สยบหัวใจนายมาเฟีย

           ในตอนเช้าของวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลก เหมือนว่าวันนี้จะเกิดเรื่องอะไรไม่ดี ....แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก และก็ทำกิจวัตรประจำวันเช่นเคย
ตึก ตึก ตึก
           ฉันเดินลงบันไดมาพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ก็พบเพียงความเงียบ..... ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว ปกติฉันต้องเห็นน้องชายตัวแสบนั่งเล่นมือถืออยู่บนเวที แต่วันนี้มันเงียบมาก เงียบจนน่าแปลกใจ
“พ่อคะ...” ฉันเดินไปที่สวนหน้าบ้าน เพราะคิดว่าพ่ออาจจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ แต่กลับไม่มีใครอยู่
“พ่อ! พ่ออยู่ไหนคะ” ฉันเดินไปรอบๆบ้าน และหวังว่าจะเจอใครสักคนแต่ก็ไม่มีเลย
“ทุกคนไปไหนกันหมด!! สกายย์! พ่อคะ แม่คะ อยู่ไหนกัน” ฉันตะโกนแล้วนั่งกอดเข่าบนพื้นหญ้า  ทุกคนหายไปไหนกันหมด
             ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ก็ได้ยินเสียงเดินดังมาจากข้างหลัง หวังว่าจะเป็นใครสักคน แต่เมื่อหันไปมอง ก็พบกับชายร่างสูง ในชุดสูทสีดำ พร้อมกับบอดี้การ์ดชุดดำนับสิบคนยืนอยู่ข้างหลัง
“คุณ...คุณเป็นใครคะ มาหาพ่อหรอคะ พ่อไม่อยู่หรอกค่ะ” ฉันยืนขึ้นแล้วเอียงคอถาม
“ฉันไม่ได้มาหาพ่อเธอ” น้ำเสียงและแววตาของเขามันเย็นชามาก ฟังแล้วรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้
“อ้าวแล้ว..”
“เธอชื่ออะไร” ชิ! เสียมารยาทจริงๆ
“โยรินค่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มให้เขา ฉันไม่รู้ว่าเขามองอะไรอยู่ เพราะเขาใส่แว่นสีดำมืด เขาเดินมานี่สะดุดบ้างมั้ยนะ -0-
“โยริน....” เขาทวนคำเบาๆ ก่อนจะยิ้มแปลก
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันเอียงคอถามอีกครั้ง
“มานี่!” อยู่ดีๆเขาก็คว้าข้อมือฉันแล้วลากออกจากบ้านไป
“ดะ...เดี๋ยวค่ะ คุณจะพาฉันไปไหน” ฉันพยายามจะดึงเขาไว้ แต่ฉันสู้แรงเขาไม่ได้เลย
“เดี๋ยวเธอก็รู้” เขาหันมายิ้มแปลกๆให้ฉันอีกแล้ว...
“ฉันไม่ไป! นี่คุณปล่อยฉันนะ!!” ฉันสะบัดข้อมือจนหลุด แล้ววิ่งหนี แต่บอดี้การ์ดของเขามาล้อมฉันไว้
“ไม่ต้อง! ฉันจัดการเองได้ พวกแกไปรอที่รถ” เขาสั่ง ในชั่วพริบตาเดียว กว่าสิบชีวิตตรงนั้นหายวับไปในกลีบเมฆทันที =______=^^^
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก สาวน้อย...” เขาเดินเข้ามาพร้อมกับฉันที่ถอยหลังไปเรื่อยๆ
“คุณจะใหญ่มาจากไหนฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่คุณไม่มีสิทธิ์จะพาฉันไปไหนตามใจตัวเอง” ฉันขึ้นเสียงใส่เขา แต่ดูเขาจะไม่สะทกสะท้านเลย
“ไม่มีสิทธิ์หรอ?” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดโทรหาใครสักคน
“อ่ะ...” เขายื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“ฮะ...ฮัลโหล” ฉันรับโทรศัพท์มาแล้วเอาแนบหูไว้
(โยริน นี่พ่อเองนะ) พ่อ!!
“พ่อ พ่ออยู่ไหนคะ!!”
(โยรินฟังพ่อนะ....ตอนนี้ที่บ้านเรามีปัญหานิดหน่อย พ่อกับแม่เลยจำเป็นต้องให้ลูกไปอยู่บ้านคุณเซฮุนสักพักนะลูก) คุณเซฮุน??
“ไม่เอาค่ะพ่อ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น พ่ออยู่ที่ไหนพ่อบอกหนูสิคะ!”
(อยู่กับคุณเซฮุนหนูต้องทำตัวดีๆนะลูก)
“พ่อคะ.. มันเกิดอะไรขึ้น แล้วน้องล่ะคะ”
(น้องอยู่กับพ่อ ...พ่อต้องวางแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะลูก”
“แต่พ่อคะ...”
