รักติดลบ

" กัป ...กัป..." อายยืนมองผมด้วยสายตาแห่งความโกรธ โกรธที่ผมละเลยเธอ ไม่ได้สนใจ ที่จะพูดหรือคุยเพราะในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องพี่ไวท์เต็มไปหมด

"อาย...ผมขอโทษนะ..ก็ช่วงนี้งานเยอะแถม...เรียนก็หนัก...กัปก็เลยเบลอ ๆ ไปหน่อย...."

"แน่ใจนะ....ไม่ใช่ว่าแอบคิดถึงใคร...."

นั่นสิ....ผมแอบคิดถึงพี่ไวท์ทำไมเนี่ย...ก็แค่สงสัยว่าทำไมต้องเปลี่ยนคิวแค่นั้นเอง ไม่ได้คิดถุง ไม่ได้เป็นห่วงชะหน่่อย...แต่ทำไมผมถึงสลัดรอยยิ้มพี่ไวท์ไม่ออกสักที .... เสียงมือถืออายดังทำให้ผมกลับสู่ความจริงตรงหน้า...

" ค่่ะพี่กัส... อายถึงแล้ว ตอนนี้อยู่กับพี่กัป .... พี่กัสอยู่ไหน...."

" อยู่พัทยาเหรอ .... อายอยากไปจัง ...ห๊ะ!!! พี่กัปมีถ่ายละครที่พัทยาตอนบ่าย...งั้นอายขออนุญาตพี่กัสตามกัปไปพัทยาด้วยนะค่ะ....อ่อ...ค่ะ...แล้วเจอกัน...."

"กัป...อายขอไปพัทยาด้วยนะ....."

"ได้สิ...." ผมตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม แต่ทำไมอารมณ์ของผมตอนนี้มันหน่วง ๆ ห่วง ๆ แบบนี้เนี่ย... ผมเป็นอะไร...

....ตอนบ่าย..ที่พัทยา...

" พี่...ฉากนนี้มันเหมือนจะขาด ๆ ไป ผมว่าเราควรเพิ่มบทให้ปุณณ์พูดกับพีทหน่อยมันก็จะทำให้เรื่องน่าติดตามกว่่านะ...แต่ไวท์จะมาได้รึเปล่า เห็นว่ามีสอบช่วงเย็น ...ลองโทรไปดูไหมพี่เผื่อฟลุ๊ค"

ผมได้ยินพี่ทีมงานพูดคุยกันเกี่ยวกับฉากที่ต้องเพิ่มเติม...ถ้าจะให้พี่ไวท์ขับรถมาถ่ายแล้วขับกลับไปสอบต่ออีก....ผมว่ามันไม่ดี...แล้วทำไมผมต้องสนใจ...ผมควรจะอยู่ในขอบเขต  ในบท ของตัวเองไม่ใช่เหรอ...

"มีไรหรือเปล่าครับ...กานต์ ... คือตอนนี้ไวท์อยู่โรงพยาบาลอะ รถเสี่ยว...บ้าฉิบ..."

"ห๊ะ!!!ไวท์...รถเสี่ยว....เหรอพี่ธิต...แล้วเป็นไรมากไหม" เสียงพี่กานอุทานดัง ทำให้ คนทั้งกองหันมาตรงจุดเดียวกัน...

"ก็ถลอกนิดหน่อย... ไม่เป็นไรมาก ... กานมีอะไรรึเปล่า...." พี่ธิตพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ผมพูดต่อ...

"อ่อ...คือมันมีฉากที่ต้องเพิ่มนิดหน่อย ...แต่ถ้าน้องไวท์ไม่สะดวก... ก็ค่อยถ่ายวันอื่นก็ได้"

" เอาเป็นว่าเดี๋ยวไวท์จะให้พี่ธิตขับรถไปส่งละกันนะครับ...." ผมอยากทำงานให้เสร็จ สักที เพื่อจะได้ถึงฉากที่มีแต่ผมกับกัปตัน สองคน ผมจะได้ทำตามความรู้สึกตัวเองได้โดยไม่ต้องแคร์สายตาใคร...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นในบทของปุณณ์ก็ตาม....สว่นเหตุผลที่ผมเปลี่ยนคิว เพราะผมอยากให้กัปตันเต็มที่กับบทโน่... แต่ลึก ๆแล้ว ผมอยากรู้ด้วยว่า เวลาที่กัปไม่เจอผม กัปจะคิดถึงผมบ้างไหม...

