The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

          ฉันตื่นมาในลักษณะที่กำลังงัวเงีย เมื่อสายตาฉันปรับสภาพได้แต่สิ่งที่ปราฎอยู่ในสายตาของฉันก็คือ เพดานของห้องโถงที่มีขนาดใหญ่ที่หนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ทุกอย่างมันทำให้ฉันเวียนหัวไปหมด แล้วฉันก็พบว่า ฉันกำลังนอนอยู่บนแท่นอะไรสักอย่าง ฉันเอียงคอไปมาเพื่อมองดูว่ามันคืออะไร......มันคือเเท่นที่เหมือนเอาไว้บูชาอะไรสักอย่าง ฉันจะขยับมือแต่ก็ขยับไม่ได้ เพราะทั้งมือและเท้าของฉัน ถูกมัดเอาไว้กับหัวแท่นและปลายแท่นทั้งสี่ทิศ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยหรอ TOT? 

     "ฟื้นเเล้วสินะ นอนนานไปรึเปล่า" 

   ร่างของชายคนที่ลักพาตัวของฉันเดินออกมาจากช่องทางช่องทางหนึ่ง ฉันคิดว่ามันเป็นทั้งทางเขาและก็ทางออกของที่นี่ 

   เขาเดินมาที่ตัวฉัน ใบหน้านั้น มันช่างมีเสน่ห์ ดวงตาสีน้ำตาลเงาวับ เผยให้เห็นว่าเขาเปร่งประกายแค่ไหน แต่ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ เพราะฉันมีเดม่อน

"ที่นี่ที่ไหน แล้วนายเป็นใคร จับฉันมาทำไม ต้องการอะไรจากฉัน?"

"นี่ นี่ ถามมาเป็นชุดแบบนั้น ฉันตอบไม่ทันหรอกนะ......" เขามองที่นาฬิกาข้อมือ

"แต่ถ้าเธออยากรู้ ฉันก็ยังพอมีเวลาจะบอก^^" 

   จากนั้น เขาก็เดินวนไปรอบๆห้อง พร้อมที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมด

"ฉันชื่อว่า โคล ไมเคิลสัน ฉันเป็นพี่ของรีเบคก้า..เธอคงรู้จักแล้วสินะ ฉันเติบโตมมาในทุ่งหญ้าสีเขียว กับครอบครัวของฉัน ซึ่งมีด้วยกันทั้งหมดเจ็ดคน ฉันมีพี่น้องทั้งหมดห้า รวมพ่อแม่อีกสอง ตอนนี้พี่ฉันคนนึงตายไปแล้ว ก็เหลือแค่เราสี่คน พี่ฉันอีกสองคนก็ไปเที่ยวรอบโลก แต่ฉันก็กลับมาที่นี่ เมื่อฉันรู้ว่ามีหญิงสาวคนนึงที่เป็นกุญเเจ แถมยังหน้าตาเหมือนกับคนรักคนเก่าของพี่ชายคนโตของฉันอีก เเต่มันก็แค่....คนรักคนเก่าอ้ะนะ เธออยากรู้มั้ย ว่าใคร...ที่หน้าเหมือนเธอ.."

     โคลหยุดเดิน เเล้วยื่นหน้ามาที่ฉัน

"แคทเธอรีนไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้จักรึเปล่านะ เเต่ฉันไม่ค่อยค่อยชอบหล่อนสักเท่าไหร่ เอาล่ะ....เธออยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันจับเธอมาทำไม ฉันต้องการอะไร ฉันจะบอกให้ก็ได้........เธอคือกุญแจ"

"กุญแจ? กุญแจอะไร?"

