เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่11
 
 
 
 
 
 
 
 

 
“ พี่มีความสุขจังเลยฟาง “ ป๊อปปี้พูดกับสาวหวานที่เขานอนกอดอยู่บนเตียง
 
 
 
 
 
 
 
“ คะ “
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่ไม่อยากกลับเลยสิ  เราอยู่ที่นี่กันเถอะนะฟาง “ ป๊อปปี้พูดกับฟาง หญิงสาวเงยหน้ามองป๊อปปี้ก่อนจะลูบแก้มเนียนของชายหนุ่มเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เราหนีความจริงไม่พ้นหรอกคะพี่ป๊อป “
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นพี่จะไปบอกทุกคนว่าฟางเป็นของพี่ “ ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้พูดแบบนี้ก็รีบกอดชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ได้คะ แก้วจะต้องเสียใจ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วเราละฟาง เราไม่เสียใจหรือไงที่เห็นพี่กับแก้วก็ต้องหมั้นกัน “ ป๊อปปีพูดอย่างไม่เข้าใจ เธอเป็นห่วงคนอื่นทั้งๆที่ไม่คิดบ้างเลยว่าตัวเธอและตัวเขาจะเจ็บมากขนาดไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ถึงมันจะเจ็บแค่ตอนนี้ฟางมีความทรงจำดีๆกับพี่ ฟางก็มีความสุขมากเพียงพอแล้วละคะ “ ฟางกอดป๊อปปี้แน่นเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่กอดตอบหญิงสาวเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่อยากอยู่กับคนที่พี่รัก ทำไมเราไม่สู้ไปด้วยกันละฟาง “ ป๊อปปี้พูดพร้อมกับลูบผมฟางเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ............ “
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ............. “ ทั้ง 2 คนสบตากันนิ่งก่อนที่ป๊อปป้จะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวจนประกบโพรงปากบาง ลิ้นหนาเข้าไปหยอกล้อกับลินบางอย่างมีความสุข ป๊อปปี้พลิกตัวคร่อมหญิงสาวเอาไว้ส่วนฟางเองก็เอามือโอบรอบคอชายหนุ่มไว้เช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ครืดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 ‘ แม่ ‘
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ รับเถอะคะ “ ป๊อปปี้ผละออกจากฟางอย่างเสียดายก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นแม่ของตัวเองก็มองหน้าฟางอย่างชั่งใจ ฟางยิ้มแล้วพูดกับชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ครับแม่“ ป๊อปปี้รับสายแล้วกอดฟางเอาไว้ฟางยิ้มอย่างมีความสุขแล้วหลับตาลงในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
( อยู่ภูเก็ตสินะ ) ป๊อปปี้แอบตกใจเมื่อแม่ของเขารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนดังนั้นแม่ก็ต้องรู้ว่าเขาอยู่กับใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ครับ “ ป๊อปปี้เองก็ไม่ชอบทีจะต้องคาราคาซังเลยเลือกทีจะตอบไป
 
 
 
 
 
 
 
 
( อยู่กับคู่หมั้นตาโมะสินะ ) เสียงเรียบของคุณหญิงภาวิณีดังขึ้น ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่หลับตาอยู่ก็ถอนหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แม่มีอะไรครับ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
( กลับมาภายในวันนี้ พรุ่งนี้คืองานหมั้นของแก )
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แม่!!! “
 
 
 
 
 
 
 
 
( ถ้ากล้าที่จะเถียงฉันก็ลองดูนะ ภาณุ )
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แต่ผมกับแก้วไม่ได้รักกัน “ ฟางหลับตาฟังร่างสูงที่โอบกอดเธอพูดกับสายในโทรศัพท์อย่างนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
( แต่แม่นั่นก็ไม่ใช่คู่หมั้นแกเหมือนกัน!! )
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แม่ครับผมรักฟาง “
 
 
 
 
 
 
 
 
“ !!!!!!!!!! “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
( ป๊อปฟังแม่นะ ผู้หญิงที่ลูกต้องแต่งงานด้วยคือหนูแก้ว ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงของเพื่อนสนิทป๊อปนะป๊อปทำแบบนี้กับเพื่อนรักของป๊อปได้ยังไง )
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไอ้โมะไม่ได้รักฟาง ผมกับฟางเรารักกันนะครับแม่ “
 
 
 
 
 
 
 
 
( แม่รู้ป๊อป แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามความต้องการของเราไปสะทุกเรื่องหรอกนะ แม่รู้เรื่องของเรากับแม่นั่นมานานมากพอแล้ว แม่ให้เวลาเรามากเกินพอแล้วป๊อป กลับมาเถอะลูก )
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แม่ครับ....” ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อนลง เขาไม่อยากกลับไปสู้ความจริง ไม่อยากเลยจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พวกเราจะกลับไปภายในวันนี้คะ “ ฟางที่ฟังอยู่นานก็พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
( แม่ขอคุยกับแม่นั่นหน่อย )
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“............ “ ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ว่าไม่เป็นไรก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาคุยแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ หนูขอโทษนะคะคุณน้า “
 
 
 
 
 
 
 
(............)
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ................”
 
