แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมอคะหมอ พ่อพวกเราเป็นยังไงบ้างคะ”ฝ้ายรีบวิ่งไปถามหมอที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที

 

 

 

 

 

 

“คนไข้ถูกแรงระเบิดกระแทกเข้าที่ท้ายทอยทำให้เลือดคั่งในนั้น แต่ทางหมอได้ผ่าเอาเลือกคั่ง

ออกมาแล้วนะครับ ตอนนี้ก็ให้คนไข้ไปพักผ่อนก่อน ญาติคนไข้สบายใจได้แล้วนะครับ”หมอพูด

ก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฟางขอตัวนะคะ”ฟางเมื่อทราบข่าวพ่อตัวเองแล้วก็รีบเดินหนีไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นิสัยแย่จัง พ่อเจ็บขนาดนี้ยังไม่คิดจะดูดำดูดีอีก”เฟย์ว่าฟางไล่หลังก่อนจะเดินไปปลอบฝ้ายตรง

นั้น

 

 

 

 

 

 

 

“หลีกทางแก้วจะกลับ”อีกด้านของห้องทำแผลแก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะเดินเอาตัวเองเข้ามาขวาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว จะกลับบ้านใช่มั้ย เดี๋ยวโทโมะไปส่งที่บ้านนะ”โทโมะเห็นสภาพเพื่อนตัวเองก็รีบอาสาจะ

ดูแล

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จำเป็น เอาเวลาที่มีค่าของโทโมะไปดูแลฟางเค้าเถอะ”แก้วพูดแล้วเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“แต่แก้วควรจะให้โทโมะดูแลดีกว่านะเผื่อเป็นอะไรมากไปกว่านี้”ฟางเดินเข้ามาพูดกับเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

แก้วเมื่อเห็นหน้าฟางก็ตรงดิ่งมาตบหน้าฟางจนหัน

 

 

 

 

 

“แก้วทำอะไรน่ะ”โทโมะกระชากแขนแก้วแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ทำไม จะมาดูงั้นสิว่าชั้นตายรึยัง โทษทีนะที่ชั้นยังไม่ตาย ที่กระดูกชั้นยังแข็ง คราวนี้จะปิดปาก

อะไรอีกล่ะหลอกไปฆ่ามั้ย เอาสิ และชั้นก็จะจำไว้ว่าคนที่ได้ชื่อเป็นเพื่อนตัวเองกลับวางแผนฆ่า

เพื่อน”แก้วตวาดเสียงดังออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เธออยากจะเอาเรื่องชั้นไปบอกทำไมล่ะ เอ่อ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ”ฟางรีบว่าอย่างไม่ยอมแพ้แล้ว

ค่อยๆพูดคำว่าขอโทษ

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

แก้วตบหน้าฟางอีกครั้งแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษงั้นหรอ ถ้าชั้นกับพ่อเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมาหนักกว่านี้ เธอคงจะมีความสุขมากสินะที่ฆ่า

คนที่จะบอกความลับเธอไปแบบนี้ ไหนจะได้สมบัติจากพ่อเธอไวๆอีก ฟางต่อจากนี้เรา

ขาดกัน”แก้วพูดออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินหนีทั้งโทโมและฟางทันทีที่เห็นโทโมะประคองดูแล

ฟางอย่างนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองงั้นหรอ”ป๊อปปี้ที่สงสัยกับท่าทางของฟางก็เดินตามมาและได้ยินทุกอย่างก็

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้กำสร้อยล็อกเก็ตตัวเองแล้วเดินไปก็รีบ

เข้ามาห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำร้ายแม้กระทั่งเพื่อนและพ่อตัวเอง นี่เธอยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้หันกลับมาว่า

ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่รู้นิ ใครจะไปรู้ว่าในนั้นจะมีพ่อกับยัยแก้วอยู่ตรงนั้น”ฟางรีบว่า เพราะเธอกะจะสร้าง

สถานการณ์ป่วนรีสอร์ตเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าคราวนี้จะมีคนเจ็บตัวซึ่งก็คือพ่อกับเพื่อน

สนิทเธอเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะทำยังไงกับเธอดีฟาง เธอนี่ร้ายกาจกว่าที่ชั้นคิดอีก จับเธอส่งตำรวจดีมั้ย”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองจับหลานชั้นส่งตำรวจดูสิ รับรองว่าชั้นก็ไม่เอานายไว้เหมือนกัน”ป้าฝนเดินเข้ามาปกป้อง

หลานสาวทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ดูก็รู้ว่าฟางเป็นคนอยู่เบื้องหลังนี้ สร้อยเส้นนี้ก็ชี้ตัวไปแล้วนิว่าฟางทำ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“สร้อยเส้นนี้มันหายไปตั้งแต่ก่อนเกิดเหตุแล้วแค่สร้อยเส้นเดียวจะมาเอาผิดอะไรไม่ได้นะ เพราะ

มันต้องมีหลักฐานมากกว่านั้นไหนล่ะรอยนิ้วมือ ไหนล่ะร่องรอยการวางเพลิง”ป้าฝนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่โว้ย”ป๊อปปี้ที่รู้ว่าฟางเป็นคนทำแต่หาหลักฐานเอาผิดกับฟางมากกว่านั้นไม่ได้ก็สบถออกมา

ก่อนจะปาสร้อยเส้นนั้นใส่ฟางแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทีหลังก็ระวังเรื่องสร้อยมากกว่านี้หน่อยนะฟาง นี่โชคดีแค่ไหนที่ป้ากับโทโมะช่วยกันทำลายหลัก

ฐานพวกนั้นไปหมดแล้วน่ะ แต่จะว่าไปไอ้ป๊อปปี้นั่นก็รู้เรื่องเรามากไปแล้วนะ”ป้าฝนว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าป้าอยากจะจัดการอะไรก็จัดการไปเถอะค่ะ วันนี้ฟางเหนื่อยมามากแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินตามหา

แก้วและโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง โทโมะคงไม่ได้กลับมาที่นี่นานเพราะต้องดูแลแก้ว ฟางดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ”โทโมะพูดเมื่อ

ฟางเดินมาหาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“อือ ฟางดูแลตัวเองได้ แต่ฟางฝากขอโทษแก้วหน่อยสิ ฟางไม่ได้ตั้งใจ”ฟางมองแก้วที่เมินเฉย

ตัวเองในรถก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะรู้ว่าฟางไม่ได้คิดร้ายอะไรกับแก้ว เดี๋ยวโทโมะจะบอกให้นะ”โทโมะพูดก่อนจะดึงฟางไป

กอดปลอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”แก้วที่มองภาพนั้นจากในรถแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปพักเถอะนะฝ้าย เฟย์ตอนนี้พ่อเราก็พ้นขีดอันตรายแล้ว”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาเฟย์และฝ้ายในวัน

ต่อมาด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่เขื่อนคงจะไปหาแบมสินะคะ”เฟย์ชะเง้อหาเขื่อนก็เศร้าลงไปเมื่อไม่เห็นก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

“ฝ้ายเชื่อว่ามันต้องไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ มันอาจจะมีคนวางเพลิงก็ได้”ฝ้ายพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ฝ้าย ถ้าสมมุติคนที่ทำร้ายพ่อฝ้าย คือคนที่ฝ้ายรักที่สุดอย่างฟาง ฝ้ายจะรู้สึกยังไงหรอ”ป๊อปปี้

ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ฟางไม่มีวันทำร้ายพ่อตัวเองได้หรอก เพราะตอนเด็กๆพี่ฟางรักพ่อกับแม่มาก พี่

ฟางไม่มีวันที่คิดจะทำร้ายใครได้ ฝ้ายเชื่อพี่สาวฝ้าย”ฝ้ายพูดเป็นจังหวะเดียวกับฟางเดินเข้ามา

ได้ยินเข้าก็อึ้งไม่คิดว่าฝ้ายจะมองเธอในแง่ดีแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ พี่ไม่มีวันทำร้ายพ่อของเราหรอกฝ้าย”ฟางเปิดประตูเข้ามาแล้วพูดขึ้นพร้อมกับวางดอกไม้ลง

ข้างพ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง”ฝ้ายเมื่อเห็นฟางเอาดอกไม้มาเยี่ยมพ่อก็กอดฟางแน่นแล้วปล่อยโฮออกมา

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฝ้าย พ่อจะต้องหาย”ฟางพูแล้วลูบผมฝ้ายขณะที่กอดปลอบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หึ”ป๊อปปี้มองภาพที่ฟางทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็รับไม่ได้ก่อนจะเดินหนีออกมา

