เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่19

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              ป๊อปปี้ที่กำลังจะไปรับแก้วที่มหาลัยแล้วจะเลี่ยงไปหาฟางอีกที วันนี้เขารู้สึกแปลกๆรู้สึกเหมือนมันใจหายๆยังไม่ไม่มั่นใจ ทำให้เขาอดที่จะเป็นห่วงฟางไม่ได้ แต่สภาพอากาศของคืนนี้มันช่างเป็นอุปสรรคเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะหายตัวไปหาสาวหวานของเขาได้ ป๊อปปี้ขับรถเข้ามาภายในมหาลัยอย่างร้อนใจ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจอรถตู้คันหนึ่งที่ขับกินเลนมาทางเขาทำให้เขาต้องรีบเบรกรถกะทันหัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เชี่ยย! “ ป๊อปปี้สบถอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าเขาเบรกไม่ทันป่านนี้เขาคงรถชนแน่ๆ ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนไปไหนฝนก็ตกหนัก รีบไปตายหรือไงก็ไม่รู้...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เฮ้ย!!! “ ป๊อปปี้ขับออกมาหลังจากที่เกือบจะโดนรถชน ก็ต้องตกใจเมื่อมีมีคนสลบอยู่กลางถนน ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลงไปดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้ว “ ป๊อปปี้พลิกหน้าผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับคู่หมั้นสาวที่หมดสติอยู่ ป๊อปปี้ตบแก้มของหญิงสาวเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ชะ ช่วย ฟะ ... “ ป๊อปปี้พยายามฟังสิ่งที่ร่างบางพยายามพูดแต่ด้วยที่เสียงฟ้าร้อง และฝนที่ตกหนักทำให้ได้ยินไม่ชัดก่อนที่แก้วจะสลบไปอีกครั้ง ป๊อปปี้รีบพาแก้วไปส่งที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           บ้านทรงไทยแถวชานเมืองที่แสนจะน่ากลัวสำหรับคนแถบนั้น เพราะบ้านหลังนี้ร้างมาหลายปี เจ้าของบ้านย้ายไปอยู่ที่ในเมืองโดยที่ไม่มีการมาดูแลบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง แคท พิม และเติ้ลพาฟางจึงเลือกที่จะพาฟางมาที่บ้านหลังนี้อาจจะเพราะบ้านของเขาอยู่แถวนี้แล้วเขาก็ได้ยินกิตติศักดิ์ของบ้านหลังนี้มาพอสมควรเลยเลือกบ้านหลังนี้แทนที่จะเป็นบ้านของเขาเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นังโง่! ฉันหลอกนิดหลอกหน่อยก็เชื่อ “ แคทเดินเข้าไปมองฟางอย่าสะใจ ร่างบางที่สลบใสลไม่มีสติอยู่บนเตียงกว้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พวกเธอออกไปได้แล้วไป “ ชายหนุ่มสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอาให้มันตายคาอกแกเลยละกันนะ ฮึ! “ พิมพูดแล้วมองฟางอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่เคลือบยาพิษเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่อ... อย่าลืมถ่ายคลิปมาให้ฉันละ “ พิมและแคทกำลังจะเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่พิมจะหันกลับมาพูดกับเติ้ล ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ในที่สุด เธอก็เป็นของฉัน แม่สาวน้อยย “ เติ้ลพูดพร้อมกับไล่นิ้วเรียวตั้งแต่พวงแก้มนวลไปยังแขนเรียวของสาวหวานอย่างหลงใหล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อือ... “ ฟางค่อยๆครางออกมาเมื่อฤทธิ์ยาเริ่มหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ตะ เติ้ล!! “ ฟางลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับเพื่อนชายอยู่ห่างกับเพียงคืบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อื้ออออ “ แต่ก่อนที่ฟางจะถามอะไร ชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวมาบดจูบอย่างร้อนแรงและป่าเถื่อน ฟางดิ้นหนีและทุบตีเพื่อนชายอย่างรังเกียจ แต่เธอเพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยา มันก็ทำให้เธอยังไม่มีเรี่ยวแรงพอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ๊ะ ยะ อย่านะ “ ฟางรีบดิ้นหนีเมื่อมือสากเริ่มคืบคลานเข้าไปในเดรสตัวสวยของเธอ เติ้ลรีบกดฟางลงกับเตียงพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งรวบแขนทั้ง 2 ข้างของฟางเอาไว้เหนือหัว