นป๊อปปี้ก็ค่อยๆพูด
 
 
 
 
 
 
 
“คิดว่าชั้นจะปล่อยให้เธอหนีตายไปทั้งๆที่ยังไม่ชดใช้ให้ชั้นง่ายๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้มองฟางในอ้อม
กอดแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็จะตายให้แล้วไง มาช่วยทำไม”ฟางพยายามขืนตัวเองออกจากป๊อปปี้แล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ความตายมันง่ายไปสำหรับเธอ เธอน่ะต้องถูกทรมานให้เจ็บปวดร้อยเท่าพันเท่า”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะ
อุ้มฟางขึ้น
 
 
 
 
 
 
“จะทำอะไรน่ะปล่อยชั้นนะปล่อย”ฟางร้องเสียงหลงเมื่อถูกป๊อปปี้อุ้มฟางมาที่ห้องเดิมแล้วโยนฟาง
ลงบนเตียง
 
 
 
 
 
“อยู่ในนี้ล่ะ ถ้าคิดหนีนะ ชั้นจะทำร้ายคนที่เธอรักที่สุดอย่างป้าแสนเลวของเธอ ให้เธอตายทั้งเป็น
เหมือนกับชั้นที่สูญเสียเมียชั้นไป”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางเพื่อขู่ก่อนจะปิดประตูห้องแล้วล้อคจากด้าน
นอกทันที
 
 
 
 
 
 
ใครคิดว่าฟางถูกจับมาแล้วจะยอม บอกเลยว่าผิดคาดดด
 
 
ตอนหน้าสเปเชี่ยล อาจะเบื่อเวลาเฟย์ร้าย งั้นเดี๋ยวตอนหน้าจะทำให้เฟย์หายร้ายละ555