รักติดลบ

.......รุ่งเช้า....

...เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น...ทำให้ผมสะดุ้งตื่น...พบว่าคนข้างกายผม...กัปตัน...นอนหลับอยู่....

"กัป...กัป..มีสายเข้า..." ผมกระดุก...แขนคนข้างกายที่หลับไหล...ไม่รู้สึกตัว...

"เฮ้ย!!...ตึง..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ ร่างที่ผมคิดว่าหลับ...คว้ามือผมพร้อมกับดึงให้ลงไปนอนด้วยกัน...

"มึง...ทำบ้าไรเนี่ย..." รอยยิ้มที่หลุดออกมาของคนข้างกายทำให้ผมรู้ว่าโดนหลอกชะแล้ว...ผมจึง....พยายามดันร่างที่...กอดอยู่ให้ออกห่าง...แต่มือที่รั้งเอว...และกระชับมือผมไว้แน่น...เป็นคำตอบ...ได้ดีว่าผมคงไม่มีทางหนีรอดจากอ้อมกอดนี้...l

"ขอบคุณนะครับ....ขอบคุณที่....พี่ยอมให้ผมกอด...พี่รู้ไหมผมดีใจที่สุดที่พี่...ไม่ร้ายกับผม..."

เสียงอ้อนวอนที่แสนหวานนั้น...คือความสุขที่ผมอยากสัมผัสมันมากที่สุด...นานมากแล้วที่คำพูดดี

ๆ...แบบนี้หายไป...นับตั้งแต่...

"ผมขอได้ไหม...ขอให้วันนี้เป็น...วันของผม...ให้ผมได้อยู่กับพี่...ได้ดูแลพี่...และกอดพี่ไว้แบบ

นี้...ผมไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่...แต่ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมรักพี่...ทุกอย่างในอดีตที่ผมทำไปทั้งหมด

เพราะ...คำว่ารัก...มันบอกให้หัวใจผมทำ...ผมขอ....ให้พี่กลับมาเป็นพี่ไวท์คนเดิม...คนที่ผม

รัก...ได้ไหม..."  กัปตัน...กระชับอ้อมกอดผม...อย่างกับกลัวว่าผมจะหายไป...สัมผัสนี้...ความ

รู้สึกนี้...มันทำให้ผมรัก...และอยากกลับมาเป็นคนเดิมอย่างที่...กัปตันขอไว้...แต่ผมจะเห็นแก่ตัว

ไม่ได้...อาย...ไม่ได้ทำผิดอะไร...ไม่ควรที่จะสูญเสียความรักดี ๆ แบบนี้ไป...ผมสัญญานะ...ว่า

หลังจากวันนี้ไปแล้ว...ผมจะเป็นคนใหม่...แบบที่ตั้งใจไว้...จะไม่มีอะไรแย่ ๆ แบบนี้เกิดขึ้นอีก...

"พี่....หิวรึยัง...กัปลงไปทำกัปข้าวให้ดีกว่า...พี่จะได้กินข้าวและทานยา...หลังจากนั้นผมจะ

ได้ เปลี่ยนผ้าพันแผลที่ขาด้วย...พี่รอผมอยู่ข้างบนนะ...เดี๋ยวผมมา..."

หลังจากที่ทานข้าว.....และทำแผลเสร็จแล้ว...กัป...จัดที่ให้ผมนั่งตรงริมระเบียงพร้อม...กับนอน

หนุนตัก...และเปิดเพลงคลอไป...ภาพบรรยากาศ...ความสุขที่กัปทำให้ผมในวันนี้...ผมรักมัน

มาก.....แต่ไม่มากพอที่จะทำร้ายคนดี ๆ อย่างอาย...ผมควรจะทำในสิ่งที่ถูกต้องใช่ไหม...

" กัป..กู...อยากกินน้ำส้ม..." เพียงแค่คำพูดของผมสิ้นสุดลงคนตรงหน้าผมก็วิ่งไปยังห้องครัวที่

ทัน...ผมรู้ว่ากัปตันรักผม...แต่อย่างที่บอกผมจะเห็นแก่ตัวไม่ได้...

"อาย...กัป....มันไม่ค่อยสบาย...อาย...มาดูแล...มันหน่อยสิ...พอดีพี่เองก็ไม่สบายเหมือนกัน

กลัวจะติดหวัดกันเอง...อาย...มาบ้านพี่ถูกไหม..ครับ...แล้วเจอกันนะครับ...."

ผมทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว.....ผมอาจจะทำร้ายความรักของกัป...แต่มันก็คือความรักของผมเช่น

กัน...แต่เป็นของพี่ไวท์คนเก่า...ไม่ใช่คนนี้...

"มาแล้ว...น้ำส้มเย็น ๆ ผมคั้นสุดฝีมือเลยนะพี่...นี่ผมทำเชนวิทมาให้ด้วย...ใส่ทูน่าเยอะ ๆ แบบที่

พี่ชอบไง...มาเรามาทานด้วยกัน...อ่อ..แล้วก็เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปเอายา...ที่คลีนิค...หลังจากนั้น

เราแวะไปห้าง..ชื้อกับข้าวมาทำกันดีไหม...ตอนเย็นพี่อยากทานอะไร..." เสียงกัปตันบอก

โปรแกรม...สำหรับวันนี้...ผมอึดอัด...เหลือเกินที่กัปตันทำทุกอย่างเพื่อผมขนาดนี้...หากเป็นไป

ได้ผมอยาก...ให้...กัปตันร้ายอย่างที่เคยเป็น...ดีกว่า...เพราะผมจะได้ไม่ต้องรัก...มันมากมาย

ขนาดนี้...

"พี่ไวท์.....อายมาแล้วค่ะ...กัปตันอยู่ห้องพี่ใช่ไหมค่ะ..อายเข้าไปนะค่ะ..."เสียงเรียกจากด้าน

นอกทำให้ผมลอบมองกัปตันอย่างหวั่น ๆ จนกระทั่ง...

"พี่ไวท์!!!...พี่โทรตามอายมาที่นี่เหรอ...พี่ทำแบบนี้ทำไม.." เสี่ยงกัปตันที่เอ่ยถามผม..พร้อมกับ

มองมาอย่าต้องการคำตอบ...

"มึง...กลับไปหาคนของมึงได้แล้ว...วันนี้มันหมดเวลาเพ้อเจ้อไร้สาระ...แล้ว..."

"เพ้อเจ้อ...ไร้สาระ...สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดพี่...ไม่รู้สึกไรเลยเหรอ...พี่เองก็รักผม....และ

ต้องการผมไม่ใช่เหรอ...ถ้าไม่ใช่...แล้ว...พี่ยอมให้ผมกอด..ยอมให้ผมทำดีกับพี่แบบนี้ทำไม..

เสียงคร่ำครวญที่ดังก้องในห้องตอนนี้...มันเจ็บเหลือเกิน...ทุกคำพูดของกัปตัน...ผมรับรู้มันได้

เสมอ...ว่ากัปตัน...รู้สึกยังไง..แต่เพื่อความถุกต้องผมจึง....

"ใคร...บอกมึงว่า...กูยอมให้มึงกอด...มึงต่างหากที่กอดกู...รั้งกู...และ....ที่กู....ลงไปตามมึง

เมื่อคืน...เพราะม๊ามึง...โทรมาตาม....ให้มึง...กลับบ้านก่อนที่ฝนจะตกต่างหาก...กูไม่ได้ไปตาม

มึง...เพราะกูเป็นห่วง..." คำพูดที่ออกมาจากปากพี่ไวท์...มันคือความจริงที่ตอกย้ำผม...ให้เลิก

คิด...เลิกหวัง...สักที่...แต่ผมไม่เชื่อ...แววตาที่สั่นไหว...น้ำเสียงที่เย็น ๆ นั้น...คือคำตอบ..

"'งั้น....พี่ตอบผมได้ไหม...ว่าพี่ลงไปตามผมทั้ง ๆ ที่ขาเจ็บแบบนี้...พี่ทำไปเพราะอะไร...ทั้งๆ ที่

มีคนอื่นที่พี่สามารถสั่งให้ไปตามผมแทนได้...แต่พี่เลือกที่จะไปตามผมเอง...พี่ตอบผมมาสิ...!!!" 

"อ่อ...กู...กู" เสียงเปิดประตูจากด้านนอกทำให้ผมต้องเดินเลี่ยงออกไปให้ห่างจากกัปตัน...เพื่อไม่ใช้อายสงสัย....ความรัก...ความสุข...ในวันนี้มันจบลงแล้ว...ผมทำในสิ่งที่ควรทำ...และถูกต้องใช่ไหม...

.................หวานกลบม่าแบบนี้....ชอบกันไหมค่ะ...^^....มาลุ้น ๆ กันต่อนะค่ะว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป....ไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ...........