รักติดลบ

....รุ่งเช้า.....

ตอนนี้ผมกำลังซ้อมบทซึ่งมัน...คือฉากที่เพิ่มมา...คือให้ปุณณ์บอกรักโน่ที่นี่ก่อนที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม....โน่เองก็รับรักและสัญญาว่าจะเก็บความรักครั้งนี้ไว้ตลอดไป...บทที่ผมถืออยู่...ไม่มีใครรู้เลยว่า...ผมแอบมีส่วนช่วยในการเขียนบทนี้ขึ้นมา...เพราะผมอยากให้กัปรู้ว่าผมรักกัปแค่ไหน...ถึงแม้ว่าจะต้องบอกในคราบของปุณณ์...ก็ตาม...มันอาจเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมมีโอกาส...

" เดี๊่ยวกัปพูดตามบทนี้นะ...มันคือบทพูดที่เพิ่มขึ้นมานิดหน่อยเพื่อให้เรื่องมันสมบรูณ์และน่าติดตาม..."

"แต่ในนิยายมันไม่มีฉากนี้นะครับ...พี่เห็ดเขียนเพิ่มเหรอ....ผมว่ามันเลี่ยน ๆ ชวนอ้วกมากกว่า.."

"พี่ว่ามันน่ารักดีนะ...มันคือความรู้สึกของปุณณ์และโน่ที่มีให้กัน..."

"รีบ ๆ ท่องบทละ...เดี๋ยวพี่ไวท์ต้องรีบกลับไปสอบอีก...พี่เกรงใจ...อยากให้ไวท์กลับไปพัก"

"ครับ...." ผมลอบมองเสี้ยวหนึ่งของพี่ไวท์...รอยยิ้มและความสุขนั้นกระจายอยู่บนใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่าพี่ไวท์มีความสุขแค่ไหน...ผมก็อยากจะมีความสุขหรอกนะ...ถ้าก่อนหน้านี้ พี่ไวท์ไม่ร้ายกับผมชะก่อน....เหตุการณ์มันเกิดขึ้นตรงนี้...ตรงที่ผมยืนอยู่....

....2  สัปดาห์ที่แล้ว..

"พี่ไวท์...กัป....ซื้อของมาฝาก...ของที่พี่ชอบทั้งนั้นเลย..." 

" กัป...พรุ่งนี้พี่ยกเลิกคิวถ่ายแล้ว...เพราะมีธุระที่บ้านนิดหน่อย...ยังไงกัปหยุดพักสักวันก็ได้นะ..."

"อ้าว!!!...ทำไมอะ...เรามีคิวถ่ายด้วยกันไม่ใช่เหรอ...แถมมีฉากหวาน ๆ ของเราสองคนด้วย...ผมอยากให้ทะเลที่นี่หวาน...เหมือนความรักของเราไง....พี่ชอบไม่ใช่เหรอ..."

"ยกเลิกไปก่อน...แล้วพรุ่งนี้กัปก็หยุดอยู่บ้านหรือจะไปเที่ยวเดินเล่นตามห้างก็ได้...ฉากทะเลที่นี้ไว้โอกาสหน้าเราค่อยมากันอีก..." เสียงพี่ไวท์เอ่ยบอกผม...ผมผิดหวังมาก...เพราะความตั้งใจที่จะมาทะเลและสารภาพรักบอกความในใจของผมที่มีต่อพี่ไวท์ผ่านบทโน่...มันคือส่งที่ผมอยากบอกพี่ไวท์มากที่สุด...แต่พี่ไวท์กลับทำมันพัง....เพราะคำว่าธุระ...ธุระบ้านั้นคงสำคัญกว่าความรักของผมสินะ..."

"งั้น...ก็ตามใจ...แต่ผมบอกไว้ก่อนเลยถ้า...ถ้าธุระของพี่เสร็จแล้วพี่ไม่มาผมมาที่นี่ผมโกรธจริง ๆ ด้วย"

"อืม..." แค่คำตอบคำเดียว...นั้นทำเอาผมซ็อก...เพราะปกติ..ถ้าผมงอลหรือพูดอะไรทำนองนี้พี่ไวท์มักจะง้อผมด้วยจูบที่แสนหวานเสมอ...แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่...พี่ไวท์เปลี่ยนไป...จนผมกลัว...

