รักติดลบ

...เสียงจากไวท์....

"กัปตัน!!.."

"ไง...พี่กลัวว่าผมจะรู้ความเลวที่พี่ทำไว้...หรือกลัวว่าผมจะรู้ว่าพี่สมรู้ร่วมคิดกับไอ้เสี่ยบ้านั้น...พี่ทำแบบนี้ทำไม...พี่ทำร้ายความรักของเรา...ทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ที่แฟนคลับมีให้...พี่ทำมันลงได้ยังไง...!!!." เสียงกัปตันที่เอ่ยถามแฝงไปด้วยความผิดหวัง...ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่อย่างที่กัปเข้าใจ...แต่จะให้ผมอธิบายอะไรตอนนี้...กัปคงไม่ฟัง...ผมจึง...

" เมื่อกัป...รุ้ยังนี้แล้ว...พี่ว่าเราเลิกกันดีกว่า...เพราะอีกไม่กี่วัน...ความเป็นปุณณ์ในตัวพี่...มันก็จะกลายเป็นแค่ตำนานที่ทิ้งไว้...ส่วนความเป็นโน่ที่กัปเป็น...มันก็จะยังคงอยู่...อยู่ที่เดิม...พี่ไม่มีคำแก้ตัวอะไร...สำหรับความผิดในครั้งนี้...ขอแค่กัปยอมใช้เวลาที่เหลือต่อจากนี้ แสดงความเป็นโน่ออกมาให้ดีที่สุด...แค่นี้ก็พอ.."

"แต่ผมไม่พ่อ...ในเมื่อพี่จะถอนตัวหนีจากความเป็นปุณณ์แล้ว...มันคงจะไม่คุ้มถ้าโน่ในคราบของกัปจะไม่ได้ลิ้มรสความสุข...กับฉากหวาน ๆ ที่ปนน้ำเน่าแบบนี้...."

"กะ..กัป..ปล่อย ...อย่า...อย่า.." ผมพยายามพลักออกแต่สู้แรงความโกรธของกัปไม่ได้...กัปล้วงลึกลงต่ำ..พร้อมกับกำส่วนนั้นจนผมเจ็บ...รอยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่สามารถทำให้กัปหยุดการกระทำบ้า ๆ นี้ได้เลย...ลึก ๆ แล้วผมรู้ดีว่ากัปเสียใจแค่ไหน...ที่คิดว่าผมเป็นคนเลว...หากนี้คือบทสรุปของความเลวที่กัปมองเห็น...ผมคงต้องยอม...กัป...ตอบแทนความรักเลว ๆ ของผมแบบนี้มันก็สมควรแล้ว...มันอาจจะมากไปด้วยซ้ำ...

" ิอย่าสำออย...เหมือนคนไม่เคยไปหน่อย...เมื่อคืนหมดแรงไปกับไอ้เสี่ยกันกี่ยกละ...มันคงเร้าใจและถึงใจมากกว่าของผมสินะ...พี่ถึงได้ยอมเลวเพื่อมันขนาดนี้..." รอยน้ำตาที่ไหลออกมาทำให้ผมรุ้สึกผิดแต่...ความผิดหวัง...ความเสียใจ...มันบดบังไว้ชะจนผมมองข้ามมันไป...

" ถ้าตลอดเวลาที่ผ่านมาความรักของพี่มันมีค่าแค่นี้...กัป...มองเห็นมันแค่ความหลงไหลในร่างกาย...ไม่ได้มองมันจากหัวใจ...มันก็คงเป็นคำตอบที่พี่สมควรได้รับ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...ขอบคุณที่ทำให้พี่เลวได้ขนาดนี้..."

"หึ..หึ..สุดท้ายก็ยอมรับสินะ...ยอมรับความเลวของตัวเอง...ผมก็ขอบคุณพี่ด้วยที่มอบความสุขเน่า ๆ แบบนี้ให้ผม...มันสนุกจนผม...เกลียด...เกลียดทุกอย่างที่เป็นพี่...ต่อไปนี้ผมจะร้าย...จะทำให้พี่รู้ว่าผลตอบแทนของความเลวมันเป็นยังไง..."

หลังจากวันนั้น...กัปเปลี่ยนไปมาก...ความรู้สึก...ความรัก...มันแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียด  

อย่างที่กัปพูดไว้จริง ๆ ...ผมคงต้องยอมรับมันสินะ...ในเมื่อสาเหตุที่กัปเป็นแบบนี้ก้เพราะผม...

ส่วนเรื่องเอกสารการโอ้นหุ้นสปอนเชอร์ที่ผมมอบให้เสี่ยสิงห์..มันคือเอกสารปลอม...ที่ผมใช่หลอกล่อมัน...ให้มันตายใจ...ส่วนเอกสาร...ตัวจริงผมให้พี่ธิตจัดการส่งถึงมือตำรวจแล้ว...และตอนนี้ตำรวจก็กำลังตามล่าหาตัวไอ้เสี่ยหงส์อยู่...ผมจึงจำเป็นต้องใช้โอกาสนี้ทำในความฝันของกัปตัน...ผมรุ้ว่ากัปชอบทะเลที่นี่มาก...รุ้ว่ากัปอยากบอกรักผมที่นี่...แต่กัปคงไม่หลงเหลือความรักแล้ว...มันคงจบลงไปพร้อมกับความเข้าใจผิดนั้นสินะ...ผมจึงต้องทำมันขึ้นมาใหม่...เพียงแต่เปลี่ยนให้ผมเป็นคนบอกรักกัปผ่านตัวปุณณ์...เพราะสำหรับผมแล้ว...ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด...กัปตันจะยังคงอยู่ในหัวใจของผม...ตลอดไป...

