The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

เช้าวันถัดมาหลังจากที่เดม่อนมาส่งฉันที่บ้าน วันนี้ เขามายืนรอรับฉันที่หน้าบ้านแล้ว

“แฟนหรอจ๊ะ” แม่ถามฉัน

“ก็....คงงั้นมั้งค่ะ ยังคุยๆกันอยู่ ”

ฉันเดินออกมาจากบ้าน แล้วนายเดม่อนก็เปิดประตูรถให้ฉันขึ้น ฉันขึ้นไปนั่งรอเขา เขาเดินอ้อมไปขึ้นอีกข้าง จากนั้น เราก็ไปมหาลัยกัน

     เมื่อถึงมหาลัย พอฉันลงจากรถก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น ซึ่งก็คือ ทุกคนในมหาลัยมองมาที่ฉันกับเดม่อน คงสงสัยแหละมั้ง ว่าทำไมฉันถึงได้มามหาลัยกับเขาได้ ก็ฉันกับเขา....เราคบกันแล้วนี่พูดแล้วก็เขินแฮะ >,<

     เดม่อนเดินมาส่งฉันที่ห้องเรียน ซึ่งฉันก็เกรงใจเขานะ ถ้าเขามาดูแลฉันขนาดนี้ เพื่อนๆในห้องก็ต่างมองมาที่ฉันกันทั้งนั้น มีเสียงซุบซิบต่างๆนาๆกันมากมาย ฉันหันไปมองที่เดม่อนอีกครั้ง

“นายไม่จะเป็นต้องมาส่งฉันก็ได้นี่ ฉันเดินมาเองได้น่า ”

“ก็ฉันอยากมาส่งอ่ะ ฉันเป็นพี่รหัสเธอนะ แล้วก็...เป็นแฟนเธอด้วย ”

     แล้วเขาก็ยื่นหน้าเขามาใกล้ฉันเพื่อกระวิบอะไรบางอย่าง

“รักนะ <3” แล้วเขาก็....จุ๊บที่แก้มฉันหนึ่งที แล้วก็เดินจากไป นายนี่มันฉวยโอกาสจริงๆเลยนะ ฉันหันหลังเดินกลับเข้าห้องอีกครั้ง เพื่อนๆก็แซวฉันใหญ่เลย ว่าฉันไปรู้จักกับเดม่อนได้ไง ฉันคบกับเดม่อนตอนไหนกัน โอ๊ย แต่คำถาม บางทีฉันก็ปวดหัวนะ //

     “นี่ ยัยเอเลน่า เล่ามาให้หมดเลยนะ เธอ..ไปคบกับรุ่นพี่เดม่อนได้ไง”

แคโรไลน์รีบเดินมาถามฉัน ฉันจะเล่ายังไงดี ถ้าจะเล่าว่าฉันกำลังจะโดนแวมไพร์กัด ส่วนเดม่อนก็เข้ามาช่วยฉัน แล้วเขาก็เป็นแวมไพร์เหมือนกัน ฉันควรจะบอกมั้ยว่าเดม่อายุ 145 ปี...ไม่ ฉันไม่มีทางบอกความลับเขาหรอก ฉันเลยได้แต่เล่าว่าเดม่อนเข้ามาจีบฉัน พาฉันไปเที่ยวหลายที่ จากนั้นฉันก็เริ่มชอบเขา ฉันรู้สึกผิดนิดๆที่ต้องโกหก เพราะจริงๆฉันเป็นคนพูดตรงๆ แต่ตอนนี้ ฉันขอทาจริงๆนะ เพื่อนๆทุกคน T_T

     หลังเลิกเรียน ฉันเดินลงอาคารพร้อมกับเพื่อนๆ พอมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นเดม่อนยืนรอฉันอยู่ ยัยแคโรไลน์จึงรีบแซวฉันใหญ่

“นี่ เอเลน่า ที่รักเธอยืนรออยู่แน่ะ” แล้วเธอก็ชี้ไปที่เดม่อน ซึ่งเขายืนรอฉันอยู่ข้างรถเบนซ์ของเขา รวยนักเหรอนายนี่

“เฮ้ย อิจฉาอ้ะแก มีแฟนมายืนรอรับกลับบ้านด้วย ” แคโรไลน์เพ้อ

“นี่ ฉันก็รับเธอกลับบ้านทุกวันเหมือนกันนะ” เทเลอร์แทรก

ฉันปล่อยให้สองคนเถียงกันต่อไป ฉันบอกลาแคโรไลน์แล้วก็เดินมาที่รถเดม่อน เหมือนเดิม เดม่อนเปิดรถให้ฉันขึ้นไปนั่ง จากนั้นเขาก็เดินขึ้นรถ

