รักติดลบ

........รีสอร์ต.......
หลังจากที่ผมกับทีมงานและเพื่อน ๆ ไวท์ตกลงกันเรื่องที่พักเรียบร้อยแล้ว...ผมโล่งอกที่อายยอมรับข้อตกลงโดยไม่ขัดแย้งเลย...ความจริงผมสามารถขอห้องพักรับรองอีกได้...แต่ผมเลือกที่จะใช้วิธีนี้...เพียงเพราะผมอยากรู้ความจริงอะไรบางอย่างจาก...คนตรงหน้าผมคนนี้...อาย...
"เดี๋ยวคุณ...เลื่อนเตียงมาทางด้านซ้ายละกัน...ส่วนอายจะเลื่อนอีกอันมาทางด้านขวาเอง...." เสียงที่ออกมาจากริมฝีปากบางที่เคลือบลิปติกสีหวานนั้น...ทำให้ผมเผลอ..มันอย่างตั้งใจ...จน...
"พี่พีค...พี่พีคค่ะ..."
"อ่อ...คะ...ครับ...น้องอายมีอะไรเหรอ...."
"พี่พีค...เป็นอะไรอะไรเปล่าค่ะ..." ท่าทางแปลก ๆ แววตาที่มองมาทุกครั้งมันสั่นไหวและมีประกาย
ความเศร้าอยู่ในนั้น...
" อาย...อาย.....จำพี่ไม่ได้เหรอ...พี่ที่เคย...ช่วย....อายตอนนั้นไง...."
"ตอนไหน...อายจำได้แต่ว่า...อายไม่เคยรู้จักพี่...."
"อาย...อาย...มองพี่ดี ๆ สิ...ตั้งสติ...แล้วมอง...." เสียงพี่พีคที่เอ่ยออกมาพร้อมมองสบตา...แวบ
หนึ่งเหมือนจะ...นึกออกแต่มันก็เลือนหายไป...เหมือนกับหมอกจาง บดบังภาพไว้...
"อาย...ว่าพี่พีคคง.....เจอคนหน้าเหมือนอายมากกว่า...อายหน้าโหลจะตาย....ถ้าพี่พีคไม่มีอะไร
แล้ว....อายขอตัวไปดูกัปตันก่อนนะค่ะ.." แววตา...ที่เปล่งประกาย....ยามพูดถึงกัปตัน...ใบหน้าที่
เคลือบไป....ด้วยรอยยิ้ม.....เมื่ออายเดินผ่านหน้าผมไป...เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่า...อายคงจำผมไม่
ได้...ผมคงไม่อยู่ในส่วนของความทรงจำดี ๆ หรอก...กัปตันต่างหากที่คือความทรงจำของอาย...
"ก๊อกๆๆๆ...." 
"พี่พีค...กัปตันกับไวท์รู้สึกตัวแล้ว...." เสียกัสเอ่ยบอกผม...
" อะ...ครับ...เดี๋ยวผมขอเวลาทำธุระสักแป๊บหนึ่งแล้วเดี๋ยวจะตามไปนะครับ...." แววตาที่เศร้าหมองนั้น...มองกลับมาที่ผม...
"กัส...ไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุให้พี่พีค...ไม่สบายใจ...แต่ถ้าพี่พีคอยากเล่าหรือระบายอะไร...กัส
พร้อมจะรับฟังได้นะครับ...อาจจะช่วยอะไรได้ไม่มาก...แต่อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าที่จะเก็บไว้คน
เดียว...." กัสเอ่ยปลอบผม...เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินกลับไปที่ห้อง...
"ขอบคุณกัสมากนะ...ไว้ให้พี่พร้อมเมื่อไหร่...พี่จะนึกถึงกัสคนแรกเลย"
......ในห้องกัปตัน  ไวท์.....
