ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 
 
 
“คุณเมื่อคืนนิ…คุณเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้หรอคะ” ฟางมองหน้าโทโมะแล้วเอ่ยถาม
 
 
“อ๋อ ป่าวหรอกครับ ผมเป็นเพื่อนมัน”  โทโมะยิ้มหวานส่งให้กลับฟาง  แก้วได้แต่เบะปาก
 
 
“ไอ้ขี้หลี” แก้วพึมพำ
 
 
“เธอว่ายังไงนะ” โทโมะหันไปมองหน้าแก้ว
 
 
“ก็ไม่รู้สินะ” แก้มยักไหล่กวนๆ
 
               
“ใครมาวะไอ้โมะ” เสียงป๊อปปี้ดังออกมาจากข้างในบ้านเดินออกมายืนข้างโทโมะ แน่ละเขาก็ไม่ได้ใส่เสื้อเหมือนกัน
 
 
“นาย!!”  ฟางมองผู้มาใหม่ที่กำลังยืนโชว์ หกแพค อย่างไม่อายฟ้าอายดิน มองใบหน้า หล่อคม และดวงตาลึกลับนั่น เธอจำได้คนที่ว่าคือคนที่เข้ามาขอเบอร์เธอ
 
 
“นี่ไงครับ เจ้าของบ้าน” โทโมะแนะนำป๊อปปี้ให้สามสาว
 
 
“ตลกหน่า”  ฟางบ่นออกมาเบาๆ
 
 
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอจ๊ะ ที่รัก” เขื่อนที่เห็นเพื่อนไม่อยู่ในบ้านก็เดินออกมาตาม แล้วเข้าไปกอดป๊อปปี้จากด้านหลัง ตัวเขาก็ไม่ใส่เสื้อเหมือนกัน
 
 
“ให้ตายเถอะ พี่ฟาง ไม่คิดว่าข้างบ้านเราจะเป็นพวกรักร่วมเพศ” เฟย์พูดออกมาแล้วมองเขื่อนที่กอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้เห็นฟางมองตัวเองก็พยายามจะแกะมือปลาหมึกของเขื่อนออก
 
 
“เราไปกันดีกว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณ เพื่อน บ้าน” ฟางยิ้มให้โทโมะแล้วเดินกลับไปบ้างตัวเอง
 
 
“ไม่คิดว่าจะรักร่วมเพศนะเนี่ย ไอ้หน้าญี่ปุ่น” แก้วยิ้มกวนๆแล้วเดินตามฟางไป โทโมะขมวดคิ้วกับคำสบประมาทของแก้ว
 
 
“เฮ้ออ นึกว่าจะหนุ่มหล่อซะอีก หล่อจริงอะ แต่เกย์ซะได้” เฟย์บ่น แล้วรีบเดินกลับเข้าบ้าน
 
 
“ไอ้เขื่อน ปล่อยดิวะ ไม่งั้นกูต่อย” ป๊อปปี้ที่พยายามแง้ะเขื่อนออกจากตัวเอง ก็เริ่มสบถอย่างอารมณ์เสียจนเขื่อนต้องยอมปล่อย
 
 
“โอ๋ๆๆ ไม่เอาหน่า กูแค่แกล้งเอง” เขื่อนพูด
 
“แกล้งมึงดิ เขาเข้าใจผิดหมดแล้ว” ป๊อปปี้พูดมองไปทางข้างบ้าน
 
 
“กูว่ามึงมีเรื่องต้องคุยกับกูหน่อยแล้ววะ ไอ้ป๊อป ทำไมมึงไม่บอกว่า ข้างบ้านมึงคือยัยไม้กระดาน” โทโมะที่ปิดประตูบ้านหันมาถามป๊อปปี้
 
 
“กูก็เพิ่งรู้เมื่อกี้เอง” ป๊อปปี้แกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วเดินกลับเข้าบ้าน โทโมะกับเขื่อนหันมองหน้ากันแล้วกระตุกยิ้ม ที่มุมปากเหมือนพวกเขาจะรู้ว่า ป๊อปปี้รู้มาตั้งนานแล้วแต่ไม่บอก
 
 
“เฮ้อออ…” เสียงถอนหายใจของฟางที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินแถวริมสระน้ำของมหาลัยวิทยาลัย แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู นี่ก็จะ 4 โมงเย็นแล้ว แก้วกับเฟย์ยังไม่มาอีก ฟางได้แต่เปิดหนังสืออ่านอย่างเซ็งๆ เพราะวันนี้พวกเธอนัดกันไปดู เรื่อง fast & furious 7  
 
 
“มานั่งทำอะไรตรงนี้” เสียงชายคนหนึ่งเข้ามากระซิบที่หูฟางที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ฟางสะดุ้งหันไปมอง เห็นหน้าป๊อปปี้อยู่ใกล้กับหน้าเธอมาก เธอรีบกระถดถอยทันที
 
 
“เรื่องของฉัน คุณ เพื่อน บ้าน” ฟางตอบป๊อปปี้  แถมยังเน้นคำคุณเพื่อนบ้าน ป๊อปปี้ขมวดคิ้วกับคำเรียกของฟาง
 
 
“ฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อ ป๊อปปี้ ไม่ใช่คุณ เพื่อน บ้าน” ป๊อปปี้ตอบฟางแล้วนั่งลงข้างๆฟาง  ฟางขยับหนีไปนั่งแก้วอี้อีกตัวแทน
 
 
“ก็คุณเป็นเพื่อนบ้านฉันนี่คะ” ฟางว่า
 
 
“ แต่ฉันก็มีชื่อ” ป๊อปปี้ขยับไปนั่งข้างฟางอีก
 
 
 
“ฟาง/พี่ฟาง”   เสียงแก้วกับเฟย์เรียกฟางอีกทางหนึ่ง แก้วกับเฟย์รีบวิ่งเข้ามาหาฟาง
 
 
“ขอโทษนะฟาง แก้วมัวแต่ช่วยรุ่นพี่ขนของหนะ” แก้วรีบพูด
 
 
“เฟย์ก็มัวแต่ช่วยธามไทดูแลเด็กอะ” เฟย์ว่า ฟางขมวดคิ้ว
 
 
 
“อ๋ออ พอดีน้าธามเขามาหาที่นี่แล้วฝากธามให้ดูลูกเค้าแปปนึง” เฟย์อธิบายให้พี่สาวเข้าใจ
 
 
“นี่จะรีบไปไหนกันหรอครับ” ป๊อปปี้ถามขึ้นมา
 
 
“เรื่องของพวกเรา” เฟย์ตอบ
 
 
“ไปเถอะฟาง แก้วอยากดูพี่ วิน ดีเซล แล้ว” แก้วพูดแล้วจับมือฟางเดินไป ป๊อปปี้มองการกระทำของแก้ว ไม่ค่อยชอบนัก ถึงเขาจะรู้ว่าแก้วมีแฟนเป็นผู้ชายแล้ว แต่ผู้หญิงจับมือกับผู้หญิงมันก็คิดได้หลายแบบ เพื่อนกัน หรือ คนรักกัน
 
 
“ฮัลโหล เออไอ้โมะหรอวะ บอกเขื่อนนะเจอกันที่ห้างxxx กูอยากดูหนังวะ” ป๊อปปี้กดโทรศัพท์โทรหาเพื่อน ที่กำลังจะเดินมาหาเขาให้ ไปที่ห้างได้เลย ป๊อปปี้มองตามหลังสามสาวยิ้มอย่างมีแผน