ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

“คิดถึงจัง” เสียงป๊อปปี้กระซิบที่หูของฟางที่กำลังนั่งแชทกับแก้วอยู่

 

 

 

“โอ้ยย เลี่ยน แหวะ” เฟย์ที่เห็นการกระทำของว่าที่พี่เขยก็อดแขวะไม่ได้

 

 

 

“น้อยๆหน่อยเฟย์ มาถึงก็แกล้งฟางเลยนะ” ฟางหันไปถามป๊อปปี้ที่นั่งข้างๆเธอแล้วก็ซื้อสเลิฟปี้มาให้เธอกิน

 

 

 

“ป่าวนะ ก็คนมันคิดถึงนี่” ป๊อปปี้ทำหน้าอ้อน ให้ตายเถอะบ่นจะอ้อนก็อ้อนจริง บ่นจะรั้นก็รั้นจริง ตอนที่เธอไปเชียงใหม่แล้วคุยโทรศัพท์กับป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก็บ่นคิดถึง จะบินหมาหาถึงที่เธอรีบห้ามทัพทันที่ เพราะเธอยังไม่อยากให้ป๊อปปี้เจอคุณยายของเธอ

 

 

 

“มองหาใครอะ เฟย์มันไม่มาหรอก” ป๊อปปี้ที่เห็นเฟย์แอบมองข้างหลังของเขา ก็พูดดักคอทันที

 

 

 

“อะไรใครมอง มั่ว มองหาแก้วหรอก เมื่อไหร่แก้วจะมา” เฟย์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที เฮ้ออ ทำไมเขื่อนไม่ติดต่อหรือมาหาบ้างนะ เฟย์ได้แต่คิดในใจ หน้าเซ็งๆ

 

 

แก้วที่เดินลงมาจากตึกวิศวะตามหลังโทโมะมา ก็รีบเดินเข้าไปดึงเสื้อโทโมะไว้

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิ นายเป็นอะไรของนาย ฉันพูดด้วยก็ไม่พูด” แก้วถามโทโมะเพราะตั้งแต่ตอนเรียนเมื่อกี้โทโมะก็ไม่ได้คุยหรือเถียงกับแก้วอย่างที่เคย หรือจะโกรธเรื่องที่เธอเมินเขาวันนั้น

 

 

 

“ป่าวนิ” โทโมะมองมือแก้วที่จับเสื้อตัวเองแล้วพูดหน้านิ่ง

 

 

 

“นี่ อย่ามางอนไร้สาระนะ เออ ฉันขอโทษที่วันนั้นเมินนาย” แก้วกอดอกเชิดๆมองโทโมะ

 

 

 

“ก็บอกว่าป่าว” โทโมะตอบแล้วเดินไปทันที แก้วที่เหวอกับการกระทำของโทโมะก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

 

 

 

“ไอ้บ้า นายเป็นอะไร เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย” ผู้คนแถวนั้นต่างให้ความสนใจหันมามอง

 

 

 

“แล้วถ้าฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเธอละ” โทโมะหันมาประจันหน้ากับแก้ว แก้วได้แต่นิ่งกับคำพูดของโทโมะ โทโมะเมื่อไม่เห็นว่าแก้วตอบอะไรก็เดินออกไป

 

 

“ไอ้โมะ ทำไมทำหน้างั้นวะ” เขื่อนทักโทโมะที่เดินมานั่งที่โต๊ะ

 

 

 

“ป่าว ไอ้ป๊อปละ” โทโมะถามหาป๊อปปี้

 

 

 

“ก็รู้ๆกันอยู่ หาฟาง” เขื่อนตอบ จริงๆป๊อปปี้ก็ชวนเขาแล้ว เขาเองก็อยากไป แต่ปากมันหนักเกินกว่าจะตอบว่าไป เพราะเขาเองก็ยังคงสับสนอยู่ เกือบอาทิตย์แล้วที่เขายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แถมวันนี้เขายังเห็นเฟย์เดินกับธามไทที่ตึกเรียนอีก ถึงเขาจะรู้จักธามไทมาพอสมควรแต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้

 

 

 

“แหมม พวกมึงนี่ไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้านเลยนะ” ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้านของเขาเองก็เจอเขื่อนกับโทโมะนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพวกมันมาทำไม เพราะเมื่อกี้ก่อนจะแยกกับฟาง แก้วก็เดินร้องไห้เข้ามาหาฟาง เขาเลยปล่อยให้สาวๆเคลียกันเองดีกว่า เขาก็จะมาดูอาการเพื่อนทั้งสองของเขาเหมือนกัน

 

 

 

 

“ไม่เห็นต้องขอเลย ยังไงมึงก็ให้” โทโมะว่า ทั้งเขื่อนและโทโมะต่างมีกุญแจบ้านป๊อปปี้ เพราะเขาขี้เกียจกลับไปนอนบ้านตัวเอง จึงมานอนบ้านป๊อปปี้บ่อยๆจนมันเหมือนบ้านอีกหลังของเขาไปแล้วป๊อปปี้เองก็มีบ้านอีกหลังหนึ่งเป็นบ้านสวนของคุณย่าเขา แต่มันไกลจากมหาลัยมาก เขาเลยมาซื้อบ้านที่นี่อีกหลัง เพื่อความสะดวก

 

 

 

 

“พวกมึงนี่นะ ถึงว่าทำไมเฟย์กับแก้วถึงไม่รัก” ป๊อปปี้พูดหน้าตายตอกกลับเพื่อนอย่างเจ็บแสบแล้วนั่งดื่มเบียร์ข้างๆโทโมะ