“วันฉันจะพาเธอไปกินอาหารฝรั่งเศส” เดม่อนบอก

“จริงเหรอ งั้นก็เลี้ยงไอติมฉันด้วยนะ ฉันอยากกินไอติม” ฉันแหย่เขาเล่นๆ

     ณ ร้านอาหารฝรั่งเศส

ฉันนั่งกินอาหารกับเดม่อนสองคนที่ร้าน เราคุยกันปกติ แล้วจู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดนเข้ามา เธอมีรูปร่างสวย เธอมองมาที่ฉัน ทำหน้าตกใจนิดๆ เหมือนเธอไม่ได้เจอฉันครั้งแรก แล้วเธอก็ส่งยิ้มให้ฉัน ส่วนฉันก็ยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท จากนั้นเธอก็เดินมาทางฉัน

“Hi เดม่อน ไม่ได้เจอกันนาน ไม่เปลี่ยนเลยนะ” พระเจ้า เธอรู้จักเดม่อนด้วย

“หวัดดี” เดม่อนตอบสั้นๆ

“นี่ เพื่อนเจอแฟนเก่าทั้งทีไม่คิดจะทักหน่อยเหรอ” ห๊ะ อะไรนะ แฟนเก่า ยัยคนนี้เป็นแฟนเก่าของเดม่อนเหรอ สวยกว่าฉันอีก

“แล้วนี่เธอ คงจะเป็นแฟนใหม่คนที่ร้อยเท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเดม่อนสินะ ” คนที่ร้อยเท่าไหร่หรอ แสดงว่าเดม่อนก็มีแฟนมาแล้วหลายคนน่ะสิ หึ ไม่แปลกหนิ ก็เขาเป็นแวมไพร์ อายุตั้งร้อยกว่าปี มีแฟนเยอะก็ไม่แปลกหรอก ดูเจ้าชู้ซะขนาดนั้น

“ฉันรีเบคก้า” เธอชูมือขึ้นเพื่อทความรู้จักฉัน

“เอเลน่า” ฉันจับมือทักทายเธอตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน

“อ้อ ฉันนึกว่าเธอจะบอกว่าเธอชื่อเอลิซาเบธซะอีก” เธอยิ้มๆให้ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนว่า รีเบคก้าเคยรู้จักฉันมาก่อน แล้วฉันก็เหมือนเคยเห็นเธอมาก่อน เธอเดินมานั่งข้างๆฉัน

“วันนี้ฉันขอแจมด้วยนะ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร” ฉันก้อึดอัดนิดๆนะ เธอทั้งสวย สวยกว่าฉันอีกแถมยังเป็นแฟนเก่าเดม่อนด้วย ฉันก็ทำใจลำบากนะ เอ๊ะ แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าเดม่อนเป็นแวมไพร์

“ทำไมถึงกลับมาที่นี่” เดม่อนถาม

“ฉันก็คิดถึงบ้านเก่าเหมือนกันนะ” รีเบคก้าตอบ

“แล้วเธอได้ไปเยี่ยมพี่ชายเธอหรือยัง”

“ยังเลย กะว่าเดี๋ยวจะไปพรุ่งนี้ ไม่แน่ ฉันอาจมีอะไรเซอร์ไพรซ์พี่ฉันก็ได้ ” เธอพูดแล้วก็มองมาทางฉันแบบยิ้มๆ ฉันรีบหลบหน้าเธอ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ แต่ที่รู้ๆ ดูเหมือนเดม่อนไม่ค่อยสนใจเธอแล้ว เดม่อนได้แต่นั่งเหม่อนมองไปมา ฉันก็นั่งอยู่เฉยๆ ส่วนรีเบคก้า.....

“น้อง น้องคนนั้นแหละ มานี่หน่อย” เธอเรียกเด็กเสิร์ฟมาใกล้ เธอจะทำอะไรนะ

“จะสั่งอะไรดีคะ” เด็กเสิร์ฟถาม แบบน่ารักมาก

“พอดีว่าฉันหิว ฉันกระหายนิดหน่อยน่ะ มานั่งข้างๆฉันหน่อยสิ ฉันจะบอกอะไรเธอหน่อย”

เด็กเสิร์ฟมานั่งข้างรีเบคก้า ส่วนฉันก็นั่งมอง ดูว่าเธอจะทำอะไร เธอกำลังจ้องตาไปที่เด็กเสิร์ฟคนนั้น เหมือนว่าเธอกำลังจะ.....สะกดจิต!0-0