"กัป...เป็นอะไร...ตั้งใจหน่อยสิ...มันเลยเวลามามากแล้วนะ..พี่ไวท์ก็มีสอบช่วงบ่ายอีก...เดี๋ยวจะไม่ทัน" เสียงกานดุกัปตันที่ตอนนี้ยังไม่ได้ท่องบทตามที่ให้ไว้...ทำให้กัปอารมณ์เสีย...จนไม่มีสมาธิในการถ่ายฉากวันนี้เลย...

"เอางี้นะ..พี่กานชูบทให้กัปตันอ่านจากด้านหลัง...ส่วนบทของปุณณ์..ไวท์จำได้หมดแล้ว..." สายตาที่อ้อนวอน...บนหน้าหวาน ๆ นั้นทำเอาผมใจสั่น...จนเผลอลืมไปว่า...ผมควรจะร้าย...

"เอางั้นก็ได้...เอ้า...5 4 3 2 1 "

" โน่...ความรักที่ผมที่ให้โน่มันอยู่ที่ตรงนี้...ตรงหัวใจ...ผมสัญญาว่าความรักครั้งนี้มันจะอยู่กับเราตลอดไป..." พี่ไวท์พูดพร้อมกับเอ้ือมมือมาจับมือผมไปยังตำแหน่งหัวใจด้ายซ้าย...ผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นชัดเจน...แต่จังหวะของมัน...เต้นตรงกับหัวใจของผม...หัวใจสองดวงนี้เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน...มันคือตัวแทนของความรักที่ปุณณ์มีให้โน่...อย่าหมดหัวใจ...

"กู...ก็รักมึง....ปุณณ์...รักทั้ง ๆ ที่กู...รู้ว่ามันผิด...รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามึงต้องไป...การจากลาทั้ง ๆ ที่ยังรักมันทรมาน...จนกู...กูทนมันไม่ไหว..." เสียงกัปตันที่เอ่ยบอกผม...สั่นระรัวด้วยความห่วงหา...ความอาทร  อาลัยในน้ำเสียงนั้น...ทำให้ผมรุ้ว่ากัปเองก็รักผม....รักมาก...จนกลายเป็นความแค้นและเกลียดที่สะสมไว้...จนมันอึดอัด....ผมจึงสวมกอดกัปตันไว้...กัปตันเองเหมือนจะลืมตัวเผลอกระชับอ้อมกอดผม...เรากอดกันจะ...ไม่อยากจะปล่อยอ้อมกอดนี้...ท่ามกลางความสวยงามของทะเล...ตอนนี้  วินาทีนี้...ทะเลหวาน...มันทำหน้าที่ของมมันสมบรูณ์แล้ว...หมดเวลาของผมในคราบของปุณณ์แล้ว...ลาก่อน...

"คัด!!!!...ดีมาก...กัปกับไวท์ทำได้ซึ้งมาก ๆ รับรองฉากนี้...จะกลายเป็นตำนานแห่งรักอย่างแน่นอน" เสียงพี่หยวน...เอ่ยปากชมผมกับกัปตัน...ด้วยความชื่นชม...แมทำมันสำเร็จแล้ว...ผมได้บอกในสิ่งที่ผมต้องการแล้ว...แววตากัปตันที่เผลอมองสบตาผม...มันเหมือนกัปตันคนเดิม...ดวงตาที่สดใส...แก้มที่ยกขึ้นเมื่อกัปตันยิ้ม..ท่ามกลางทะเลสีฟ้าคราม...ทะเลสีหวานของเรา....มันคือภาพที่ผมจะเก็บมันไว้...ในหัวใจ...ชั่วนิรันดร์

"ไวท์...ตำรวจตามตัวลูกน้องไอ้เสี่ยสิงห์ได้แล้ว...ไวท์จะตามมาเลยไหม..เราจะมีการแถลงข่าวกันในห้องคดี...ประมาน 1 ทุ่ม"

"พี่ธิต....รอไวท์สัก ...ชั่วโมงหนึ่งนะ..ไวท์กำลังจะไป"

ผมพูดพร้อม...เดินตรงไปไหว้ลาพี่หยวนและทีมงาน...ซึ่งทุกคนเข้าใจว่าผมมีสอบ...กันจึงอวยพรให้ผมสอบได้...มีเพียงแต่เงินเท่านั้นที่รู้ว่าผมกำลังจะไปไหน...และทำอะไร...

"พี่ไวท์...พี่ระวังตัวด้วยนะ...คนของไอ้เสี่ยสิงห์มันตามตัวพี่อยู่...นี่ถ้าผมไม่ติดถ่ายต่อ...ผมจะตามไปฟังสำนวนคดีด้วย..." 

"เงิน...อยู่ทางนี้...ดูแลกัปตันด้วยนะ...อย่าให้เรื่องนี้เด็ดขาดเข้าใจไหม...." ผมพูดพร้อมกับเดินไปขึ้นรถลงกรุงเทพทันที...ก่อนไปผมหันกลับมาเห็นกัปตันยืนมองมาที่ผม...พร้อมกับรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานาน นานมากจนผมคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว...

........เรื่องราวกำลังเข้มข้น...เสี่ยสิงห์กำลังจะทำอะไร...ไวท์จะสามารถผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปได้ยังไง...อย่าลืมมาติดตามกันนะค่ะ ^^