สยบหัวใจนายมาเฟีย

ตอนที่2

      ผ่านไปสักเกือบชั่วโมง ฉันก็มาถึงที่ไหนสักแห่ง น่าจะเป็นบ้านของเขา

“นี่ที่ไหนหรอคะ” ฉันถามเขาทันทีที่ลงจากรถ

“บ้านฉันเอง!” เขาตอบเสียงเรียบ แล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ.. น่าจะเป็นคฤหาสน์หรือพระราชวังมากกว่าถึงได้ใหญ่โตแบบนี้น่ะ

“จะยืนอีกนานมั้ย!” เขาหันกลับมาตะคอกเมื่อเห็นฉันยังยืนอยู่ที่เดิม

“ก็คุณยังไม่ได้สั่งนี่คะ” ฉันก้มหน้ามองพื้นตลอดเวลา เพราะไม่อยากจะมองหน้าเขา

“นี่เธอ! ไม่รู้จริงๆหรือตั้งใจกวนประสาทฉัน!!” เขาคว้าข้อมือฉันแล้วบีบมันจนกระดูกแทบจะแตกละเอียด

“ฉันไม่ได้กวนนะคะ ก็คุณบอกฉันเองว่าถ้าคุณยังไม่ได้สั่งก็ห้ามทำอะไรทั้งนั้น” ฉันพูดไปก้มหน้ามองพื้นไป

“เธอนี่มัน!!” ฉันเงยหน้ามองเขา น้ำตาคลอเบ้าเพราะว่าเจ็บข้อมือมาก

“ฮึกกก...ปล่อยฉันนะคะ ฉันขอโทษค่ะ” ฉันสะอื้นเบาๆ รู้สึกระบมรอบๆข้อมือ

“นี่! เธอจะไม่ร้องไห้บ้างได้มั้ยฮะ!!” เขาเปลี่ยนจากบีบข้อมือมาเป็นแขนสองข้างของฉันแทน

“ฉัน...ฉันไม่ร้องแล้วค่ะ ฮึกก..” ฉันพยายามยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาแล้วฝืนยิ้มให้เขา

“จำไว้! ห้ามร้องไห้ให้ฉันเห็นอีก เข้าใจมั้ย!!” เขาจ้องฉันตาเขม็ง ฉันพยักหน้ารับเบาๆ

“ตามฉันมา” เขาปล่อยฉันแล้วเดินนำหน้าไป ฉันหันกลับไปมองบอดี้การ์ดของเขา ทุกคนใส่แว่นดำหมด แต่มีอยู่คนนึงที่ยืนมองฉันแล้วถอนหายใจ  ก่อนจะเดินมาหาฉันแล้วพูดเบาๆว่า

“รีบตามไปซะ ถ้าเธอไม่อยากให้นายโกรธ” น้ำเสียงเขาไม่ได้เย็นชาเหมือนเจ้านายของเขา ออกแนวสงสารฉันด้วยซ้ำ

“ค่ะ” ฉันก้มหน้ามองพื้นแล้วรีบเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

      ฉันเดินตามเขาไปเรื่อยๆ จนถึงห้องๆนึงบนชั้นสองของบ้าน

 “นี่คือห้องนอนของเธอ” ห้องนอน??

“ทำไมให้ฉันนอนบนนี้ล่ะคะ” ฉันเอียงคอถาม

“ทำไม??” เขาถอนหายใจก่อนจะถามฉันกลับ

“ก็...ก็คุณให้ฉันมาทำงานไม่ใช่หรอคะ ฉันก็ต้องไปนอนกับคนงานหรือแม่บ้านของคุณไม่ใช่หรอคะ” ฉันตอบเขาไป

“ใครว่าฉันจะให้เธอทำงานบ้านล่ะหืมม?” เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ฉันเองก็ถอยหลังไปจนติดกับประตูห้อง เขาเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูแล้วดันฉันเข้าไปในห้อง ก่อนจะเดินตามเข้ามาแล้วล็อกประตู

“ละ...แล้วคุณจะให้ฉันทำงานอะไรหรอคะ” ฉันถามเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาล็อกประตูแล้ว

“เดี๋ยวถึงเวลาทำงาน เธอก็จะรู้เองแหละสาวน้อย” เขายิ้ม

“แล้วฉันต้องเริ่มงานเมื่อไหร่คะ”

“คืนนี้....”

