The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

          หลังจากที่ฉันรู้เรื่องทั้งหมดของเขา ว่าเขาเป็นแวมไพร์ ซึ่งตอนแรกๆฉันก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกนะ แต่พอเขาพิสูจจน์เรื่องทั้งหมดให้ฉันเห็น ทั้งความแข็งแรง ว่องไว แยกเขี้ยว แล้วก็เรื่องที่เขาว่าเขามีอายุมา 145 ปีแล้ว ซึ่งฉันก็เชื่อเขาจริงๆ เพราะว่ามีรูปเขาในช่วงศตวรรษที่ 19 ซึ่งไม่น่าจะแต่งเองได้แน่นอน

     ฉันนั่งอยู่ที่ห้องนอนของเขา รอเขาแต่งตัวอยู่ที่ห้องของเขา เขายังเล่าให้ฉันฟังอีกว่า แวมไพร์สามารถสะกดจิตคนได้ ซึ่งก็คือตอนที่เขาสะกดจิตฉันที่มหาลัยตอนนั้น มันไม่ได้ผลกับฉัน เขาจึงเกิดข้อสงสัยว่า..ทำไมมันไม่เกิดขึ้นกับฉัน เขาจึงหยุดเรียนไปสืบค้นหาข้อมูล ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย

   ฉันนึกขึ้นมาได้อีกเรื่องว่า ชุดที่ฉันใส่เมื่อคืนกับชุดที่ฉันใส่ตอนตื่นมันคนละตัวกัน ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน บ้านหรอ ฉันก็ไม่แน่ใจ เลยตั้งใจกะจะถามเดม่อนด้วยเลย

     ฉันนั่งรอได้สักพักเดม่อนก็เดินอกมา เขาแต่งตัวในลุกที่แบบว่า ดูดีมากอ้ะ พอดีว่าฉันนั่งอยู่ที่เตียงของเขาพอดี ฉันเลยตั้งใจว่า โอกาสนี้แหละ ถามเขาให้รู้เรื่องเลยดีกว่า

“เดม่อน เมื่อคืน...ใครเปลี่ยนเสื้อให้ฉันหรอ”

เดม่อนเดินมานั่งตรงข้ามกับฉัน ตรงที่ฉันนั่งอยู่ตรงปลายเตียงของเขา

“ฉันเปลี่ยนให้เธอเอง”

ห๊ะ! เขาเปลี่ยนให้ฉัน งั้นก็แสดงว่า....

“งั้นนายก็เห็น......”

“ฉันเห็นทุกส่วนในร่างกายเธอเลยแหละ รู้มั้ยว่ามันทำใจยากแค่ไหน ที่ต้องทนไม่ดื่มเลือดเธอน่ะ กลิ่นเธอมันทำจมูกฉันสับสนไปหมด และอีกอย่าง เธอเองก็น่าฟัดอีกด้วย ^-^”

“//><//” ฉันเขิลจนน่าฉันแดงเลย มันน่าอายมากเลยนะ นายรู้ตัวป้ะเนี่ย ใครอนุญาตให้นายเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน ใครอนุญาตให้นายมามองร่างกายฉัน!!

“แล้ว...นายนอนตรงไหน”

ฉันถามเขาต่อ เขาก็กัดแซนด์วิชแล้วก็ชี้มาที่ข้างๆฉัน......เขานอนข้างๆฉัน//--//

“นายคงไม่ได้......”

“ฉันไม่นิยมมีอะไรกับศพหรอกนะ” จากนั้น เขาก็โน้มเข้าใกล้ฉัน อีกแล้ว ใจฉันเต้นตึกตักตึกตักไปหมดแล้วนะ เขาจ้องมองที่หน้าฉัน ฉันจ้องมองที่หน้าเขา ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่เลยแหละ

“เธอรู้ตัวรึเปล่า ตั้งแต่วันที่ฉันสะกดจิตเธอวันนั้น แล้วมันไม่ได้ผลกับเธอ ฉันสนใจเธอมากเลยนะตอนนั้นน่ะ ฉันติดตามเธอไปทุกที่เลยนะ ยกเว้นที่บ้านเธอ”

“แล้วไง//”

“ฉันว่าฉันชอบเธอขึ้นมาแล้วล่ะ....ฉันรู้สึกดีกับเธอนะ ตั้งแต่วันที่เราพบกัน เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ”

ฉันรีบถอยห่างออกจากเขา แต่เขาก็เขยิบเข้ามาใกล้ฉัน

“นายทำฉันหวั่นไหว” ตายแล้ว ฉันพูดอะไรออกไป ไอนิสัยพูดตรงๆนี่เมื่อไหร่ฉันจะเลิกสักทีนะ มันน่าอายรู้มั้ย

“ลองดูมั้ยล่ะ” เขาโน้มตัวเข้ามาจะจูบฉัน ฉันรับผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นยืน

“ฉันว่าฉัน...อยากกลับบ้านแล้วล่ะ ฉันกลับก่อนนะ”

“ให้ฉันไปส่งมั้ย”

“ไม่เป็นไร ฉันโบกแท็กซี่จอดเอาก็ได้”

“งั้นให้ฉันส่งเธอขึ้นรถนะ”

ฉันลังเลนิดๆ ฉันก็พยักหน้าให้เขา ฉันเดินมาตรงที่ประตู เขาเดินตามมา.....ฉันกำลังจะเปิดประตู แต่เขากลับ.....

“เอเลน่า” เขาเรียกฉัน...ฉันจึงหันหลังไปมองเขา จากนั้น....เขาก็โถมเข้ามาจูบที่ปากของฉัน ริมฝีปากนุ่มๆของเขานั้นมันทำเอาใจฉันสั่นไปหมด เขากอดฉันแน่น ฉันยื้ออะไรเขาไม่ได้เลย เข่าฉันก็แทบอ่อนไปหมดแล้ว ฉันแทบจะล้มลงในอ้อมแขนของเขา มือของฉันดันที่หน้าอกของเขา ผละรอยจูบนั้นออก ฉันจ้องมองที่เขา เขาจ้องมองที่ฉัน

“ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ”

“หึ นายคิดว่านายเป็นใคร”

“ก็....เป็นแวมไพร์ไง ^-^” เขาส่งรอยยิ้มมาที่ฉัน ฉันก็เขินเป็นนะ ฉันทำอะไรไม่ได้จึงปล่อยให้เขาไปส่งฉันที่บ้าน

     ฉันนั่งอยู่บนรถของเขา บอกทางไปที่บ้านของฉัน หน้าตาเขาดูมีความสุขมาก ซึ่งฉันก็มีความสุขไม่ต่างไปจากเขขาสักเท่าไหร่

     เมื่อถึงที่บ้านฉันแล้ว เขาก็โน้มเข้ามาจูบที่ฉันอีกครั้ง แล้วก็มากระซิบที่ข้างหู

“พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอนะ”

“^_^”

ฉันยิ้มตอบรับเขา แล้วฉันก็ลงลงมาจากรถ ในใจฉันคิดแค่ว่า ฉันเริ่มมีความรู้สึกกับเขาแล้วล่ะ ^_^