“เธอจะไม่รู้สึกเจ็บ ไม่ร้องเสียงดัง แล้วเธอจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรเกิดเมื่อกี๊นี้ ”

จากนั้น รีเบคก้าก็กัดเข้าไปที่คอของเด็กเสิร์ฟ เด็กเสิร์ฟไม่ร้อง ทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกเจ็บ พอรีเบคก้าดื่มเสร็จ ก็ปล่อยให้เด็กเสิร์ฟเดินออกไปจากโต๊ะแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ยัยรีเบคก้า เป็นแวมไพร์หรอ ไม่อยากจะเชื่อ o0o

“นี่ ทำอะไรเกรงใจแฟนฉันหน่อยสิ ” เดม่อนว่ารีเบคก้า

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง^-^” จากนั้นเธอก็หันมาที่ฉัน แล้วยิ้มให้

“เลือดเธอหอมดีนะ แต่ฉันขอสั่งให้เธอลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้........” เหอะ ไม่ได้ผลกับฉันหรอก เพราะเดม่อนยังสะกดฉันไม่ได้เลย ส่วนเดม่อนก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนเขารู้ว่ามันไม่ได้ผล ส่วนรีเบคก้าก็พร่ำต่อ

“แล้วเธอก็จะอนุญาตให้ฉันมีเซกซ์กับเดม่อนคืนนี้ ^_^”

“ดะเดี๋ยว เซ็กซ์หรอ”

“แน่นอน เธอไม่รู้หรอว่าเซ็กซ์คืออะไร เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ละกันนะ ยัยเด็กไร้เดียงสา...”

“ฉันรู้ว่าเซ็กซ์คืออะไร แต่ฉันไม่อนุญาตให้เธอมีอะไรกับแฟนฉันหรอกนะ แล้วไอเหตุการณ์ที่เธอดื่มเลือดเด็กเสิร์ฟคนนั้น ฉันก็จะไม่ลืมอีกด้วย”

ยัยรีเบคก้าทำหน้าอึ้งไปเลย เดม่อนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ไม่ได้ผลหรอ เธอสะกดจิตเอเลน่าไม่ได้หรอก^_^”

“ทำไม เธอมีเวอร์แวนหรอ”

“เปล่า เธอไม่มีหรอก แต่มันคือพรสวรรค์ของเธอที่ไม่มีแวมไพร์ตนไหนสะกดจิตเธอได้”

รีเบคก้าทำหน้าอึ้งเข้าไปอีก ว่าแต่ เวอร์แวนคืออะไร ฉันยังไม่รู้จักเลย ตอนที่เดม่อนสะกดจิตฉันไม่สำเร็จก็ถามฉันแบบนั้นเหมือนกัน

“เดม่อน เวอร์แวนคือออะไร”

“พืชสมุนไพรที่จะทำให้แวมไพร์หมดพลัง มันต่อต้านการสะกดจิตได้ แต่ฉันสำรวจเธอแล้ว เธอไม่มีเวอร์แวน” ฉันพยักหน้าเข้าใจ

“ฉันไปก่อนดีกว่า ว่าจะไปหาหนุ่มๆแถวนี้กินสักหน่อย” รีเบคก้ากำลังจะไป เธอเดินออกจากประตูร้าน แต่ก่อนออก เธอหันมาที่ฉัน แล้วขยับปาก ซึ่งฉันพยายามอ่านปากเธอ เธอพูดว่า ‘เขากำลังจะกลับมา’ ใครกำลังจะกลับมา ฉันไม่เข้าใจ

“กลับกันดีกว่า แม่เธอคงเป็นห่วงแล้ว ” เดม่อนชวนฉัน ฉันเลยเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ

“เอ้อ พรุ่งนี้เธอมีเรียนมั้ย” เดม่อนถามฉัน

“ไม่นะ ไม่มี”

“งั้นดีเลย^_^”รอยยิ้มนั้น คืออะไร เจ้าเล่ห์อีกแล้ว

     เดม่อนขับรถมาส่งฉันที่หน้าบ้าน แต่ก่อนที่ฉันจะลง แม่ก็โทรมาหาฉัน

(หวัดดีค่ะแม่)

(เอเลน่า นี่เพื่อนของแม่หนูนะจ๊ วันนี้แม่ของหนูค้างที่บ้านไม่ได้นะจ๊ะ เพราะแม่ของหนูคงต้องค้างต่อที่บ้านเพื่อนน่ะ พอดีวันนี้เรามีปาร์ตี้ ส่วนแม่ของหนูก็เมาหลับไปแล้ว หนูจะไปค้างบ้านเพื่อนก่อนมั้ย)

(อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยู่ได้ค่ะ)

(โอเคร งั้นไม่มีอะไรแล้วล่ะจ้ะ) ตรู๊ดๆๆ...