 
 
 
 
 
 
 
( เลิกยุ่งกับตาป๊อปสะ เธอกับลูกฉันไม่มีทางเป็นไปได้ )
 
 
 
 
 
 
 
 
“ .........”
 
 
 
 
 
 
 
 
( เธอมีคู่หมั้นของเธอแล้ว อย่าลืมไปละ ธนันต์ธรญ์ )
 
 
 
 
 
 
 
 
“คะ” ฟางวางสายก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งไป มันถึงเวลาแล้วที่เธอและเขาต้องไปกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               ป๊อปปี้ขับรถมาส่งฟางที่บ้านของฟางเองในช่วงค่ำของวันนั้น ทั้ง 2 คนไม่มีใครยอมคุยอะไรกันเลยจนป๊อปปี้ทนไม่ไหว จึงเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเอง
 
 
 
 
 
 
 
“มันเกิดอะไรขึ้นฟาง”
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่มีอะไรนิคะ ต่อไปนี้เราเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้นนะคะพี่ป๊อป “ ฟางพูดโดยไม่มองหน้าป๊อปปี้ชายหนุ่มกุมมือฟางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ คุณแม่คุยอะไรกับฟาง “
 
 
 
 
 
 
 
“.........”
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางเราไม่คิดจะสู้ไปพร้อมกันเลยใช่ไหม “ ป๊อปปี้มองหน้าฟางเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ สู้ไปเราก็เหนื่อยเปล่าๆคะพี่ป๊อป “ ฟางพูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้บางๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่จริง! เราไม่ได้สู้แล้วเราจะรู้ยังไงฟาง “
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่กลับเถอะคะ ดึกแล้วเดี๋ยวทางบ้านจะเป็นห่วงเอานะคะ“ ฟางพดจบก็เดินลงแล้วเข้าไปในบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮึออ ....“ ฟางยินพิงประตูบ้านเธอรอให้เสียงรถของป๊อปปี้หายไปก่อนจะปล่อยโฮออกมา เธอก็เจ็บไปไม่น้องกว่าเขา แต่เธอเลือกแล้วที่จะทำตามความต้องการของพ่อและแม่ มากกว่าความต้องการของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ กลับมาแล้วหรอลูก “ คุรหญิงภาวิณีเดินเข้าไปกอดลูกชาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แม่ครับผม...”
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แกรู้ไหมห้ะว่าแกทำอะไรลงไป ถ้าไทยานนท์รู้ว่าแกเอาว่าที่หลานสะใภ้ของบ้านนั้นไป ตระกูลของเราได้มีเรื่องกันแน่ๆ “ พ่อของป๊อปปี้พูดกับลูกชาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แต่เรารักกันนี่ครับพ่อ “
 
 
 
 
 
 
 
                           เพี๊ยะ!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “เลิกบ้าได้แล้ว ป๊อปปี้! “
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ............” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาย คุณหญิงภาวิณีรีบเข้าไปโอบกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ต่อไปนี้แกจะต้องหมั้นกับหนูแก้วให้เร็วที่สุด เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นสักที “ พ่อของป๊อปปี้ตะคอกใส่ลูกชายก่อนจะเดินหนีขึ้นไปด้านบนของบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทำตามพ่อเถอะนะป๊อป “ แม่ของป๊อปปี้พุดแล้วลูบผมลูกชายอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินตามสามีขึ้นไป ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่สระว่ายน้ำอย่างเหม่อลอย
 
 
 
 
 
 
 
 
                                  ตุ้ม!!!!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ โถ่เว้ย!!!!  ทำไมว่ะ ทำไม!!! “ ป๊อปปี้กระโดดลงสระว่ายน้ำไปทั้งชุดนั้นก่อนจะทุกน้ำอย่างโมโห ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...................................................................................
ไม่ค่อยสนุกแล้วสิ555 ขอบคุณนะคะที่ยังมีคนอ่านคนเม้น 
พรุ่งนี้คาดว่าจะไม่ได้มาอัพเลยมาอัพก่อนเลย 
ยังไงขอบคุณจริงๆนะคะ