ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

 

 

คุณนายเฟื่องฟ้า เดินเข้ามาในรีสอร์ทของแก้ว เธอตั้งใจจะมาเยี่ยม คุณพิมล กับคุณประวิทย์  พ่อแม่ของแก้ว เพราะเธอก็ไม่ได้มาทีนี่ซะนาน และอยากมาดูด้วยว่า ฟางอยู่ที่นี่หรือป่าว

 

 

 

 

 

 

 

 

คุณนายเฟื่องฟ้าเดินเข้ามาในบ้านแก้ว เห็นแก้วนั่งกินขนมกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลานฉัน อยู่ที่ไหน  ฟางอยู่ที่ไหน”  คุณนายเฟื่องฟ้าเปิดฉากถามทันที  เพราะถ้าโทโมะอยู่ที่นี่อีกคนก็คงอยู่ด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณยาย” แก้วตาโต ลุกขึ้นยืน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว คุณนาย สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” แม่ของแก้วเดินออกมาจากห้องครัวทักทายคุณนายเฟื่องฟ้า แต่คุณนายหาสนใจไม่

 

 

 

 

 

 

“หลานฉันอยู่ที่ไหน  ฟางอยู่ไหน”  คุณนายเฟื่องฟ้าถามอย่างเกรี่ยวกราด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณนาย หนูฟางไม่ได้มาที่นี่ค่ะ ดิฉันยังไม่เจอหนูฟางเลย” แม่แก้วเป็นคนพูด แต่แก้วกับโทโมะหน้าเจื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางบอกดิฉันว่าจะมาหาหนูแก้วที่นี่ แล้วสมชายคนขับรถก็บอกว่ามาส่งฟางที่นี่” คุณนายเฟื่องฟ้ามองหน้าแก้ว คุณพมลก็หันไปมองหน้าลูกสาวกับว่าที่ลูกเขยของเธอ   นั่นยิ่งทำให้แก้วกับโทโมะหน้าซีดไปใหญ่ เอาไงดีวะเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ป๊อปป อื้อออ” ฟางครางกระเส้า เมื่อป๊อปปี้ ขยับกายเข้ามาในร่างเธอถี่ขึ้น ป๊อปปี้จูบหน้าผากของฟาง แล้วเร่งจังหวะเพื่อให้ถึงจุดหมาย ภายในกายสาวตอดรัดถี่ เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อ๊ะ  ที่รัก… อื้ออ”  ป๊อปปี้กระแทกเอวสอบหนักๆ ก่อนจะปล่อยสายธารสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวแฟนสาวร่างเล็กก็กระตุกวาบเมื่อเธอถึงจุดหมาย  ป๊อปปี้ซบลงกับอกของฟาง แต่ก็ยังคงไม่ถอดถอนส่วนนั้นออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวานเหมือนเดิม แต่ฟางอ้วนขึ้นหรือป่าว” ป๊อปปี้พูด ทำเอาฟางหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าไม่ได้อ้วนนะ ฟางอ้วนขึ้นหรอ” ฟางถามป๊อปปี้ ป๊อปปี้สบตาก็ร่างเล็กยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้วนยังไงก็รัก เดี๋ยวจะขุนให้อ้วนกว่านี้อีก” ป๊อปปี้ลูบหน้าอกของฟางเล่น ฟางครางออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกล้งตลอดเลย คนบ้า” ฟางตีที่ไหล่ของป๊อปปี้เบาๆ ป๊อปปี้ ถอดถอนแกนกายออกจากตัวฟาง แต่เขาไม่คิดว่าจะพอหรอกนะ แค่อยากคุยกับคนตัวเล็กบ้างแค่นั้นเอง ป๊อปปี้ดึงฟางเข้าไปกอดในอ้อมอก ฟางซุกตัวกับอ้อมอกที่เธอคุ้นเคย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอชื่ออะไร” คุณนายเฟื่องฟ้า หันไปถามโทโมะ ตอนนี้เธออยู่ที่ประชาสัมพันธ์ กับแก้วโทโมะแล้วก็คุณพิมล

