The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

          ในความมืด ก็ยังพอมีความสว่างอยู่บ้าง ฉันตื่นขึ้นมาสภานที่ที่แห่งหนึ่ง มองไปรอบกาย ก็มีแต่สีขาว มีแท่นหินอยู่หลายแท่นพร้อมกับชื่อที่ถูกสลักเอาไว้.......สุสาน ที่นี่คือสุสาน นี่ฉัน..ตายแล้วใช่มั้ย ฉันว้าเหว่ แต่ที่นี่ มันดูสงบ ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ เงียบไปหมด...
"เอเลน่า" 
   เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อฉันได้ยินมัน มันเป็นเสียงของผู้ชาย 
"เอเลน่า"
   เสียงเสียงนั้นดังขึ้นอีกรอบ เมื่อฟังดูแล้ว มันเหมือนเสียงที่ฉันมักได้ยินทุกวัน...แต่ไม่ใช่เสียงของเดม่อน ฉันจึงหันไปมองเจ้าของเสียง....ใช่จริงๆด้วย ไม่ใช่เสียงของเดม่อน แต่เป็น....
"พ่อคะ!!" 
   พ่อของฉัน ฉันเจอพ่อที่นี่ ฉันได้เห็นหน้าพ่ออีกครั้ง ฉันวิ่งเข้ากอดพ่ออย่างแน่น มันเป็นภาพที่ถือได้ว่า...เกินคำอธิบาย ฉันได้เจอพ่ออีกครั้ง น้ำตาไหลปริ่มใสไหล่ของพ่อ ฉันมีความสุขที่ได้เจอพ่ออีกครั้ง
"หนูคิดถึงพ่อค่ะT-T"
"พ่อก็คิดถึงลูก พ่อเฝ้าดูลูกมาตลอด จนวันที่ลูก....."
"ตาย....."
   พ่อฉันเงียบไป พ่อดูเศร้ามาก ที่ฉันตาย....
"พ่อคะ ทำไมที่นี่ไม่มีคนอื่นเลยล่ะคะ มีเเต่เราเท่านั้น"
"เพราะพ่อถูกส่งมาให้มาคุยกับลูก"
"คุย? คุยเรื่องอะไรเหรอคะ?"
"เอเลน่า ลูกตายเเล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในตัวลูก ซึ่งนั่น มันจะทำให้ลูกได้กลับไปมีชีวิตอยู่อีกครั้ง ลูกจะต้องเจอกับโลกภายนอก ลูกจะต้องเผชิญกับมัน ลูกจะต้องเเข็งแกร่งขึ้น พ่อจะคอยเฝ้าดูลูก เวลาที่ลูกท้อ ลูกยังมีเพื่อน มีเดม่อน มีพ่อและแม่อยู่ข้างๆลูกเสมอ...."
ฉันน้ำตาปริ่ม กับสิ่งที่พ่อพูดกับฉัน ฉันรักพ่อ รักที่สุดในโลกเลยT^T
   ฉันเข้ากอดพ่ออีกครั้ง พร้อมกับคำที่พ่อลูกควรจะมีให้กัน
"หนูรักพ่อนะคะT-T"
"พ่อก็รักลูกT-T" 
  เมื่อคำบอกรักได้จบการสนทนาลง ลมอ่อนได้พัดโชยมา มันเริ่มแรงขึ้นเรื่อง ฉันหันไปมองรอบกาย ทุกอย่างมันเริ่มสว่างขึ้น เหมือนกับหมอกที่หนาราวกับก้อนเมฆ 
"เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ"
"ลูกต้องไปแล้วT-T"
   พ่อจับมือฉันไว้ เราจ้องตากัน น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด มันเป็นน้ำตาเเห่งความรักระหว่างฉันกับพ่อ......แสงสีขาวค่อยสว่างขึ้นเรื่อย ร่างของพ่อเริ่มจางหาย เหลือเพียงแต่ความสว่างที่เปลียนแปลงไปเป็นความมืดอีกครั้ง.....
