แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะคะพ่อ อย่าตัดพี่ฟางออกจากมรดกนะคะ”ฝ้ายตกใจก็รีบขอร้องพ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฝ้ายพ่อต้องเด็ดขาด ขืนฟางกับป้าฝนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่มีวันที่จะทำให้ยัยฟางเป็นเหมือน

เดิมหรอก”นายธีร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นว่าเราน่าจะมีทางอื่นที่จะจัดการได้ดีกว่านี้นะคะธีร์”กานดาพูดเกลี้ยกล่อมให้นายธีร์ใจเย็น

 

 

 

 

 

 

 

“เสี้ยมให้ยัยฟางก้าวร้าวและเป็นผู้หญิงไร้ยางอายแบบนั้นเราควรจะให้อภัยงั้นหรอ”นายธีร์ว่า

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าคุณแค้นคุณฝนแล้วคุณฝนก็จะไม่แค้นคุณกลับนะคะธีร์”กานดาพูดเตือนสามี

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่สน ผมจะไม่ยอมให้ฝนบงการชีวิตปั่นหัวลูกผมได้อีกแล้ว”นายธีร์พูดน้ำเสียงหนักแน่นกับ

ความคิดตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้า ป้าใจเย็นๆก่อนเถอะนะอย่าพึ่งวู่วาม”ฟางที่วิ่งตามป้าฝนที่วิ่งมาเก็บเสื้อผ้าไปร้องไห้ไป

 

 

 

 

 

 

“จะให้ใจเย็นๆได้ไงชั้นโดนไล่ออก เพราะชั้นเลี้ยงแกไม่ดี ชั้นไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว ไปเลยนะ อยาก

จะเห็นใจพวกมัน อยากจะไปหานังแฝดน้องแกก็ไป ชั้นมันคนแก่ตัวคนเดียว เดี๋ยวก็ตาย”ป้าฝน

พูดจาตัดพ้อขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะป้า ป้าเลี้ยงฟางมาฟางจะไม่ปล่อยป้าไปไหนหรอก”ฟางตกใจรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาเป็นทำพูดดี ที่พวกเราพยายามมาทั้งหมดตอนนี้มันพังหมดแล้ว มันสูญเปล่าหมดแล้ว

ปล่อยชั้น”ป้าฝนโวยวายเมื่อฟางวิ่งมากอดไม่ให้ไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาฟางไม่ให้ป้าไปไหนนะ”ฟางกอดขอร้องป้าฝน

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแกรักชั้นจริง แกคงไม่หักหน้าชั้นเมื่อกี้ แผนที่เราวางไว้มันพังเพราะแก แกไม่พูดตามแผน”ป้า

ฝนว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราแค่อยากได้สมบัติ แต่ยัยฝ้ายกำลังเสียใจฟางว่าเราอย่าพาลถึงยัยนั่นเลยนะป้า”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วไง ให้มันที่ไม่เคยเหลียวแลแกต้องเจ็บซะบ้าง และอีกอย่างแกจะได้เป็นเมียของไอ้ป๊อปปี้นั่น

ซะจริงๆ”ป้าฝนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้รักป๊อปปี้สักหน่อยนะป้า ก็แค่หมากเกมส์หนึ่งเท่านั้นล่ะแต่ที่ฟางไม่อยากทำร้ายฝ้าย

เพราะอย่างน้อยฟางกับฝ้ายก็เคยโตมาด้วยกัน เป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ฝ้ายเจ็บมามากแล้วฟางไม่

อยากโกหกอีกแล้ว”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แกต้องโกหกเพื่อตัวแกเองฟาง เพราะทำให้พวกมันไม่มีความสุขเหมือนกับที่มันเคยทำกับเรา

ทำให้เราไม่มีความสุขในอดีตไง ลืมมันไปแล้วรึไง”ป้าฝนว่าแล้วพยายามให้ฟางคิดถึงอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วแกจะเนรคุณป้าที่ช่วยชีวิตแกจริงๆหรอฟาง”ป้าฝนพูดอีกครั้งทำให้ฟางชะงักหวนคิดถึงอดีต

นึกถึงตอนเด็กๆที่ฟางพยายามแบ่งเบาภาระของแม่และป้าฝนที่เปิดเพิงขายข้าวแกงเล็กๆขายหน้า

บ้าน ส่วนตัวเองก็รับอาสาส่งข้าวแกงที่ป้าและแม่ทำให้ในละแวกบ้านแถวนั้น จนตัวเองเกือบถูกรถ

ชนโชคดีที่ป้าฝนดึงเธอออกมาก่อยไม่อย่างงั้นเธอคงตายไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จ้ะ ป้าเป็นผู้ใหญ่ที่ฟางเคารพรักเท่ากับแม่เลยนะฟางไม่ทิ้งป้าหรอก”ฟางพูดแล้วกอดป้าฝน

