รักติดลบ

เสียงปืนที่ดังลั่นท่ามกลางร่างของไวท์ที่ล้มลง...ผมไม่ได้ตั้งใจยิงเลย...มันลั่นเพราะผมตกใจที่
ไวท์จะเข้ามาแย่งปืนผม...โชคดีที่มันแค่แฉี่ยว ๆ ตรงแขน....ผมจึงวางปืนลงแล้ว
"มึง....กะ...กู...ขอโทษ...กูไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงกริชที่เบาและสั่นจนผมต้องจับมือไว้เพื่อปลอบว่า
ผมไม่เป็นไร...ความจริงมันแค่เฉี่ยวนิดนึง...แต่แรงจากกระปะทะของมันมากกว่าที่ทำให้เลือด
ไหล...ผมจึงยืนขึ้นพร้อมกับ...
"กริช...กูดีใจนะที่มึงคิดได้..."
"มึง....ไม่เอาเรื่อง....กูใช่ไหม..."
"ไม่หรอก....แค่มึงกลับตัวกลับใจได้...ก็ก็ดีใจแล้ว...แต่...มึงรู้ใช่ไหมว่า...ยังไงมึงก็ต้องมอบตัว
กับตำรวจ...เพื่อรับความผิดที่มึงได้ทำไว้....ไม่ต้องกลัวนะ...กูมีเพื่อนเป็นตำรวจ...ยังไงก็ต้องช่วย
ได้บ้าง..." เสียงไวท์ที่เอ่ยบอกผมเต็มไปด้วยความหวังดี....ไวท์ยังเหมือนเดิมเสมอ...ก็เพราะ
ความหวังดีแบบนี้ผมถึงได้หลงรักไวท์อย่างหมดหัวใจ...ผมไม่น่าทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้เลย...หากผม
ใจเย็นกว่านี้...ความสัมพันธ์...ความรู้สึก ดี ๆ แบบนี้คงจะยังคงอยู่..แต่แค่นี้...มันก็มากพอแล้ว
สำหรับสิ่งแย่ ๆ ที่ผมได้ทำมันไป...ผมสัญญาต่อจากนี้ผมจะเป็นคนใหม่...เพื่อไวท์...
"เดี๋ยวกูจะพามึงไปทำแผลที่คลีนิคก่อน...แล้วค่อยไปมอบตัวกับตำรวจ..." เสียงกริชที่บอกผม
พร้อมกับแววตาแห่งความมุ่งมั่นนั้นผมได้คำตอบแล้ว...ผมได้เพื่อนผมกลับมาแล้ว...ถึงแม้ว่ามัน
อาจจะช้าเกินไปหน่อย...แต่ก็ยังไม่สายเกินไป...หลังจากนั้นกริชพาผมไปทำแผลที่คลิกนิค
แล้ว...ผมก้พากริชไปที่รีสอร์ต...เพื่อมอบตัวกับพี่พีค...แต่...
"พี่ไวท์!!....พี่ไปไหนมา!!!...รู้ไหมผมเป็นห่วงแทบแย่...แล้วนี่...ใคร?" เสียงกัปตันที่ตะโกนไล่
ถามผมทันทีที่เห็นผมลงจากรถแท๊กชี่...สายตาแห่งความห่วงใย...ความกังวลเหล่านั้น..ทำให้ผม
รู้สึกผิด...ยิ่งเมื่อกัปลอบมองคนข้างกายผมด้าวยความสงสัย...มันยิ่งอึดอัด...ผมจึง...
"กัป!...อ่อ..พี่ไปรับเพื่อนมา...อ่อ...คือ...เค้า..."ผมประหม่าจริง ๆ เวลาที่ต้องแนะนำใครต่อ
หน้ากัป...ผมไม่รู้ว่าจะพูดหรือแนะนำยังไงดีไม่ให้ทุกคนสงสัย...กริชคงมองเห็นความอึดอ
" สวัสดีครับ...ทุกคน...ผมกริช..เป็นเพื่อนของไวท์และ...จะมามอ..." ยังไม่ทัน...ที่กริชจะเอ่ย
จบกัปตันก็เดินมากระชาก...พร้อมกับดึงแขนผม...ด้วยความโกรธ...
"พี่!!!ต้องไปกับผม....เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน!!"    ผมเจ็บแผล...เพราะมันคือข้างที่ผมถูก
ยิง...แต่ก็ต้องทนไว้...เพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่...จนกระทั่ง...
"โอ๊ย!!!" ผมพยายามฝืน...แล้วแต่แรงจากกัป...ที่บีบมันมากเกินไปจนผมทนไม่ไหว...
"พี่ไวท์!!...พี่บาดเจ็บเหรอ..นี่มันเกิดอะไรขึ้น...ผมงงไปหมดแล้ว"
"อ่อ...ผมว่่าเราไปคุยกันในห้องได้ไหม...มันคงดีกว่าที่เราจะยืนคุยกันแบบนี้" เป็นกริชที่ตอบกลับ
มา...สายตาของทุกคนที่มองมายังผมและกริชตอนนี้มีนทำให้ผมอึดอัด...