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ วิศว ครับ” โทโมะเอ่ยชื่อ คุณนายเฟื่องฟ้าหันไปบอกประชาสัมพันธ์ให้เช็คว่า คนที่เช็คอินชื่อนี้ พักอยู่ห้องไหน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีค่ะ” พนักงานส่ายหน้า คุณนายเฟื่องฟ้าคิด โทโมะกลืนน้ำลาย ให้ตายสิ ไอ้ป๊อปปี้ไม่รับโทรศัพท์วะ แต่ใครจะรู้ว่าโทรศัพท์ป๊อปปี้มันตกไปอยู่ใต้เตียงและป๊อปปี้เองก็เปิดสั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้น  นามสกุลจิระคุณละ”  คุณนายเฟื่องฟ้าถามต่อ  แก้วกับโทโมะลนลาน โอ้ยย  ทำไงดีๆ  คุณพิมลมองท่าทีลูกสาวกับว่าที่ลูกเขย ก็พอจะเดาสถานการณ์ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณนายค่ะ เดี๋ยวดิฉันว่า ค่อยตามหากันมั้ยคะว่าหนูฟางอยู่มั้ย”  คุณพิมลเอาน้ำเย็นเข้าสู้ แต่คุณนายเฟื่องฟ้ากลับไม่ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

“มีค่ะ อยู่ในโซนด้านใน เป็นโซน Vip บ้าน 004” พนักงานบอก แก้วกับโมโมะตับหน้าผากตัวเอง เครียดสิครับงานนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“พาฉันไป เดี๋ยวนี้” คุณนายเฟื่องฟ้าเสียงดังจนพนักงานสะดุ้ง แล้วรีบนำไป แก้วกับโทโมะแล้วก็คุณพิมลเดินตาม แก้วหันมาหาแม่ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่คะ แก้วว่า แม่กลับไปที่บ้านก่อนเดี๋ยวทางนี้แก้วจัดการเอง นะคะ แม่” แก้วมองคุณพิมลด้วยสายเว้าวอน คุณพิมลจึงจำยอมกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าให้ต้องมีเรื่องนะแก้ว” คุณพิมลบอกลูกสาวก่อนจะยอมเดินกลับ แก้วกับโทโมะ วิ่งตามคุณนายเฟื่องฟ้าที่เดินนำลิ่วไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

พนักงานพาคุณนายเฟื่องฟ้ามาหยุดที่หน้าบ้านพักก่อนจะจากไป คุณนายที่หน้าประตูมองรองเท้าส้นสูงที่เธอจำได้ว่าเป็นของฟาง กับ รองเท้าผู้ชายอีกคู่  คุณนายเฟื่องฟ้า หันไปส่งสายตาขมใส่แก้วกับโทโมะที่ยืนจ๋อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยายไม่คิดเลยนะว่า แก้วจะทำแบบนี้” คุณนายเฟื่องฟ้าว่าแก้ว แล้วเปิดประตูเข้าไปตรงไปที่ห้องนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าสิป๊อป ฟางจั๊กจี๊นะ” 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นิดเดียวเอง ฟางของป๊อปหอมที่สุด”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงป๊อปปี้กับฟางดังออกมา ก่อนที่คุณนายเฟื่องฟ้าจะเปิดประตูเข้าไป  โทโมะกับแก้วก็ได้ยิน  โอ้ยย ไอ้ป๊อปเอ่ย มึงจะไม่ได้หอมแล้วละสิ

 

 

 

 

 

 

 

คุณนายเฟื่องฟ้าเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ก็เจอกับภาพที่ ป๊อปปี้กำลังซุกไซร้อยู่ที่คอฟาง คุณนายเฟื่องฟ้าน้ำตารื่น ไม่คิดว่าเธอจะมาเจอภาพแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณยาย”  ฟางรีบผลักป๊อปปี้ออก แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัว  ป๊อปปี้เองก็เช่นกัน ป๊อปปี้มองโทโมะที่หน้าถอดสีอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าแกจะทำตัวแบบนี้ หลานสาวที่ฉันถะนุดถะนอมมาตลอดทำตัวใจง่ายแบบนี้” คุณนายเฟื่องฟ้าพูดแล้วเดินออกไป ฟางร้องไห้โฮ ป๊อปปี้ ดึงฟางเข้าไปกอด มันมาถึงขั้นนี้แล้วเขาจะต้องทำให้มันถูกต้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ยย กูเครียดด กูเครียดด” โทโมะตะโกนลั่นห้อง ตอนนี้ฟางกับป๊อปปี้แต่งตัวเสร็จแล้วมานั่งที่ห้องนั่งเล่น แก้วกอดปลอบฟาง  ให้ฟางหยุดร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กูเครียดกว่ามึงเยอะ” ป๊อปปี้กุมขมับมองไปทางแฟนสาวของเขาที่ยังร้องไห้ไม่หยุด เป็นไงเป็นกันวะ