แน่นพลางคิดหาทางออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าเหม่อขนาดนี้ก็ไปหาฟางที่เขาใหญ่ซะสินี่ก็วันเสาร์แล้ว”แก้วเดินออกมาเห็นโทโมะเอาแต่นั่ง

เหม่อมองโทรศัพท์มือถือตัวเองที่เป็นหน้าจอรูปฟางก็พูด ถึงแม้โทโมะจะอยู่ดูแลเธอแต่ก็ได้แค่ตัว

เท่านั้นเพราะใจเขาอยู่กับฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะโทโมะสัญญากับแก้วแล้วว่าจะดูแลๆแล้วนี่จะออกไปไหน”โทโมะพูดและถามเมื่อเห็น

แก้วเดินออกมาในชุดส่ายเดี่ยวสีดำกับกางเกงยีนส์เข้ารูปตามสไตล์ของแก้ว

 

 

 

 

 

“ออกไปหาเพื่อนนิดหน่อยน่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนที่ไหนน่ะนี่มันเย็นแล้วนะ จะไปกับใคร แล้วเพื่อนที่ไปหาน่ะผู้หญิงรึผู้ชาย”โทโมะยิงคำถาม

ถามแก้วรัว

 

 

 

 

 

 

“นี่โทโมะช้าๆหน่อยก็ได้มั้ง แก้วโตแล้วนะไม่ใช่ด็กๆไม่ต้องซักน่า”แก้วเหวอก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ไงล่ะ ก็เพราะป๊ากับม๊าแก้วไปงานแต่งงานวันนี้และฝากแก้วอยู่ในคามดูแลของโทโมะนะ”โท

โมะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ป๊ากับม๊าไม่น่าเลย”แก้วแอบถอนหายใจและพึมพำเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาบ่น ไม่รู้ล่ะนี่ว่าจะไปด้วยเพื่อดูแลไม่ให้ใครมารังแกแก้ว โอเค จบนะไปกัน”โทโมะรีบ

พูดอย่างมัดมือชกก่อนจะดึงมือแก้วขึ้นรถตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ชนน”แก้วพูดและพลางชนแก้วกับเพื่อนๆในรุ่นสมัยมัธยมที่นัดเจอกันที่ผับหรูแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

“แก้วนี่เที่ยงคืนแล้ว เมาแล้วกลับเถอะนะ”โทโมะที่นั่เฝ้าแก้วที่มาหาเพื่อนก็เดินมาสะกิดแก้ว

 

 

 

 

 

“ก็บอกว่ามาเองได้ๆ แล้วสุดท้ายก็มาบ่นงี้เนี่ยนะ ไม่เอา นานทีเจอกัน”แก้วงอแงแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

“แต่นี่มันดึกมากแล้วนะแก้ว พอเลยกลับบ้าน”โทโมะเริ่มดุ

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า โทโมะ”แก้วที่เมาแล้วเริ่มงอแงกับโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าแก แกกลับไปเถอะเดี๋ยวแฟนแกจะโกรธเอา”เพื่อนในกลุ่มของแก้วคนหนึ่งรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พอดีว่าผมเป็นเพื่อนของแก้วเค้าครับไม่ใช่แฟน”โทโมะได้ยินก็รีบพูดอธิบายให้เพื่อนแก้ว

เข้าใจ แก้วได้ยินก็หน้างอก่อนจะเดินแงแงออกไป

 

 

 

 

 

 

“แก้วเดี๋ยวก่อนใจเย็นๆดิ เดี๋ยวชนคนอื่น”โทโมะรีบวิ่งตามมาแล้วเรียกแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมันเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่แฟนนายไม่ต้องมาตามย่ะ”แก้วพูดแล้วเดินหงายหลังจะล้ม โทโมะรีบ

เข้าไปประคองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ต้องตามสิ เพราะตอนนี้เธอเมาเดี๋ยวก็ซุ่มซ่ามเดี๋ยวชนโน่นชนนี่แล้วล้มอีกหรอก ชั้นน่ะคือผู้ดูแล

เธอนะ มานี่กลับบ้านกัน”โทโมะพูดก่อนจะตัดสินใจอุ้มแก้วขึ้นแล้วพาแก้วไปที่ลานจอดรถเพื่อนจะ

ขึ้นรถแก้วที่ถูกโทโมะอุ้มก็ยิ้มก้อนจะเอามือโอบรอบลำคอโทโมะเพื่อกอดไว้อย่างมีความสุขอยาก

ให้ช่วงเวลานี้หยุดมีแค่เธอกับโทโมะจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะฟาง”นายธีร์ร้องเรียกเมื่อเห็นฟางเดินถือกระเป๋าออกมาจากบ้านพักตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ถ้าพ่อไม่ให้ป้าฝนอยู่ฟางก็จะออกไปพักอยู่กับป้าฝนข้างนอกไงคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ให้ไป ฟางต้องอยู่ที่นี่ใสฐานะลูกพ่อ”นายธีร์รีบพูดก่อนจะสั่งให้คนสนิทเดินมาเก็บกระเป๋าฟาง

ไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ ปล่อยฟาง จะเอาอะไรกับฟางอีกไม่เลี้ยงดูไม่เคยมอบความรักให้ แล้วยังจะพรากคนที่

เลี้ยงฟางมางั้นหรอ ปล่อย กรี๊ดดดด”ฟางทั้งดิ้นทั้งโวยวายเสียงดังจนป๊อปปี้และฝ้ายออกมาดูด้วย

ฟางที่ถูกจับตัว

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจะไปสนใจมันทำไมคะ ไม่อยากอยู่ก็ปล่อยไปซะ”เฟย์รีบเดินเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อครับผมว่าใจเย็นๆกันดีกว่ามั้ยครับ”ป๊อปปี้ห้ามไม่ให้ฝ้ายไปหาฟางก่อนจะเดินมาเอง

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี สมน้ำหน้าชั้นสินะที่เห็นตอนสุดท้ายชั้นต้องเป็นแบบนี้ แกก็ด้วยอีกคนนัง

เด็กบ้า ระวังไว้เถอะทำเป็นอวดดีระวังจะเจอดีสักวัน”ฟางพูดขึ้นด้วยความโมโหแล้วพาลไปทั่วตาม

อารมณ์ร้ายของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยคะพ่อ ยัยนี่น่ะร้ายจะตายพ่อจะสนใจมันทำไม ไม่ยกสมบัติให้ก็ดีแล้ว”เฟย์พูดแล้วเดินเข้า

มาหมายจะตบฟางที่เป็นเป้านิ่งที่ถูกจับตัวอยู่

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

ฝ้ายตรงดิ่งเข้ามาผลักเฟยืล้มแล้วเอาตัวเข้าขวาง

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พี่ขอล่ะเลิกว่าพี่ฟางสักทีได้มั้ย นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่นะ”ฝ้ายที่เห็นพฤติกรรมของเฟย์ที่

ก้าวร้าวมาตลอดก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ที่พี่ฝ้ายผลักเฟย์ทำไม ทำร้ายเฟย์เพราะมันงั้นหรอ”เฟย์น้อยใจพี่สาวก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยฟาง เพราะพ่อไม่เคยรักฟางอยู่แล้วนิ ฟางจะไปอยุ่กับป้าฝนเพราะอย่างน้อยเค้าก็รักฟางไม่

เคยทิ้งฟาง แม้เราจะอยู่โดยไม่มีสมบัติของพ่อเราก็อยู่กันได้”ฟางพูดขึ้นตามสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ

แน่วแน่ ป้าฝนที่แอบอยู่ในบ้านได้ยินเข้าก็ตกใจก่อนจะรีบปรี่เข้ามาหาฟาง

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ต้องแล้วลูกพอแล้ว ป้าจะไปเอง”ป้าฝนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะป้าไม่เอานะฟางไม่ให้ป้าปากฟาง”ฟางตกใจกับสิ่งที่ได้ยินก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ป้ามาคิดดูดีๆแล้วป้าเองก็แย่มากที่เลี้ยงเรามาในทางที่ผิดแบบนี้ จนเราด้านชาและก้าวร้าวกับพ่อ

ป้าเองสำนึกผิดแล้วฟาง ฟางอยู่ที่นี่กับพ่อนั่นล่ะ ส่วนป้าจะไปจากที่นี่เอง”ป้าฝนพูดแล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา ฟางไม่ให้ป้าไปนะ”ฟางร้องไห้ออกมาแล้วรีบวิ่งไปกอดป้าฝนแน่นอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะฟาง ป้าว่าถึงเวลาที่ป้าต้องไปแล้วอยู่ที่นี่กับพ่อเถอะนะ”ป้าฝนพูดและยิ้มให้ฟางก่อนจะ

หยิบกระเป๋าที่ตัวเองเก็บเตรียมไว้เดินออกไปจากรีสอร์ตนี้ทันที ฟางนิ่งแล้วเดินหันหลังกลับไป

“ไม่เป็นไรนะคะพี่ฟาง”ฝ้ายเห็นฟางเศร้าก็รีบเดินเข้าไปปลอบฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฝ้ายพี่ไม่เหลือใครแล้ว ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาแล้วกอดฝ้ายแน่นก่อนที่ฝ้ายจะกอดปลอบฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่2ป้าหลานยอมวางมือแล้วจริงๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้กอดอกมองฟางที่กอดภรรยาตัวเองแล้วพูดด้วย

ความสงสัย

 

 

 

 

 

 

ถ้าพี่น้องดีกันแล้วป้าฝนจะว่าไงนะ แต่บอกเลยตอนหน้าป้าฝนเตรียมเอาคืนเฟย์แล้วล่ะ