The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

หลายวันผ่านไปกับการเรียนที่มหาลัยนี้ ทำเอาฉันแทบคลั่งได้เลย ทำไมมันปวดหัวอย่างงี้!! หรือว่าเมื่อคืนฉันนอนดึกไป หรือเป็นเพราะการบ้านที่มีเยอะ หรือเป็นเพราะ...พี่รหัสของฉันที่ชอบทำตัวแปลกๆ ใช้คำพูดแปลก แล้วดูเหมือนเขาจะเครียดเรื่องที่ว่า ทำไมฉันถึงไม่ลืมคำพูดที่เขาบอกฉันวันนั้น...มันจะลืมได้ไงล่ะ เรื่องแบบนี้มีใครเขาลืมกันบ้าง มาจูบเค้าฟรีๆแล้วแถมยังมาบอกให้ลืมกันง่ายๆอีก ประสาทไปแล้วมั้ง พี่รหัสฉัน แต่ก็ช่างเห๊อะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยเห็นเขาเลยนะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน......

     ตึ๊งตึง..ตึ๊งตึ่ง ตึ่งตึงตึ๊งตึง...

เสียงของเวลาเลิกเรียน ซึ่งวันนี้แม่ฉันก็มารับไมม่ได้อีกตามเคย สงสัยฉันคงต้องกลับบ้านเองทุกวันแล้วอแหละมั้ง   ฉันเดินออกมามองหาแท็กซี่ ระหว่างหาฉันก็ลองมองหาพี่รหัสของฉันไปด้วย เดม่อน ใช่ เขาชื่อเดม่อน เขาหายไปไหน พักนี้ฉันไม่เห็นเขาเลยนะ

     ฉันตัดสินใจเดินมาตามทางของถนนเพื่อมองหารถแท็กซี่ เพราะวันนี้ไม่มีสายไหนวิ่งผ่านมหาลัยฉันเลย ฉันเดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ มันเริ่มมืดแล้วนะ สงสัยต้องเดินกลับบ้านแล้ว เพราะทางกลับก็ไม่ค่อยไกลสักเท่าไหร่...มั้งนะ ฉันเดินมาตามทางที่มืดๆ มีเพียงแสงจากหลอดไฟริมถนนเท่านั้น รถหลายคันขับผ่านไปมา สักพัก ฉันก็เห็นเมืองข้างหน้า ซึ่งฉันจำได้ว่ามันเป็นทางกลับบ้านของฉัน ฉันจึงรีบเดินไปตรงที่คาดว่าจะมีผู้คนเยอะๆ เท้าฉันก้าวอย่างว่องไว.......................กึก กึก! เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ? ฉันค่อยๆหันหลังไปมอง มันเป็นเงาดำๆในเงามืดที่กำลังเดินมาทางฉัน ฉันลองมองสังเกตสักพัก มันดูคล้ายผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่ง ซึ่งฉันเห็นว่า...ท่าไม่ดีแน่ถ้าฉันจะยืนอยู่เฉยๆอยู่อย่างนั้น ฉันจึงรีบเดินอย่างรวดเร็ว แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงวิ่งตามหลังฉันมา เสียงฝีเท้านั้นมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำไมเขาถึงได้เร็วแบบนี้....จากนั้น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!” ฉันกรีดร้องเสียงดังเพราะว่าเนื่องจาก...ชายคนนั้นจู่ๆก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วรวบตัวฉันเข้าป่าอย่างว่องไว เขาไวมาก ราวกับไม่ใช่คน เขาเอาตัวฉันชิดกับต้นไม้ ตาฉันจ้องมองที่ตาเขา ตอนนี้...ใจฉันสั่นไปหมดแล้ว ฉันกลัวไปหมดแล้วTOT!!

“ขอโทษทีนะ พอดีฉันหิวน่ะ เธอคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าฉันจะกัดที่ต้นคอของเธออย่างช้าๆ”

เขาพูดเป็นเสียงที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ฉันได้แต่กรี๊ดสุดแรง ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่ได้ เขาแรงเยอะมาก...คนรึเปล่าเนี่ย!

“นี่ ถ้านายอยากได้อะไรนายเอาไปเลยนะ แต่อย่าทำร้ายฉันเลยนะT-T” ฉันขอร้องเขา

“เหอะ ง่ายไปป่าว ฉันต้องการตัวเธอ” เขายีฟันที่แหลมคม ฟันมันค่อยแหลมออกมา แล้วเหมือนจะกัดเข้ามาที่คอฉัน เขาเป็นตัวอะไร?.........

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!”

จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมากระชากชายคนนั้นออกไปจากฉัน ฉันลืมตามองไปที่เขา มันมืดมาก แต่ฉันก็พยายามมองไปที่เขา ฉันเห็นเงารางๆแล้ว เดม่อน..เดม่อนมาช่วยฉันไว้ เขาต่อสู้กับมัน เขาว่องไว แข็งแรง ราวกับไม่ใช่คน จากนั้น.........เขาก็กัดที่ต้นคอของชายคนนั้น ดื่มเลือดสดๆที่คอแล้วปล่อยร่างอันไร้วิญญาณนั้นล่วงหล่นลงสู้พื้นดิน ฉันยืนอึ้งๆและช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า ฉันเอามือตบหน้าตัวเอง....ฉันไม่ได้ฝัน ทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง ฉันกำลังเผชิญกับสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ ฉันมองเดม่อนหยิบกิ่งไม้อันหนึ่งออกมา เขาหักมันให้มีปลายที่แหลมคม แล้วก็.....ทิ่มลงไปที่หัวใจของชายคนนั้น ร่างของชายคนนั้นค่อยๆสูบผอมลง เหี่ยวแห้ง แล้วก็ค่อยๆสลายลงไปกับพื้นดิน จากนั้นเดม่อนก็เดินมาทางที่ฉัน