 "แน่ใจนะ...งั้นค่อย ๆ ขับมาละกันนะ ... แค่นี้นะครับ....."

สิ้นเสียงพี่กาน พี่ๆ ทีมงานคนอื่นวิ่งกรูเข้ามาอย่างเร็ว เพราะอยากรู้ ....ผมได้แต่ยืนมองสถานการณ์ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย .... ผมไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับว่าตอนนี้ผมเป็นห่วงพี่ไวท์มากแค่ไหน...ผมไม่กล้าพอ....

"อ่อ... กัป ... กานอยากลงเล่นน้ำจัง ... กัปลงเล่นเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

" กัปต้องถ่ายละครนะอาย ...อายเล่นไปคนเดียวก่อนนะครับ" ความจริงผมไม่มีเข้าฉากแล้ว...ผมจะกลับเลยก็ยังได้...แต่ผมทำไม่ลง...ผมอยากเจอพี่ไวท์... นี่ผมกลายเป็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามไม่คิดถึงเรื่องจูบนั้น...แต่ผมไม่เคยทำได้เลยตั้งแต่วันนั้น...

"เงิน!!มาช่วยพยุงไวท์หน่อยเร็ว...." เสียงพี่ธิตตะโกนหาพี่เงิน แต่ตอนนี้พี่เงินซ้อมบทอยู่กับพี่กัสบนห้องผมจึง...

" มา เดี๋ยว...กัปช่วย...." ผมๆม่รู้เหมือนกันว่าผมพูดอย่างนั้นทำไม...รุ้แต่ว่าอยากเจอหน้าใครบางคน...."

"ขอบคุณนะ..กัปมานานแล้วเหรอ...แล้วกัสกับเงินละ" พี่ไวท์ถามผมพร้อมกับมองไปทางด้านนอก เพื่อหาพี่เงิน...

" พี่เงินซ้อมฉากอยู่กับพี่กัส...แล้วนี่พี่เป็นไงบ้าง...."มองจากสภาพที่มีรอยถลอกบนแขนด้านขวาแล้ว มันน่าจะเจ็บเอาการอยู่...แถมสีข้างด้านซ้ายยังมีผ้าก๊อชปิดอยู่อีกสอง แห่ง..."

"พี่ธิต...เดี๋ยวพี่กลับเลยก็ได้นะครับ ...เดี๋ยวถ่ายเสร็จแล้วไวท์ค่อยนั่งรถตู้กลับเอง...." เสียงพี่ไวท์เอ่ยบอกพี่ธิต...

" เอางั้นเหรอ ... เรื่องสอบไวท์ไม่ต้องห่วง กั... อ่อ... พี่โทรไปบอกกับอาจารย์แล้วว่าไวท์ขอเลื่อนสอบเป็นพรุ่งนี้ช่วงบ่าย...

" อ้าว!!!แล้ว...ไวท์จะนอนที่นี่ได้ไง คือ ไม่ได้เอาของใช้ส่วนตัวมาเลย ...."

"ก็ซื้อใหม่เลยสิ...คืนเดียวเอง ....ให้กัปไปซื้อให้ก็ได้ ไหน ๆ ก็เคยใช้ของร่วมกันแล้ว ตอนไปเที่ยวโครเอเชีย...."

"ตะ...แต่..."