“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย พรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีเรียนนะ” เดม่อนเอ่ย

“นี่รู้ด้วยหรอว่าฉันคุยอะไรอยู่”

“แวมไพร์ได้ยินเสียงในระยะไกลได้ ไม่ว่าจะเสียงกระซิบหรืออะไรก็ตาม”

“โห แจ๋วอ้ะ”

“ว่าไง ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”

“ก็ได้นะ” ฉันยิ้มให้เขา แล้วก็ลงจากรถ เราสองคนจะเดินเข้าบ้าน เมื่อฉันเปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าไป แต่พอหันไปมองทางเดม่อน เขากลับไม่เดินเข้ามา

“ทำไม บ้านฉันมีอะไรเหรอ”

“ฉันเข้าไม่ได้ ถ้าเธอยังไม่เชิญ”

อ๋อ แวมไพร์ต้องถูกเชิญก่อนสินะ ถึงจะเข้าบ้านได้

“เข้ามาสิ” แล้วเดม่อนก็เดินเข้ามา

ฉันเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ส่วนเดม่อนก็เดินสำรวจบ้านฉัน

“กินอะไรมั้ย” ฉันถามเดม่อน

“ไม่ล่ะ ฉันเริ่มง่วงละ”

“นายจจะนอนโซฟาหรือว่าห้องของแม่ฉันดีล่ะ”

“ฉันจะนอนห้องเธอ”

“...”

“กลัวอะไร ฉันไม่กัดเธอหรอกนะ อีกอย่าง เราเคยนอนด้วยกันมาแล้ว ^-^”

“เฮ้อ ตามใจนายละกันนะ ”

     ฉันเดินขึ้นห้องนอน อาบน้ำชำระร่างกายจนเสร็จสิ้น พอฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็เจอเดม่อนกำลังนั่งอ่านหนังสือของฉันอยู่ แต่ที่น่าตกใจคือ เขาถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงยีนไว้ เผยให้เห็นถึงซิกแพ็กของเขา ใบหน้าหล่อๆของเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองที่ฉัน แล้วเขาก็ส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันได้แต่ทำหน้าเขินใส่เขา แล้วก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงเตรียมตัวจะนอน แต่เดม่อนก็เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน

“ทำไม มีอะไร”

เดม่อนเอานิ้วชี้มาประคบที่ปากฉัน จากนั้นเขาก็จูบฉัน มันเร่าร้อนและอบอุ่น เดม่อนค่อยๆผละจูบนั้นออก ฉันได้แต่หลับตาเพราะกลัวๆนิดๆ จากนั้น เดม่อนก็ค่อยๆปลดกระดุมของฉันทีละชิ้น ทีละชิ้น เขาถอดเสื้อฉันออก ปลดตะขอเสื้อในของฉัน แล้วเขาก็เข้ามาจูบที่ฉัน ตอนนี้ร่างกายของฉันต่อต้านอะไรเข้าไม่ได้แล้ว เขาขยับตัวมาค่อมฉันไว้ แล้วผลักให้ฉันนอนลง จากนั้นเขาก้ถอดกางเกงของฉันออก รวมไปถึงกางเกงของเขาด้วย

     เขาค่อมตัวของฉัน แล้วส่งจูบของเขามาที่ฉัน ปากนิ่มของเขาเริ่มมาสัมผัสที่ฉัน หน้าอกของฉันสัมผัสที่ตัวของเขา อากาศที่หนาวเหน็บ เพียงลมหายใจก็เผยให้เห็นถึงควันที่ออกจากลมปาก แต่ทว่า อากาศที่หนาวเหน็บนั้น ก็กลับกลายเป็นไออุ่นๆของร่างของเดม่อน ที่ค่อมตัวฉันอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆของฉัน ทำให้เข้าถึงอารมณ์อันเร่าร้อน

“เธอจะเป็นของฉันมั้ย?” เดม่อนถามฉัน

“ฉันจะ...เป็นขอ...งนา...ย” เสียงของฉันทนความรู้สึกนั้นไม่ได้แล้ว

“อีกครั้งซิ?” เขาทวนคำถามอีกครั้ง

“ฉันจะเป็นของนาย”

เดม่อนโค้งหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ริมฝีปากที่สัมผัสนั้น ช่างเร่าร้อนไปทั้งตัว ฉันเป็นของเขาไปแล้ว ร่างนั้นของฉัน ร่างของฉันเป็นของเขาไปแล้ว.............