“คืนนี้???” ฉันเอียงคออย่างสงสัย งานอะไร เขาจะให้ฉันเฝ้าบ้านหรอ

“คุณจะให้ฉันเฝ้าบ้านแทนยามของคุณหรอคะ ได้ค่ะฉันทำได้ ฉันอ่านหนังสือสอบดึกบ่อยๆ ฉันนอนดึกได้ค่ะ” พูดรัวๆแล้วยิ้มให้เขา

“ใครว่าล่ะ เธอต้อง..” เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  ด้วยสายตาและรอยยิ้มของเขาทำให้ฉันพอจะรู้แล้ว ว่างานคืออะไร

“ถ้าจะให้ฉันเป็นนางบำเรอให้คุณ คุณฆ่าฉันเถอะค่ะ” ฉันวิ่งไปเพื่อจะเปิดประตู แต่เขาคว้าตัวฉันแล้วกอดจากด้านหลัง ด้วยความสูงที่ต่างกันมาก ทำให้ตัวฉันลอยขึ้นจากพื้น

“เธอมีสิทธิ์จะปฏิเสธฉันหรอ”

“ฉันไม่ทำค่ะ!”

“เลือกเอา จะยอมทำหรือ ยอมตาย...” เขาเกยคางบนไหล่แล้วกระซิบข้างๆหูฉัน น้ำเสียงเย็นๆทำให้ฉันหยุดดิ้นแล้วหุบปากโดยอัตโนมัติ

“หึ! ฉันบอกแล้วว่าเธอปฏิเสธฉันไม่ได้ J” เขาค่อยวางฉันลงบนเตียงสีขาวหนานุ่ม แล้วดันตัวฉันให้นอนราบลงกับเตียง ฉันควรจะผลักเขาออกสิ สมองมันสั่งอย่างนั้น แต่ทำไมร่างกายมันตอบไม่ตอบสนอง

‘เธอต้องทำอะไรสักอย่างสิ!!’

     ร่างกายของเขาค่อยๆเคลื่อนทับตัวฉันช้า สมองฉันมันตื้อไปหมด อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลลงมาโดยที่ฉันไม่ได้รู้ตัวเลย

“ใจเย็นๆสาวน้อย ยังไม่ถึงเวลาหรอก” เขายิ้มและใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆ

“เอาล่ะ ชุดของเธออยู่ในตู้เสื้อผ้า รีบอาบน้ำแต่งตัวซะ แล้วไปหาฉันที่ห้อง” เขาลุกขึ้นพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ฉันลุกขึ้นนั่งกอดเข่าแล้วฟุบหน้าลงอย่างหมดหวัง

                                                                            “ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆหรอ...”

              หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันก็เดินมาเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกชุดที่มิดชิดที่สุด เป็นเสื้อแขนยาวสีเทา ตรงกลงมีตัวอักษร NYC และกางเกงขาสั้นสีขาว ที่จริงฉันอยากจะใส่ขาวยาวมาก แต่ทั้งตู้ก็มีแต่เดรสสั้นๆกับเสื้อแขนยาวแล้วก็กางเกงขาสั้น

“ห้องเขาอยู่ไหนล่ะเนี่ย” ฉันเดินออกจากห้องก็ต้องยืนงงๆกับทางเดินที่ฉันมั่นใจว่า ถ้าเดินไปจริงๆฉันต้องหลงแน่ๆ  ห้องนับสิบห้องที่เรียงรายอยู่บนชั้นสองของบ้าน ทำให้ฉันตัดสินใจหมุนตัวกลับเข้าห้อง เพราะถ้าฉันต้องเดินไปเคาะทุกห้องก็คงจะไม่ไหว

