[ EXO : BIGBANG : 2NE1] อาญาหัวใจ

 
 
           ชายหนุ่มในสภาพชุดนอนสีขาว  ดวงตาที่ปิดสนิท เผยให้เห็นขนตาเรียงไล่เป็นพวงแพ คิ้วหนาที่ตวัดเฉียงขึ้น ทำให้โครงหน้าที่สมส่วนดูคมเข้ม แม้ในยามหลับตานอนก็ทำให้คนเข้าใกล้นึกหวั่นไหวกับดวงหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ชวนลุ่มหลง
 
ริมฝีปากที่เรียวราบดั่งคันศร ค่อยๆเปล่งเสียง ร่ำร้องอ้อนวอนจากใครบางคน
 
“ ฉันผิดไปแล้ว....ฉันผิดไปแล้ว!”
 
มือไม้ที่กวัดแกว่งคล้ายกับจะไล่ในบางสิ่ง
 
นิ้วทั้งห้าสัมผัสกับแขนเสื้อตรงหน้าก่อนที่เขาจะพยายามสะบัดให้มันหลุดออกจากมือไป
 
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ฉันขอโทษ  ออกไป ....อย่า อย่าเข้ามา อย่า!!!”
 
“ พี่ท็อป!!!”  เสียงที่คุ้นเคยพร้อมกับแรงเขย่าตัว ทำให้ชายหนุ่มลืมตา ใบหน้าซีดขาวจนน่ากลัว
 
“ พี่ท็อป เมื่อกี้พี่เป็นอะไรอ่ะ ....ไม่สบายรึเปล่า...ให้ดาเรียกหมอมามั้ย?”
 
ท็อป หรือ ชื่อจริงๆของเขา ชเวซึงฮยอน หันมามองหน้าน้องสาวของตนก่อนจะเอนกายลงไปนอนพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
 
“ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ก็แค่ฝัน...”
 
“ ฝันร้ายเหรอคะ?”  หญิงสาวร่างเล็ก ในชุดลำลอง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงทรงฮิปฮอปสีแดง สร้อยคอยี่ห้อ NY ที่ห้อยโตงเตงอยู่บนคอหล่อน กระทบเข้าที่หน้าผากของเขาอย่างจัง
 
“ ไปขโมยสร้อยใครเขามาใส่อีกล่ะ...ยัยเปี้ยกดาร่า”
 
ดาร่า หรือ ซานดาร่า ยัยเปี้ยกจอมแก่นที่มีศักดิเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา หันมาเบ๊ะหน้างอนใส่ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดม่านจนห้องนั้นสว่างจ้าในทันที
 
“ ดาไม่ใช่ขโมยนะ สร้อยเส้นนี้...พี่แทยังเขาให้เป็นของขวัญปีใหม่กับดาต่างหากล่ะ”
 
“ แล้วไป...ก็ทุกที ลุงเท็ดดี้ชอบบ่นว่า แกอ่ะชอบไปขโมยของในห้องอัดมาเล่นอยู่บ่อยๆ”
 
“ นั้นมันตอนเด็กๆหนิคะ ...นี้ ดา โตแล้ว ไม่ใช่เด็ก จะให้ไปเที่ยวขโมยของคนอื่นแบบนั้นได้ยังไงกัน”
 
ดาร่าดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของออกไปกองบนที่พื้น  หนุ่มชเวมองตามอย่างงุนงง
 
“ แกจะทำอะไร?”ยัยตัวป่วนดึงขาทั้งสองของเขา หมายว่าจะปลุกพี่ชายจอมขี้เซาให้ลุกขึ้นจากเตียง
 
“ ก็จะปลุกฮยองไง  รู้มั้ย? นูน่าบอมบอมเขามารอพี่ตั้งแต่หกโมง  ตอนนี้มันจะเจ็ดโมงแล้วนะ ......เห็นนูน่าบอกว่า วันนี้มีประชุมที่บริษัทไม่ใช่เหรอ? ฮยองรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดี๋ยวที่นอน ดาจะเก็บให้เอง”
 
“ แหม...เป็นเด็กดีจริงๆเลยนา”  เขาว่าพลางลูบหัวน้องสาวของเขาก่อนจะเปลี่ยนมือเป็นทุบหัวใส่เพราะหมั่นเขี้ยว อยากแกล้งเต็มทน
 
“ โอย... แกล้งดาอีกแล้วอ่ะ”  หล่อนทำได้แค่บ่นกระเง้ากระงอนใส่ไปเรื่อย
 
หากแต่ซานดาร่าก็ไม่ได้นึกโกรธพี่ชายของตนจริงๆ
 
เสียงหัวเราะเบิกบานใจของชายหนุ่ม  ทำให้หล่อนนึกเอ๊ะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
 
ฝันร้าย ....
 
คนที่นอนหลับอย่างไม่มีความสุขในชีวิตมักจะฝันร้ายด้วยกันทั้งนั้น
 
ท่าทางที่พี่ชายของตนเป็น กี่ครั้ง กี่คืน....ที่เธอต้องได้ยินเสียงร้องอ้อนวอน
 
คำขอโทษจากปากของพี่ชาย
 
เมื่อเธอปลุกให้เขาตื่นและซักไซ้ไล่ถาม
 
คำตอบที่ได้ คือ ความเงียบ หรือไม่ก็คำพูดเดิมๆ  “ ไม่มีอะไรหรอก”
 
จนเธอเริ่มจะชินกับมันเสียแล้ว  อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่ที่พี่ชายรับตำแหน่งผู้บริหารของบริษัท YG ภาระงานที่มากขึ้น คงทำให้เครียดและเก็บมาคิดมากจนเกินไป
 
ไม่มีใครที่อยากจะนอนฝันร้ายไปตลอดชีวิต
 
แต่ใครจะรู้....ชีวิตของเด็กสาวบริสุทธิ์ ผู้แสนซื่อ
 
จะกลายเป็นเหยื่อของฝันร้ายที่หล่อนเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน!!
 

 
เสียงละอองแอร์เย็นฉ่ำในห้องประชุมสุดหรูบนตึกสูงย่านใจกลางเมืองใหญ่ของกรุงโซล
 
มิอาจทำให้บรรยากาศที่คุกกรุ่น เต็มไปด้วยความตึงเครียดจากอำนาจของคนที่อยู่ตรงหน้านั้น เจือจางลงได้
 
เงาสะท้อนจากป้ายโฆษณาโปรโมตอัลบั้มเดี่ยวของรุ่นพี่ซึงรีหนึ่งใน สมาชิกวงบิ๊กแบง จากค่ายยักษ์ใหญ่ YG ENTERTAINMENT
 
สายตาของคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะประชุม คลับคล้ายว่าคงบังเอิญที่จะเห็นมัน
 
กับหัวข้อประชุมเกี่ยวกับอัลบั้มใหม่ของศิลปินรุ่นน้องที่ทำรายได้ถล่มทลาย
 
ความสามารถของชายคนนี้...ที่ทำให้คู่แข่งขาใหญ่ต้องล้มลงไม่เป็นท่า
 
นกฟินิกซ์ที่ใช้ เพลิง เป็นอาวุธในการทำลายทุกสิ่ง
 
เพลิงในใจ ไฟแห่งการทำงาน กำลังที่ทุ่มเทเพื่อบริษัท
 
และเพื่อทุกคนที่อยู่เคียงข้างเขา...
 
แม้นว่าจะเหนื่อยจนร่างแยกออกเป็นเสี่ยงๆ 
 
หากผลลัพธ์ที่ได้ คือ ชัยชนะ 
 
เหมือนกับเปลวเพลิงที่มิมีวันดับมอด  เขาก็จะทำเฉกเช่น เปลวเพลิงนั่น!
 
“ วันนี้จบการประชุมเพียงเท่านี้ก่อน .... เซฮุน แบคฮยอน อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวอยู่คุยกับแปบหนึ่ง”
 
สิ้นสุดประโยคคำสั่ง สมาชิกทุกคนต่างโค้งคำนับให้ก่อนจะลุกขึ้นแยกย้ายกันเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
 
เหลือไว้แค่สามหนุ่มที่อีกสองหน่อนั่งทำหน้าเมื่อยเพราะอารมณ์เบื่อหน่ายจากการประชุมในวันนี้
 
“ มีอะไรอีกล่ะ ฮยอง? รีบๆพูดมาเหอะ  ฮุน หิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยเนี่ย หิ๊วหิว ”
 
เซฮุน ชายหนุ่มผู้มีเบ้าหน้างามเป็นอาวุธ ฉายา “ปีศาจมักเน่” กำลังบ่นพึมพำใส่คนที่เพิ่งออกคำสั่งมาเมื่อครู่
 
“ แกจะหิวอะไรนักหนา ก่อนเข้าห้องประชุมฉันเห็นแกซัดชานมไข่มุกไปตั้งสามแก้ว แกดูพี่ยอลเขาสิ ตั้งแต่เช้าข้าวซักเม็ดก็ยังไม่ตกถึงท้อง แหม...ทำเป็นบ่นจริงเชียว”
 
แบคฮยอนที่กำลังนั่งควักอายไลเนอร์ขึ้นมากรีดตา  เบ๊ะปาก หมั่นไส้ น้องเล็กของกลุ่มที่มักจะทำตัวอ้อนต่อหน้าพี่ๆ โดยเฉพาะกับชานยอล คนที่เขาไม่อยากจะให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย
 
“ ก็ไม่มีอะไรมาก” ชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับเพราะความไม่ลงรอยของคนทั้งสอง
 
ปาร์คชานยอลกับตำแหน่งประธานบริษัท Exoluxion บริษัทในเครือของ SM Town
 
หนุ่มร่างสูงสง่า มาดบุคลิกที่ดูคาริสม่าอย่างรุนแรง รอยปากที่อวบอิ่ม ดูเข้ากันดีเมื่อเห็นดวงตาที่กลมโตสุกใสบนใบหน้าของเขา หากมองเผินๆ คงเหมือนเจ้าชายน้อยผู้มีอารมณ์ขัน
 
ซึ่งเขาก็ไม่ใช่เจ้านายที่มากไปด้วยกฏระเบียบ เขามักจะอารมณ์ดียามเมื่อได้อยู่กับคนอื่น
 
แต่สมาชิกในกลุ่มของผู้บริหารทั้ง 12 คน ต่างรู้จักเขา ในมุมที่คนอื่นยังไม่เคยสัมผัสถึง
 
ที่ชานยอลเป็นแบบนี้มันก็แค่เปลือกนอก
 
ทว่า..เปลือกภายในจิตใจของเขามันถูกซ่อนไว้จากอดีตที่แสนเจ็บปวด
 
อดีตที่กลายเป็นฝันร้ายของเขาในทุกๆคืน!!
 