ความเจ็บที่ขาผมตอนนี้มันเริ่มชาแล้ว...คงเป็นเพราะฤทธิ์ยา...lสิ่งแรกที่ผมรู้สึก...คือภาพกัปตันที่
หมดสติไปในวันนั้น...ผมเป็นห่วงเหลือเกิน...ผมพยายามลืมตา...จนมันชัดเจน...พบว่าคนข้างกาย
ที่ตอนนนี้กำลังหลับ...ใบหน้าที่ซีดไร้เลือดแบบนั้น...ผมอยากเข้าไปลูบและสัมผัสมัน...เพื่อสื่อให้
กัปรู้ว่าผม...อยู่ข้าง ๆ กัป...ตรงนี้......ผมจึงเอื้อมมือไปประสานกัปไว้...ผมจับและบีบมันเบา ๆ จน
กระทั่งกัปบีบตอบกลับมา...พร้อมกับมองมาที่ผม...ไม่มีคำพูด...ไม่มีการกระทำ ใด ๆ มีแต่มือที่เรา
สัมผัสด้วยกัน...ภายใต้ผ้าห่มที่ปกคลุมความรักของเราเอาไว้....เสียงประตูที่เปิดออกและการ  
ปรากฎร์ของใครคนหนึ่ง...ทำให้ผมพยายามดึงมือที่ประสานกันไว้ออก...แต่กัปตัน...ฉุดรั้งมัน
ไว้...ด้วยการออกแรงบีบให้มันแน่นขึ้น...เหมือนกับเป็นการบอกว่า...กัปไม่อยากที่จะปล่อยมือ
ผม...
" อ่อ...อาย...ดีใจจังที่กัปไม่เป็นอะไรมาก...กัปเป็นยังไงบ้าง...ยังปวดอยู่ไหม....อายเป็นห่วงกัป
มากรู้ไหม..." เสียงอายที่แสดงถึงความดีใจ...มันช่างสดใส...จนบาดใจผมเหลือเกิน....ผมอยากจะ
ขอแยกห้องจริงๆ ...เพราะถ้าผมต้องทนฟังอาย...กับ....กัปตันแสดงความรักต่อหน้าแบบนี้...ผม
คงทนดูมันไม่ไหว...
"พี่ไวท์...อาย....อยากจะขอแลกห้องได้ไหมค่ะ...อ่อ...อายอยากอยู่ข้าง ๆ กัป...อยากดูแลกัป
บ้าง...." เสียงดังฟังชัดที่ย้ำทุกค่ำของอาย...เหมือนกับบอกผมว่า...ผมไม่ควรอยู่ในห้องนี้...ไม่ควร
อยู้ใก้ล ๆ กัปแบบนี้...
"พี่กัสว่า...ว่าให้พี่ไวท์พักห้องเดียวกัน...กับกัปนั้นแหละดีแล้ว...อ่อ...อายเป็นผู้หญิงจะให้นอน
ห้องเดียวกับผู้ชาย...มันจะดูไม่ดีนะ...และอีกอย่างอายเองก็ตอบตกลงว่าจะพักกับพี่พีคแล้ว...อย่า
ลืมสิ..."เสียงพี่กัสที่ตอบกลับมา...ทำให้ผมโล่งใจที่พี่ไวท์...ยังไม่ได้ตอบกลับไป....เพราะรู้ดี
ว่า...พี่ไวท์คง...จะต้องตกลง....แลกห้องกับอายแน่นอน...สาเหตุมาจากอะไร...ผมรู้ดี...
"ทำไมอายจะแลกห้องกับพี่ไวท์ไม่ได้!!!...อายไม่ชอบที่เห็นพี่กัปอยู่ข้าง ๆ กับพี่ไวท์แบบนี้...อาย
ไม่ชอบ....ไม่ชอบที่ทุกคนไม่เข้าใจอาย...ไม่เคยมีใครรู้ว่าอายต้องการอะไรเลย.....อาย
เกลียด...เกลียดทุกคน...โดยเฉพาะพี่ไวท์....พี่....ทำร้ายความรัก...ของอายทำไม!!!!"
เสียงอายตะโกนลั่นห้องก่อนที่จะวิ่งออกไปอย่างเร็วด้วยความเสียใจ...อายคงจะรู้ความจริงแล้วว่า
ผมกับกัปตัน...ผมควรจะทำยังไงดี...
.. จบตอนแล้ว...ความสับสนในใจของอาย..และความลับของพีค...คืออะไร...อย่าลืมมาลุ้นกันนะค่ะ....^^