ส่วนอีกข้างก็ทำหน้าที่สำรวจพื้นที่ของหญิงสาวอย่างสำราญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ๊ะ อ๊ะอื๊มม “ ฟางครางออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเติ้ลเข้าไปลุกล้ำกลีบกุหลาบแสนสวยของเธอพร้อมกับส่งนิ้วเรียวเข้าไปทักทายอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มะไม่ “ ฟางดิ้นไปมาใต้ร่างใหญ่ของเพื่อนชาย เติ้ลมองฟางที่ใบหน้ามีแต่น้ำตา ตอนนี้ร่างบางมีเพียงบราเซียแสนสวยที่ปกปิดร่างกายเพียงเท่านั้น เพราะแพนตี้ตัวน้อยมันหลุดออกไปเป็นชิ้นแรกแล้วละ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ทำไมเธอสวยขนาดนี้ฟาง.. “ เติ้ลมองหน้าอกคู่อวบ ที่ถูกปิดด้วยบราเซียสีอ่อนอย่างหื่นกระหาย ฟางร้องไห้ด้วยความกลัวและเสียขวัญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮืออ “ ภายในห้องมีแต่เสียงครางของชายหนุ่มที่คราอย่างพอใจในเรือนร่างของหญิงสาวที่เขาเฝ้าปรารถนามานแสนนาน กับเสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่ถูกทารุณจนเธอแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่าสส์ “ เติ้ลครางออกมาอย่างพอใจเมื่อเขาไปแตะถึงสวรรค์ในครั้งที่เท่าไรเขาเองก็ไม่ได้จำเหมือนกัน ชายหนุ่มมองหญิงสาวใต้ร่างที่เอาแต่นอนร้องไห้ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ก็ก้มหน้าลงไปหวังจะจูบแต่ฟางเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อะไรของเธอฟาง นี่เธอเป็นของฉันแล้วนะ “ เติ้ลเริ่มไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฉันไม่ใช่ของนาย! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แน่ใจหรอ แล้วที่อยู่ในตัวเธอเนี่ย มันคืออะไรละ “ เติ้ลพูดก่อนจะกระแทกสะโพกเข้าไปในตัวฟางอย่างแรง จนฟางต้องจิกผ้าปูแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ........ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โถเว้ย! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ......... “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อย่าคิดว่าฉันจะหมดอารมณ์ง่ายๆนะ สาวน้อย ฉันยังกินเธอไม่อิ่มหรอกนะแต่เห็นใจ พักก่อนก็แล้วกัน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อืมมม “ ฟางครางออกมาจนได้เมื่อชายหนุ่มบีบปากของเธอ ก่อนที่ลิ้นสากจะเข้าไปล้วงล้ำหาความหวานจากปากของเธอก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมท่อนร่างของร่างกายแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮือออ ใครก็ได้ ฮึก ช่วยฟางด้วย “ ฟางนอนร้องไห้กอดตัวเองอย่างสมเพชกับชะตาชีวิตของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  ไอ้ป๊อป โทรศัพท์ฟางมาอยู่ที่นี่ได้ไง “ โทโมะเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ที่โรงพยาบาล หลังจากที่เขาไปถึงมหาลัย ก็ไม่พบคู่หมั้นสาวพอโทรศัพท์ไปหา ก็ได้เสียงตอบรับเป็นเพื่อนชายคนสนิท

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้วกำโทรศัพท์ฟางเอาไว้ ตอนที่ฉันไปเจอแก้วสลบอยู่ “ ป๊อปปี้พูดพร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้วนี่ฟางหายไปไหน “ ป๊อปปี้ถามกลับโทโมะไม่ตอบแต่กลับทำหน้าเครียดกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ หมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับแต่ความจำของคนไข้ คงจะหายไปช่วงหนึ่งนะครับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ หมายความไงครับหมอ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คนไข้ความจำเสื่อมชั่วคราวครับ เนื่องจากคนไข้อาจจะกลัวอะไรบางอย่างอย่างหนักจนทำให้ช๊อคและไม่อยากจะจำเรื่องราวตอนนั้น ก็ได้ครับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้วจะหายไหมครับหมอ “ ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาหมอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ แต่ต้องใช้เวลาครับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ขอบคุณครับหมอ “ ป๊อปปี้และพ่อแม่ของทั้ง2คนกล่าวขอบคุณหมอก่อนที่ร่างไร้สติของแก้วจะออกมา โทโมะมองร่างไร้สติของแก้วด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนที่พ่อแม่ของทั้ง2คนจะเดินตามไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ยัยฟางหายไป “ โทโมะพูดกับป๊อปปี้ เมื่อคนอื่นๆไปหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ !!! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืดดดด ครืดดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เบอร์ใครว้ะ! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โทโมะพูด... “ โทโมะรับสาย แล้วกรอกเสียงไปอย่างไม่พอใจ ป๊อปปี้ที่โมโหจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินจากปากเพื่อนชายว่าร่างบางหายตัวไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่โมะ ฮึกฮืออ ช่วยฟางด้วย “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางอยู่ไหน ฟาง “ ป๊อปปี้แทบจะกระโจนเข้าไปดึงโทรศัพท์มาคุยเอง แต่ก็ทำไม่ได้ ก่อนที่ป๊อปปี้จะดึงโทโมะไปที่บันไดหนีไฟเพราะไม่มีคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮืออ ฟางไม่รู้ ช่วยฟางด้วย “ ป๊อปปี้กำมือแน่นเมื่อได้ยินเสียงร่างบางที่ร้องขอความช่วยเหลืออย่างหวาดกลัว ร่างบางคงจะกลัวและขวัญเสียไม่ใช่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                      แก๊ก แก๊กก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไงจ้ะที่รัก “ เติ้ลเดินเข้ามา พร้อมกับไวน์1แก้ว ทำให้ฟางรีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน ป๊อปปี้และโทโมะมองหน้ากันอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ยะ อย่าเข้ามานะ ฮึกฮืออ อย่าทำอะไรฟางเลยนะ ฟางขอร้อง “ ฟางยกมือไหวแล้วขอร้องทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ทำไมละฟาง เธอเป็นของฉันแล้วนะ ฉันจะดูแลเธออย่างดี ฉันสัญญา “ เติ้ลพูดพร้อมกับลูบแก้มของร่างบางอย่างอ่อนโยน เขาเองก็รักผู้หญิงคนนี้ไม่น้อยไปกว่าใครทั้งนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  ไม่... ฟางไม่ได้เป็นของเติ้ล เติ้ลพาฟางมาที่ไหน ปล่อยฟางไปนะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เติ้ล!” โทโมะครางชื่อเบาๆก่อนจะเปิดพิกัดของปลายสาย ก็ได้รู้ที่อยู่โดยที่ทั้ง2หนุ่มไม่รอช้าที่จะรีบไปช่วยสาวหวานทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ๊ะ อื้มม มะไม่ “ ฟางร้องครางอย่างเสียใจเมื่อชายหนุ่มเริ่มทำร้ายเธออีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อื้มม ฟางเธอหวานจริงๆ กี่ครั้งๆก็ยังไม่เคยลดเลย “ เติ้ลพูดกับสาวหวานอย่างพอใจ ป๊อปปี้ที่ฟังอยู่โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเขาพร้อมที่จะฆ่าไอ้ผู้ชายคนนี้ได้ทุกเมื่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เติ้ล ฮึก เติ้ลรักฟางไม่ใช่หรอ อย่าทำร้ายฟางอีกเลยนะ “ ฟางยกมือไหว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ๊าสส์ “ เติ้ลไม่ฟังสิ่งที่ร่างบางพยายามขอร้อง แต่กลับจับแกนกลางของตัวเองเข้าไปในตัวของหญิงสาวอย่างป่าเถื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮืออ อ๊ะๆ อ๊ะ ฮึก อ๊ะๆๆ “ เสียงครางที่สลับกับเสียร้องไห้ ดังอย่างไม่ขาดสาย ป๊อปปี้และโทโมะโกรธจนไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่า พวกเขาทั้งสองคนจะทำอะไรได้บ้าง...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฉันจะฆ่ามัน!! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โถ่เว้ย!! “ ป๊อปปี้ที่ทนฟังเสียงไม่ไหว เขาเจ็บเหลือเกิน เจ็บมากกว่าที่เห็นเพื่อนชายของเขาอยู่กับสาวหวาน ตอนนี้ คนที่เขารักกำลังโดนย่ำยี เสียงร้องไห้และเสียงอ้อนวอนของเธอทำให้เขาคลั่ง แต่ตอนนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด เขาอยากจะเข้าไปปลอบประโลมเธอ อยากจะฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้น คนที่ทำร้ายเธอ แต่เขากลับทำไม่ได้ เขาช่วยเธอไม่ได้....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..................................................................................

เลวจริงๆๆ555