แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงบ้านแล้ว โทโมะกลับไปสิ”แก้วพูดขึ้นเมื่อโทโมะขับรถมาส่งเธอที่บ้านแล้วไม่มองหน้าโทโมะ
เลย
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ที่บ้านเงียบแสดงว่าป๊ากับม๊าแก้วไม่อยู่สินะ”โทโมะมองไปรอบๆบ้านแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“อือ คงติดงานน่ะ ไม่มีอะไรแล้วก็ไปซะสิ แก้วจะได้ขึ้นไปพักผ่อน”แก้วพูดแล้วหันหน้าหนีโทโมะ
ไป
 
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่เห็นแก้วจะไปจากตัวเองก็รีบรั้งแขนไว้ไม่ให้ไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ยังโกรธกันอยู่หรอ แก้ว โทโมะขอโทษ ที่โทโมะกับฟางเราไม่ได้ตั้งใจนะ”โทโมะพยายาม
ขอโทษแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะถ้าตั้งใจก็คงกะจะฆ่าแก้วให้ตายสินะ”แก้วพูดขึ้นมาโดยซ่อนแววตาแห่งความเสียใจไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะ ทั้งฟางทั้งโทโมะไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เพราะพวกเรากะแค่ก่อความวุ่นวาย
ให้รีสอร์ต ป่วนรีสอร์ตเหมือนครั้งที่แล้ว แต่เพาะคราวนี้โทโมะดันพลาดไปวางระเบิดใกล้ห้องเชื้อ
เพลิงเอง มันเลยเกิดเรื่องบานปลายแบบนี้ ทั้งแก้วทั้งคุณลุงที่เจ็บตัวน่ะ พวกเราไม่ได้ตั้งใจ
จริงๆ”โทโมะรีบอธิบาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พูดจบแล้วสินะ งั้นก็ไปซะสิ ออกไปจากบ้านแก้วซะ”แก้วพูดแล้วผลักโทโมะออกจากตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ โทโมะจะอยู่มันที่ล่ะไม่ไปไหนนกว่าแก้วจะให้อภัย”โทโมะพูดแล้วรีบคุกเข่าขอโทษแก้ว
เหมือนในหนังจีน
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำบ้าอะไรน่ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”แก้วอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะทำแบบนี้ก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ จนกว่ากว่าแก้วจะให้อภัย แก้วเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของโทโมะ โทโมะจะไม่ยอมเสียแก้วไป
หรอกนะ”โทโมะพูดออกมาเพราะเขาเองก็ไม่ยอมที่จะเสียแก้วไป แก้วที่ได้ยินก็ใจเต้นรัวแต่อดซึม
ไม่ได้กับคำว่าเพื่อนของเธอกับเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แก้วนะ ไม่ใช่ฟาง ไม่ต้องมาลงทุนทำอะไรแบบนี้”แก้วทำทีเป็นดุใส่โทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะแก้วเป็นแก้วไง ไม่ใช่ฟาง โทโมะเลยต้องทำแบบนี้ โทโมะขอโทษ โทโมะผิดไปแล้ว
แก้วเป็นคนสำคัญในชีวิตโทโมะคนนึงเลยนะ ได้โปรดอย่าเป็นแบบนี้เลย ให้อภัยโทโมะเถอะ
นะ”โทโมะพยายามขอร้องแก้วให้ให้อภัยตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ แก้วจะให้อภัยโทโมะแต่แก้วยังไม่ให้อภัยฟาง เพราะสิ่งที่ฟางทำร้ายแก้วนั้นมันทำให้แก้วรู้สึก
แย่มากแก้วไม่คิดว่าเพื่อนกันต้องทำแบบนี้ด้วย อ้อ ถ้าโทโมะจะกลับไปเจอฟางละก็บอกฟางกับ
ป้าฝนด้วยนะว่าต่อไปนี้สบายใจได้เลยเพราะแก้วจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครและก็จะไม่เข้าไปยุ่ง
วุ่นวายอะไรกับฟางอีก”แก้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะเข้าใจว่าแก้วเองคงรับไม่ได้จริงๆ แต่ในฐานะคนวางระเบิดเป็นต้นเหตุความวุ่นวายและก็
ทำให้แก้วเจ็บตัว โทโมะขอแล้วกันนะ ขอให้ได้ดูแลแก้วจนกว่าจะหาย นะๆ”โทโมะรีบขอร้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ พูดไปแล้วนะ ห้ามคืนคำล่ะ”แก้วเมื่อเห็นโทโมะอ้อนตัวเองก็อดจะใจอ่อนไม่ได้ทุกทีก็รับปาก
และยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นึกเลยนะว่าเราจะจัดดอกไม้สวยแบบนี้น่ะเฟย์”เขื่อนที่มาเฝ้านายธีร์กับเฟย์ระหว่างเปลี่ยนเวร
กับฝ้ายก็ชมเฟย์ที่จัดดอกไม้สวย
 
