แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ พอได้แล้ว กลับได้แล้ว”เขื่อนที่อกมาตามเฟย์ที่มาดื่มเหล้าปรับทุกข์ที่ผับแห่งหนึ่งก็ห้ามไม่
ให้เฟย์ดื่มอีก
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาพี่เขื่อนปล่อยเฟย์ เฟย์จะดื่มมัน จะได้ลืมเรื่องที่พี่ฝ้ายทำร้ายเฟย์วันนี้”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เท่าที่เราทำมันก็สมควรแล้วนิ เพราะเราก้าวร้าวเกินไป”เขื่อนส่ายหน้าแล้วพูดตามตรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้าพี่เขื่อนจะมาสมน้ำหน้าเฟย์ก็กลับไปซะ เออ ใช่สิ เฟย์มันไม่ได้ดคแบบยัยแบมนี่”เฟย์โวยวาย
ตัดพ้อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ เราไม่ได้ดีน่ารักเหมือนแบม เฟย์ถ้าเฟย์ยังดื้อเจ้อารมณ์แบบนี้ระวังเถอะเดี๋ยวจงเบมันจะเลิก
คุยกับเราเอา”เขื่อนพูดออกมาอย่างเหลืออด เพี้ยะ เฟย์ที่ไม่เคยถูกเขื่อนว่าก็ตบหน้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชีวิตเฟย์มันก็เป็นงี้แล้วไงคะ ไม่มีแฟนไม่มีใครรักก็ช่างมัน”เฟย์พูดแล้วรีบวิ่งหนีเขื่อนออกจากร้าน
ไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ครืน
 
 
ซ่า
 
 
 
 
สายฝนที่โปรยปรายออกมานอกร้านทำให้เฟย์กอดเข่าร้องไห้จากฝนนอกร้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์กลับบ้านซะ นี่เราเมามากแล้วนะถึงได้โวยวายแบบนี้”เขื่อนเดินมาตามเฟย์ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมายุ่งเอาเวลาไปสนใจแบมซะเถอะค่ะ”เฟย์พูดแล้วผลักเขื่อนออกห่างจากตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เฟย์เป็นอะไร เมามากแล้วรึไงทำไมต้องมาประชดเรื่องแบมแบบนี้ด้วย”เขื่อนถามตรงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไม แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้รึไง เออใช่ แบมทั้งเรียบร้อยน่ารักนิ ใครจะไปร้ายกาจแบบเฟย์ ไป
เลยไปเลย อื้ออ”เฟย์หันขวับมา ด้วยความอัดอั้นที่ตัวเองแอบอิจฉาเพื่อนสาวที่ได้ความรักความ
อ่อนโยนก็พาลทุบตีเขื่อน จนชายหนุ่มเจ็บไปทั้งตัวก่อนจะรวบข้อมือบางมาบดจูบเพื่อให้คนตัวเล็ก
หายบ้า โดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเลือกทำวิธีนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่เขื่อน”เฟย์ที่เมาแล้วถอนจูบเขื่อนออกมาก่อนจะโอบรอบลำคอแล้วจูบเขื่อนอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึๆ กะว่าจะมาถ่ายแค่นั่งดื่มด้วยกัน แหมๆ เรื่องกลับพลิก กลับแอบกินกันเองจริงๆซะด้วย”ป้าฝน
ที่เอามือถือถ่ายคลิปวีดีโอที่เฟย์และเขื่อนจูบกลางสายฝนอย่างสะใจเพราะทีแรกกะจะตั้งใจแค่ถ่าย
รูปเขื่อนที่อยู่กับเฟย์ที่ผับเฉยๆไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างเธอขนาดนี้ ก่อนจะมองเขื่อนที่พาเฟย์ขึ้นรถ
ออกไปแล้วยิ้มเยาะก่อนจะส่งไฟล์วีดีโอเอาไปให้แบมทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ป้าไปไหนมาน่ะ”ฟางกอดอกถามป้าฝนเมื่อเห็นป้าฝนเดินเข้ามาในห้องพักกลางดึก
 