“ถ้าฉันบอกกให้เธอลืม เธอจะลืมเรื่องที่เกิดมั้ย” เขาถามฉันแปลกๆอีกแล้ว

“.......” ฉันไม่ได้ตอบเขา ฉันไม่รู้จะพูดอะไร เพราะฉันคิดว่า เขาก็ไม่ใช่คนเหมือนกัน เขาเหมือนกับพวกมัน เขาเป็นตัวอะไร....ฉัน..ฉัน...ฉันรู้สึกเวียนหัวจัง ทำไมมันจี๊ดๆที่สมองนะ....

“ฉันว่าฉัน......” ฉันมองที่เดม่อน ฉันรู้สึกเหมือนฉันเซๆ....เดม่อนมองที่ฉันแบบงงๆ เหมือนเขารอคำตอบจากฉัน

“ฉันว่าฉันจะเป็นลม” จากนั้นความมืดก็ครอบคลุมฉัน

         ฉันตื่นขึ้นมาในห้องนอนของใครคนนึง รู้สึกมึนๆหัวแฮะ ห้องนอนใครกัน ดูหรูหราชะมัด ฉันนั่งมองไปรอบๆห้อง สำรวจไปมา พอสักพัก ก็มีชายคนนึงเดินเข้ามาที่ห้อง รูปร่างสูง หล่อ แถมมีซิกแพ็กอีก เพราะเขาถอดเสื้อน่ะสิ ......นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเคลิ้มนะ ><

“ตื่นแล้วอ๋อ” เดม่อนถามฉัน

“......” ฉันไม่ตอบ

“เมื่อคืน เธอสลบไปน่ะ เอ้อฉันโทรไปบอกงแม่เธอแล้วนะ ว่าเธอจะมานอนบ้านเพื่อน เพราะฉันไม่รู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน เลยพามานอนที่คอนโดฉันก่อน....แซนด์วิชหน่อยมั้ย” เขายื่นแซนด์วิชมาที่ฉัน ฉันรับมาอย่างเกรงใจนิดๆ

“เมื่อคืน...ฉันเห็นนายต่อสู้กับมัน” ฉันเริ่มเข้าเรื่อง

“.....” เขาไม่ตอบฉัน

“ฉันเห็นนายใช้ไม่แหลมปักที่อกของมัน ฉันเห็นทุกอย่างที่นายทำ....นายเป็นใครกัน? ทำแบบนั้นได้ยังไง นายเป็นตัวอะไร!” ฉันถามเขา เขามองมาที่ฉันแบบหน้าตาเฉย ยิ้มที่มุมปากนิดๆ

“หึ ถ้าฉันสะกดจิตเธอ เธอก็คงไม่ลืมหรอกใช่มั้ย ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นตัวอะไร”

คำถามแปลกๆ....อีกแล้ว

“ฉันก็เป็นคนปกตินั่นแหละ”

เขาเริ่มทำฉันกลัวเข้าไปใหญ่แล้วนะ เขาค่อยๆโน้มตัวเข้ามาที่ฉัน

“นายอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันร้องจริงๆด้วย” ฉันรีบห้ามเขา

“ถ้าฉันบอกเธอไป เธอจะเก็บเป็นความลับมั้ย”

“แล้วนายเป็นอะไรล่ะ”

“ลองเดาสิ” เขายิ้มที่มุมปากอีกแล้ว

“.....” ฉันพยายายามนึกว่าเขาเป็นตัวอะไร อีกใจนึงฉันก็กลัวเขา อีกใจหนึ่งก็อยากรู้

“เธอคิดว่าฉันเป็นตัวออะไรล่ะ” เขาทวนคำถาม

“นายว่องไว แข็งแรง มีเขี้ยว.....เหมือนไอตัวเมื่อคืน....นายดื่มเลือดจากต้นคอ...นายสังหารมันด้วยไม้แหลม....นายปักมันลงที่หัวใจ...การกระทำทั้งหมดมันเหมือนกับ.......นาย..สังหารแวมไพร์....” ฉันหยุดที่คำพูดนั้น จ้องมองที่หน้าเขา เขายิ้มให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันหมายความว่ายังไง

“นาย...เป็น....แวมไพร์หรอ...”

“.......”

“โอ้วว ไม่ ไม่ ไม่จริงใช่มั้ย บอกสิว่าสิ่งที่ฉันสันนิฐานมันผิดหมด นายมันก็แค่...คนบ้าคนนึงที่บังเอิญเกิดมามีความผิดปกติทางร่างกาย แข็งแรงเกินคน ว่องไวเกินใคร...นายต้องเป็นโรคจิตชนิดนึงที่.....ใช่ชีวิตแบบปกติที่ไม่เหมือนคนปกติ....ใช่มั้ย” ฉันเริ่มคลั่ง เขามองมาที่ฉันแล้วพยายามอธิบายเรื่องที่ฉันสันนิฐานที่ไม่รู่ว่ามันถูกหรือว่ามันผิดกันแน่

“เธอเดาถูกแล้ว” เขาตอบฉัน

“นายเป็นโรคจิตชนิดนึงใช่มั้ย?”

“I am a Vampire....” เขาตอบเป็นภาษาอังกฤษ...... ไม่จริง เขาเป็นแวมไพร์จริงๆหรอ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ยยยยยยยย!!!!