"กุญแจที่จะเปิดโลกอีกมิตินึง แต่ทว่ามันเปิดได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น และฉันต้องการให้มันเปิด เพราะว่าฉัน....ต้องการจะไปจากที่นี่ ที่โลกนี้ ฉันต้องการไปหาแม่ของฉัน ในเหล่าครอบครัวฉัน ฉันรักทุกคนเท่าเทียมกัน แต่ฉันรักแม่มากที่สุด และแม่ก็รักฉันมากที่สุด และฉันก็จะได้ไปเจอกับพี่ชายของฉันที่ตายไปด้วย คราวนร้ ฉันจะพารีเบคก้าไปด้วย ฉันไม่สนพี่ชายของฉันอีกสองคน เพราะว่าพวกเขาคงไม่อยากไป รู้มั้ยทำไม...เพราะพี่ชายคนโตของฉัน เป็นคนฆ่าแม่ของฉันยังไงล้ะ!!!!"

"คุณอายุเท่าไหร่" ฉันถามเพราะฉันอยากรู้ แล้วฉันจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย

"พันสองร้อยปี เพราะพวกฉันเป็นแวมไพร์รุ่นดั้งเดิม เป็นรุ่นแรกที่กำเนิดบนโลก พวกเราเป็นที่สุดของแวมไพร์" เขามองแล้วส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน 

"พิธีจะเริ่มขึ้นเมื่อพระจันทร์เต็มดวง ฉันต้องใช้เลือดของเธอ เธอมีอะไรจะสั่งเสียมัั้ย เผื่อว่าเธอต้องการ"

"สั่งเสียอะไร?"

"เพราะว่าประตูมิติจะไม่ปิดจนกว่าเลือดของเธอจะหมดตัวน่ะสิ แต่โชคดีอีกเรื่องนะ ที่สัตว์ประหลาดในมิติอีกด้านจะไม่เข้ามาที่โลกนี้......เพราะว่าเธอคือตัวต่อต้านไงล่ะ เธอสามารถต้านมันได้"

   ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด นี่ฉันกำลังจะตายหรอ เดม่อน นายอยู่ที่ไหน นายจะหาฉันเจอมั้ย ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหน ฉันคิดถึงเดม่อน คิดถึงพ่อ แม่ และน้องสาวของฉัน ฉันลืมบอกไปว่าฉันก็มีน้องสาว แต่เธอเรียนอยู่นอก เธอยังไม่รู้เรื่องพ่อของเธอเลยด้วยซ้ำ ฉันหวังว่าฉันจะพบเธออีกสักครั้ง T^T

 "$%%^*&@()(_$#!*)+()*%$@!@#&I)("

โคลท่องคาถาอะไรไม่รู้ เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ถัดจากตัวเขาไปก็เป็นยัยรีเบคก้า

"สวัสดี เอเลน่า มีอะไรสั่งเสียมั้ย^^" 

"ไปตายซะ!!" ฉันบอกเธออย่างนั้น

      เมื่อโคลท่องคาถาเสร็จเข้ากำลังเงื้อมมีดมาจะกรีดที่ท้องของฉัน ฉันหลับตาปี๊ ฉันคิดกึงเดม่อน

"กรีีดดดดดดดดด เดม่อน!! เดม่อน!!!!!!!!!!!!!!!"

"หยุดนะโคล!!" 

เสียงเสียงนั้นทำโคลหยุดชะงัก ฉันลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่เจ้าของเสียง

"เดม่อน! นายมาจริงๆใช่มั้ย นายไม่ได้ทิ้งฉันT-T" ฉันร้องไห้ออกมา เพราะเขามาพร้อมกับบอนนี่ ซึ่งบอนนี่ก็เดินเข้ามาเพื่อเจรจา

"โคล นายรู้มั้ย ถ้านายเปิดประตูมิตินั้น มันจะเกิดอะไรขึ้น มันจะไม่ได้ส่งนายไปที่นั่น นายจะไม่ได้เจอแม่ของนาย นายกับน้องจะติดไปอีกมิติหนึ่งที่ห่างไกลแสนไกล แล้วจะไม่ได้กลับมาอีก วึ่งมันไม่ดีต่อตัวนาย น้องของนาย แล้วก้ต่อตัวของเอเลน่าด้วย.....ปล่อยเธอไปซะ" 

   ฉันซึ้งใจในตัวบอนนี่จริงๆT_T

"หึ มุขโง่ๆ" 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!" 