 
 
 
 
 
 
“ป้าก็ไปจัดการเอาคืนนังเด็กปากเสียยังไงล่ะ ว่าแต่เราเถอะมาหาป้าแบบนี้ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็สงสัย
เอาหรอก”ป้าฝนพูดแล้วนึกย้อนถึงเมื่อตอนที่อยู่ที่รีสอร์ตที่ตัวเองทำทีว่าจะเสียสละออกมาจากที่นี่
แทนฟางที่จะออกไปกับตัวเอง ก่อนที่จะทำทีกอดฟางเพื่อลาแล้วพูดให้ฟางเข้าใจถึงแผนตัวเองที่
วางไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางบอกว่าออกมาหาโทโมะน่ะป้า ซึ่งทางโทโมะก็โอเคแล้วว่าจะมาหาพวกเราวันพรุ่งนี้”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ดีจริงๆที่โทโมะยังอยู่ฝั่งเราไม่เหมือนนังเด็กทรยศนั่น”ป้าฝนพูดทำให้ฟางชะงักคิดถึงฝ้าย
 
 
 
 
 
 
 
“เราอย่าไปพูดถึงคนอื่นเลยค่ะป้า ตอนนี้เราทำตามแผนของเราเหมือนเดิมเถอะว่าจะเอายังไงต่อ
ไปดี เพราะงานนี้พ่อคงไม่ยอมยกสมบัติทั้งหมดให้เราแน่ๆ เพราะตอนนี้ยัยฝ้ายก็แต่งงานกับป๊อปปี้
ไปแล้ว”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแกรั้นจะเป็นเมียมันอีกคนสักนิด ป้าว่าเราก็คงได้สมบัติง่ายๆแล้วล่ะ อ่ะๆ แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้
ป้าคิดแล้วล่ะว่าจะเอายังไงต่อไปดี เราน่ะทำทีว่าเราไม่ยุ่งอะไรกับป้าแล้ว และก็แปกล้งทำดีกับ
พวกมันทุกคนให้มันตายใจจากนั้นก็เอานี่ใส่ให้พ่อแกกิน อ้อ ถ้าใส่ให้นังฝ้ายด้วยก็ดีนะ”ป้าฝนพูด
แล้วหยิบหอยายัดใส่มือฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ป้าจะให้ฟางวางยาพ่อกับน้องตัวเองงั้นหรอคะ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าจะต้องทำถึงเพียงนี้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกยังใจอ่อนอีกแล้วงั้นหรอฟาง เห็นแล้วนิว่าผลจากการใจอ่อนมันเป็นยังไง ดูสิ พออ่อนด้วยไม่
ทำอะไรพวกมันก็ได้ใจ ตัดแกออกจากกองมรดก แถมนังฝ้ายที่แกไปช่วยมันในวันนั้นมันยังไม่บอก
เลยว่าคนที่มาช่วยมันคือใคร มันก็ดีแต่ร้องไห้เรียกคะแนนสงสารให้คนอื่นมาเห็นใจเท่านั้นล่ะ เอา
ล่ะชั้นก็ทำได้แค่พูดนะ แกจะทำรึเปล่าชั้นไม่รู้เพราะสมยัติที่ได้มันก็คือของแก ป้าน่ะแก่แล้วจะ
อยากได้ไปทำไม เอาล่ะป้าจะพักผ่อนแล้วกลับไปซะ”ป้าฝนพูดก่อนจะไล่ฟางกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ”ฟางที่กลับมาจากหาป้าในข้างนอกก็ถอนหายใจคิดไม่ตกกับสิ่งที่เธอจะต้องทำ
 
 
 
 
 
 
 