"เฮือกกกก!! แค่ก แค่ก แค่ก"
   ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่......ที่ที่ฉันตาย ฉันมองไปรอบกายมีบอนนี่นั่งอยู่ข้างๆ เธอตกใจมากที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน
"เอเลน่า แต่..ทำไม เธอตายไปแล้วนี่ T^T"
"แต่ฉันก็กลับมาแล้วนี่ ^-^"
"โถ เอเลน่า" บอนนี่โถมเข้ากอดฉัน
"เอเลน่า เธอยังไม่ตาย เธอกลับมา" แคโรไลน์ก็วิ่งเข้ามากอดฉันอีกคน
"ยัยบ้า ฉันแทบใจสลายเลยนะT-T" 
ฉันเอามือลูบหัวของแคโรไลน์ ฉันก็ดีใจที่่ฉันกลับมา..ฉันมองไปที่เทเลอร์
"นายมาได้ไง เทเลอร์" ฉันถาม
"ฉันก็มาช่วยเธอไว้ไง"
"0_0?" ฉันทำหน้างง เพราะเทเลอร์อยู่ในสถาพที่เปลือยเปล่า แต่ก็ได้เสื้อของเดม่อนปกปิดเอาไว้...จริงสิ เดม่อนล่ะ เดม่อนอยู่ไหน? ฉันมองหาเขา
"ฉันเป็นหมุษย์หมาป่า เอเลน่า"
"ให้ตายสิ นี่ฉันอยู่โลหไหนเนี่ย บอนนี่เป็นแม่มด เทเลอร์เป็นมนุษย์หมาป่า และแคโรไลน์กับเดม่อนก็.....เดม่อนอยู่ไหน แคร์ เดม่อนอยู่ไหน เขารู้มั้ยว่าฉันฟื้น"
"เขานั่งอยู่ข้างนอก ไม่ยอมพูดกับพวกเราเลย เอเลน่า เธอน่าจะไปดูเขานะ" แคโรไลน์บอกฉัน
   ฉันพยักหน้า แล้วพยายามเอนตัวลุกขึ้นยืน ฉันเซนิดหน่อยแต่ก็ได้แคโรไลน์ช่วยรับไว้...
   ฉันเดินออกมาข้างนอก สำรวจว่าที่นี่ที่ไหน เพราะตอนฉันตายฉันไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน...มันคือสุสาน สุสานที่ฉันเจอพ่อ แต่สุสานท่ฉันอยู่มันเป็นสุสานใหญ่ มันเป็นเหมือนที่เก็บศพของคนใหญ่คนโต 
   ฉันเดินมองไปเรื่อง เพียงชั่วพริบตา ฉันก็เห็นเดม่อนนั่นหันหลังให้ฉันอยู่ สภาพของเขาเหมือนคนหมดหวัง เหมือนราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว 
   ฉันเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว
"หยุด" เดม่อนพูด ฉันจึงหยุดเดิน
"เธอไม่ต้องมาปลอบใจฉันครั้งที่สองหรอกแคร์ เอเลน่าตายแล้ว ใช่ ฉันรู้ ฉันกำลังคิดอยู๋ว่าฉันจะเก็บศพเธอยังไงให้ปลอดภัยดี ฉันจะบอกเเม่เธอว่ายังไง...แต่ก็เอาเถอะ โคลกับรีเบคก้าหนีไปแล้ว แล้วเลือดแวมไพร์ของฉัน..ก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย...ฟืดดดด!" 
เดม่อนสูดหายใจเสียงดัง ฉันเห็นใจเขานะ เขาดุเป็นห่วงฉันมาก.....
"ก่อนที่เธอจะตาย ฉันอยากจะบอกกับเธอนะ แต่เธอก็ไปแล้ว...."
