[Boyfriend]The winner love แข่งรักจับใจนายตัวแสบ

25

"ยองมิน!!....." ยองมินหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก เค้าจะไม่ตกใจเลยถ้าเสียงนั้นไม่ใช่ มินวู

มินวูที่วิ่งมาถึงตัวยองมินก็นั่งลงหอบอยู่กลับพื้นก่อนจะลุกขึ้นมาจ้องหน้าคนที่ทำหน้าอึ้งๆ อยู่

"มินวู....." ร่างสูงเอ่ยแผ่วเบาพลางหลุบตาลงต่ำสำนึกผิด

"นายออกมาทำไมห๊ะ!" มินวูตะคอกเสียงใส่ยองมินด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"ฉ...ฉัน ไม่อยากอยู่กวนใจนาย" ยองมินหันมาสบตามินวู ที่ตอนนี้ทำหน้าโมโหอยู่ ทำไมตอนมินวูโมโหหน้ากลัวจังเลยนะ

ทั้งสองคนเงียบไปสักพัก และแล้วยองมินก็ตัดสินใจหันหลังให้กลับมินวูเพราะไม่อยากสบตานานๆ ในสายตาของมินวูมันช่างแฝงไปด้วยความเกียจชังเค้า ยองมินกำลังจะก้าวเดินต่อไป แต่....

"ยองมิน นายไม่ต้องไปหรอก" เสียงของมินวูมันทำให้เค้าชะงักอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผิดไป เสียงมินวูมันเป็นเสียงที่ดูเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงยังไงเค้าก็ไม่ได้หันไป

".... นายทำเหมือนว่ากับนายโกรธเกียจฉันอยู่งั้นแหละ " มินวูยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ น้ำเสียงของชายร่างเล็กดูเหมือนกำลังจ๋อยลงเรื่อยๆ รูปปากยังคงยิ้มแต่ใบหน้ามันตรงกันข้ามสินเชิง

ยองมินเองก็ได้แต่ยืนหันหลังฟังผู้พูดเงียบๆ ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ที่มินวูพูดมันไม่จริง เค้าไม่เคยโกรธหรือเกียจมินวูเลย มีแต่เค้ากลัวการที่มินวูโกรธเกียจเค้าต่างหาก

"จริงๆ....มันน่าจะเป็นฉันนะ ที่ต้องออกห่างจากนาย แต่นายกลับทำมัน...."

"...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ" ยองมินพูดทั้งๆที่หันหลังอยูเพราะเค้าทนฟังไม่ไหวที่จะอยากอธิบาย เค้าอยากให้มินวูได้รู้สิ่งที่เค้าพูดน่ะ มันไม่จริง!

"......"

"...ฉันแค่คิดว่า ...ถ้าเกิดเราเจอหน้ากัน มันจะทำให้นายไม่สบายใจ"

"งั้น....ฉันขอโทษนะ"

"นายขอโทษฉันเรื่องอะไร" ยองมินหันหน้ามามองพลางเลิ้กขึ้นอย่างงงๆ

"ขอโทษ...ที่ฉันเป็นคนพูดวันนั้น เป็นคนพูดบอกให้นายอย่ามายุ่ง แต่ฉันเองต่างหาก....ที่อยากเค้าไปยุ่งกับนาย" ยองมินปากเหวอนิดหน่อย คำพูดของมินวูเมื่อกี้หมายความว่าไง

"ฉันไปก่อนนะ...." มินวูเดินผลิตัวจากยองมินออกไป โดยไม่ได้หันกลับไปมองยองมินที่ทำตาครุ่นคิดคำพูดของชายร่างเล็กเมื่อกี้อยู่

'ขอโทษ...ที่ฉันเป็นคนพูดวันนั้น เป็นคนพูดบอกให้นายอย่ามายุ่ง แต่ฉันเองต่างหาก....ที่อยากเค้าไปยุ่งกับนาย'

//'ฉันเองต่างหากที่อยากเค้าไปยุ่งกับนาย' มินวูนายหมายความว่าไง//

-ทางด้านกยูนัม-

ในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีลูกค้ามากมายในร้านที่สั่งอาหารกันพุ่งพลาน และซองกยู อูฮยอน และแอลเองก็เช่นกัน ที่ตอนนี้สั่งไปกินไปอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่าง

หลังจากที่ยองมินและมินวูออกไป ก็มีสายเข้ามาทางโทรศัพท์ของอูฮยอนและสายนั้นก็มาจากมินวูที่บอกว่าไม่สบายขอตัวกลับบ้านก่อน เลยทำให้ทั้งโต๊ะมีกันแค่สามคน

แต่ก็น่าจะดูเหมือนว่ามีสองคนเพราะซองกยูและอูฮยอนเองก็นั่งคุยกันอยู่กันแค่สองคน นานๆทีค่อยมีอูฮยอนหันมาคุยด้วยเพราะเห็นว่านั่งเงียบ แต่ก็โดนซองกยูขัดว่า 'มันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยชอบพูด ไม่ต้องสนหรอก' นั้นคือข้ออ้างเพื่อที่อูฮยอนจะได้สนใจเค้าคนเดียว

//ถ้าจะมาคุยกันแค่สองคนชวนกูมาทำไมว่ะ!!// แอลได้แต่กัดกรอดๆ

"ฮยองฮะ แล้วคิมฮยอนอาไม่มาด้วยหรอฮะ"

"-_-*...." จี๊ดเลย มากับเค้าแต่ถามหาคนอื่น

"ฮยองเป็นไรฮะ หลับตาทำไม?" อูฮยอนถามหน้าตาใส่ซื่อเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แต่จริงๆเค้าก็ว่าจะแกล้งซองกยูเล่นๆแหละ

"ไม่ได้หลับ มันตีบ....-_-"

"อ้าวหรอฮะ คิคิคิ" อูฮยอนขำกลับใบหน้าซองกยูที่ไม่ยอมเปลี่ยน ซองกยูเองก็แอบยิ้มๆตามไปด้วยเมื่อเห็นคนข้างๆมีความสุข

"แหม๋...มีความสุขจังเลยนะ เห็นฉันเป็นต่อหรือไง" แอลที่นั่งมองสองคนอยู่ก็เอ่ยแซวขึ้นพร้อมประโยคหลังที่กำลังน้อยใจอยู่ อูฮยอนเลยเบี่ยงหน้ามาสนใจแอลที่ทำหน้ามุ้ย

"อ้าว...ก็เห็นซองกยูฮยองบอกว่า ฮยองไม่ชอบพูดนิฮะ" อูฮยอนตอบพร้อมยิ้มบางๆ

"โหยยยยย น้องนัมอูฮยอนฮะ มันแกล้งน่ะฮะ มันอยากให้น้องคุยกับมันคนเดียว" แอลตอบอย่างเซ็งๆแฝงรอยยิ้มอย่างแซวๆ

"หุบ - ปาก เลยมึง" ซองกยูทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่แอล แต่แอลก็ยักไหล่ใส่อย่างไม่สนใจ แต่จะรู้มั้ยว่า อูฮยอนเค้ากำลังยิ้มเขินอยู่