เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่27
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               โทโมะเดินเข้ามาภายในห้องพักคนไข้ของหญิงสาวที่เขารัก ไม่สิอดีตคนที่เขารัก ต่อจากนี้ไปเขายืนยันกับตัวเองว่าเขาจะไม่รักเธออีก แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าหัวใจของเขาจำยอมทำตามที่ความคิดสั่งได้หรือเปล่า ร่างสูงเดินเข้าไปยืนมองร่างบางนิ่งๆ ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆขยับตัว 
 
 
 
 
 
 
" พี่โมะ " แก้วตกใจตื่นขึ้นมาเห็นโทโมะยืนกอดอกจ้องเธออยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
" ........... "
 
 
 
 
 
 
 
" พี่มาหาแก้วทำไมคะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันไม่ได้มาหาเธอ " โทโมะเปลี่ยนสรรพนาม พร้อมกับพูดเสียงเย็นชา ไหนจะสีหน้าแววตาของเขา ที่ดูนิ่งจนน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
 
"  แล้วคุณมาทำไม " 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันแค่จะมาบอกก็เห็นเธอรักเพื่อนฉันมากขนาดถึงยอมปล่อยให้เพื่อนรักโดนข่มขื่นขนาดนั้น ฉันก็เลยจะมาสงเคราะห์ รู้เอาไว้นะ รักษาความสุขอันจอมปลอมที่เธอทำร้ายผู้หญงิตัวเล็กๆคนหนึ่งเอาไว้ เพราะอีกไม่นานไอ้ป๊อปก็จะไม่อยู่ให้เธอตักตวงความสุข " โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
" คุณหมายความว่ายังไง " แก้วเริ่มหงุดหงิดที่ร่างสูงมาหาเรื่องเธอ
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันก้พูดตามที่คิด และได้รู้มา " 
 
 
 
 
 
 
 
" อีกไม่นานฉันจะไปสู่ขอเธอ หลังจากที่ฉันคุยกับไอ้ป๊อปเรียบร้อย " 
 
 
 
 
 
 
 
 " ไม่มีทาง พี่ป๊อปไม่มีทางยกเลิกงานแต่ง อีกอย่างพ่อแม่ของพี่ป๊อปก็คงไม่ยอม " 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วเธอก็คอยดู ตักตวงความสุขเอาไว้ให้มากละ เพราะหลังจากนี้ เธอกับฉันได้ลงนรกไปพร้อมกันแน่ " โทโมะกระตุกยิ้ม แก้วหยิบสิ่งของข้างๆตัวขว้างใส่ชายหนุ่มจน
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง!!
 
 
 
 
 
 
 
" พะ พี่โมะ " ความโมโหทำให้หญิงสาวทำอะไรมไ่ดยั้งคิด แจกันหัวเตียงที่หญิงสาวปามันออกไป โดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้คิดี่จะหลบหลีกอะไร ทำให้โดนหัวของชายหนุ่มจนแตก 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออ ออกไป บอกให้ออกไป๊ " แก้วตวาดใส่โทโมะ ยิ่งเห็นท่าทางที่เย็นชา แววตาที่ว่างเปล่าของเขามันทำให้หัวใจของเธอบีบรัดแน่นเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
" วิศวะคนเก่า คนที่อ่อนโยนกับจริญญาเสมอ ต่อจากนี้จะไม่มีผู้ชายคนนี้อีกแล้ว " โทโมะพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินออกไป ทันทีที่ประตูปิดลง แก้วก็ปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจ เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง เจ็บไหม " หลายชั่วโมงผ่านไป การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ฟางที่เพิ่งตื่นจากยาสลบ ทำให้เริ่มปวดเพราะฤทธิ์ของยาชาก็เริ่มหมดแล้วเช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
 
" เจ็บ " ฟางเบ้ปากแสดงออกถึงความเจ็บ จนคุณหมอหนุ่มลูปผมเบาๆ 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็หาย " เต้ยยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฟาง ฟางมองรอยยิ้มนั้นแล้วกลับคิดถึงใครอีกคน ที่เป้ฯเจ้าของดวงใจของเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอบคุณนะเต้ย " ฟางพูดเสียงเบาๆ เพราะเธอเองก็ยังคงเจ็บแผลยังไม่สามารถขยับหน้าได้มากนัก 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไร " เต้ยยิ้ม ก่อนที่เต้ยจะขอตัวไปเข้าเวร อันที่จริงเต้ยไม่ยอมไป แต่ฟางเป็นคนบอกให้ชายหนุ่มไปเพราะเธอไม่อยากใหห้เขาต้องมาเสียงงานเพราะเธอ แค่นี้มันก็มากเกินไปแล้วสำหรับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอาเค้กใบเตยกับเค้กมะพร้าวอ่อนครับ " โทโมะที่ทำแผลเสร็จก็เดินลงไปซื้อเค้กที่ฟางชอบเพราะเขาจะไปหาหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
" จะไปไหนของมันว้ะ " ป๊อปปี้ที่มาเยี่ยงแก้ว เห็นเพื่อนชายของเขาที่ซื้อเคกตอนแรกก็กะจเขาไปทักแต่เห็นชายหนุ่มเดินไปอีกห้องซึ่งถัดจากห้องของแก้วไป4ห้อง ก็เท่ากับว่าอยู่ห้องท้ายสุดพอดี 
 
 
 
 
 
 
 
 แอ้ดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นยังไงบ้างครับ " โทโมะเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้ฟาง ฟางที่กำลังจะหลับ ก็ตื่นแล้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะชะงักกับแผลที่หัว 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่โมะไปโดนอะไรมา " ฟางพูดอย่างยากลำบากแต่ก็พยายาม เพราะความเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
 
