ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

“จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ” ป๊อปปี้ที่อุ้มฟางออกจากผับธามไทแล้วขึ้นรถขับออกมาได้ซักพักแล้วแต่คนตัวเล็กข้างๆเขาก็ไม่ยอมพูดกับเขา แล้วแถมยังไม่ระวังตัวเอง เนินอกขาวที่ชวนให้สัมผัสนั่นทำให้ป๊อปปี้แอบเหล่มองเป็นระยะ

 

 

 

“ฟาง อย่าเอาแต่เงียบ” ป๊อปปี้ที่จอดรถข้างแม่น้ำเจ้าพระยาเอ่ยขึ้นมาอย่างหมดความอดทนแล้วจับหน้าฟางให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

 

 

 

“คือ ฟาง” ฟางได้แต่อึกอัก น้ำใสเอ่อขึ้นที่ขอบตาของฟาง

 

 

 

“เฮ้ยย ไม่เอาอย่าร้องนะ อย่าง” ป๊อปปี้ที่เห็นท่าทีของฟางจะร้องไห้รีบห้าม แต่มันก็ไม่ทันซะแล้วเพราะฟางร้องไห้ออกมาแล้ว

 

 

 

“ฟางเป็นอะไร ร้องทำไมโกรธป๊อปหรอ” ป๊อปปี้เช็ดน้ำตาให้ฟาง เขาไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเลย

 

 

 

“ป่าว แค่…แค่ ป๊อป” ฟางหลบสายตาของป๊อปปี้ก้มหน้า

 

 

 

 “ฟางคิดว่าป๊อปชอบพวกนั้นซะอีก” ฟางพูดเสียงอู้อี้ แต่ป๊อปปี้ยังพอได้ยินอยู่บ้าง

 

 

 

“หึงหรอ” ป๊อปปี้แซว ฟางเงยหน้าขึ้นมาแล้วหยิกไปที่แขนป๊อปปี้

 

 

 

“บ้าป่าวนะ” ฟางเฉไฉแล้วรีบเปิดประตูลงไปจากรถ ป๊อปปี้ยิ้มขำๆแล้วเดินเข้าไปกอดฟางจากด้านหลัง

 

 

 

“แต่ป๊อปชอบให้หึงนะ ป๊อปไม่ได้ทำอะไรเลยนะฟาง พวกนั้นเข้ามาป๊อปเอง” ป๊อปพูดแล้วซุกหน้าลงซอกคอขาวๆของฟาง

 

 

 

“จริงๆนะ  ห้ามโกหกด้วย” ฟางย่นจมูกงอนนิดๆ

 

 

 

“คร้าบ ป๊อปไม่โกหกฟางหรอก ป๊อปชอบฟางคนเดียว” ป๊อปปี้ยิ้มให้กับท่าทางของคนตัวเล็กแล้วกระซิบข้างหู ฟางหน้าแดงใจเต้นกับคำสารภาพที่มันใกล้ขนาดนี้

 

 

 

ทางด้านแก้วที่โทโมะจับมืออกมายืนอยู่หน้าร้อน โทโมะเตะถึงขยะหน้าร้านเพื่อระบายอารมณ์ แต่แก้วได้แต่มองการกระทำนั้นแล้วไม่พูดอะไร

 

 

 

“มายังไง” โทโมะถามแก้วแต่ยืนหันหลังให้

 

 

 

“แท็กซี่” แก้วตอบ ให้ตายสิแต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะมาแท็กซี่ ถ้าปล่อยให้กลับเองจะรอดมั้ยเนี่ย โทโมะถอนหายใจออกมาก่อนจะจับมือแก้วแล้วพาที่รถของเขา ระหว่างทางแก้วเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดกับเขาเลยถ้าเป็นปกติแก้วคงต่อด่าเขาโวยวายเขาแต่ทำไมคราวนี้เงียบ

 

 

 

“เป็นอะไรยัยไม้กระดาน” โทโมะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

 

 

 

