รักติดลบ

........ณ ระเบียงแช่บ......

"ไวท์...ทะเลาะกับ....กัปตันเหรอ...ช่วงนี้กัปตัน....ดูเครียด ๆ"เสียงพี่ทีมงานเอ่ยถามผมเมื่อเห็นว่า กต

เดินผ่านหน้าผมไป โดยไม่มองสักนิด...

"เหรอ...มันเครียดไร...."

"ไม่รู้สิพี่...เห็นพี่ธิตบ่น ๆ ว่า กต ดูเหม่อ ๆ  ใจลอย ไม่ตั้งใจทำงานเลย" 

"อ่อ...เดี๋ยววันนี้ผมกลับก่อนนะกันนะพี่...ต้องไปซ้อมบทชีรี่เรื่องใหม่อะ"

"จร้า...ยังไงพี่ฝาก...ดูแล กัปตันมันหน่อยนะ...พี่น้องกัน....ดูแลกันบ้าง" เสียงพี่ทีมงานคนเดิมตะโกนไล่หลังผม...

ผมขับรถออกมาได้สักพัก...ภาพกัปตันที่กำลังเดินข้ามถนน...โดยไม่ได้มองรถเลย...ทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น....เมื่อรถคันหนึ่งกำลังพุ่งชน...ผมไม่รอช้า...วิ่งไปพลักร่างกัปตันออกพร้อมกับดันตัวเองให้พ้นวิถีรถแต่...มันกลับเฉี่ยวเข้าที่ขาขวาของผม...ทำให้ผมล้มลงตามแรงเฉี่ยว...

"ตุ๊บ...ปึก...โอ๊ย!!!"

" เฮ้ย!!!...." ผมตกใจที่อยู่ ๆ ร่างผมก็ถูกพลักออกจากวิถีรถคันนั้น...และตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาช่วยผมคือ...

"พี่ไวท์!!!"

 เสียงเรียกของกัปตันที่ดังลั่นถนนนั้น...ทำให้สติของผม...ดึงกลับมาที่เดิม...ผมพยายามลุกขึ้น...แต่ความเจ็บปวดจากขาขวามัน...ฉุดให้ผมนั่งลง..ผมปวดมาก...ทุกครั้งที่ขยับ...เหมือนกระดูกมันหัก...

" พี่ไวท์... พี่ช่วยผมทำไม...ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตาย...จะได้ไปอยู่กับพี่ไวท์ของคน...คนที่มอบความรัก...และครอบครองหัวใจผม...กัปตันเอ่ยถามพร้อมกับพยุงผมไปยังรถ...ซึ่งจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม...แต่ปัญหา..คือ...กัปตันขับรถผมไม่เป็น...ผมจึง...

" มึงกลับเถอะ...กูขับกลับเองได้...."

"อื่ม...สภาพนี้พี่คิดว่าพี่จะขับได้เหรอ...ผมว่าพี่เอากุญแจรถมาดีกว่า..."

"ห๊ะ!!...มึงอย่าบอกนะว่า...มึงขับรถยนต์เป็น...."

"เอามาเถอะ...มัวพูดมากเดี๋ยวขาก็เป่หรอก...เอา...หลบดิ...." ผมมองกัปตันที่ตอนนี้เจ้าตัวหันมาพยุงผมเข้ามาฝั่งตรงข้ามคนขับ...ผมไม่รู้เลยว่า กัปตันขับรถเป็น...จนกระทั่งเสียงสตาร์รถดังขึ้นเท่านั้นและ...

หมอที่คลีนิคบอกว่า แรงกระแทกจากรถ ทำให้กระดูกร้าว...ต้องดามขาและใส่เผือกไว้พร้อมกับกำชับว่าห้ามให้ขาโดนน้ำเด็ดขาด...และนัดวันตรวจอีกครั้งอาทิตย์หน้า...แต่ให้มารับยาและอุปกรณ์การทำแผลพรุ่งนี้...

...บ้านพี่ไวท์....

"พี่อย่า..เกร็งสิ..ผมจะได้ติดปาสเตอร์ให้...." ความเอาใจใส่...ความห่วงใย....ในแววตานั้น..เกือบทำให้ผมอยากที่จะกลับมาเป็นไวท์คนเดิม...คนที่ตายไปแล้ว...

