เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)
เขียนโดย 
mintmathuros
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.57 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 18.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) 30: แผนที่เพิ่งจะเริ่ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่30
" อ้าวไอ้ป๊อปมาช้าจังว้ะ! " ภูมิเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของป๊อปปี้ทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่นชายของเขาเดินเข้ามาภายในงานเลี้ยง
" เออน่า ก็ดีกว่าไม่มาป้ะว่ะ " ป๊อปปีพูดแล้วยิ้มให้เพื่อนชาย ภูมิส่ายหน้าแล้วเดินนำป๊อปปี้เข้าไปหาเพื่อนๆสมัยเรียนคนอื่นๆ
" เดี๋ยวกูกลับก่อนนะเว้ย " ป๊อปปี้พูดกับเพื่อนๆ หลังจากที่เขาอยู่ในงานมาหลายชั่วโมงจนตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ก่อนที่จะเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป
" อุ้ย! ขอโทษคะ " ป๊อปปี้เดินเข้าไปชนกับหญิงสาวคนหนึ่งเข้า ก่อนจะรีบช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมา
" อ้าวคุณป๊อป " พิมยิ้มร้ายเมื่อเห็นป๊อปปี้ช่วยเธอพยุง
" คุณพิมมาทำอะไรที่นี่หรอครับ " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับช่วยพยุงพิมไปที่โซฟาแถวนั้น
" พอดีพิมจะมาหาเพื่อนนะคะแต่สงสัยจะไม่อยู่แล้วคุณป๊อปละคะมาทำอะไรที่นี่ " พิมยิ้มแล้วพูดกับป๊อปปี้
" พอดีผมมางานเลี้ยงรุ่นนะครับ " พิมพยักหน้าเบาๆ
" อะ โอ๊ย อะไรเข้าตาก็ไม่รู้คะคุณป๊อป ช่วยดูให้พิมหน่อยสิคะ " พิมพูดแล้วทำท่าทางรุกรี้รุกรน ป๊อปปี้ก็ช่วยตามคำขอ
แชะ แชะๆ
" ขอบคุณมากๆเลยนะคะ " พิมเอ่ยขอบคุณก่อนที่ป๊อปปี้และพิมจะแยกย้ายกันไป พิมเดินเข้าไปหาชายนิรนาม
" นี่ค่าจ้างแก " พิมยื่นซองสีน้ำตาให้ชายคนนั้นก่อนที่จะรับเมมถ่ายภาพมาไว้กับตัวแล้วยิ้มร้ายกาจ
" คุณฉันจะกลับบ้าน " แก้วพูดกับโทโมะเป็นรอบที่ร้อยเมื่อชายหนุ่มขับรถพาเธอออกมานอกเมือง
" แต่ฉันจะไปพักผ่อน "
" แต่ฉันจะกลับบ้าน "
" แต่ฉันเป็นคนขับรถ "
" แต่ฉันป่วยอยู่นะ " แก้วและโทโมะยังคงเถียงกันเหมือนเดิม จนชายหนุ่มเริ่มรำคาญเลยเลือกที่จะเงียบไป แก้วฮึดฮัดโวยวายไปตลอด
" นี่! เลิกพูดมากได้ไหมห้ะ! ฉันต้องใช้สมาธิในการขับรถนะเว้ย! " สุดท้ายความอดทนก็หมดลง ก่อนที่จะตะคอกใส่ร่างบางแก้วนิ่งแล้วน้ำตาคลอ เธอไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่ เธอเกลียดที่สุด
" เออ!!! ก็พากลับบ้านสิว้ะ!!! " โทโมะหันขวับมาจ้องร่างบางที่นั่งข้างกายอย่างโมโห ที่กล้าตะคอกเสียงแข็งใส่เขา
เอี๊ยดดดดดดดดดด
" เจ็บนะ ! " แก้วกุมหัวตัวเองเมื่อโทโมะกระฉากเปรกอย่างแรงจนหัวของเธอกระแทกกับคอนโซนรถ
" อ๊ะ! " แก้วตกใจเมื่อโทโมะเอาผ้ามาปิดปากเธอเอาไว้ หญิงสาวจะแกะออกแต่แล้ว...
" ถ้าเธอแกะ ฉันปล้ำเธอในรถนี้แน่ๆ แล้วฉันพูดจริงๆ ทำจริง " โทโมะพูดพร้อมกับใช้สายตาลวมลามหญิงสาว ก่อนที่แก้วจะรีบเอามือปกปิดร่างกายของตัวเองแล้วรีบหันหนีชายหนุ่ม โทโมะแอบยิ้มอย่างพอใจ
" ลงมาสิ " เมื่อถึงที่หมายชายหนุ่มก็เดินไปเปิดประตูให้หญิงสาวเดินลงมา แก้วมองไปรอบบ้านทรงไทยที่มีสวนดอกไม้อยู่เล้กน้อย ไหนจะต้นไม้ที่ถูกประดับไว้อย่างดี มันสวยเหลือกเกินแต่ตอนนี้ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีววันลงจากรถแน่ๆ
" ........."
" อื้อออ " แก้วดิ้นไปมาเมื่อโทโมะอุ้นหญิงสาวพาดกับบ่าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน โทโมะหมันไส้ที่หญิงสาวชอบขัดใจเขาเลยตีไปที่บั้นท้ายของร่างบางแรงๆ 2-3 ที
" ไอ้บ้า! "
ตุบ!!!