“เป็นเพื่อนนายไง” แก้วเอ่ยเสียงเรียบ ใช่สิเขากับเธอเป็นเพื่อนกันไม่ได้เป็นเหมือนป๊อปปี้กับฟางหรือเขื่อนกับเฟย์ ทำไมเขาต้องไม่ชอบใจด้วยวะ ตอนที่แก้วเต้นอยู่บนเวทีพวกผู้ชายข้างล่างเอาแต่มองแก้วตาเป็นมัน มันทำให้เขาหัวเสียสุดๆ

 

 

 

“ถึงแล้วเดี๋ยวเดินไปส่ง” โทโมะจอดรถหน้าคอนโดของก้วแล้วเดินขึ้นไปส่งแก้วหน้าห้อง แก้วก็ยังคงไม่พูดกับเขาซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิด

 

 

 

“อย่าเมินใส่ฉันอีก ฉันไม่ชอบ” โทโมะพูดกับแก้วที่กำลังจะปิดประตูห้องตัวเอง

 

 

 

“อืม” แก้วรับคำแล้วปิดประตูลง พอประตูปิดลงแก้วก็นั่งทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมา สิ่งที่เธอพยายามกลั้นมาตลอดทางก็คือน้ำตา เธอน้อยใจเขา แต่ก็แอบดีใจที่เขาทำเหมือนห่วงเธอ แต่ยังไงซะเธอกับเขาก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มชอบโทโมะตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมารู้ตัวอีกทีก็ชอบเขาไปแล้ว อาการแปลกๆมันเริ่มชัดเจนขึ้นตั้งแต่ที่เขาจูบเธอที่บ้านฟาง

 

 

 

“โธ่เว้ยยแมร่งง” เสียงโทโมะโวยวายอยู่ข้างนอกก่อนจะเงียบหายไป โทโมะเดินกลับขึ้นรถตัวเองอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบเลยจริงๆท่าทีที่เมินเขาของแก้ว

 

 

 

“พี่ฟาง เฟย์ห้องข้างบนผับของธามนะ เดี๋ยวตอนเช้าเฟย์ขับรถไปรับพี่ที่หน้าซอยให้ป๊อปปี้มาส่งตรงนั้นนะ” เฟย์โทรศัพท์หาฟาง ที่ตอนนี้กำลังกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางอยู่กับป๊อปปี้ เธอมองนาฬิกา นี่มันก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เธอไม่อยากกลับบ้านไม่อยากให้แม่สงสัยว่าทำไมเธอถึงกลับมาคนเดียว เธอเตี้ยมกับฟางว่าโทรบอกแม่แล้วว่านอนคอนโดของแก้ว

 

 

 

“นายจะรู้อะไรบ้างมั้ยเขื่อน” เฟย์ได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง ตั้งแต่ที่เฟย์ขอให้ธามพาออกมาจากตรงนั้นธามก็พาเฟย์ขึ้นมาข้างบนร้านเฟย์ก็เอาแต่เงียบแล้วก็ร้องไห้ออกมา ธามไทเองเขาก็ต้องลงไปดูแลข้างล่าง ซึ่งเฟย์เองก็บอกว่าเธอไม่เป็นอะไร

 

 

 

“เขื่อนจะกลับแล้วหรอคะ” เสียงของหวานเรียกเขื่อนที่ลุกขึ้นเดินออกไปที่ประตูทางออก

 

 

 

“อืม” เขื่อนตอบสั้นตั้งแต่เฟย์ออกไปกับธามเขา อยากตามไปแต่เขาก็ไม่รู้จะรั้งเธอยังไง ให้ตายเถอะ ทำไมมันยุ่งยากอย่างงี้

 

 

 

“เฟย์ ฉันควรจะทำยังไงดี” เขื่อนที่ขับรถกลับคอนโดตัวเองเอ่ยกับตัวเองแล้วถอนหายใจึ

.