“ดึกๆดื่นๆออกไปข้างนอกคนเดียวในช่วงที่กำลังเสียใจแบบนี้มันน่าสงสัยเนาะว่ามั้ย”ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่
ที่ม้านั่งกอดอกจ้องมองฟางที่เดินเข้ามาคนเดียวก็ว่าก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่มันเรื่องอะไรของนาย ดึกดื่นแล้วทำไมไม่ขึ้นไปดูแลยัยฝ้ายล่ะ”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไง กำลังดูอยู่ หึ ถึงแม้เธอจะมารยาทำเป็นร้องไห้ให้ฝ้ายสงสารแต่ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะ
สำนึกผิดจริงๆ”ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางสะอึกเมื่อป๊อปปี้ไม่เชื่อ กะแล้วว่าผู้ชายคนนี้ต้องฉลาดมาก
อย่างที่คิด
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายไม่เชื่อชั้นจริงๆรึไงป๊อปปี้ นี่ชั้นเป็นพี่สะใภ้นายนะ ละก็แถมเป็นเมียที่นายไม่รักไม่สนใจ
ด้วย”ฟางยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วเบียดป๊อปปี้แล้วโอบรอบลำคอก่อนที่จะโน้ม
หน้าหมายจะจูบชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัก
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่เห็นท่าทางเข้าหาตัวเองของฟางก็รีบผลักฟางล้มลงทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ เธอไม่ใช่เมียชั้น วันนั้นเธอวางยาชั้น ชั้นไม่มีวันรับผิดชอบเธอฟรอก”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะหัน
หลังหนี
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย”ฟางที่มองป๊อปปี้ด้วยสายตาโกรธจัดแล้วมองดูข้อมือตัวเองที่มีเลือดออกากตอนล้มก็ร้องออก
มาเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ทำอะไรน่ะปล่อยมือชั้นนะ”ฟางที่นั่งอยู่กับที่มองมือตัวเองก็ร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากขึ้นมา
อย่างแรงแล้วลากมานั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่งใกล้ๆกับบ้านพักของเธอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดก๊อกน้ำข้างๆ
แล้วเอามือฟางไปล้างคราบดินที่เปื้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย แสบนี่ไม่ต้องเดี๋ยวชั้นทำเองได้น่า”ฟางร้องออกมาพยายามจะชักมือกลับจากป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาบ่นน่า เดี๋ยวเชื้อโรคก็เข้าแผลโดนตัดมือทิ้งหรอก”ป๊อปปี้รีบดุฟางที่ทำท่าไม่ยอมให้เขา
ล้างแผล ฟางมองป๊อปปี้ที่เมื่อกี้ยังทะเลาะกันแต่ก็ไม่วายมาดูแลเธอก็นิ่ง
 
 
 
 
 