โคลกรีดท้องของฉัน ฉันรู้สึกได้ มันกำลังเริ่มขึ้นแล้ว ความรู้สึกนั้น มัน....

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด" ฉันกรีดร้องอีกครั้ง เดม่อนพุ่งเข้ามาผลักโคล เพื่อจะช่วยฉัน ประตูมิติ มันถูกเปิดขึ้นแล้ว 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!" ฉันรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่กำลังจะข้ามมามิตินี้ แต่ตัวฉันต้านมันได้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกินT_T

"เอเลน่า ฉันมาแล้ว" ฉันลืมตามองที่เดม่อน เขาเครียดและดูเป็นห่วงฉันมาก แต่ทว่า...

"เดม่อน ฉันเจ็บ ฉันเจ็บT^T"

"ไม่ ฉันจะช่วยเธอออกไปจากที่นี่"

"เดม่อน ประตูมิติจะไม่ปิด ถ้าหากว่าฉันไม่ตาย เฮือกกกกT^T"

"ไม่!!!!!" 

เดม่อนกัดที่ข้อมือตัวเอง เลือดเขาไหลจากข้อมือ เข้าเอาข้อมือมันมาอุดที่ปากฉันเพื่อจะให้ฉันดื่ม ฉันดื่มเข้าไปเต็มปาก ทว่า ฉันไม่มีแรงแล้วจริงๆ เลือดฉันมันไหลไม่หยุดเลย และมันไหลเร็วมาก TT

"ดื่มมันซะเอเลน่า เลือดแวมไพร์ช่วยรักษาบาดแผลได้"

"ฮ่าๆๆ เลือดแวมไพร์ใช้รักษาไม่ได้ในขณะที่ประตูเปิดอยู่หรอก ปล่อยฉันผ่านมิติเข้าไป" โคลเอ่ย 

   จากนั้น รีเบคก้าก็พุ่งเข้ามาที่เดม่อน เธอผลักเขาออกไป บอนนี่ท่องคาถาใส่โคล ขณะที่โคลกำลังจะก้าวเข้าสู่ประตูมิติ เดม่อนก็พุ่งเข้ามาผลักโคล เดม่อนกับโคลต่อสู้กัน ยัยรีเบคก้าก็สู้กับบอนนี่......ถ้าฉันไม่มาที่นี่ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดสินะ ฉันสร้างเรื่องทั้งหมด ฉันก็ต้องแก้ไขมัน.....ฉันต้องตาย....

   เมื่อเดม่อนดูเหมือนจะหมดแรง แต่เขาก็ไม่ยอมท้อที่จะสู้เพื่อนฉัน จู่ๆก็มีหมาป่าที่ไหนไม่รู้ กระโดดพุ่งเข้าใส่โคล มันมาพร้อมกับแคโรไลน์ ซึ่งแคโรไลน์ก็พุ่งเข้าสู้กับรีเบคก้า...เธอก็เป็นแวมไพร์หรอ? 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!" 

มันรุนแรงขึ้นเรื่อย ฉันมองไปทางเดม่อน หมาป่าตัวนั้น กับเดม่อนช่วยกันสู้กับโคล เเวมไพร์ดั้งเดิมที่แข็งแรง เเคโรไลน์กับบอนนี่สู้กับรีเบคก้า พวกเขา....สู้กับเพื่อฉันT^T

   ตาฉันเบลอไปหมด ฉันรู้สึกได้ถึงความสงบ เหมือนสงครามของมิตินั้นมันจบไปแล้ว ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว 

"เอเลน่า เอเลน่า!" เดม่อนพุ่งเข้ามาที่ฉัน เขากัดที่ข้อมืออีกครั้ง เเล้วกรอกเลือด

"เดม่อน"

แล้วความมืดดำก็ครอบงำฉันอีกรอบ.......ฉัน.......ตายแล้ว