ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

 

 

ป๊อปปี้เดินทางมาเชียงใหม่ได้เกือบอาทิตย์แล้ว  เขามากับโทโมะแล้วก็แก้ว  เขาแอบไปด่อมๆมองๆแถวบ้านฟางทุกวัน ยังคิดไม่ออกว่าจะเข้าไปหาฟางยังไง  มีแต่แก้วที่ได้เข้าไป  เพราะคุณนานเฟื่องฟ้าสั่งไว้ว่าถ้าผู้ชายที่มาหาฟางไม่ใช่แบงค์ห้ามเข้า

 

 

 

 

 

 

 

ฟางนั่งอยู่ในสวนอ่านหนังสือเงียบๆ  เธอคิดถึงป๊อปปี้  เธออยากคุยกับเขา อยากเจอเขา  เมื่อวานเฟย์โทรมาหาเธอแต่ต้องเข้าเบอร์บ้าน เฟย์บอกว่าป๊อปปี้มาหาเธอที่เชียงใหม่ แต่เขาอยู่ไหนละ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้นายจะทำอะไรอยู่นะป๊อป” ฟางมองดอกลีลาวดีที่ล่วงหล่นเต็มสวน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปแล้วหรอ มึง” ป๊อปปี้พูดกับโทโมะที่แต่งตัวเตรียมไปพบพ่อแม่แล้วก็พี่ชายของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ให้กำลังใจกูด้วยนะมึง” โทโมะสีหน้ากังวล พ่อกับแม่แก้วเขาไม่ห่วงหรอก ห่วงก็แต่พี่ก้องพี่ชายแก้วมากกว่า

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะยกมือไหว้พ่อแม่ แล้วก็พี่ชายของแก้ว  พี่ก้องรับไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อแม่ของโทโมะ อยู่ญี่ปุ่นหมดเลยหรอจ๊ะ” แม่แก้วถามโทโมะที่นั่งกินข้าวอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ นานๆทีผมถึงจะกลับไปเยี่ยมที่นี่ก็มีญาติๆ อยู่สองสามคนครับ” โทโมะยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเรียนจบแล้วจะทำงานอะไรละ”  พ่อแก้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ผมกับเพื่อนอีก 2 คน จะหุ้นกันทำบริษัทหนะครับ ผมจบวิศวะ เพื่อนอีกคนจบสถาปัต ไม่น่าจะพ้นบริษัทออกแบบ แล้วก็ก่อสร้าง” โทโมะยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ที่แท้ ก็มือใหม่” ก้องพูดนิ่งๆ ทำเอาโทโมะชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มือใหม่ก็ดีไงพี่ก้อง พอทำสำเร็จโคตรภูมิใจ” แก้วยิ้มให้พี่ชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ระวังจะล่มซะก่อน” ก้องพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรานี่ ทำไมพูดแบบนี้ละ กินไปเลยข้าวกินไปเยอะๆ” แม่แก้วตักกับข้าวให้ก้องเต็มจาน โทโมะกินข้าวต่อเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ก้องครับ” โทโมะเรียกก้องที่ยืนดูต้นไม้อยู่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไร” ก้องไม่ได้มองทางโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คือ ผมจะพิสูจน์ให้พี่เห็นว่า ผมทำได้ ผมสามารถดูแลแก้วได้” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้ว่าพี่รักแก้วมาก ผมก็รักแก้วเหมือนกัน ผมจะดูแลแก้วให้ดีที่สุด”  โทโมะพูดต่ออีกเมื่อเห็นว่าก้องไม่ตอบอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดี  ถ้าทำน้องสาวฉันเสียใจเมื่อไหร่ แกตาย!!” ก้องพูดแล้วเดินหันหลังเข้าบ้าน แต่ก่อนจะเข้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีต้อนรับน้องชาย” คำพูดของก้องเรียกรอยยิ้มของโทโมะได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เยสส เย้  แก้ว แก้วใจ แก้ว”  โทโมะเรียกแก้ว  แก้วเดินออกมาหาโทโมะ โทโมะก็อุ้มแล้วขึ้นแล้วหมุนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ๆๆๆ เดี๋ยว อะไรเป็นอะไร”  แก้ว งง ที่อยู่ๆ โทโมะก็อารมณ์ยิ้มแป้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“รักแก้วที่สุด รักๆๆๆๆๆ พี่ก้องเรียกโมะว่าน้องชายแล้วนะ” โทโมะพูดแล้วหอมแก้มแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย พอๆ เดี๋ยวก็ช้ำพอดี” แก้วเบรกโทโมะที่เอาแต่หอมแก้มเธอ ก้องแอบดูอยู่ในบ้าน น้องสาวมีความสุข เขาก็มีความสุข แต่ก็ต้องดูกันต่อไปว่า โทโมะจะทำได้อย่างที่พูดหรือป่าว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายคะ ฟางอยากไปข้างนอก” ฟางบอกคุณนายเฟื่องฟ้าที่กำลังเอนหลังอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้เลยหรอ พ่อแบงค์ไม่ว่างซะด้วยสิ” คุณนายเฟื่องฟ้าพูด เพราะหลังจากที่ฟางมาอยู่เชียงใหม่แบงค์ก็ตามมาทำงานที่นี่ด้วย และเวลาฟางจะไปไหนก็ต้องให้แบงค์พาไป

