รักติดลบ

ตอนนี้ผมเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงพี่กัส...เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมรู้สึกผิด...แต่ไม่คิดว่าตัวเองผิดเพราะสาเหตุมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมแต่มันเกิดขึ้นเพราะพี่ไวท์....
....เหตุการณ์เมื่อวาน....
" กัป...พี่ขอโทษนะ...ขอโทษที่เมื่อกี้...พะ...พี่จูบ..นอกบทแบบนั้น.." เสียงคนข้างกายของผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับมือปลอบโยนผม...
" พี่บอกผมมาว่าพี่คิดไงกับผม...พี่ไม่ได้คิดกับผมแบบน้องชายใช่ไหม?" 
" อ่อ...พี่ยอมรับนะว่าพี่คิดกับกัปเกินกว่าพี่น้อง...แต่กัป...ไม่ต้องห่วงนะ...พี่จะอยู่ในขอบเขตที่พี่อยู่...ไม่รบกวน...ไม่เรียกร้อง...ไม่ทำอะไรให้กัปไม่สบายใจ...ไม่..."
"หยุด!!!...พี่หยุดพูดและก็หยุดความคิดบ้า ๆ แบบนั้นสักที...การแสดงมันก็คือการแสดง...ผมจะตั้งใจและทำมันเต็มที่... เพราะมันคือสิ่ง....ที่ผมอยากให้มันออกมาดี...แต่พี่เล่นบอกบทแบบนี้มันไม่ใช่อะ...ผมไม่โอเค...และบอกตรง ๆ ผมโครขยะแขยงความรู้สึกแบบนั้น...พี่เข้าใจผมนะ...พี่ช่วย....ถอนตัวออกจากบทปุณณ์....สักทีได้ไหม???."
"กัปตัน!!!"
....หลังจากที่ผมพูดออกไปแบบนั้น...พี่ไวท์เดินออกไปจากกองถ่าย...โดยให้เหตุผลว่า...มีสอบวิชาสุดท้าย...และจะมาถ่ายชดในวันนี้พรุ่งนี้...ผมรู้ดีว่าผมทำร้ายความรู้สึกดี ๆ  แต่ถ้าจะให้ผมยอมรับมันผมคงยอมรับมันไม่ได้...เพราะผมเป็นผู้ชายที่ต้องการผู้หญิง...ต้องการสร้างครอบครัวที่อบอุ่น...กับคนที่ผมรัก...เพราะมันคือบ้านในฝันของผม....เสียงโทรศัพท์ผมดังสั่น ท่ามกลางความสับสน..
"กัป..นี่อายนะค่ะ...พี่กัสบอกรึยังว่าพรุ่งนี้กัปต้องมารับอายที่สนามบิน..."
"ครับ...พี่กัสบอกแล้ว...ผมคิดถึงอายนะครับ...พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้ว...อายคิดถึงผมไหม??"
"อาย...อยากกินเค้กร้านเดิม...อยากให้กัปพาอายไปเดินเล่นที่สวย ๆ อายจะได้ถ่ายรูปอวดเพื่อน ๆ ด้วย อิอิ"
"ครับ..." ผมกับอายเราคบกันมาได้สามปีแล้ว...อายเรียนอยู่ที่เชียงใหม่...ซึ่งช่วงปิดเทอมมักจะลงมาอยู่บ้านพี่กัส...เพราะพี่กัสเป็นพี่ชายต่างสายเลือดกับอาย...แต่ทั้งสองก็รักกันและดูแลกันดี...
อายมักจะเอาแต่ใจ...และขี้งอลผมบ่อย ๆ เวลาที่ผมทำอะไรไม่ถูกใจ...แต่ผมคบเธอเพราะเธอน่ารัก...และที่สำคัญ เธอคือผุ้หญิงในสเปกผม  คือ  หมวย ขาวตัวเล็ก ๆ ...
...รุ่งเช้า...
" อาย!!!... "
" กัป...รออายนานไหม...พอดีเครื่องดีเลย์อะ...ก็เลยช้า..."
" ครับ...ไม่เป็นไร...กัปว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า....ร้านเค้กไง...อายอยากกินไม่ใช่เหรอ..."
"จุ๊บ !!...กัปน่ารักที่สุด..." อายกระโดจุ๊บผมท่ามกล่างผู้คนมากมายที่มองมาอย่าดูถูก...เพราะหากมองโดยรวมแล้ว วันนี้อายแต่งตัวไม่เรียบร้อย แถมใส่สายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นมาก ๆๆๆ และที่เด่นที่สุดคือ สีผม สีชมพูนั้น...อายเปลี่ยนไปมาก....มากจนผมคิดว่าคือคนละคนกัน..
...ร้านเค้ก...
"อ้าว!! กัปตัน.." เสียงเพื่อนพี่ไวท์เอ่ยทักผม...พร้อมกับมองมาที่คนข้างกายผมอย่างสงสัย...
"อ่อ..กัปวันนี้พี่ไวท์ไปหัวหินใช่ไหม..."
"ครับแต่คงไปช่วงบ่่าย ๆ เพราะมีถ่ายช่วงค่ำ ๆ อะครับ..."
"อ้าว!! แล้วไหนไวท์บอกว่าจะถ่ายช่วงเช้าไม่ใช่เหรอ...เพราะตอนเย็นพี่ไวท์ต้องไป..."
"กัป..นี่จะคุยกันอีกนานไหม...อายเบื่อที่จะฟังแล้วนะ...น่ารำคาญ"
"งั้น..พี่ไม่กวนแล้วนะ..."
"ดะ...เดี่ยวครับ...พรุ่งนี้พี่ไวท์ไปไหนเหรอครับ ช่วงเย็น.."
"กัปก็โทรถามเลยสิ...."
เพื่อนพี่ไวท์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ผมแปลก ๆ 
"พี่เงิน...พี่รู้ไหมว่าพี่ไวท์เปลี่ยนคิวถ่ายเป็นช่วงเช้าทำไมอะ"
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่กล้าพอที่จะโทรหาพี่ไวท์...ผมกลัวอะไร?
"มึงจะสนใจทำไม...ไหนมึงบอกต่างคนต่างอยู่ไง...หรือมึงเปลี่ยนใจอยากอยู่?" เสียงพี่เงินถามผมด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเครียด...
"อ่อ...ผมแค่อยากรู้เหตุผล"
"พี่ไวท์...มีสอบย่อยช่วงเย็น...กัปมีไรรึเปล่า" เสียงพี่กัสพูดแทนพี่เงิน...เพราะไม่อยากให้พี่เงินทะเละกับผม...
"อ่อ..แล้วพี่ไวท์ขับรถไปเองเหรอพี่กัส...ไปกลับมันก็ไกลอยู่นะ..."
"หึ...หึ...กัป...เป็นห่วงพี่ไวท์เหรอ... พี่กับเงินห้ามแล้วแต่พี่ไวท์บอกว่าไม่อยากให้กัปตัน...ไม่สบายใจก็เลยเลื่อนมาเป็นช่วงเช้า....เพราะกัปมีถ่ายช่วงบ่าย...แต่กว่าจะถ่ายเสร็จมันก็คงจะต้องยาวมาถึงช่วงเย็นอยู่ดี...พี่ไวท์เลยยอมเหนื่อย...เพราะกัปนะ...ยิ่งช่วงนี้พี่ไวท์ทั้งเรียนหนักและทำงานไกล ๆ ทั้งนั้น...กลัวว่าจะไม่ไหวจริง ๆ " พี่กัสบอกผมทิ้งท้ายว่า...ให้ผมคิดถึงใจพี่ไวท์บ้าง...อย่างน้อยพี่ไวท์กับทำทุกอย่างเพื่อผม...ทุกอย่างจริง ๆ ....
ผมเป็นห่วงพี่ไวท์งั้นเหรอ?...เมื่อวานที่พี่ไวท์บอกว่าหลังจากจบซีรี่นี้แล้วจะไปอยู่ต่อ...ผมเองก็ใจหายเหมือนกัน...ยิ่งคิดวผมจะได้ได้เจอพี่ไวท์แล้ว...ใจผมมันสั่นหวิวแปลก ๆ ผมเป็นอะไร...