รักติดลบ

.....บางแสน...
"ตัวหนักชะมัด...เห็นร่างบาง ๆ แบบนี้ กระดูกยังกะเหล็ก" ผมบ่นพลางวางร่างบางไว้บนเตียงพร้อมกับมองใบหน้าหวาน ๆ ที่ตอนนี้เริ่มกลับมามีสีเลือดแล้ว...
"โอ๊ย!!!..." เสียงอุทานที่ค่อนข้างดังทำให้ผมรีบวิ่งไปดูพบว่าคนป่วยกำลังทำท่าจะลุก..
"ลุกขึ้นมาทำไม่เนี่ย....กลับไปพักเลย...." เสียงที่ดังมาจากด้านนอก...เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดี...เสียงที่ผมอยากได้ยินมากที่สุด...แต่ภาพ....รอยจูบเมื่อคืนนั้นตอกย้ำผมได้ดีว่า...ผมควรอยู่ห่าง ๆ กัป...เพื่อความปลอดภัยของหัวใจของผม...ที่มีนดื้อดึง...ยังคงรักและจำสัมผัสบ้า ๆ นันได้ดี...
"กัป...พาพี่มาทีนี่ทำไม...ที่นี่ที่ไหน....แล้วพี่พีคละ...พี่พีคอยู่ไหน..." เสียงคนป่วยเร้องเรียกถามถึงไอ้ตำรวจบ้านั้น....ทั้ง ๆ ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้......พี่ไม่เห็น...หรือ...พี่ไม่มีผมในหัวใจเลย...กันแน่
"ทำไม...ห่างกับมันแค่ไม่ถึงวัน...คิดถึงกันมากไหม.....หึ...หึ...ไม่ต้องห่วงผมแค่อยากพิสูจน์ความรู้สึกอะไรบางอย่าง...แค่นั้น..." เสี่ยงที่ตอบกลับของกัป...พร้อมกับร่างหนาที่เดินตรงที่ที่ผมยืนอยู่...
"พิ...พิสูจน์...อะ...อะ...ไร..."  กัปดัน....ดันร่างผมให้ล้มลงไปบนเตียงแล้วพยายาม...มอบรอยจูบที่ดุดันนั้นมาให้ผม...ความเจ็บจากการสอดลิ้นและดูดปากนั้น...มันรุนแรง...จนรู้สึกได้ถึงเลือดที่
กลบอยู่ในรอยจูบ...สัมผัสที่เลื่อนลงมายังท้องน้อยของผม...ทำให้ผมพยายามจะพลักออก แต่
กัป...ดึงรั้งเอวของผม....ให้แนบชิดกับลำตัวของกัป...ผมแทบจะหยุดหายใจเมื่อรู้สึกว่า...กัปกำลัง
แยกขาผมให้กางออกเพื่อ...ง่ายต่อการครอบครอง...จนผมสะดุ้งอย่างแรง...สัมผัสของกัปทำให้
ร่างกายของผมสั่นไหวไปหมด...เรี่ยวแรงที่กำลังจะหมดลง...เป็นคำตอบได้ดีว่าผมไม่ไหว...ความ
รู้สึกสุดท้าย...ที่รู้สึก...คือเสียงของกัปตันที่เรียกชื่อผม...
 
"พี่ไวท์...พี่...พี่ไวท์...." ร่างบางที่ล้มลง...พร้อมกับสติที่แน่นิ่ง...อย่างเงียบงันนั้น...ดึงสติให้ผมรู้
ว่า...ผมทำอะไรลงไป...แต่...จากการที่ผมมอบสัมผัสนั้น...ให้พี่ไวท์....เป็นคำตอบให้ผมรู้หัวใจตัว
เองว่า..ร่างกายและหัวใจของผมต้องการความรักจากพี่ไวท์ขนาดไหน...ความสุขจาการ
สัมผัส...ทำให้ผมอยากครอบครองมัน...มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวไหมถ้าผมจะเรียกสิ่งเหล่านั้น
ว่า....ความรัก...ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมหลีกเลี่ยงมันมาตลอด ...เพราะความรักของ
อาย...ความจริงใจ...ความบริสุทธิ์....ผมสัมผัสมัน....ได้จากหัวใจของอาย...ทำให้ผมทิ้งมันไม่
ลง...ผมรักอาย...แต่ผมต้องการพี่ไวท์...หากจะให้ผมเลือก...ผมเลือกไม่ได้จริงๆ ......
" พี่พีค...ช่วยไวท์ด้วย...พี่พีค...." เสียงคนป่วยละเมอชื่อคนที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด...ผมจึงเดิน
เข้าไปและเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสดูว่ามีไข้ด้วยรึเปล่า...ยังไม่ทันที่ผมจะสัมผัสแก้ใพี่ไวท์ ...พี่
ไวท์ร้องให้สะอื้นออกมา..ทั้งที่ยังหลับ...หยดน้ำตาที่ไหลออกมา...มันช่างบีบหัวใจผมเหลือ
เกิน...ความเจ็บปวดของคนตรงหน้า...ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมา...และผมหวงเหนมัน...อย่างน้อย
ความรู้สึกแบบนั้นมันจะทำให้ผมอยู่ในความทรงจำของพี่ไวท์ถึงแม้จะอยู่ในบทของตัวร้าย...ผมก็
ยอมขอแค่....ให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของพี่ไวท์...ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะไหน...บทไหน...ผมยินดี
เสมอ...