 
" ........ " โทโมะเบือนหน้าหนี 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้วหรอ " โทโมะยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแล้วแกะกล่องเค้กมาป้อนหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
" เจ้บมากไหมเนี่ย ฮ๊ือ? " ฟางพยักหน้าช้า ก่อนที่โมะจะหัวเราะ
 
 
 
 
 
 
 
" จะไม่ให้พี่บอกไอ้ป๊อปจริงๆหรอ ว่าฟางยังไม่ตาย " ฟางส่ายหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
"แต่ว่า " 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ป๊อปกับแก้วกำลังจะแต่งงานกัน ฟางไม่อยากทำลายความสุขของแก้ว " ฟางพูดเสียงเสร้าๆ 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วความสุขของพี่ละ " อยู่ดีดีก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น โทโมะและฟางหันกลับไปมองแล้วต้องตกใจเมื่อผู้ชายคนนั้นคือผู้ชายที่พวกเขากำลังพูดถึง 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางจริงด้วยสินะ " ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาฟางแล้วลูบแก้มข้างที่หญิงสาวไม่มีผ้าพันแผลปิด 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่คิดถึงเรานะฟาง " ป๊อปปี้พูดพร้อมน้ำตาแ่งความดีใจ ก่อนจะดึงหญิงสาวมากอดด้วยความคิดถึง ฟางเองก็อดี่จะร้องไห้ไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ละคะ " ฟางพูดเสียงเบาๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ......... "
 
 
 
 
 
 
 
" แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟางอยู่กับพี่เต้ยแค่ 2 คน " 
 
 
 
 
 
 
 
" ...... "ฟางพยักหน้าให้กับคำถามของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
ปัง! 
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้ป๊อปเบาๆ " โทโมะรีบห้ามเมื่อเห็นเพื่อนรักของเขาเริ่มโมโห 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปอยู่กับพี่ " ป๊อปปี้โวยวาย 
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้ป๊อปฟางเจ็บอยู่ " ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นแผลของฟางที่เริ่มทมีเลือดซึม 
 
 
 
 
 
 
 
" หมอ ๆๆ " ป๊อปปี้รีบกดเรียกพยาบาล อย่างรุกรน จนคนเป็นเพื่อนขำในท่าทางของชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ซนจนเลือดออกเลยนะฟาง " เต้ยพูดกับฟางอย่างดุๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะแฮ่ม!!! โทษทีพอดีน้ำลายติดคอ " ป๊อปปี้กระแอ่ม แล้วมองหน้าฟางก่อนจะจ้องที่เต้ยเขม็ง 
 
 
 
 
 
 
 
" ผมจะไม่อ้อมค้อมเลยนะ ผมจะพาฟางไปอยู่กับผมผมจะดูแลเธอเอง " ป๊อปปี้พูด 
 
 
 
 
 
 
 
" แต่ฟางยังไม่หายดี " เต้ยรีบแย้ง 
 
 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวผมจะพาฟางมาหาพี่หมอเอง " 
 
 
 
 
 
 
 
" แต่อยู่ใกล้หมอดีที่สุด ถ้าเกิดเชื้อเข้าแผลละจะว่ายังไง " เต้ยยังคงไม่ยอมอ่อนให้ป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้มองไปที่ฟางที่ยิ้มแหยๆให้ โทโมะมองสถาณการณ์แล้วแอบหัวเราะ 
 
 
 
 
 
 
 
" แต่! "
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้ป๊อป อย่างที่หมอเค้าพูดดีแล้ว ฟางอยู่ที่ปลอดภัยกว่าอยู่กับมึง " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้โมะ " ป๊อปปี้กดเสียงต่ำ ใสเพื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
" มันจริง ถ้ากิ๊กมึงรู้ว่าฟางยังอยู่ ยัยนั่นไม่เอาฟางไว้แน่ " โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ได้เป็นอะไรกันเว้ย! " 
 
 
 
 
 
 
 
" ตกลงว่าฟางยังอยู่กับพี่นะ " เต้ยพูด แล้วยิ้มอย่างมีชัย 
 
 
 
 
 
 
 
" เออๆๆ ก็ได้ โถ่เ้วย! " ป๊อปปี้ต้องยอมจำนนเพราะความปลอดภัยของหญิงสาวที่เขารัก แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้หญิงสาวอยุ่กับชายหนุ่มคนอื่นตามลำพังแค่ที่ผ่านมามันก็มากเกินพอ 'ฮึ '
 
 
 
 
 
 
 
" พักผ่อนเถอะฟาง " เต้ยพูดกับฟางก่อนจะลห่มผ้าให้พร้อมกับลูบผมฟางเบาๆ ฟางยอมหลับตาลงเพราะความอ่อนล้า ป๊อปปี้มอเต้ยแล้วจะเข้าไปหาฟางเช่นกันแต่โทโมะลากป๊อปปี้ออกไปจากห้องก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไอ้เชี่ยโมะ !! " ป๊อปปี้โวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
" เมิงแหกปากหาพ่องมึงสิ " 
 
 
 
 
 
 
 
" มึงมีอะไร "ป๊อปปี้พูดปัดๆ เขาเป็นห่วงสาวน้อยที่อยู่ในห้องมากกว่าอย่างอื่นๆ 
 
 
 
 
 
 
 
" มึงไปยอกเลิกงานแต่งสะ กูจะจแต่งงานกับแก้ว " ป๊อปปี้ที่ตอนแรกหันไปมองที่ห้องของฟางอย่างเดียว ตอนนี้กลับหันวขวับมามองหน้าเพื่อนรักของเขาอย่างตกใจ 
 
 
 
 
 
 
 
" ได้! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.....................................................
พี่ป๊อปไม่คิดสักหน่อยหรอ55 สงสารพี่แก้วเลอะ55