 

 

 

ตั้งแต่วันที่สามสาวไปเที่ยวผับของธามวันนั้น พอวันต่อมาพวกเธอสามคนก็กลับเชียงใหม่เพราะวันหยุดยาว ส่วนสามหนุ่มก็กลับไปเยี่ยมบ้านของตนเอง เพราะแม่ของพวกเขาโทรมาตามอยากให้ลูกชายกลับบ้านว่าง  แต่ที่ดูจะไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด ก็คือ โทโมะ แก้ว เขื่อน แล้วก็เฟย์ ที่ไม่ได้ติดต่อหรือพูดคุยกันเลย  ต่างกับป๊อปปี้กับฟาง ที่ตัวจะอยู่ไกลแต่ก็ยังแอบโทรหากันบ้าง เฟย์มองฟางที่นอนคุยกับป๊อปปี้ด้วยความอิจฉาพี่สาว ทำไมเขื่อนไม่พูดตรงๆแบบป๊อปปี้บ้าง

 

 

 

 

“เฟย์ไปหาแก้วกัน” ฟางที่วางโทรศัพท์จากป๊อปปี้ก็ชวนเฟย์ไปหาแก้วที่บ้าน พวกเธอมาอยู่เชียงใหม่ได้สองวันแล้ว พอมาถึงบ้านของแก้ว แก้วที่นั่งอยู่ในสวนก็รีบพุงมาฟางทันที

 

 

 

“แก้วใจ เบาๆหน่อยสิเดี๋ยวฟางช้ำพอดี” เฟย์พูดยิ้มๆ ที่มองแก้วกอดฟางแน่น

 

 

 

“แก้วอยากเที่ยว” แก้วทำหน้าอ้อนเหมือนเด็ก

 

 

 

“ไปโรงเรียนกันมั้ย ไม่ได้กลับไปตั้งนานแล้ว” เฟย์พูดขึ้น ฟางชะงักไปทันทีเมื่อพูดถึงโรงเรียน

 

 

 

“เอ่อ ไม่ไปดีกว่าเนอะ แก้วไปไหนกัน” เฟย์ทีเห็นสีหน้าของฟาง ก็หันไปขอความช่วยเหลือของแก้ว

 

 

 

“ไปสิ พี่ก็อยากไปเหมือนกัน” ฟางพูดยิ้มๆแล้วเดินนำสองสาวไป โรงเรียนที่ฟางเคยเรียนเมื่อตอนม.ปลายมันมีความทรงจำมากมายระหว่างฟางกับเขาคนนั้น

 

 

 

 

“โหวว ไม่เปลี่ยนเลยแห้ะ จบมาตั้งสามปีแล้ว” แก้วมองดูโรงเรียนตัวเอง เพราะตั้งแต่จบไปพวกเธอก็ต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพไม่ได้แวะมาเลย

 

 

 

 

“พี่ฟาง โอเคนะ” เฟย์ถามฟางที่มอง อรรถจันทร์ข้างสนามฟุตบอลที่ฟางนั่งประจำ เพราะต้องมาคอยดูเขาคนนั้นเตะบอล

 

 

 

 

“พี่โอเคซิเฟย์ มันก็ผ่านมานานแล้ว” ฟางพูดยิ้มๆแล้วทั้งสามสาวก็พากันเดินรอบโรงเรียน ฟางเดินมาหยุดที่ห้องเรียนของตัวเองเข้าไปนั่งโต๊ะที่เธอเคยนั่ง ทุกๆวันตอนเย็นเขาคนนั้นจะต้องมานั่งมองดูเธอทำการบ้านตลอด ฟางนึกถึงเหตุการณ์ ที่เขาเริ่มจีบเธอ รักกัน แล้วก็เลิกกัน

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ โทรมารีบรับสายเลยนะยัยเตี้ย” เสียงโทรศัพท์ของฟางที่ป๊อปปี้ แอบเอาไปตั้งไว้เฉพาะเบอร์ของเขา ทำให้ฟางหลุดจากภวังค์ ใช่ตอนนี้เธอมีคนที่ดูแลเธอแล้ว อดีตก็คืออดีต เราจะต้องอยู่กับอนาคต ฟางยิ้มแล้วกดรับสายป๊อปปี้ ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป