The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

        หลังจากที่ฉันต้องประสบปัญหากับชายคนหนึ่งที่หน้าตาหล่อราวเทพบุตร แต่กลับล่วงเกินฉันด้วยรอบจูบอันแสนหวาน จะบ้าหรอ ใครยินดีด้วยล่ะ เขาล่วงเกินฉันนะ ฉันต้องเคลียร์กับเขาให้ได้ แถมยังไม่บอกทางฉันอีก แล้วก็..ไอคำพูดแปลกๆของเขา ที่เขาสั่งให้ฉันลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น คิดว่ามันลืมได้ง่ายๆเชียวหรอ First kiss เชียวนะ แต่ก็ดีหน่อยที่ดันมีรุ่นพี่คนนึงผ่านบังเอิญมาเห็นฉันยืนหน้าโง่อยู่แถวชานบันได ฉันจึงให้เขาช่วยพาไปห้องประชาสัมพันธ์ ฉันอยากจะขอบคุณพี่เขาเป็นล้านๆครั้งจริงๆ แถมพี่เขาก็ไม่ทำตัวล่วงละเมิดฉันด้วย แสดงว่า การจูบ ไม่ใช่การทักทายของคนที่นี่ นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย

     ฉันนั่นอยู่ในห้องเรียนใหม่ๆ กับเพื่อนใหม่ๆ พวกเขาเป็นมิตรกับฉันมาก ต้อนรับฉันอย่างอบอุ่น ฉันรู้สึกดี จริงๆนะ

     แคโรไลน์ เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักฉัน เธอดูเหมือนสาวเปรี้ยว หวานใจของหนุ่มๆเลยล่ะ

เทเลอร์ แฟนของแคโรไลน์ เขาเป็นเหมือนสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ได้ยินว่าเขาเป็นนักกีฬาด้วยนะ แล้วก็เพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนดีกับฉัน

“นี่เอเลน่า เธอมีพี่รหัสยัง” แคโรไลน์ถามฉัน

“ยังเลย สงสัยคงไม่มีแล้วล่ะมั้ง ฉันเป็นเด็กใหม่หนิ รุ่นพี่คงมีน้องรหัสเต็มไปหมดแล้ว”

“ใครว่าล่ะ ยังเหลืออยู่คนนึง ทั้งหล่อ ทั้งรวย ราวกับเทพบุตรเลยนะ”

“ใครหรอ” ฉันถาม

“เดม่อน คือรุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดในมหาลัยนี้ ปีนี้มีคนนึงลาออกไป เขาก็เลยไม่มีน้องรหัส พอมีเธอเข้ามาแทนเด็กคนนั้น เธอก็ต้องเป็นน้องรหัสคนใหม่ของรุ่นพี่เดม่อน ><”

“อ๋อ หรอ ฉันยังไม่รู้จักพี่คนนั้นเลย จะญาติดีกันได้ป่าวไม่รู้ ”

     ฉันนั่งอยู่ในห้องของอาจารย์ใหญ่ อาจารย์ว่าเดี๋ยวจะเรียกพี่รหัสมาให้ฉันรู้จัก เพราะฉันคงไม่ต้องมานั่งเล่นเกมตามหาพี่รหัสอะไรนั่น มันดูเสียเวลา อาจารย์ใหญ่ก็คุยกับฉันเหมือนฉันเป็นลูกสาวคนนึงของท่าน แล้วพอคุยกันสักพัก คนที่ต้องมาตามนัดก็เข้ามา ฉันหันไปมองพี่รหัสของตัวเอง....ไม่จริงนะ ต้องไม่ใช่เขาสิ 0_0

“ขอโทษทีครับ ที่มาช้า” เขามองมาที่ฉัน สีหน้าตกใจนิดๆ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้จักฉัน ฉันชักเคืองแล้วนะ นี่ถ้าไม่ว่ามีอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่ข้างหน้านะ ใบหน้าหล่อๆของเขาจะต้องมีรอยฝ่ามือของฉันติดอยู่แน่ ฮึ่ม!

     พออาจารย์ปล่อยให้เราสองคนออกมาทำความรู้จักกัน มันเป็นเวลาเลิกเรียนพอดี อีกสักพักแม่ฉันก็คงจะมารับแล้ว แต่ก่อนอื่น ฉันต้องเคลียร์กับเขาก่อน

“นี่ ที่นายทำเมื่อเช้าน่ะ มันหมายความว่ายังไง” ฉันถามเขา

“เรื่องอะไรหรอ” เขาตอบกลับมาแบบเจ้าเล่ห์

“ก็ ที่นาย....จูบฉันไง นายทำแบบนั้นทำไม ฉันเหมือนของเล่นหรอ” คำพูดฉันทำเขาผงะไปเลย เขาตกใจอะไร

“นี่เธอ.. ไม่ได้ลืมอะไรเลยหรอ”

“ฉันจะลืมได้ยังไงละ ก็นายมาจูบฉัน แถมยังไม่บอกทางฉันอีก นายนี่เสียมารยาทกับสตรีจริงๆเลยนะ” ฉันบอกเขาแบบนั้น สีหน้าเขาดูกลุ้มๆมาก

“นี่เธอ ได้พกอะไรติดตัวมารึป่าว” อะไรของเขานะ ถามฉันแปลกๆอีกแล้ว

“ป่าว ฉันไม่ได้พกอะไร นายคิดว่าฉันจะพกอะไรล่ะ ”

“ก็ อย่างเวอร์แวนยังไงล่ะ เธอไม่รู้จักเหรอ”

“เวอร์แวน? อะไรของนาย ฉันไม่รู้จักของพันธ์นั้นหรอกนะ”

เขาลากฉันไปที่ปลอดคน คงไม่จูบฉันอีกรอบนะ

“แล้วทำไมเธอถึงไม่ลืมคำพูดของฉัน ฉันว่าฉันสะกดจิตเธอแล้วนะ” น้ะ! ถามแปลกๆอีกแล้ว

“อะไรของนายเนี่ย......” จู่ๆโทรศัพท์ของฉันก็สั่น แม่โทรมา –

(ว่าไงคะแม่)

(แม่คงมารับหนูไม่ได้นะจ๊ะ มันเกิดอุบัติเหตุขึ้นน้ะ ไปไหนไม่ได้เลย ลูกโบกแท็กซี่กลีบไปก่อนนะ ถ้าเงินไม่พอก็อยู่ใต้หมอนของแม่นะจ๊ะ) ตรู๊ดๆๆ

“ฮัลโหล แม่คะ แม่!” เฮ้อ อะไรของแม่เนี่ย ฉันต้องโบกแท็กซี่กลับเองหรอ

“ฉันกลับก่อนนะ ” ฉันลาเขาแล้วเดินออกมา

“เดี๋ยว เธอชื่ออะไร”

ฉันหยุดเดินแล้วหันหลังมาประชันหน้ากับเขา

“เอเลน่า ฉันชื่อเอเลน่า”

“ฉันเดม่อน”

เดม่อน หนุ่มฮอตสินะ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“เช่นกัน”