" กูว่าดึกแล้ว...มึงกลับบ้านไปเถอะ...."

"ม๊า...พี่ให้ผมค้างที่นี้...เพราะพรุ่งนี้ผมต้องพาพี่ไปรับยาที่สั่งไว้...แถมยังให้ผมดูแลพี่จนหายอีกด้วยนะ..." น้ำเสียงที่สดใส แววตาที่มีความสุขนั้น...นานเท่าไหร่แล้วที่ผมละเลยมัน...

"แต่พรุ่งนี้..กูมีนัด...กับพี่พีค..." สายตาที่หลบลงต่ำของกัปตัน...ผมรู้ดีว่ามันซ่อนความเจ็บปวดไว้ในแววตาคู้นั้น...

"งั้น...ผมกลับก็ได้...ขอโทษที่รบกวนเวลาพี่"

 เสียงฟ้าลั่น...เหมือนฝนกำลังจะตก...ทำให้ผมอยากจะรั้ง...กัปตันไว้...แต่กัปตันวิ่งลงข้างล่าง

อย่างรวดเร็ว จนผมตามไม่ทัน ...ยิ่งรู้สึกปวดทุกครั้งที่ขยับขา...แต่ผม...ไม่สนใจ...ผมฝืนเดินลงมาจนกระทั่งถึงหน้าบ้าน...ร่างของกัปตันที่กำลังจะจากไป...พร้อมกับสายฝนที่มันกำลังจะกระหน่ำลงมา...ทำให้ผมเผลอวิ่งออกไป...เพื่ออยากจะรั้งไว้...ความเจ็บปวดที่ขามันมากขึ้นจน...ผมเริ่ม...ต้านทานไม่ไหว...ผมจึงล้มลง...

"กัปตัน!!!!!!...." 

...สติสุดท้ายที่ผมรู้สึกได้คือ..... ผมเรียกชื่อ....กัปตัน....สุดเสียงแข่งกับสายฝนที่กระหน่ำลง

มา...ผมไม่รู้ว่ากัปตันได้ยินมันไหม...เพราะผมเห็นแต่ความว่างเปล่าในห้วงความสับสน...

"พี่ไวท์!!!!" ร่างที่เปียกปอนไปด้วยฝน ...ตะโกนเรียกชื่อผมสุดเสียง...ผมมองกลับไปเห็นแววตา

ของความอ้อนวอนนั้น...วูบลงพร้อมกับร่างที่ล้มลงต่อหน้าผม...ความเจ็บปวดของผมตอนนี้มันถูก

สายฝนกระหน่ำชะจนผมจุกไปหมด...ความสัมันธ์ของพี่ไวท์กับไอ้ตำรวจนั้น...ทำให้ผมกลับมา

ยอมรับความจริงว่าผมควรตัดใจ...แต่ตอนนี้  วินาทีนี้   คำตอบของหัวใจของผมและพี่ไวท์มันเต้น

เป็น.....จังหวะเดียวกัน....ผมจึงรีบวิ่งกลับไปพร้อมอุ้มร่างที่หมดสติของพี่ไวท์ขึ้นไปบน

ห้อง...พร้อมกลับรีบ...เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า...เปลี่ยนปาสเตอร์ที่ตอนนี้มันหลุดไปกับสายฝน

แล้ว...หน้าตาที่เคลือบไปด้วยความสับสนนั้น...คิ้วที่ผูกเป็นโบนั้น...เป็นคำตอบได้ดีว่า...พี่ไวท์

กำลังสับสน...ผมจึงเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้านั้น...ความรู้สึกรัก...ความหวงเหน...ทำให้ผมเผลอ

มอบจูบอย่างแผวเบาไว้ที่ริมฝีปาก...ผมอยากกอด...อยากสัมผัส...จากร่างบางตรงหน้า...จึงถือ

โอกาสสวมกอดจากด้านหลัง...ผมชอบมองใบหน้ายามที่พี่ไวท์หลับที่สุด...มันทำให้ผมฝันดี...

..........จบตอนแล้ว...ฉากของตอนนี้หวานจับใจไหมค่ะ....พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่นะค่ะ...มาลุ้นกันใหม่ว่าไวท์จะสามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ได้หรือไม่....^^