ตุ้บบ

“ว้ายย!!” ทันทีที่ฉันหมุนตัวกลับ ร่างของฉันก็ปะทะเข้ากับใครคนนึงอย่างจัง

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คือ...” ฉันพูดไปก้มหน้ามองพื้นไป ไม่กล้ามองเลย กลัวจะเป็นเขา

“ใจเย็นๆ ฉันไม่ได้จะว่าอะไรเธอสักหน่อย” เขาก้มลงมาจนสายตาอยู่ระดับเดียวกันแล้วช้อนตามองฉัน เขาเป็นผู้ชายที่สวยที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเจอมาเลย 

“คือ..ฉัน” ฉันหอบหายใจถี่เพราะตกใจแล้วก็กลัวว่าเขาอาจจะโกรธแล้วก็ทำร้ายฉันเหมือนที่คนๆนั้นทำ

“เอาล่ะๆ ไม่กลัวฉันหรอก ฉันเป็นเพื่อนของไอ้เซฮุนน่ะ” เพื่อนของเซฮุน??

“พะ...เพื่อนของ เซฮุน??” ฉันเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย

“ฉันชื่อแบคฮยอน เป็นเพื่อนกับเซฮุน คนที่พาเธอมาที่นี่ไง” เขายิ้มให้ฉัน

“เขาชื่อเซฮุนหรอคะ” ฉันถามโดยที่ยังเอียงคออยู่

“ใช่.. เธอไม่รู้หรอ” ฉันก้มหน้าแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ยัยบ๊องเอ๊ย เลิกทำหน้าเศร้าได้แล้ว” เขาเคาะหัวฉันเบาๆ

“เจ็บนะคะ” ฉันยู่หน้าใส่เขาพลางกุมหัวที่ถูกเขกเมื่อกี๊

“ฮ่าๆๆๆ แล้วเธอชื่ออะไร”

“โยรินค่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มให้เขา

“งั้นเรียกฉันว่าพี่แล้วกันนะ ฉันแก่กว่าไอ้เซฮุนน่ะ”

“เอ่อ....จะดีหรอคะ”

“ฉันไม่ถือหรอก ยัยลูกหมา” -____-;;

“ละ...ลูกหมา..”

“ก็เธอชอบเอียงคอเหมือนลูกหมาเวลาสงสัย”

“ฉันทำอย่างนั้นหรอคะ” ฉันถามเขาแล้วเกาหัวอย่างอายๆ นิสัยชอบเอียงคอของฉันมันติดตัวมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ

“เธอนี่บ๊องจริง ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะเสียงดัง ทำให้ฉันหัวเราะตาม

“ทำอะไรกัน!!”

“อ้าว ยังไม่นอนหรอวะ” แบคฮยอนหันไปถามเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ฉันบอกให้เธอมาหาฉัน แล้วมายืนอ่อยผู้ชายอะไรตรงนี้ฮะ!!!” เขาเดินมากระชากแขนฉันแล้วตะคอกใส่หน้า เมื่อกี๊เขาว่าฉันอ่อยหรอ

“ใจเย็นดิ เธอไม่ได้อ่อยฉัน ฉันเดินออกจากห้องมาก็เห็นเธอยืนงงๆอยู่เลยเดินมาคุยด้วย” แบคฮยอนดึงแขนอีกข้างของเซฮุนไว้

“หึ! ตอนนี้หายงงแล้วใช่มั้ย” เขายิ้มน่ากลัวแล้วสะบัดแขนที่โดนจับอยู่ออก

“งั้นมานี่!!”

----------------------------------------------------------------------------------

คิ้คิ้ เพิ่งหัดแต่งฟิค ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยจ้าาา มีอะไรติหรือต้องการให้ปรับปรุงอะไร วิจารณ์ได้เลยเน้อออ ขอบคุณค้าบบบ