ตลอดเวลาที่อยู่ในรถ...พี่ไวท์เอาแต่เงียบเหมือนกับต้องการใช้ความคิดเพื่อแก้ไขอะไรสักอย่าง...จนกระทั่งถึงบ้าน...พี่ไวท์ย้ำผมหนักหนาว่าห้ามออกไปไหน...เหมือนกับกลัวว่าผมจะไปเจออะไรที่มันไม่สมควรหรือกลัวว่าความลับของพี่ไวท์...จะเปิดเผย...ผมรู้สึกได้เพราะน้ำเสียง....ที่ดึงเครียดและท่าทางที่ร้อนรนนั้น...ผมมั่นใจว่าผมเดาไม่ผิด...จึงทำทีเดินเข้าบ้านไป...จนมั่นใจว่ารถวิ่งไปไกลแล้ว....จึงวิ่งไปหน้าบ้านโบกแท็กชี่....ตามรถของพี่ไวท์ไปทันที...แล้วผมก็ได้พบคำตอบ...คำตอบของความเปลี่ยนแปลง...

....บ้านเสี่ยสิงห์...

"เสี่ยสิงห์...ผมเอาสัญญาการเช่าสปอนเชอร์นี้มาให้เสี่ยเซ็นตามที่เราตกลงกันไว้..."

" หึ...หึ.. เสี่ยเลือกใช้คนไม่ผิดจริง ๆ นายมันชั่วจริงๆ ลงทุนถึงขนาดขายสปอนเชอร์เพื่อปกปิดความชั่วของการโกงได้เยื่ยมจริง ๆ ...แถมทำคนเดียวแบบกล้วย ๆ ชะด้วย..."

"เสี่ยอย่ามัวพล่ามอยุ่เลย...ผมมันก็ชั่วเหมือนเสี่ยนั้นแหละ...เสี่ยรับสัญญานี้ไว้แล้ว...อย่าลืมละว่าสิ่งที่ผมขอเสี่ยไว้...เสี่ยต้องทำตาม...อย่าให้ผมรู้...ว่าเสี่ยเล่นไม่ซื่อ..."

"แหม ๆ ไม่ทันไรลื้อก็ขู่เสี่ยชะละ...เสี่ยสัญญาว่าถ้าเสี่ยขายสัญญาสปอนเชอร์นี่ได้เมื่อไหร่...หุ้นส่วนจะอีกครึ่งหนึ่งจะตกเป็นของลื้อแน่นอน..."

"ผม....จะรอ..." ใบหน้าหวาน ๆ ของพี่ไวท์เริ่มเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์...แบบที่ตัวโกงในทีวีเค้าทำกัน...พี่ไวท์ตีบทแตกจริง ๆ ...แตกจนมันทิ่มแทงความรักของผมหลากสลายไปกับความจริงตรงหน้านี้....พี่ไวท์ขายสปอยเชอร์ให้ไอ้เสี่ยบ้านั้นทำไม...แถมยังได้ค่านายหน้าอีกตั้งครึ่งหนึ่ง...แล้วอย่างนี้ ....กองถ่ายจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ละ...ยิ่งช่วงนี้ ....ผู้ถือหุ้นสปอนเชอร์รายอื่นก็ไม่ค่อยมั่นใจกับกระแสตอบรับ...และเริ่มถอยหุ้นออกไปบ้างแล้ว...ผมผิดหวังในตัวพี่จริง ๆ พี่ทำลายความรักของผมยังไม่พอ ยังทำลายความรู้สึกดี ๆ ที่ แฟนคลับมอบให้..ผมรักคนผิด...ผมมอบหัวใจให้โจรใจปาบ...ไม่มีแล้วทะเลที่แสนหวาน...มันจะมีแต่ทะเลสีดำที่ผมมองเห็นมันจนโปร่งใส...ขอบคุณความจริงในวันนี้ที่ทำให้ผมตาสว่าง... เมื่อพี่ไวท์ร้าย...ผมต้องร้ายกว่า...และจะร้ายให้สมกับความโง่ของผมเองที่มันเผลอมอบคำว่ารักไป...ต่อไปนี้จะมีแต่คำว่าเกลียด...และเกลียดเท่านั้น...

....บ้านพี่ไวท์.....

" ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ไวท์จะเอาเอกสารทุกอย่างเข้าไปให้...พี่ธิตรออยู่ที่นั้นนะครับ...พรุ่งนี้บ่าย..เจอกัน...พี่ธิต...พี่อย่าให้ใครรู้นะครับโดยเฉพาะกัปตัน...ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสี่ยง...พี่ไม่ต้องห่วงผมสัญญา...ความจะรักษามันไว้...ด้วยชีวิต..."

"ปัง!!!...." เสียงประตูห้องที่เปิดออกอย่างแรง...พร้อมกับร่างของกัปตันที่ปรากฎร์...ทำให้ผมรู้ว่า...สิ่งที่ผมกลัวมันเกิดขึ้นแล้ว...ผมทำมันไม่สำเร็จ....ผมปกป้องหัวใจของผมไม่ได้...

จบตอนแล้ว...กำลังมันเลย...มาลุ้น ๆ กันต่อ เลยค่ะ ^^