 

 

 

 

 

                                                      

 

“ไปฟาง ป๊อปจะทำให้มันถูกต้อง ไอ้โมะมึงเตรียมหามกูได้เลย” ป๊อปปี้เดินไปจับมือฟางให้ลุกขึ้น แก้วกับโทโมะมองตามอย่าง งงๆ แล้วก็บางอ้อ เมื่อที่ ที่ป๊อปปี้พามาคือบ้านฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“มาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้ นังหลานไม่รักดี”  คุณนายเฟื่องฟ้าตวาด เมื่อเห็นว่าคนที่เด็กรับใช้พาเข้ามาคือ ฟาง ป๊อปปี้ โทโมะแล้วแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยาย ขา คุณยายอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฟางขอโทษ”  ฟางเข้าไปกราบเท้าคุณยายของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษงั้นหรอ  สิ่งที่แกทำ ฉันควรให้อภัยมั้ย”  คุณนายเฟื่องฟ้าเมินไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายจะให้ฟางทำอะไร  ฟางทำหมดเลยนะคะ  ฟางยอมทุกอย่าง”  ร้องไห้โฮ แก้วรีบเข้าไปปลอบเพื่อนสาวของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายครับ ได้โปรดให้ฟางแต่งงานกับผมนะครับ ผมรักฟาง ผมจะรับผิดชอบฟางทุกอย่าง” ป๊อปปี้เอ่ยแล้วเข้าไปใกล้คุณนายเฟื่องฟ้า แต่คุณนายเฟื่องฟ้าหาได้สนใจไม่

 

 

 

 

 

 

 

“ยอมทุกอย่างสินะ  งั้นแต่งงานกับพ่อแบงค์สิ แล้วยายจะหายโกรธ”  ทุกคนอึ้งไม่คิดว่าคุณนายเฟื่องฟ้าจะพูดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะคะ คุณยาย คุณยายก็รู้ว่า พี่แบงค์ทำกับฟางไว้ยังไง” แก้วรีบแย้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันรู้แล้วยังไงละ ยังไงซะมันก็ดีกว่าต้องดองกับพวกจิระคุณ” คุณนายเฟื่องฟ้าพูดมองไปทางป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันไม่รอให้แกตัดสินใจ ยังไงแกก็ต้องแต่ง อ้อย ไปตาม วินัยกับรามมา ให้ส่งแขกด้วย” คุณนายเฟื่องฟ้าสั่งเด็กในบ้านให้ไปตามคนสวน มาเชิญป๊อปปี้กับโทโมะแล้วก็แก้วกลับ ส่วนตัวเองก็ดึงฟางให้ลุกขึ้นแล้วเข้าไปในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยาย  ฮือๆๆ ฟางไม่แต่ง ฟางไม่แต่งนะคะ”  คุณนายเฟื่องฟ้า ดันฟางให้เข้าไปในห้องนอนแล้วลงกลอนล็อคไว้ไม่ให้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยดิวะ  ฉันจะไปหาฟาง ปล่อย” ป๊อปปี้สะบัดตัวออกจากวินัยที่เข้ามาจับเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะกลับดีๆ หรือให้เรียกตำรวจ” คุณนายเฟื่องฟ้ามองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายใจร้าย คุณยายก็รู้ว่า ฟางรักป๊อปปี้มาก” แก้วตัดพ้อ แก้วร้องไห้ไปกับฟาง ทำไมเพื่อนรักของเธอต้องเจอแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางรัก แต่ฉันไม่ได้รักด้วยซะหน่อย แล้วอย่ากลับมาเหยีบที่นี่อีกนะ” คุณนายหันไปหาวินัยกับรามให้พาตัวออกไปให้หมด

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่เว้ยยย” ป๊อปปี้เตะประตูบ้านฟางอย่างหัวเสีย ทำไมต้องเป็นแบบนี้รักผู้หญิงซักคน แต่มีอุปสรรค

 

 

 

 

 

 

 

 

“โมะ แก้วอยากช่วยฟาง แก้วจะทำยังไงดี” แก้วร้องไห้ซบอกโทโมะ

 

 

 

 

 

“เราต้องการตัวช่วย” โทโมะพูดแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาตัวช่วยของเขา ก็คือเขื่อนนั้นเอง