แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้าฝน ฟางคิดถึงป้าฝนจังเลยค่ะ”ฟางพูดแล้วปรี่เข้าไปกอดป้าแท้ๆของเธอที่มารอรับที่สนามบิน

 

 

 

 

 

“พอแล้วยัยฟาง ขี้อ้อนเป็นเด็กๆไปได้”ป้าฝนยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะขับรถพาฟางมาที่วัดแห่ง

หนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“แม่ ฟางมาแล้วนะ ฟางขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับแม่ในวันสุดท้าย”เมื่อมาถึงงานศพของแม่เธอฟางก็

ทรุดลงร้องไห้หน้าโลงศพ

 

 

 

 

 

 

 

“อาภา ยัยฟางกลับมาแล้วนะ และก็กลับมาทวงทุกอย่างที่ควรจะเป็นแทนเธอนะ”ป้าฝนพูด

 

 

 

 

 

 

“เพราะพวกนั้น ทำให้พวกเราต้องอยู่อย่างยากลำบาก”ฟางปาดน้ำตาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“คนสนิทของป้าไปสืบมานะว่าพวกครอบครัวนั้นเค้าเอาสมบัติของเจ้าธีร์ไปเปิดกิจการรีสอร์ตที่เขา

ใหญ่ หึ ไอ้ธีร์มันก็ทั้งรักทั้งหลงเมียใหม่มันเอาแต่งงานออกหน้าออกตาไม่พอนะมันยังไม่เคยกลับ

มาดูดำดูดีอาภาเลย”ป้าฝนว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่หรอคนที่ได้ชื่อเป็นพ่อแท้ๆไม่เคยดูดำดูดีกันเลย มัวแต่หลงเมียใหม่นั่น”ฟางพูดอย่างคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

“แถมนังฝ้ายนั่นก็เห็นดีเห็นงามกับพ่อมันเพื่อหวังสมบัติทางโน้นเต็มที่เลยด้วย”ป้าฝนรีบพูดถึงฝ้าย

ฝาแฝดของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“แม่แท้ๆไม่เคยมาดูดำดูดี แต่กลับนังนั่นปรี่เข้าไปเกาะเลียแข้งเลียขาเลยนะ”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ป้าอยู่ที่ไทยแล้วเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่พวกนั้นแย่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเราไป ป้าล่ะสงสาร

เรามากนะฟาง”ป้าฝนพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่หรอกค่ะ พวกนั้นจะมีความสุขอยู่ได้ไม่นานหรอก เพราะฟางนี่ล่ะจัดการทวงทุกอย่างมา

เอง”ฟางพูดแล้วมองไปที่รูปถ่ายหน้าโลงศพแม่ตัวเอง ภาพในอดีตตอนเด็กที่เธอ แม่ และป้าฝน

ต้องอยู่กันอย่างยากลำบาก อดมื้อกินมื้อ พ่อแท้ๆและฝาแฝดของเธอบินไปอยู่ที่อังกฤษกับกานดา

ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อแล้วไม่ดูดำดูดีเธอเลย

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่เข้าใจจริงๆเลย เรื่องมันก็ผ่านมาจะสิบปีแล้ว ทำไมฟางถึงไม่รู้จักปล่อยวางนะ”แก้วพูดเมื่อ

มองฟางกับป้าในที่อยู่ในศาลาวัด เธอรู้จักกับฟางและโทโมะทีหลังหลังจากมาต่อมหาลัยที่

นิวยอร์กถ้าเทียบกับทั้งคู่ที่เรียนมาตั้งแต่ไฮสคูล

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะฟางเองเคยเออะไรร้ายๆมากมายในอดีตมาก่นไง ฟางเลยต้องการที่จะทวงสิทธิ์ทุกอย่างที่

ควรจะได้ จากพ่อแท้ๆที่ไม่เคยดูดำดูดีเลย ฟางน่ะน่าสงสารมากนะแก้ว”โทโมะพูดแล้วมองฟาง

ด้วยความอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนนี่ชั้นจะไม่รู้เลยนะว่านายเป็นเพื่อนฟาง ชั้นก็นึกว่าแฟน”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ก็ถ้าฟางเลือกชั้น ชั้นก็จะดูแลฟางให้ดีกว่านี้อยู่แล้วล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้าไปหาฟาง

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางไม่เลือก นายก็ช่วยมองกลับมาทางนี้บ้างสิคนบ้า”แก้วมองโทโมะก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟาง แล้วนี่เราจะไปไหนน่ะนี่งานศพพึ่งผ่านไปคืนแรกเองนะ”ป้าฝนพูดเมื่อเห็นฟางที่จัดการ

เรื่องพิธีในวันแรกเสร็ก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปที่รถยนต์ของตัวเอง