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่ต้องให้พี่แบงค์ พาไปหรอกค่ะ รบกวนป่าวๆ ฟางอยากไปหาแก้ว ฟางเบื่อๆอยากหาเพื่อนคุย” ฟางยิ้ม คุณนายเฟื่องฟ้ามองหน้าหลานสาว ชั่งใจ

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ แต่ห้ามกลับเย็นมากนะ แล้วก็เดี๋ยวให้ สมชายไปส่ง” คุณนายเฟื่องฟ้าพูด ฟางยิ้มดีใจรีบไปหยิบกระเป๋าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ให้ผมมารับกี่โมงดีครับ”  สมชายถามฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซัก 6 โมงกว่าๆ ก็ได้ค่ะ” ฟางยิ้มก่อนจะลงจากรถ แล้วเดินไปทางหลังรีสอร์ทที่เป็นที่อยู่ของบ้านแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง มาได้ไงเนี่ย” แก้วเดินมากับโทโมะ เจอฟางก็เข้าไปกอดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง หายใจไม่ออก เบาๆสิแก้ว” ฟางยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไอ้นั่นมาด้วยมั้ย” แก้วมองไปทางข้างหลังฟาง   ฟางส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นดีเลย  โทโมะจัดการ”  โทโมะพยักหน้า แล้วเข้ามาอุ้มฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ย เดี๋ยว อะไรเนี่ย งง ไปหมดแล้ว” ฟางเหวอที่ถูกโทโมะอุ้มกลับไปทางรีสอร์ท

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อเพื่อน แก้วใจเต็มที่” แก้วยิ้ม โทโมะพาฟางมาหยุดที่หน้าห้องพักห้องหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เต็มที่นะเพื่อนรัก” แก้วหอมแก้มฟาง ฟางยิ้มอย่างเข้าใจ ฟางถอดรองเท้าสนสูงของเธอหน้าห้อง บ้านที่โทโมะกับป๊อปปี้พักออกแนวเหมือนบังกะโลซักหน่อย เพราะมาอยู่หลายวัน เลยอยากได้ความเป็นส่วนตัว ฟางเปิดประตูเข้าไป มองหาคนที่เธอคิดถึงมาตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ นอนหันหลังอยู่บนเตียง ตอนนี้เขาเบื่อ เขาอยากหาฟางแต่เขาก็ทำเพียงแค่คิด  เสียงประตูห้องนอนเปิดเขาเข้าใจว่าโทโมะคงกลับมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงบ้างว่ะ ไอ้โมะ ผ่านไปได้ด้วยดีหรือป่าว”  ป๊อปปี้เอ่ยถาม แต่ไม่ได้หันไปมองมือยังคงกดเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ ฟางมองป๊อปปี้ยิ้มๆ ฟางขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนกอดเขาซุกหน้าลงแผ่นหลังของแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ย อยู่ดีๆมากอด” ป๊อปปี้วางโทรศัพท์ ทำไมไอ้โทโมะมันดูตัวเล็กแปลกๆ ป๊อปปี้หันกลับไปมองก็ตกใจก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เขาเฝ้าคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง” ป๊อปปี้ดึงฟางมากอดแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางคิดถึงป๊อป” ฟางซุกหน้าลงกับแผงอกของป๊อปปี้ น้ำตาคลอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ามร้องนะ ป๊อปก็คิดถึงฟาง คิดถึงมากๆ” ป๊อปปี้มองใบหน้าสวยของฟาง แล้วบรรจงจูบ ฟางเองก็ตอบรับเขาเช่นกัน มือป๊อปปี้เริ่มอยู่ไม่สุข มือหนาเริ่มบีบคลึงสะโพกของแฟนสาว ร่างหนาผละปากออกแล้วเริ่มซุกไซร้กับซอกคอขาว ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ คนตัวเล็กก็ทำให้เขา คลั่งได้ทุกที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มม” ฟางครางในลำคอ เมื่อป๊อปปี้เริ่มถอดชุดสวยและชั้นในของเธอออก เขาหยอกเหย้าเข้ากับยอดอกของเธอ ตอนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่าคิดถึง เขาและเธอจะใช้ช่วงเวลานี้ตักตวง ความสุขจากกันและกันให้มากที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้วกับโทโมะที่เงี่ยหูฟังอยู่หน้าประตูห้องนอน ก็แท็กมือกันอย่างสำเร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ไอ้ป๊อป นี่ไม่เบา” โทโมะยิ้ม แก้วตีแขนโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปได้แล้ว ให้เขาอยู่ด้วยกันสองคน ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นเลยนะ” แก้วชี้หน้าโทโมะที่มองด้วยสานตากรุ้มกริ่ม ก่อนจะพากันออกจากบ้านพัก