“ เมื่อวานนายสองคนได้ไปเยี่ยมพี่จุนที่โรงบาลรึเปล่า?”เขาเริ่มคำถามด้วยความเป็นห่วงพี่ชายผู้เป็นลีดเดอร์ของกลุ่ม
 
คิมจุนมยอน  หรือ ซูโฮ ผู้นำของกลุ่มที่ประสบอุบัติเหตุลื่นล้มในห้องน้ำจนขาหัก ต้องเข้ารับการรักษาเมื่อปลายปีที่แล้ว
 
หากไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา...คนที่จะต้องเป็นประธานบริษัทจะไม่ใช่เขา แต่เป็นลีดเดอร์จุนมยอนต่างหาก
 
“ ไปสิ...ฮยองแกยังบ่นคิดถึงนายอยู่เลย แต่ฉันก็บอกนะ ว่าช่วงนี้บริษัทเรากำลังขาขึ้น ... นายก็เลยยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลามาเยี่ยม”แบคยอนยิ้มอ้อนตอบ ทำให้คู่อริที่นั่งข้างสั่นหัวเบ๊ะปากใส่เพราะรู้ความจริง ว่า แบคฮยอนไม่ได้ไปเยี่ยมพี่จุนแต่เป็นเขาต่างหากที่หอบกระเช้าไปเยี่ยมแทน
 
ทำตัวมารยาสาใส เอาหน้าผู้ชายไปวันๆ เหอะ!
 
“ วันนี้ฉันกะว่า จะไปเยี่ยมพี่จุน พวกนายจะไปเยี่ยมเป็นเพื่อนฉันหน่อยมั้ย?”
 
“ ไป..อุ้บ!!”เซฮุนเหยียบเท้าแบค พลางยกมือกดคอเอาไว้ก่อนจะทำท่าเอียงหูเหมือนกระซิบพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์หน่อยๆ
 
“ อ่อๆ พี่แบคจะไปดูงานที่สตูดิโอก็เลยไม่ว่างจะไปด้วย”  
 
เขาตะโกนบอกให้ชานยอลรู้
 
ชานยอลพยักหน้ารับ เข้าใจว่าเป็นอย่างที่เซฮุนพูดจริงๆ
 
“ งั้นเหรอ...ถ้าอย่างงั้นฉันฝากดูงานที่บริษัทด้วยละกัน เดี๋ยวฉันจะไปคนเดียว”   เขาว่าอย่างงั้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยแววตานิ่งขรึมโดยไม่สนใจพวกหมาบ้าทั้งสองตัว ที่กำลังแยกเขี้ยวเตรียมเปิดศึกย่อมๆในห้องประชุม
 
“ โว้ยยยย..แกเล่นอะไรของแกวะ เซฮุน"  แบคฮยอนปัดไม้ปัดมือของไอ้ปีศาจมักเน่ออกก่อนจะลุกขึ้นเท้าเอวโวยวายใส่
 
"ใครบอกว่าฉันจะไปดูงานที่สตูฯ ห่ะ... ฉันไปบอกแกตั้งแต่เมื่อไหร่!”
 
“ ไม่ได้บอก!" หนุ่มน้อยหน้าหวาน ทว่า..ริมฝีปากหยักโค้งสวยได้รูปกลับชอบพาลหาส้นเท้าประทับตราอยู่บ่อยๆ ตะโกนเสียงดังพลางเต๊ะท่ามาดกวนชวนให้อีกฝ่ายมองหมั่นไส้
 
" แล้วเมื่อกี้ใครสั่งให้แกพูด!"
 
"พูดเอง จะทำไม...ก็ทุกทีฮยองชอบให้ผมไปเยี่ยมพี่จุนอยู่ตลอด วันนี้พอพี่ยอลจะไป เดี๋ยวก็ทิ้งให้ผมทำงานคนเดียวอีก .... “
 
“ สู่รู้ไม่เข้าเรื่อง!”
 
“ จ้า...บอกว่าเสือกก็ได้  ไม่ต้องคิดคำหรูๆมาด่ากันหรอก ปล่อยให้พี่ยอลเขาคุยธุระกับพี่จุนแค่สองคนเหอะ  ... บางทีเขาสองคนอาจจะมีเรื่องอยากจะปรึกษากันแบบ....ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามา สระ เอือก เผือกเรื่องของชาวบ้านเค้า
 
แบบฮยองยังไงล่ะ...น่ารำคาญจริงๆ!”