 
 
 
 
 
 
 
“แน่นอน ศิษย์พี่ฝ้ายซะเปล่าพี่เขื่อนชมแต่ดอกไม้แล้วคนจัดล่ะ”เฟย์รีบกระแซะถามเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“จ้า คนจัดก็สวย น่ารักจ้า”เขื่อนส่ายหน้าขำกับท่าทางของเฟย์ก็รีบเออ ออไปกับเฟย์
 
 
 
 
 
 
“น่ารักที่สุด อ่ะๆเดี๋ยวเฟย์ป้อนขนม”เฟย์ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะป้อนขนมในจานให้เขื่อน
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำอะไรกันน่ะ”แบมที่แวะมาเยี่ยมนายธีร์เห็นเฟย์และเขื่อนกระหนุงกระหนิงกันก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่านี่แบม มาตั้งแต่เมื่อไหร่วันนี้ไหนว่ามีนัดให้หมอตรวจร่างกายไง”เขื่อนรีบนั่งห่างเฟย์แล้วถาม
แบม ทำให้เฟย์แอบเศร้าลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
“ก็มีค่ะที่โรงพยาบาลนี้พอดีเลยแวะมาหาคุณลุง”แบมพูดแล้วจ้องไปที่เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวเฟย์เอาผลไม้ไปล้างดีกว่า”เฟย์พูดแล้วรีบลุกหนีภาพของแบมและ
เขื่อนไปทันที
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะคะว่าไม่ได้คิดอะไรกับเฟย์เกินพี่น้องน่ะ”แบมที่เห็นท่าทางของเฟย์ก็ถามเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“แบม พี่กับเฟยืไม่มีอะไรกันจริงๆนะครับ”เขื่อนพูดออกมาแล้วหอมแก้มแบมทำให้เฟย์ที่แอบดูใน
ห้องน้ำเศร้าลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หนูแน่ใจหรอจ้ะว่าแฟนหนูกับเพื่อนหนูเค้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลย ลำพังคำผู้ชายน่ะเชื่อใจไม่ได้
นะ”ป้าฝนพูดขึ้นเมื่อเห็นแบมเดินออกมาจากห้อง
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่ป้าเป็นใครกันคะทำไมถึงคิดแบบนั้น”แบมมองป้าฝนอย่างไม่ไว้ใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ป้าทำงานที่รีสอร์ตน่ะจ้ะแล้วเห็นมาหมด หนูน่ะระแวงคู่นี้หน่อยก็ดีนะถือว่าป้าเตือนด้วยความหวัง
ดี”ป้าฝนพูดขึ้นตามที่เธอรู้มาจากฟางว่าเฟย์ชอบเขื่อน ทำให้แบมนิ่วหน้าครุ่นคิดเพราะท่าทางของ
เฟย์แปลกไปอย่างที่ว่าจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะไปไหนน่ะฝ้าย ไปเยี่ยมพ่อหรอ”ฟางเดินมาเห็นฝ้ายเตรียมอาหารจะออกไปของนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะไปหาป๊อปปี้ที่บ้านพักก่น เพราะเมื่อวานป๊อปปี้ไปมีเรื่องกับนักเลงที่ไหนไม่รู้ พอฝ้ายถาม
ป๊อปปี้เค้าก็ไม่ยอมตอบอะไรเลยสักอย่างค่ะ”ฝ้ายพูดทำให้ฟางชะงักนึกถึงเมื่อวานที่ป้าฝนทำท่า
ลับๆล่อที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
 
ขณะที่ฝ้ายหันหลังในครัวอยู่นั้นฟางรีบเอามือปัดตะกร้าอาหารของฝ้ายหล่นลงพื้นแตกกราย
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วฝ้ายมาวางตะกร้าอาหารไม่ดีหล่นหมดแล้ว พี่ว่าเรารีบทำใหม่เถอะหกหมดแล้ว”ฟางร้อง
ด้วยควาตกใจก่อนจะเกลี้ยกล่อมให้ฝ้ายยอมทำอาหารใหม่ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งไปที่บ้านพักป๊อปปี้
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางที่มาเคาะประตูบ้านพักแปลกใจที่ป๊อปปี้ไม่ยอมมาเปิดก่อนจะตัดสินใจปีนเข้าบ้านป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ”ฟางที่สำรวจรอบๆบ้านก็ต้องร้องเมื่อถูกมือหนาปิดปากแล้วลากเข้าห้องนอนไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่กะจะมาดูว่าผมตายรึเปล่าสินะ คุณแม่มดใจร้าย”ป๊อปปี้ปล่อยฟางแล้วกอดอกว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คราวนี้ชั้นสาบานได้เลยว่าชั้นไม่รู้เรื่องจริงๆ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ขนาดคุณไม่รู้เรื่องผมยังเจ็บตัวขนาดนี้ แถมพวกนักเลงพวกนั้นขู่ผมด้วยว่าถ้าเอาเรื่องคุณไป
บอกตำรวจผมกับคนที่ผมรักจะต้องเจ็บหนักแน่ นี่คุณทำไมเป็นคนเลือดเย็นแบบนี้นะ”ป๊อปปี้รีบว่า
ฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ป้าฝนนะป้า ไม่น่าทำเกินกว่าเหตุเลย”ฟางบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
“น่ะทำอะไร จะวางยาลอบฆ่าผมงั้นรึไง”ป๊อปปี้ชะงักแล้วรีบว่าฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเรื่องของชั้นมันคือต้นเหตุที่ทำให้นายต้องเจ็บตัวชั้นก็ขอโทษด้วย ให้ชั้นทำแผลให้นะ นี่นาย
คงอายน้ำมาสิท่าเลยยังไม่ได้ทำแผล”ฟางพูดก่อนจะดึงป๊อปปี้มานั่งข้างๆแล้วนั่งทำแผลให้ป๊อปปี้
อย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คือแผนการของคุณอีกรึเปล่าฟาง”ป๊อปปี้มองการกระทำของฟางที่ทำให้เขาก็รีบถามขึ้น ฟางอ้า
ปากกำลังจะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
 