 

 

 

 

 

“รีสอร์ตธัญลดาค่ะ งานศพแม่แท้ๆตัวเองทั้งที จะไม่ไปบอกข่าวน้องรักก็คงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”ฟาง

ยิ้มนิดนึงก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว โดยมีป้าฝนยืนมองอยู่ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“ยืนนิ่งอะไรล่แก้ว รีบตามฟางไปเถอะ ไม่รู้รายนั้นจะบ้าดีเดือดอะไรอีก”โทโมะพูดก่อนจะรีบพา

แก้วขึ้นรถไปกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจังเลยเนาะพี่ฝ้ายที่งานประจำปีของรีสอร์ตเราประสบความสำเร็จคนมาเที่ยวเยอะแบบนี้”เฟย์พูด

แล้วยิ้มให้กับฝ้ายแล้วมองบรรยากาศงานประจำปีที่รีสอร์ตที่มีทั้งของขายและเกมส์ต่างๆมากมาย

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขจริงๆเลยนะ”ฟางที่ยืนมองบรรยากาศในรีสอร์ตแล้วเห็นฝาแฝดตัวเองยืนอยู่ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นี่ล่ะป๊อป รีสอร์ตธัญลดาที่แกจะต้องมาทำงานที่นี่ เป็นไงสวยใช่มั้ยล่ะ นี่เป็นช่วงงานประจำปี

พอดี”เขื่อนพูดเมื่อเดินมากับป๊อปปี้ใกล้ๆฟาง ทำให้ฟางหันไปมองแล้วจำป๊อปปี้ได้ก็รีบหลบป๊อปปี้

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรครับเพื่อนป๊อป นึกจะหยุดก็หยุดแบบนี้”เขื่อนเดินชนแผ่นหลังเพื่อนตัวเองก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“เหมือนชั้นเห็นเธอคนนั้นที่สนามบินแถวๆนี้ยังไงไม่รู้แฮะ”ป๊อปปี้มองไปรอบๆแล้วคิดถึงฟาง

 

 

 

 

 

“โอ้ย แกนี่เป็นเอามากนะเนี่ยเอาล่ะๆ คุณฝ้ายอยู่ตรงนั้นพอดีไปหาคุณฝ้ายกัน”เขื่อนพูดแล้วเดิน

นำป๊อปปี้ไปหาฝ้าย

 

 

 

 

 

 

“คุณ”เมื่อป๊อปปี้มาหาฝ้าย ชายหนุ่มก็ตกใจเมื่อเห็นฝ้ายที่หน้าตาเหมือนกับฟางที่เจอที่สนามบิน

วันก่อน

 

 

 

 

 

 

“คะ หน้าของฝ้ายมีอะไรติดหรอคะ”ฝ้ายเมื่อเห็นป๊อปปี้จ้องมองเธอก็เขินอายประหม่าแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าครับ สงสัยผมคงเห็นคุณหน้าเหมือนกับใครคนหนึ่ที่ผมเจอวันก่อน”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“นี่มุกจีบสาวของของผู้จัดการรีสอร์ตคนใหม่รึเปล่าคะเนี่ย ไม่ได้นะ เฟย์หวงพี่สาวคนนี้มากนะถ้าจะ

จีบอ่ะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“พอเลยครับคุณเฟย์ เค้าพึ่งเจอกันครั้งแรก จะมาจีบอะไรกันล่ะคุณ”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับที่จ้องคุณฝ้ายไปแบบนั้น ผมภาณุหรือจะเรียกว่าป๊อปปี้ก็ได้นะ

ครับ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ชั้นธัญลดา หรือจะเรียกชั้นว่าฝ้ายก็ได้นะคะ วันนี้ยังไม่ต้องเริ่มงานก็ได้เชิญคุณป๊อปกับคุณ

เขื่อนเที่ยวงานให้สบายใจก่อนดีกว่าค่ะ แล้ววันมะรืนเราค่อยเริ่มงานกัน”ฝ้ายพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อน

โยนให้กับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

ขณะที่ทุกอย่างในงานกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น

 

 

 

 

 

“พี่ฝ้าย”เฟย์ร้องเมื่อผู้คนในงานแตกตื่นวิ่งหนีกันทำให้เฟย์หลงกับฝ้าย

 

 

 

 

 

 

“คุณเฟย์มาทางนี้”เขื่อนที่กลัวเฟย์จะถูกกลุ่มคนที่วิ่งไปมาเหยียบก็รีบดึงเฟย์ไปหลบทันที

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฝ้ายที่เดินตามหาเฟย์ก็ถูกคนที่วิ่งหนีเสียงระเบิดชนจนล้มลงกับพื้น

 

 

 

 

 