 

 

 

 

 

 

“ออกมาแบบนี้ทำไมล่ะป๊อปปี้”ฟางที่ปลีกตัวออกมาจากฝ้ายก็เริ่มปรี่เข้าไปแตะไหล่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องตัวผม เอามือเปื้อนเลือดสกปรกนั่นออกไปซะ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและขืนตัวเอง

ออกจากฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ตั้งใจ นายก็รู้นิ”ฟางเดินเข้ามาใกล้ป๊อปปี้แล้วพยายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอแล้วที่นอนเจ็บอยู่ในนั้นล่ะ มันควรแล้วหรอที่เกิดจากความไม่ได้ตั้งใจของ

เธอ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นขอโทษ”ฟางสะอึกแล้วคิดถึงพ่อตัวเองก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บคำนั้นเอาไว้ขอโทษพ่อตัวเองเมื่อฟื้นดีกว่ามั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ นายจะไปไหนน่ะ หรือว่าจะเอาเรื่องของชั้นไปบอกตำรวจห้ะ”ฟางตกใจก็รีบวิ่งไปหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่แน่นะ ร้ายๆอย่างเธอควรไปสงบสติในคุกบ้างก็ดี”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปแต่ฟางกอดรั้งตัวเขา

ไว้

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เหลืออดผลักฟางล้มลงไปกองกับพื้นแล้วรีบเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หน้าด้านหน้าทนไม่มีใครเกินจริงๆนะเธอน่ะ”เฟย์ที่เห็นฟางกอดป๊อปปี้และถูกผลักก็เดินเข้ามา

เยาะเย้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่รู้อะไรก็หุบปากไปซะ”ฟางหันขวับไปแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“คิดหรอว่าจะขู่ชั้นได้ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ฝ้าย”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าคนอย่างชั้นมันร้ายได้อีก”ฟางเอามือบีบคอเฟย์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ นังแม่มด”เฟย์ที่ถูกปล่อยเป็นอิสระก็ไอออกมาแล้วว่าก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราจะต้องไม่มีความเห็นใจพวกมัน”ฟางที่มองเฟย์วิ่งไปและนึกถึงฝ้ายที่ร้องไห้ในห้องก็สะบัด

ความคิดนั้นออกไปก่อนจะหยิบมือถืออีกเครื่องในกระเป๋ากดโทรศัพท์โทรหาแบงค์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่เดินมาที่ลานจอดรถคนเดียวก็ชะงักเมื่อมีนักเลง5-6คนยืนล้อมตัวเองก่อน

 

 

 

 

 

 

“ได้ข่าวว่าชอบทำตัวรักความยุติธรรมงั้นหรอ”หนึ่งในกลุ่มนักเลงพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“มันก็ต้องเป็นอย่างงั้นไม่ใช่หรอ คนผิดต้องโดนลงโทษ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปรอบๆกลุ่มนักเลง

อย่างระแวง

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นพวกเราก็มีรางวัลให้คนดีอย่างแกหน่อยแล้วกัน”หัวหน้านักเลงพูดก่อนจะซัดเข้าใส่ป๊อปปี้ ก่อน

จะรุมกระทืบป๊อปปี้ทันที แม้ป๊อปปี้จะพยายามสู้แต่เพราะนักเลงที่มีมากกว่าทำให้ชายหนุ่มกลาย

เป็นคนไม่มีทางสู้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายกูฝากมาบอกว่า ขืนยังปากดีจะเอาเรื่องหนูฟางไปบอกคนอื่นหรือตำรวจล่ะก็ ทั้งแกทั้งคนที่

แกรักต้องเจอหนักกว่านี้”นักเลงคนนั้นพูดก่อนจะกระทืบป๊อปปี้อีกครั้งแล้วเดินจากไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอ”ป๊อปปี้กระอีกเลือดไม่คิดว่าฟางจะร้ายแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

ยังๆ ยังไม่หมด ฟางยังร้ายกว่านี้ได้อีกกกกกกก

 

 

 

ต้องติดตาม เพราะตอนนี้ใกล้ถึงขีดสุดของความร้ายของฟางละจ้าาา

 

 

ส่วนที่ถามมาว่าฟิคเรื่องนี้กี่ตอนจะจบ บอกเลยว่าไม่ยาวมากประมาณสัก 40 ตอนนี้ล่ะจ้า