แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด อย่านะ”ฝ้ายนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงก่อนจะกรีดร้องออกมากลางดึก

 

 

 

 

“พี่ฝ้าย เกิดอะไรขึ้นคะ”เฟย์น้องสาวคนเล็กรีบวิ่งเข้ามาในห้องแล้วกอดปลอบฝ้าย

 

 

 

 

 

 

“พี่ฝันร้ายน่ะเฟย์ไม่มีอะไรหรอก”ฝ้ายหันไปมองน้องสาวแล้วยิ้มก่อนจะกอดตอบเฟย์

 

 

 

 

 

 

“ฝ้าย เฟย์ เกิดอะไรขึ้นลูก”นายธีร์และนางกานดารีบวิ่งเข้ามาในห้องลูกสาวคนโตแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรค่ะพ่อ ฝ้ายแค่ฝันร้าย ฝ้ายต้องขอโทษพ่อแม่และก็เฟย์ด้วยนะที่เสียงดัง”ฝ้ายพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็นอนต่อเถอะฝ้ายแม่เชื่อว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี”กานดาพูดแล้วยิ้มให้ฝ้ายก่อน

จะเดินออกไปกับเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่าบอกนะฝ้ายว่าเราฝันถึงวันนั้นของพ่อกับแม่ภา”นายธีร์พูดแล้วมองลูกสาวที่หยิบกรอบรูป

ครอบครัวมาดู

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่ฝันน่ะค่ะพ่อ บางทีอาจจริงอย่างที่แม่กานดาพูดก็ได้ว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี”ฝ้ายพูดแล้วยิ้ม

ให้พ่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็รีบนอนเถอะลูกเดี๋ยวมะรืนที่รีสอร์ตของเราจะมีงานซะด้วยต้องรีบเตรียมงานหลายอย่าง

เลย”นายธีร์พูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่านนี้แม่กับพี่ฟางจะเป็นยังไงบ้างนะ”ฝ้ายมองกรอบรูปครอบครัวของเธอที่มีพ่อแม่และพี่สาว

ฝาแฝดของเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

 

ขณะเดียวกันที่บ้านหลังหนึ่งในนิวยอร์ก ร่างบางนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด แม่”ฟางกรีดร้องออกมาก่อนที่จะเด้งตัวเองตื่นขึ้นมาแล้วหอบหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้นน่ะฟาง”แก้วและโทโมะเพื่อนของฟางรีบวิ่งเข้ามาดูอาการเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

“พวกแก ชั้นฝันร้าย ชั้นฝันถึงแม่น่ะแล้วก็ครอบครัวพวกนั้น”ฟางพูดถึงแม่แล้วชะงักก่อนจะกำมือ

แน่น

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะ อย่าคิดมากเลย”โทโมะพูดแล้วเลื่อนมือไปกุมมือฟางทำให้แก้ว

ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่แก แกปล่อยวางเถอะนะ เรื่องมันก็ผ่านมาก10กว่าปีแล้วนะ”แก้วพูดแล้วปลอบฟางอีกแรง

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะนังนั่น ชั้นกับแม่คงไม่ต้องลำบากแบบนั้น”ฟางพูดออกมาอย่างคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

“แต่ตอนนี้แกก็มีหน้าที่การงานที่ดีที่นี่แล้วก็ส่งเสียเงินให้แม่แกกับน้าฝนนิจะไปสนใจครอบครัวนั้น

ทำไม”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“จริงสิฟาง อย่าคิดมากเลยนะตอนนี้แกก็มีพร้อมทุกอย่างแล้วแบบนี้”โทโมะพูดให้ฟางมองในแง่ดี

 

 

 

 

 

 

 

ตรู้ดๆ

 

 

 

 

 

ขณะที่นั่ง3กำลังคุยกันอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นทำให้ฟางเดินไปรับโทรศัพท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Hi Fang speaking. Who’s calling? ค่ะ อะไรนะคะ”ฟางพูดโทรศัพท์สักพักก่อนจะทรุดลง

ไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้นน่ะฟาง”แก้วและโทโมะเห็นดังนั้นก็รีบไปดูอาการของฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“ป้าฝน ป้าฝนโทรมาบอกว่าแม่เสียแล้ว”ฟางพูดออกมาเสียงสั่นท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ยๆ ไอ้ป๊อปทางนี้ชั้นอยู่ทางนี้”เสียงเจื้อยแจ้วของเขื่อนที่ตะโกนเรียกป๊อปปี้ที่ออกมาจากประตู

ด้วยความตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

“เบาๆหน่อยก็ได้มั้งเขื่อนนี่ก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะอายเค้า”ป๊อปปี้เดินไปหาเพื่อนแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็ไม่ได้เจอตั้ง4ปีนี่นา คนมันคิดถึงเพื่อนรักคนนี้นี่นา”เขื่อนพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

“พอแล้วๆ ชั้นหายไม่ออก เออ แล้วนี่รีสอร์ตที่ชั้นให้แกไปติดต่อสมัครเป็นผู้ดูแลนี่ไปถึงไหน

ละ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ตอนนี้รีสอร์ตธัญลดากำลังมีงานพอดี เรื่องที่ไปติดต่อเลยอาจจะไม่ราบรื่นสักเท่าไหร่”เขื่อน

พูด

 

 

 

 

 

 

“จบกัน แล้วนี่ชั้นกลับมาไทยแล้วจะได้งานมั้ยเนี่ย”ป๊อปปี้บ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าเพื่อน หนุ่มนักบริหารมือ1จบนอกอย่างแก ใครๆก็อยากได้ตัวไปทำงานด้วย เออ อยู่นี่ก่อน

นะเดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแปปนึง”เขื่อนพูดก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำทิ้งให้ป๊อปปี้นั่งอยู่กับรถเข็น

กระเป๋ารอ

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ใจเย็นๆก่อนก็ได้ ตอนนี้ป้าฝนก็ยังไม่มารับเลยนะ”แก้วพูดเมื่อเดินตามฟางที่เดินจ้ำๆไป

อย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าแก้ว ฟางเค้ารีบร้อน เอาอย่างงี้เดี๋ยวชั้นเข็นกระเป๋าให้ฟางเองแกไปโทรตามป้าฝน

เถอะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ย่ะ เอาหน้าใหญ่เลยนะ รีบทำคะแนนเลยนะ”แก้วเบ้ปากก่อนะรีบประชดโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่มารับอีกนะ”ฟางที่เดินกระวนกระวายไม่ทันได้ดูทางทำให้เดินชนกับใครคนหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษครับคุณ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ที่ขนฟางจนล้มไปกองกับพื้นก็ยื่นมือไปช่วย

และขอโทษฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ชั้นลุกเองได้”ฟางพูดเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นเองแล้วปัดฝุ่นตามตัวแล้วขยับแว่นตาดำที่

สวมไว้ให้ตรง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เป็นอะไรน่ะเกิดอะไรขึ้น”โทโมะรีบวิ่งเข้ามาหาฟางแล้วมองหน้าป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ป้าฝนอยู่ทางประตูโน้นเรารีบไปกันเถอะ”แก้ววางสายแล้วรีบเดินมาบอกฟางและโทโมะก่อน

ที่ทั้ง3จะรีบเดินไปโดยที่ไม่สนใจป๊อปปี้ที่ยืนมองทั้ง3เดินไปนลับตา

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงอะไร ดูดุๆน่าสนใจดีแฮะ”ป๊อปปี้ถอดแว่นตากันแดดออกมาแล้วพูดก่อนจะยิ้มนิดนึง

 

 

 

 

 

 

เอาเรื่องใหม่มาลงแล้วจ้าาาาา

 

 

ตามที่รีเควสกัน เอาเรื่องฝาแฝดลง บางคนอาจเดาเรื่องถูก หรือไม่ถูกยังไง

 

 

ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะจ้ะ

 

อ้อ ถ้าอ่านบทนำด้วยก็จะดีนะอิอิ