   เดม่อนก้อมหน้าลง เอามือขยี้หัวตัวเอง เหมือนกับเขาโทษตัวเองที่ฉันตาย
"ถ้าฉันไม่ไปจูบเธอ แล้วสงสัยในตัวเธอ เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้..."
"ฉันรู้เดม่อน แล้วเธอจะบอกอะไรฉันตอนฉันกำลังจะตายล่ะ? ^-^"
"ฉันก็จะบอกกับเธอว่า..."
   เดม่อนพูดพร้อมกับจะหันมาบอกแคโรไลน์ แต่คำพูดนั้นก็หยุดไป เมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวที่จากเขาไป..แต่เธอก็กลับมาแล้ว 
   เดม่อนลุกขึ้นยืน พร้อมกับสีหน้าที่แสดงว่า มันเป็นไปไม่ได้ ที่ฉันจะกลับมา ฉันยืนยิ้มให้เดม่อน ส่วนเขา ก็เดินมาหาฉันอย่างช้า พร้อมกับคำพูดของเขา
"ฉันก้จะบอกเธอว่า ฉันดีใจแค่ไหนที่ได้พบเธอ ฉันดีใจแค่ไหนที่ได้รักเธอ ได้เป็นเเฟนกับเธอ เธอรู้ตัวมั้ย เธอมันเหมือนเด็ก เด็กคนนึงที่ไร้เดียงสา ขี้สงสัยไปหมดซะทุกเรื่อง เด็กสาวที่รักฉัน และก่อนที่เธอจะตาย ฉันก็อยากจะบอกคำคำนั้นกับเธอ แต่ฉันก็บอกไม่ได้ จนตอนนี้......."
เขาเดินมาหยุดที่ตรงหน้าฉัน ฉันได้แต่ยืนยิ้ม น้ำตาปริ่มใส่เขา ^-^
"ฉันอยากจะบอกว่าฉันรักเธอ รักเธอมาตลอดเวลาที่เราคบกันT-T"
  ฉันกอดเดม่อนอย่างรวดเร็ว ฉันจูบเขาอย่างปลื้มปิติ รสชาติการจูบของเขาก็ยังดีเหมือนเดิม ฉันรักเขา รักเขามากที่สุด ฉันจะอยู่ข้างงเขา และเขาจะอยู่ข้างฉันตลอดไป...........
 
   ฟืดดดดด ฉันได้กลิ่น มันเหมือนกลิ่นแห่งความสุข ฉันผละจูบออกจากเดม่อน
"มีอะไรเหรอ เอเลน่า"
เดม่อนถามฉัน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันไล่ไปตามกลิ่นที่ฉันได้กลิ่นมัน ฉันเหลือบมองไปเห็นกระต่าย ใช่ มันคือกระต่ายตัยน้อยน่ารัก ขนดกปุกปุย 
   ฉันหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง กลิ่นมันกระตุ้นในตัวฉัน ฉันพุ่งเข้าใส่กระต่ายอย่างรวดเร็ว....หักคอมัน กัดเลือดออกมาอย่างสดๆ ฉันดื่มเลือดของมันเข้าไป ฉันกระหายมันเหลือเกิน
"เอเล่น่า นี่เธอ..."
"นายพูดถูกเดม่อน เลือดสัตว์มันช่างคาวไม่มีสิ้นดี" ฉันดื่มเลือดต่อไป
เดม่อนรีบพยุงฉันขึ้นมา มองมาที่นัยน์ตาของฉัน เขาทำหน้าตกใจปนดีใจนิดๆ 
"โอ้ว พระเจ้า..เอเลน่า.....เธอ...กลายเป็นเเวมไพร์ไปแล้ว"
 
// ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนะคะ แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ โปรดติดตาม เดอะ แวมไพร์ ไดอารี่ สื่อรักฉบับเเวมไพร์ ตอนต่อไปด้วยนะคะ ^-^//
 
ขอบคุณสำหรับการคนที่อ่านฟิคชั่นของเราค่ะ