“หมดเวลาแล้ว!” เขาดึงโทรศัพท์ออกจากมือฉันไป
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” ฉันเริ่มจะหมดความอดทน
“พ่อเธอเป็นหนี้ฉัน! เธอเป็นพี่คนโต เธอเลยต้องทำงานใช้หนี้ให้พ่อของเธอ!!” ดึงใช้มือสองข้างบีบแขนฉันแล้วดึงตัวฉันเข้าไปอย่างแรงจนกระแทกกับตัวเขา หน้าของเราห่างกันแค่คืบเดียว  ใจฉันสั่นไปหมด ขาก็แทบไม่มีแรงจะยืน น่ำตาฉันเริ่มไหล ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ...ฉันขอโทษคุณแทนพ่อด้วยนะคะ” ฉันก้มหน้าลงแล้วพูดทั้งน้ำตา
ฟุ่บบ
      O_O!! เขาเลื่อนมือจากแขนขึ้นมาจับหน้าของฉันไว้แล้วทาบริมฝีปากของเขาลงมา เขาพยายามจะรุกล้ำเข้ามาแต่ฉันปิดปากแน่น เขากัดปากฉันไม่เบาแต่ก็ไม่แรงมาก ฉันเม้มปากแน่นแล้วทุบไปที่อกของเขารัวๆ
เพียะ!!
       ทันทีที่เขาปล่อยฉันออก ฉันก็ตวัดมือฟาดหน้าเขาทันที
“ถึงพ่อฉันจะเป็นหนี้คุณ แต่คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันนะคะ!” ฉันพูดไปเช็ดน้ำตาไป 
“หึ! ฉันมีสิทธิ์ทำทุกอย่าง ที่จริงฉันจะฆ่าเธอทิ้งก็ได้นะ" เขาใช้พูดพลางใช้ลิ้นดุนแก้มข้างที่ถูกฉันตบเมื่อกี๊
“คุณมันใจร้าย!” ฉันหันหลังให้เขา แล้วร้องไห้อีกครั้ง
“ถ้าไม่อยากให้มีใครตายก็ไปขึ้นรถซะ!” ฉันเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมามองเขา ก่อนจะเดินชนเขาอย่างแรงแล้ววิ่งไปขึ้นรถทันที แต่บอดี้การ์ดขวางฉันไว้
“อะไรอีกล่ะ!”
“เธอต้องไปขึ้นรถคันนู้นกับนาย” การ์ดคนนึงชี้ไปที่รถเก๋งสีดำคันหรูที่จอดอยู่ข้างหน้า
“มานี่!!” เขาเดินมากระชากแขนฉันแล้วลากฉันไปขึ้นรถ โดยที่ฉันไม่มีอะไรติดตัวมาเลย แม้แต่โทรศัพท์
      ฉันนั่งติดกับกระจกอีกฝั่งจนแทบจะสิงมันอยู่แล้ว น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ ทำไมพ่อทำกับฉันแบบนี้ พ่อติดหนี้เขาก็ไม่บอกฉันสักคำ พ่อหนีไปโดยที่ทิ้งฉันไว้ ทำไมทุกคนถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว.....
“นี่! เธอจะสิงกระจกรถฉันหรือไง!! ขัยบมานี่” เขาจ้องหน้าฉันแล้วตะคอกใส่
“.......” 
“มานี่!!” เขาดึงตัวฉันเข้าไปแล้วดันตัวฉันให้นอนราบลงกับเบาะ
“นี่คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะคะ” ฉันหันหน้าหนีแล้วพยายามดิ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า ถ้าขัดคำสั่งฉันแล้วมันจะเป็นยังไง!!!” เขาซุกหน้าลงบนซอกคอของฉัน 
“ฉัน..ฮึกกก..ฉันขอโทษค่ะ” ฉันพูดออกมาเบาๆ น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มจนมองอะไรแทบไม่เห็น
“ต่อไปก็อย่าขัดคำสั่งอีก แล้วก็ห้ามทำอะไรที่ฉันไม่ได้สั่ง เข้าใจมั้ย!” เขาผละออกแล้วพูดเสียงเรียบ แต่ฟังแล้วก็น่ากลัวจนขนลุกไปหมด
“ค่ะ..”
“เช็ดน้ำตาซะ ฉันไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้” เขายื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับผ้าเช็ดหน้ามาแล้วเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ
“เดี๋ยวฉันจะซักคืนให้นะคะ”
“ไม่ต้อง! เธอเก็บไว้เลย”
“แต่..”
   ขวับบ
“ค่ะ” ฉันทำได้แต่ก้มหน้าเมื่อเห็นสายตาของเขา