" จะทำอะไรอ่ะ ออกไปนะ " แก้วถอยตัวหนี เมื่อเห็นร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ตัวเองมากกว่าเดิม
" ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเอาผ้าออก " แก้วเบิกตาโต เมื่อโทโมะเข้ามาคร่อมตัวเธอเอาไว้แล้วมองเธอด้วยสายตาที่แสนจะเจ้าเหล่ แก้วรีบดิ้นแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลยสักนิด
" อ๊ะ " ลิ้นหนาเข้าไปหาความหวานจากโพรงปากสวยที่แสนเย้ายวนเขาเหลือเกิน แก้วตกใจเมื่อมือหนาเริ่มอยู่ไม่สุก โทโมะไล่มือไปทั่วเลือนร่างของหยิงสาวอย่างสนุกและได้ใจ
" อย่านะ " แก้วร้องห้ามเมื่อโทโมะจะจูบเธออีกครั้ง โทโมะชะงักก่อนจะเด้งตัวออกจากหญิงสาว
" ฉันหิวข้าว ไปาอะไรให้ฉันกินหน่อย " แก้วเหวอ
" จะไปทำอาหาร หรืออยากจะนอนเฉยๆบนเตียง " โทโมะจ้องมองแก้วอย่างหื่นกระหาย จนแก้วรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องนอน
" ^^ " โทโมะยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความโก๊ะ ของหญิงสาวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเอง
เช้าวันต่อมา ...
" ฟางตื่นเช้าจัง " เต้ยที่เดินลงมาจากด้านบนของบ้านเห็นฟางยืนอยู่พร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะก็ทัก
" .............."
" เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยเรา ถามก็ไม่ตอบ " ฟางกำหนังสือพิมพ์แน่น พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา
" !!! " เต้ยเดินเข้าไปหาฟางแล้วตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวยืนร้องไห้นิ่งๆ ก่อนจะดึงหนังสือพิมมาอ่านเอง
เอาแล้วสิงานนี้มีข่าวดีเมื่อไรคะเนี่ย ทางเจ้เองก็ไม่ได้อะไรแต่แหมๆสวีทหวานขนาดนี้เปิดตัวเลยเถอะคะ...
" จะไปเชื่ออะไรมาก มันก็แค่ข่าวนะฟาง " เต้ยดึงฟางมากอดปลอบ
" แล้วภาพละเต้ย เขาตัดต่องั้นสิ " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงงที่ไม่เชื่อ
" ก็อาจจะเป็นมุมกล้องก็ได้ อย่าพึ่งคิดไปเองสิ "
" ฮึก... "
" อย่าร้องไห้ได้ไหม เต้ยเจ็บนะเวลาที่เห้นฟางร้องไห้ "
" ฮึกฮือออ ฟางก็ไม่ได้อยากร้องแต่มันไหลมาเอง เต้ยฮืออ "
" ฟางครับ " ป๊อปปี้ที่รีบตื่นแต่เช้าแล้วรีบตรงดิ่งมาหาฟางที่บ้านของเต้ยเลยทันที ก่อนจะเห็นว่าฟางกับเต้ยยืนกอดกันอยู่ ก็พูดเสียงเข้ม
" .......... " ฟางคลายกอดเต้ยแต่ไม่ยอมหันกลับไปมองป๊อปปี้
" คุยกันดีๆนะ " เต้ยเห็นว่าป๊อปปี้มองเขาอย่างไม่พอใจ ก็จะเดินออกไปแล้วกระซิบบอกกับฟาง แต่ฟางกลับรั้งแขนเต้ยเอาไว้ก่อน
" ฟางไปด้วย " ฟางพูดแล้วคล้องแจนเต้ยเดินออกไป ป๊อปปี้อึ้งก่อนจะรีบเดินตามทั้ง2คนไป
" เกิดอะไรจขึ้นฟาง นี่ฟางอย่าหนีหน้าสิ " ป๊อปปี้เดินตามแล้วพูดกับฟาง แต่ฟางกับเดินหนีเต้ยยืนมองทั้ง2คนนิ่งๆ
" ไม่มีอะไรคะ " ฟางยิ้ม
" ไม่มีอะไรได้ไง ร้องไห้งั้นหรอ เป็นอะไรใครทำอะไรฟาง "
" ก็พี่ป๊อปไง... " ฟางสบตากับชายหนุ่มก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
" บ้าหรอฟางพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ " ป๊อปปี้งงที่หญิงสาวบอก
" บางทีเวลาที่ฟางไม่ได้อยู่กับพี่ พี่อาจจะมีคนอื่นแล้วจริงๆก็ได้นะคะ " ฟางพูด
" ไม่จริง พี่รักฟางคนเดียวนะ "
" ........"
" พี่ไม่รูว่าอะไรทำให้ฟางคิดแบบนั้นแต่พี่รักฟางคนเดียวและรักมาตลอดเวลา " ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหนีออกไป เขาจะต้องกลับไปหาความจริงให้ได้ว่าเกิดประขึ้น ถึงคุยตอนนี้ฟางก็ไม่มีทางเชื่อเขาอยู่ดีเขารู้นิสัยของคุนรักเขาดี
" ดีจริงๆ แผนฉันเพิ่งเริ่มเท่านั้นละ "
" กระดูกเหล็กนักใช่ไหมยัยฟาง แกก็ลองดูว่าครั้งนี้จะรอดไปได้สักเท่าไร " ....
...................................................................................................
เสาร์อาทิตย์มาอัพ55 เพราะคิดออกหรือเปล่า ไม่สนุกแล้วสิ55 ขอบคุณมากๆๆนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