 
 
เสียงประตูห้องของป๊อปปี้ถูกเคาะทำให้ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้อยู่ในนั้นรึเปล่าคะ ฝ้ายทำอาหารมาให้ค่ะ”ฝ้ายตะโกนเรียกป๊อปปี้จากข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไปหลบใต้เตียงก่อนเร็วๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดันฟางเข้าไปอยู่ใต้เตียงตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวกำลังทำแผลหรอคะ งั้นเดี๋ยวฝ้ายช่วยทำนะคะแล้วจะได้ไปทานข้าวกัน วันนี้ฝ้ายทำทั้งหมู
ทอดแล้วอย่างอื่นเยอะแยะเลย เห็นวันก่อนป๊อปปี้บ่นอยากทานหมูทอดใช่มั้ยคะ”ฝ้ายพูดแล้วยิ้ม
ออกมาด้วยความสดใสจนป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่างกันมากเหลือเกิน ไม่เหมือนกันเลยสักนิด”ป๊อปปี้มองฝ้ายแล้วนึกย้อนถึงฟางที่ร้ายกาจก็พูด
ขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คงจะหมายถึงพี่ฟางอีกแล้วสินะคะ ป๊อปปี้ ฝ้ายบอกแล้วไงว่าอย่าตั้งแง่กับพี่ฟางเค้าแบบนี้ เค้า
เป็นพี่สาวที่ฝ้ายรักนะเดี๋ยวนานไปถ้าเราแต่งงานกันป๊อปจะต้องเจอพี่ฟางตลอด อย่าเกลียดกันเลย
นะคะ”ฝ้ายรีบอ้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่ฝ้ายขอผมก็ทำให้คุณล่ะครับ คุณรู้มั้ยฝ้าย ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและก็แสนดีมากรู้มั้ย ดี
จนผมต้องแพ้ให้กับความดีของคุณ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอามือมากุมมือฝ้ายไว้ทำให้ฟางที่อยู่ใต้เตียง
ได้ยินก็แทบอ้วก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ฝ้ายเขินนะเล่นบอกกันแบบนี้ ฝ้ายคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกคุณ แม้เรื่องของเราจะมีเรื่องคลุม
ถุงชนแฝงเข้ามาแต่ฝ้ายก็ดีใจที่คนที่ฝ้ายจะแต่งงานและใช้ชีวิตคู่ด้วยคือคุณค่ะ”ฝ้ายพูดออกมา
จากความรู้สึก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมรักคุณนะครับคุณฝ้าย”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาก่อนจะช้อนใบหน้าร่างบางขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า เจ็บตัวอยู่แท้ๆยังมาปากหวานอีก ไปค่ไปข้างนอกเดี๋ยวฝ้ายะทำแผลให้แล้วจะได้ทานข้าว
กัน”ฝ้ายที่เขินป๊อปปี้จัดเมื่อถอนจูบออกมาก็รีบชวนป๊อปปี้ออกไปข้างนอกห้องนอนของชายหนุ่ม
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น้องสาวต้องถูกคลุมถุงชนหรอเนี่ย สมัยนี้เค้าหมดยุคไปแล้วนะ”ฟางที่ได้ยินจากใต้เตียงพูดขึ้น
อย่างมีแผนการ
 
 
 
 
 
 
 
งานนี้คงจะรู้เเล้วนะว่าสุดท้ายใครจะเป็นนางเอก แย่จัง ซ่อมาตั้งนาน ความแตกเอาตอนนี้ล่ะ  บอกเลยว่าต่อๆไปฟางจะร้ายจนทำเรื่องที่ไม่น่าอภัยมาก บอกเลยยยย