รักติดลบ

ร่างบางที่กำลังวิ่งออกไปจากรีสอร์ต...และร่องรอยความเสียใจในดวงตาคู่นั้น...ทำให้ผมอดห่วง

ไม่ได้...ยิ่งร้อนรนเมื่อร่างบางเดินตรงไปยัง...ป่าทึบทางด้านหลังรีสอร์ต..ผมจึงต้อง...

" อาย!...อาย!!...หยุด!!!...ผมบอกให้หยุด!!!!!!... "เสียงที่ดังไล่หลังของพี่พีค...มันช่าง

แข็งกร้าว..และดุดันจนน่ากลัว...แต่...ไม่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวเลยสักนิด...ฉันจึงตัดสินใจเดินต่อไป

ทางด้านหลังของรีสอร์ต...แต่ยิ่งเดินเข้าไป...มันก็ยิ่งหนาว...ประกอบกับบบรรยากาศที่เงียบ

สงัด...จนขนลุก...ฉันจึงหันหลังเดินกลับไป...แต่ไมว่าจะเดินไปทางไหน..มันก็ต้องกลับวกวนมาที่

เดิม...มันคงเป็นคำตอบได้ดีว่าฉันกำลังหลงทาง...

.....ผมเดินตามอาย....มาได้สักพัก...จนกระทั่งเห็นหลังของใครบางคน...ผมจึงเดินตาม...ยิ่ง

เข้าใกล้เท่าไหร่..ผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็น..

"กัส!!.." 

"พี่พีค!!!" ผมดีใจเหลือเกินที่เจอพี่พีค...เพราะลำพังผมคนเดียวคงไม่สามารถพูดโน้มน้าวให้อาย

กลับรีสอร์ตไปกับผมได้...อย่างน้อยพี่พีคก็เป็นผุ้ใหญ่...อายคงจะเกรงใจอยู่บ้าง...

"กัส...ตามอายมาเหรอ"

"ใช่...กัสเห็นอายเดินเข้ามาทางด้านหลัง...กัสเป็นห่วงอาย...กลัวว่าอายจะไม่ปลอดภัย...

พี่พีค..พี่ต้องช่วยอายนะ...อายกำลังเสียใจ...กับ....เรื่องบางอย่าง...กัสขอถามอะไรพี่พีคหน่อย

ได้ไหมครับ.."

"กัสอยากรู้ใช่ไหมว่า..ทำไมพี่ถึงแลก ๆ กับอาย...อยากรู้ใช่ไหมว่าระหว่างพี่กับอายมันมีอะไร

แอบแฝงรึเปล่า..."

"พี่พีค..รู้เหรอว่ากัส...สงสัย...พี่รู้ได้ไง"

"กัส...พี่ทำงานเกี่ยวกับคดีต่าง ๆ มา มากมาย...ผ่านการสังเกตุ..การสอบสวนผู้คนมานับไม่

ถ้วน..กับแค่ท่าทางความสงสัย...ของกัส...ทำไมพี่ถึงดูไม่ออกล่ะ......เมื่อก่อนพี่ทำงานประจำ

การอยู่ที่เชียงใหม่...ทำคดีเกี่ยวกับการค้าประเวณี...วันนั้นได้รับการแจ้งผ่านสายตรวจว่า...มี

สถานประกอบการแห่งหนึ่งเปิด ช่อง...ค้ากาม...และหลอกเด็ก...อาาย...เป็นหนึ่งในจำนวนของ

คนที่ถูกล่อลวงไปขาย...วินาทีแรกที่พี่เห็นอาย...ร่องรอยความเจ็บปวด...ที่ปรากฎร์อยู่บน

ร่างกายของอาย...มันทำให้พี่ต้อง...หดหู่...ยิ่งรู้ว่าอายถูกส่งมาขาย...ซึ่งคนที่ขายอาย...ก็คือ

เพื่อนของอายเอง...อายขวัญเสียและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก...จนต้องได้รับการบำบัด

จากผู้เชี่ยวชาญ..พี่เป็นคนรับอายมาดูแลตลอดชั่วงเวลาที่อายอยู่ที่สถานบำบัด...จนเวลาผ่านเลย

ไปเกือบ 5 ปี...พี่ติดตามความเคลื่อนไหวของอายมาตลอดจนสืบรู้ว่าอาย...อยู่กับแม่เลี้ยงและขึ้น

มาเที่ยว กทม..ในช่วงวันหยุดบ่อย ๆ ...พี่ยอมรับความพี่รักและเอ็นดูอาย...แต่มันไม่ได้มากจาก

ความสงสารนะ...มากจากความรัก...จนอยากจะเป็นคนดูแล...และอยู่เคียงข้างอาย...แต่อายกลับ

จำทุกอย่างที่พี่ทำไปไม่ได้เลย...แต่พี่จะไม่ท้อ...จะพยายามมอบความรัก...ที่มีให้อาย...จนกว่่า

อายจะมองเห็นมัน... "

"พี่พีค...อายโชคดีจริง ๆ ที่ได้คนดี ๆ แบบพี่พีคมาคอยดูแล...กัสขอบคุณแทนอายด้วย...กัสเชื่อ

ว่าความดี...ความรัก...และความจริงใจของพี่พีค...อายจะต้องมองเห็นมันแน่นอน...ขอแค่พี่พีค

ต้องอดทนรอมัน..."