"เอาน่าอย่าเรื่องมาก... ไปแต่งหน้าทำผมถ่าย ๆ ให้เสร็จแล้วอย่าลืมกินยาด้วย...นี่ยาพี่ไวท์นะกัป... ต้องบังคับหน่อย คนดื้อก็งี้...ชอบให้บังคับ 555"

"พี่ธิต!!!...."

พี่ธิตทิ้งระเบิดไว้พร้อมกับวิ่งหลบระเบิดกลับไปที่รถ...

หลังจากแต่งหน้าทำผมเสร็จแล้ว...ผมรู้สึกปวดหนึบที่แผลสีข้างนิดหน่อยเนื่องจากฉากที่ถ่ายต้องเคลื่อนไหวพอสมควร...แต่ผมก็ทน....จนแผลมันพลิกออกและมีเลือดซึมออกมา...

" อ่อ...แล้วนี่พี่เดินไหวไหม ... มาเดี๋ยวกัปช่วยพยุง...." ยังไม่ทันที่ผมจะพยุง ....เสียงอายตะโกนเรียกผมชะก่อน...

."กัป...อาย...หนาวอะ...อยากได้ผ้าขนหนู...กัปขึ้นไปหยิบบนห้องให้หน่อย" เสียงเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ร้องเรียกกัป...คงจะเป็นอาย...แฟนกัปสินะ...ผมจึงพยายามลุกโดยใช้แรงเท่าที่มี...แต่ด้วยความที่แผลจากสีข้างยังไม่หายดี...ทำให้ผมถึงกับเช...

" พี่ไวท์!!..."เสียงพี่เงินตะโกนพร้อมวิ่งมาถึงตัวพี่ไวท์ก่อนที่จะล้มลง...."

"พี่เป็นไรอะ...กัป...แล้ว...มึงจะยืนทำห่าไรอยู่ว่ะ..." เงินเอ่ยถามกัป...พร้อมกับพลักกัปล้มลง ด้วยความโกรธ...

"พี่เงิน!!!พี่ทำไรพี่....กัป....อาย....แค่ให้พี่กัปขึ้นไปเอาผ้าขนหนู....."เสียงอายบอกพร้อมเดินมาทางผมกับเงินอย่างเอาเรื่อง...

"เหรอ...ผ้าขนหนูผืนนั้นคงมีความสำคัญกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้ามึงสินะกัป...แค่ให้มึงเลือกที่จะช่วยใครมึงยังเลือกได้โดยไม่ลังเลเลย...กูละดีใจแทนแฟนมึงจริงๆ ..." 

"น้องไวท์...รถจากโรงแรมมารับแล้ว!!..." เสียงพี่กานตะโกนเรียกผม..รถโรงแรมที่ผมจองไว้มารับผม...เพราะถ้าหากให้ผมนอนที่นี่ ตรงนี้...ผมคงอึดอัด...

"อ้าว!!!..แล้วพี่ไม่นอนที่นี่ด้วยกันเหรอ...ห้องก็มีว่างนะ..หรือพี่จะนอนกับผมก็ได้..."

" ไม่เป็นไรหรอกเงิน...พี่ไม่อยากรบกวน..ยังไงเจอกันพรุ่งนี้ตอนบ่าย ๆ นะ.."

"เดี๋ยว!!...ผมไปนอนกับพี่ด้วย...พี่แผลยังไม่หายดี....ผมเป็นห่วง" 

เงินพูดพร้อมกับพยุงผมไปยังรถของโรงแรม...ผมเผลอสบตากัปตัน...เห็นร่องรอยความสับสนในดวงตาคู่นั้นมองกลับมา...แล้วผ่านเลยไปอย่างกะสายลม...ผมจำได้ดีว่า....กัปบอกผมว่าเราจะยุ่งเกี่ยวกันเฉพาะเรื่องาน...เพราะสำหรับกัปแล้วมันคงเป็นแค่นิยายน้ำเน่าเท่านั้นสินะ...แต่มันคือ...ชีวิตและหัวใจของผม....มันคือนิยายที่ผมอินจนหลงนักโน่ในร่างของกัปตันอย่างหมดหัวใจ...