"ผม...คือ...คนที่อยู่เบื้องหลัง....เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น..." เสียงกริชเอ่ยทำลายความเงียบ
เมื่อผมและทุกคนมารวมกันที่ห้องกัปตัน...
"คุณหมายถึงอะไร...เหตุการณ์ไหน....ที่คุณพูดถึง..." เสียงพี่พีคเอ่ยถามกริชพร้อมกับจ้องกลับ
มายังผมด้วยความสงสัย...
"พี่พีค...กริชคือตัวบงการใหญ่ที่พี่กำลังตามหา..."หลังจากคำพูดผม..ความเวียบเป็นคำตอบได้ดี
ว่าทุกคนต้องการฟังความจริงจากปากผม...ผมจึงเล่าทุกอย่างใหทุกคนฟัง...จบกระทั่งเล่าจบ...
"หึ...หึ..ที่แท้...พี่ก็คุยโทรศัพท์กับแฟนเก่า...กับคนที่พี่เคยรักนี่เอง...ผมมันช่างโง่สิ้นดี
ที่...อุตสาห์เป็นห่วงพี่...คอยดูแลความปลอดภัยพี่...แต่มันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย...เพราะพี่
ไม่เคย...ต้องการมันสินะ...
"กะ...กัปตัน!!...พี่ขอโทษ...ขอโทษนะ...พี่แค่ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง...ไม่อยากให้ทุกคน
ต้องไปเสี่ยงกับอันตรายแบบนั้น...เพราะถ้ามันเกิดอะไรขึ้น...พี่คงรู้สึกผิด...กัป...เข้าใจพี่ไหม.."
กัปเดิน....ออกไปด้วยความโมโหและน้อยใจที่ผม...แต่ด้วยแรงฉุด......จากกริชทำให้ผมต้อง
ยอมนั่งลง...
"มึง...ไม่ต้องห่วงเดี๋ยว...กูออกไปเคลียร์ให้เอง..." ...กริชพูดพร้อมกับเดินออกไป...
จากที่ผมสัมผัสได้ถึงคามรักความรู้สึกที่ไวท์.....และกัปตันมีให้ต่อกันมันทำให้ผมมั่นใจว่า...ทั้งคู่
คงรักกันมาก...แต่ถ้าจะให้ทุกอย่างมันพังทลายคงเพราะผม...
"กูว่าเราต้องคุยกัน..."
"กูไม่มีอะไรจะคุย...."
"อย่างี่่เง่าสิวะ!!!...พี่ไวท์....รักมึงมาก...การที่เค้ายอมเสี่ยงเพื่อมึง...มันไม่ได้ทำให้มึงรู้สึกเลย
เหรอว่ะ...ว่ามันมีค่าแค่ไหน...มึงลองคิดดูนะ...หรือมึงต้องให้พี่ไวท์ถูกกูฆ่ามิ้งชะ...มึงถึงจะมอง
เห็นมัน..หีะ!!!!" เสียงที่ดังลั่นของกริชเรียกสติผมให้นิ่งลงและใจเย็นมากขึ้น...สิ่งที่กริชบอก
ผม..ทำให้ผมรู้ว่า...ผมลืมความรักของเราไป...ผมลืมมันไปได้ยังไง.."
"มึงรู้ไหม...กูอิจฉามึง...อิจฉาที่พี่ไวท์รักมึง...เค้าเลือกมึงเพราะเค้ารักมึงมาก...มากพอที่เค้าจะ
ยอมทิ้งกู...เพราะมึง...มึงควรจะรักเค้าให้มาก ๆ... เพราะกูขอเตือนถ้ามึงรักษามันไว้ไม่ได้..กู
ยินดีดูแลแทน..."
"ไม่มีวัน!!!..." เสียงกัปตันที่ตะโกนใส่หน้าผมพร้อมกับวิ่งกลับไปที่ห้องนั้นผมรู้ดีว่า...ผมทำ
สำเร็จแล้ว...
"พี่ไวท์...." กัปตันเรียกผมพร้อมกับสวมกอด...ด้วยแรงทั้งหมดที่มี...ผมได้หัวใจผมคืนมา
แล้ว...ขอบคุณมากนะกริช....ผมขอบคุณ...
   หลังจากนั้น....พี่พีคก็ควบคุมกริช....ไปสถานีตำรวจเพื่อมอบตัว...และดำเนินคดีต่อไป...ก่อน
ไป...กริชสัญญากับผมไว้ว่าจะกลับมา....และจะพยายามกลับตัวเป็นคนใหม่...เพื่อผม...ผมดีใจที่
เรื่องราวทุกอย่างจบลงแล้ว..ความรักครั้งนี้ของผมมันสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์...
..............จบแล้วค่ะ...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค่ะ...ยังมีตอนพิเศษด้วนน้าาาา...อย่าลืมเข้ามาอ่านกัน....รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ^^