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด..." เสียงกรีีดที่ดังลั่น...ทำให้ผมกับพี่พีคมุ่งหน้าไปตามเสียง...ทันที...

"อาย!!...คุณใจเย็น ๆ ...อย่ามองมัน..." เสียงพี่พีคเอ่ยอย่างใจเย็น...เมื่อพบว่างูตัวใหญ่มัน

กำลังเลื้อยเข้ามา...และวินาทีที่แห่งความกลัวนั้น...พี่พีคกระโดดเข้าไปกอดเพื่อปกป้องอายจนงู

พิษนั้น...ความรัก...ความห่วงใย...ของพี่พีคที่มีต่ออาย...มันสวยงามและมี่ค่าในตัวของมัน

เสมอ...และผมเชื่อว่า....อายมองเห็นมันแล้ว...

"โอ๊ย!!!" เสียงพีพีคที่ครางด้วยความเจ็บ...มันดึงสติให้ฉันมองกลับมายังร่างที่ล้มลงไป...พี่พีค

ปกป้องฉันทำไม...หรือทำไปตมหน้าที่ที่...ต้องดูแลพยาน...แต่มันต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ...

"อาย!! คุณ...เป็นยังไงบ้าง...เจ็บตรงไหนรึเปล่า..." เสียงพี่พีคเอ่ยถามอาย...ทั้ง ๆ ที่ตัวเอง

บาดเจ็บขนาดนั้น...ท่าทางที่ยืนขึ้น...และพร้อมจะเชลงนั้น...ทำให้ผมกับอายต้องรีบประคอง

ไว้...

"อายประครองพี่พีคนั่งตรงนี้ก่อน...เราต้องหาอะไรพัน...ตรงบริเวณที่โดนงูกัดก่อน...เพื่อไม่ให้

สารพิษเข้าสู่ร่างกาย...อาย....พอจะมีผ้าเช็ดหน้าไหม..."

"อายไม่มีหรอก...มีแต่นี่"ผ้าที่อายใช้ผู้ประดับเป็นโบ...ถูกแกะออกอย่างรวดเร็ว..

"พะ...พี่พีคจะตายไหมพี่กัส...อะ...อายกลัว..."น้ำเสียงที่สั่นและแววตาที่คลอไปด้วยน้ำตา

นั้น...ทำให้ผมเอื้อมมือไปคลุมไว้เพื่อปลอบ...

"พี่พีค...ไม่เป็นไรหรอกอาย...เราต้องรีบหาทางออกจากป่าทึบนี้ก่อน...ก่อนที่ฝนจะตก..."

"แล้วเราจะออกไปได้ยังไงละพี่กัส...ทางมันมืดและทึบขนาดนี้...ละ...แล้วถ้าเรา...ออกจากป่านี้

ไม่ได้...พีพีค...ไม่...ตา..." ฝ่ามือเย็น ๆ ของพี่พีคที่กระทบปากฉัน...ทำให้ฉันต้องหยุด

พูด...ใบหน้าที่ซีดลง...ไปทำให้ฉันรู้สึกผิดที่เป็นคนทำให้พี่พีคต้องเจ็บ...

"ไม่...ต้องห่วงนะอาย...พี่มีโทรศัพท์...อาย..แค่โทรไปบอกเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ต...เดี๋ยวเค้าก็มา

ช่วยแล้ว...แต่อาจจะช้าหน่อย...เพราะตรงที่เราอยู่..มันค่อนข้างลึกพอสมควร..."เสียงพยยามพูด

ของพี่พีคทำเอาฉันใจหาย...กลัวว่าถ้าหากไม่สามารถช่วยพี่พีคให้รอดพ้นจากที่นี่ได้...พี่พีคคง

.... สายตาที่มองมาอย่างปลอบโยน...มือที่สัมผัสที่อบอุ่นนี้...ทำให้ฉันอดรู้สึกผิดไม่ได้...

"พี...พีค...อาย....ขอโทษ...ขอโทษที่ดื้อ...ไม่ฟังที่พี่พูด...อาย...ขอโทษจริง ๆ นะ..."

"อาย...ไม่เอาน่า... อย่าร้องสิ...ต้องเข้มแข็งสิ...พี่พีคจะได้สบายใจ..." 

"ฮึก...ฮึ...อาย....จะไม่ร้องไห้...อายจะต้องเข้มแข็ง...ขอบคุณนะค่ะพี่กัส..." อายพูดพร้อมกับ

เอื้อมมือไปคลุมมือพี่พีค...พร้อมกับใช้มือปัดเศษใบไม้ที่ร่วงล่นบนเสื้อพี่พีค...ความรู้สึกของอายที่มีต่อพี่พีค...อาจจะยังไม่ชัดเจนแต่ผมมั่นใจว่า...มันเริ่มก่อตัวเป็นความรักแล้ว....

"กัส!!!!..มึงอยู่ไหนนนนนนนนนนน" เสียงตะโกนลั่นของเงิน...ทำให้ผมตื่นจากภวังค์...

..............จบตอนแล้ว...ตอนของพี่พีคกับอายจะค่อย ๆ ชัดเจนมากขึ้น...ความรู้สึกของทั้ง

คู่...จะสามารถทำให้ความรักครั้งนี้สมบูรณ์หรือไม่...อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ^^