 

 

 

 

“อย่ามาปากดีไอ้ป๊อป ฟางเขาเรียกมึงเป็นแฟนหรือยัง” โทโมะแขวะ แหมม ไอ้เพื่อนเชี่ย จี้ปมกูมาก ป๊อปปี้มองโทโมะอย่างเคืองๆที่จี้ปมเขา โทโมะก็ยักไหล่กวนๆกลับมา เขื่อนที่เห็นป๊อปปี้กับโทโมะกวนตีนใส่กันก็หัวเราะเสียงดัง

 

 

 

“เงียบไปเลย” ป๊อปปี้กับโทโมะพูดพร้อมกัน เขื่อนจ๋อยสนิทนั่งกินเบียร์เงียบๆแล้วถอนหายใจยาวๆ

 

 

 

 

“มึงก็ขอเฟย์เป็นแฟนซะสิวะ” ป๊อปปี้พูดขึ้น เขาก็พอจะรู้ว่าเขื่อนรู้สึกยังไง เป็นเสือผู้หญิงแต่ทำไมถึงไม่กล้าขอเฟย์เป็นแฟนก็ไม่รู้

 

 

 

 

“มึงก็ว่าไปนั่น กูยังหวงความโสด” เขื่อนพูดแล้วมองออกไปข้างนอก

 

 

 

 

“ความโสดมึงนี่กินได้ปะ ถ้าเฟย์ไปเป็นของคนอื่นมึงยอมหรอวะ กูเห็นมึงโสดมานานละ” ป๊อปปี้พูดกับเขื่อน เขาเห็นเขื่อนโสดมาจะสี่ห้าปีได้แล้ว ถึงจะมีผู้หญิงเข้ามาหามากมายแต่ก็ไม่มีคนไหนที่เขื่อนจะเรียกว่าแฟนซักคน

 

 

 

 

“มึงก็เหมือนกันไอ้โมะ เอะอะก็เพื่อน เพื่อน ทำไมเพื่อนจะเป็นแฟนไม่ได้” ป๊อปปี้หันไปพูดกับโทโมะที่กระดกเบียร์ไม่หยุด

 

 

 

“ถ้าเลิกกันมันมองหน้าไม่ติดนะเว้ยยกูกลัวเสียเพื่อน” โทโมะว่า

 

 

 

“ก็อย่าเลิกดิ แม่ของลูกอะรู้จักปะ หรือมึงคิดว่าถ้ามึงคบมึงจะเลิกกับแก้ว”

 

 

 

“ป่าว” โทโมะตอบความจริง เขาไม่เคยรู้สึกพิเศษกับใครคนนั้นเท่าแก้วมาก่อนเลย หรือนี่อาจจะเป็นว่าที่แม่ของลูกเขาในอนาคต

 

 

 

 

ป๊อปปี้มองสภาพเพื่อนทั้งสองของเขาก็กุมขมับไม่คิดว่าจะปากหนักกันอย่างงี้ แต่เขาเองก็ยังไม่เอาตัวไม่รอดเลย ว่าแล้วก็ต้องย้อมใจ ทั้งป๊อปปี้ โทโมะ เขื่อน ก็ต่างดื่มกันอย่างหนักแล้วเริ่มระบายความในใจเกี่ยวกับสามสาวออกมาเรื่อยๆ

 

 

 

“พี่ฟางวันนี้ พวกนั้นมาบ้านป๊อปปี้หรอ” เฟย์นั่งข้างๆฟางถามขึ้นเพราะเธอได้ยินเสียงรถหลายคันเข้าบ้านป๊อปปี้

 

 

 

 

“ใช่ แหนะๆอยากไปหาหรอ” ฟางที่ปลอบแก้วให้หยุดร้องไห้ได้แล้ว หันไปแซวเฟย์ยิ้มๆ

 

 

 

 

“ก็มันคิดถึงนี่” เฟย์ตอบมาอย่างไม่อายเพราะตอนนี้มีกันอยู่แค่สามคน เธอยอมรับออกมาตรงๆว่าเธอคิดถึงเขื่อน

 

 

 

 

“พวกแกสองคนนี่นะ คิดถึง ชอบเขา ก็ไม่บอกเขาละ” ฟางดุทั้งแก้วและเฟย์

 

 

 

 

“แหม ฟาง ฟางเองก็ยังไม่ยอมบอกเลยว่าป๊อปปี้เป็นแฟน” แก้วพูดเสียงดัง ฟางรีบเอามือปิดปากแก้วทันทีเพราะกลัวแม่จะได้ยิน

 

 

 

 

“ก็ ก็มันยังไม่ถึงเวลา” ฟางก้มหน้า

 

 

 

“โห มัวแต่รอ ถ้ามีผู้หญิงมาเอาป๊อปปี้ไปละ พี่ฟางจะทำไง” เฟย์รีบยุทันที เพราะเธอเองก็อยากให้ฟางเปิดใจเร็วๆ ถึงตอนนี้ฟางจะเปิดมันไปบ้างแล้ว

 

 

 

“สาวๆกินข้าวได้แล้วจะ” แม่ฟางเค๊าะประตูห้องฟางแล้วเรีกยสามสาวไปกินข้าวเย็น

 

 

 

“ค่าแม่” เฟย์รับคำก่อนจะเดินลงไป แก้วที่ร้องไห้จนเพลียก็ท้องร้องหิวข้าวอย่างมาก ฟางถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินตามลงไป เธอควรจะพูดกับป๊อปปี้ได้แล้วสินะ ไม่งั้นมันอาจจะสายเกินไป