"พี่พีค....พี่อยู่ไหน...." เสียงที่ตอกย้ำความคิดของผมดังผ่านเข้าในห้วงความสับสน...ผมตัดสินใจเลือกแล้ว...ผมจึง....
"อื้ออออออออออ...อืม.......อะ...อืม.....อะ...อื้อ... สัมผัสของคนที่ครอบครองความสุขใต้ร่างของผม กำลังครางออกมาด้วยความเสียว...เมื่อผมกระตุ้นด้วยการ...รัวนิ้วมือเข้าออกทางข่องสวาทนั้น...จากความเสียวแปรเปลี่ยนเป็นความสุข...ความต้องการตรงส่วนนั้นของพี่ไวท์..ที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยน้ำรักที่เคลือบสีขาวขุ้นไว้....ผมดึงและขยับขึ้นลงอย่างเบา ๆ กลัวว่าหากผมเผลอรุนแรงไป...พี่ไวท์จะรับมันไม่ไหว...
"ตึก ...ตึก...ครืน..." เสียงเตียงสั่นไหวอย่างรุนแรงตามแรงกระแทกจากส่วนบน ...
ความรู้สึกเจ็บจาการกระแทกตรงบริเวณส่วนนั้นของผม...ทำให้ผมพยายามลืมตาขึ้น...แต่เห็นเพียงร่างหนาของใครบางที่...กำลังโอบกอดร่างบางของผมไว้...สัมผัสที่ร้อนร้น..และค่อย ๆ รุนแรงนั้น...ทำให้สติของเบาหวิว...เหมือนลอยอยู่บนอากาศ...แต่ทำไม่มันกลับหนักและจุกทุกครั้งที่ผมขยับตัว...จนกระทั่ง...
"กะ..กัปตัน!!!!..." เสียงอุทานอย่างตกใจของพี่ไวท์...ไม่ได้ทำให้ผมหยุดความรู้สึกของผมได้...ผมกำลังอยู่ในห้วงของกามรมณ์ที่ต้องการครอบครองความสุข..จากเรือนร่างของคนตรงหน้า...
ยิ่งพี่ไวท์พยายามพลัก...หรือ...หนีสัมผัสของผมเท่าไหร่...ผมก็ยิ่งต้องการมัน...ความชื้นจากตรงส่วนนั้นของพี่ไวท์...เป็นคำตอบได้ดีว่า...พี่ไวท์เองก็ต้องการมันเหมือนกับผม...ผมจึง...
" ไง...เสียใจมากงั้นสิ...ที่คนที่ได้ครอบครองพี่...เป็นผม...ไม่ใช่ไอ้ตำรวจบ้านั้น...หึ...หึ..." 
"โอ๊ย!!..กัป...ยะ...อย่า...อืม..อะ...อืม....." ผมพยายามแล้ว ...พยายามปกปิดความต้องการของ
ผมเอง...แต่มันไม่ได้ผล ... เมื่อกัป...มอบและดันส่วนนั้นเข้ามาในตัวผม...และใบหน้าผมเพื่อให้
หันไปรับสัมผัสจูบ....ที่คราวนี้มันช่างหวาน...อ่อนโยน...และค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บทุก
ครั้งที่ กัป..กระแทกสัมผัส...ส่วนล่างอย่างเร็วและแรง...จนผมเผลอกอดทุกครั้งที่กัป
เคลื่อนไหว...จนกระทั้งผมหมดแรงล้มลงบนเตียง...
น้ำตาที่ผมอัดอั้นมานาน...ไหลออกมาอย่างไม่...ขาดสายเมื่อ...นึกถึงเหตุผลของการกระทำที่กับทำไปทั้งหมดในวันนี้...
"หึ...หึ...แค่นี้แหละที่ผมต้องการ...รู้ไว้ชะ..ว่าผมทำมันไปเพราะผมต้องการมันแค่ร่างกายของพี่...ไม่ได้มากจากความรู้สึกอะไรทั้งนั้น...ความรักที่เรียกความสุขที่แท้จริง...ผมมีไว้ให้สำหรับคนที่ผมรักเท่านั้น...และคน คนนั้นคือ...อาย...คนเดียว...."
นี่คือคำตอบของเหตุผลทั้งหมด...กัปทำไปเพื่อความสุขของตัวกัปเอง...ทำไปเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกที่กัป...กำลังสับสน...และกัปทำมันได้สำเร็จ...จริง ๆ...
ต่อไปนี้...ไวท์คนเดิม...คนนี้จะไม่อ่อนแอ...ไม่ร้องไห้...ไม่เสียใจ....อีกต่อไป...จะมีแต่ ไวท์...คนใหม่ที่พร้อมจะเผิชญหน้ากับความสุข..ความสำเร็จ...โดยไม่แคร์ใคร...ไม่มีคำว่ารัก..จากผมคนนี้อีกต่อไป...ผมสัญญา...ผมจะเป็นคนใหม่...
......จบตอนแล้ว.... ตอนนี้แอบติดเรท...ใครไม้โอเคหรือไม่ชอบแนวนี้...ก็ข้าม ๆ กันไปได้นะ
            เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป... ไวท์จะร้ายได้อย่างที่ตั้งใจไว้หรือไม่อย่างไร....รอติดตามกันด้วยนะค่ะ ^^รักคนอ่านทุกคน...