 
“น้อยๆหน่อยเถอะ อะไรแผลแค่นี้ถึงกับโดนตัดมือ ไร้สาระน่า”ฟางได้สติก็รีบว่าก่อนจะร้องเมื่อ
แผลโดนน้ำอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวกลับเข้าไปในบ้านก็เอายาทาด้วยล่ะจะได้ไม่แดงกว่านี้”ป๊อปปี้พูดแล้วพลันสายตาหันไปมอง
ห่อใบหนึ่งที่กระเด็นแลบออกมาจากกระเป๋าที่หล่นพื้นของฟางจากตอนที่เขาผลักร่างบางเมื่อกี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบไปสิ ชั้นง่วงชั้นจะนอนแล้ว”ฟางชะงักก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบห่อยาและ
กระเป๋าขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวพี่ฟาง มาแล้วหรอคะ”ฝ้ายที่เดินออกมากบ้านเห็นฟางก็รีบทัก ฟางรับถอยห่างจากป๊อปปี้
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายออกมาทำไมล่ะเนี่ย อากาศมันเย็นจะตายฝ้ายยิ่งไม่สบายง่ายด้วย”ป๊อปปี้เดินไปหาฝ้ายแล้ว
พูดทำให้ฟางแอบเบ้ปากใส่เมื่อเห็นป๊อปปี้ที่คอยดูแลเอาใจใส่ฝ้ายดีเกินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฝ้ายออกมารอยัยเฟย์น่ะค่ะป๊อปปี้ นี่ค่ำมืดป่านนี้แล้วไม่รู้ว่าออกไปเที่ยวที่ไหน
ทำไมไม่กลับมา โทรหาก็ไม่รับสายอีก”ฝ้ายพูดพลางกดโทรศัพท์โทรหาเฟย์ด้วยท่าทางเป็นห่วง
เฟย์มาก
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยรายนั้นคงจะไปนอนกับแบมน่ะสิ ดึกแล้วไปนอนเถอะ”ฟางนึกถึงที่ป้าฝนบอกว่าจัดกา
รกับเฟย์แล้วก็รีบพูดก่อนจะไล่ให้ฝ้ายกลับขึ้นไปนอนแล้วตัวเองก็รีบกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ป๊อปปี้
มองตามด้วยความสงสัยท่าทางของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เฟย์คือว่าเรื่องเมื่อคืน”เขื่อนที่นั่งกุมขมับอยู่ที่ปลายเตียงรีบพูดเมื่อเฟย์เดินออกมาจาก
ห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันคือความผิดพลาดของพวกเรา2คนที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปค่ะพี่เขื่อนพี่เขื่อนอย่าคิดมากเลย
นะ”เฟย์ยิ้มนิดนึงก่อนจะพูดขึ้นเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่เฟย์เมาและโวยวายทำร้ายเขื่อนก่อนจะถูกเขื่อน
จูบเพื่อดับอาการโมโหตัวเองท่ามกลางสายฝนแล้วทั้งคู่ก็เผลอใจไปด้วยกันก่อนะมาหาความสุข
กันที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากผับมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่รู้ว่าพี่นั้นทำไม่ดีกับเฟย์ พี่ไม่น่าเลยทั้งๆที่พี่เอ็นดูเราเหมือนน้องสาวแท้ๆ”เขื่อนพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์บอกว่าช่างมันยังไงล่ะคะพี่เขื่น มันก็แค่ความผิดพลาดถ้าเราไม่บอกแบมกัน แบมก็ไม่มีวันรู้
เรื่องนี้หรอก เอาล่ค่ะนี่ก็สายมาแล้ว กลับกันเถอะเดี๋ยวที่บ้านเฟย์เป็นห่วง”เฟย์พูดก่อนจะเดินเปิด
ประตูห้องแล้วอึ้งเมื่อปะทะเข้ากับแบม
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
แบมไม่รอช้าเมื่อเห็นเฟย์อยู่ในห้องกับเขื่อนก็พุ่งเข้าไปตบเฟย์ไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นัง เพื่อนชั่ว แอบมานอนกับแฟนเพื่อนงั้นหรอ นังเฟยืนังหน้าด้าน ไม่มียางอาย ทำแบบนี้กับชั้น
ได้ยังไงห้ะ จำเอาไว้เลยนะ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราขาดกัน และอย่าหวังว่าแกจะพบความสุข
อีก”แบมที่ถูกเขื่อนดึงออกมาไม่ให้ทำร้ายเฟย์ก็ชี้หน้าด่าก่อนจะเดินออกไป โดยที่เขื่อนรีบตามไป
ทิ้งให้เฟย์ร้องไห้อยู่ตรงนั้นโดยที่ป้าฝนแอบมองเหตุการณ์อย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
ช่วยไม่ได้ที่เฟย์อยากปากดีจนป้าฝนหมั่นไส้ งานนี้เฟย์โดนแบมเล่นงานแน่ๆ
 
 
 
แม้ป๊อปปี้จะรักฝ้ายเกลียดฟางแต่ป๊อปปี้ก็อดกลบมาดูแลฟางไม่ได้อยู่ดี
 
 
แล้ววฟางล่ะจะวางยาพ่อกับน้องตัวเองริงรึเปล่าน้อออออ