“เธอจะมีความสุขได้อีกไม่นานนักหรอก”ฟางเดินโผล่มาจากที่ซ่อนตัวพูดขึ้นทำให้ฝ้ายหันไปตาม

เสียง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ฝ้ายที่เห็นฟางก็อึ้งและตกใจ ไม่คิดว่าจะเจอฟางที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฝ้ายระวัง”ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งไปดึงฝ้ายที่จะถูกแผ่นป้ายทับมากอดจนกระเด็นกลิ้งล้มไปทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

ฝ้ายที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดของป๊อปปี้ก็ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วคุณป๊อป เลือด”ฝ้ายที่มองไปทางหัวไหล่พบว่าป๊อปปี้มีเลือดก็ร้องและรีบพาป๊อปปี้ไปทำ

แผล

 

 

 

 

 

 

“นี่ยังไม่ทันเริ่มงานผู้จัดการของเราก็โดนแผลซะแล้ว แบบนี้พ่อกับแม่ต้องให้โบนัสนะคะ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องก็ได้ครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวผมขอตัวพาป๊อปปี้ไปที่บ้านพักก่อนนะครับคุณลุงคุณป้า ไปก่อนนะฝ้าย

เฟย์”เขื่อนพูดแล้วพาป๊อปปี้ที่ถูกฝ้ายทำแผลเสร็จไปที่บ้านพักด้านหลังรีสอร์ต

 

 

 

“แล้วนี่ฝ้ายกับเฟย์จับได้มั้ยลูกว่าใครเป็นคนมาป่วนงานในรีสิร์ตเรา”กานดาพูดถามลูกสาวทั้ง2

 

 

 

 

“ฝ้ายให้คนของเราไปดูแล้วนะคะ แต่ไม่มีใครเห็นคนที่มาป่วนงานเลย”ฝ้ายพูด

 

 

 

 

 

“หรือว่าจะเป็นคนจากรีสอร์ตนายแบงค์ข้างๆนั่นน่ะคะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เรายังหาหลักฐานว่าใครทำไม่ได้ก็อย่าไปใส่ร้ายเค้าสิลูก”นายธีร์พูดขึ้นและเดินไปกอด

ลูกสาวคนเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันอดจะสงสัยไม่ได้นี่คะพ่อ ฝั่งโน้นเค้าก็ยิ่ง้องจะแข่งกัยพวกเราอยู่”เฟย์พูดแล้วกอดพ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไง ถ้าสมมุติว่าเป็นคนจากฝั่งนายแบงค์มาทำลายพวกเราจริงๆ พ่อกับแม่ก็จะช่วยจัดการ

ให้นะฝ้าย เฟย์ ไม่ต้องกลัวนะ พ่อกับแม่อยู่ข้างพวกเราเสมอ”นายธีร์พูดก่อนที่ทั้งหมดจะกอด

แสดงความรักที่มีให้กัน

 

 

 

 

 

 

 

แปะ แปะ แปะ

 

 

 

 

 

ฟางที่แอบดูภาพพวกนั้นก็ทนไม่ไหว เดินเข้าไปในบ้านแล้วปรบมือให้ทันที

 

 

 

 

 

“แหม ช่างเป็นภาพที่ประทับใจดีจริงเลยนะคะ ครอบครัวสุขสันต์”ฟางพูดแล้วเบ้ปากไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่หนูมาทำอะไรอะไรที่นี่น่ะ กลับมาจากเมืองนอกตั้งแต่เมื่อไหร่”นายธีร์อึ้งไม่คิดว่าจะเจอ

ลูกสาวคนโตก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางจริงๆด้วยไม่เอกันเกือบ10ปี ฝ้ายคิดถึงฟงจัง”ฝ้ายดีใจรีบวิ่งไปกอดพี่สาวฝาแฝดทันที

 

 

 

 

 

 

“ก็2-3วันก่อนนี่ล่ะค่ะ แล้วที่ฟางมาที่นี่ก็เพราะจะมาบอกข่าวเรื่องของแม่อาภา”ฟางแกะมือที่ฝ้าย

กอดตัวเองออกก่อนจะพูดแล้วจ้องไปทางกานดากับพ่อของตัวเองนิ่งๆ สายตายากจะเดาได้ว่าคิด

อะไรอยู่

 

 

 

 

 

 

 

ต้องเข้าใจว่าฟางเป็นเด็กมีปัญหาเบาๆ เกริ่นเรื่อง2แฝดก่อนเนาะ

 

 

 

เดี๋ยวตอนหน้าพระเอกนางเอกจะเจอกันละ มาดูกันว่าใครจะเป็นนางเอกเรื่องนี้กันแน่

 

 

 

ฝากฟิคเรื่องนี้หน่อยน้าาาาาาาาา