เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่10

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                ทางด้านของโทโมะและแก้วทั้ง 2 คนแทบวุ่นเมื่อทั้งป๊อปปี้และฟางหายไปพร้อมๆๆกันพร้อมกับขาดการติดต่อไปเลย แต่ท่าทางของแก้วที่จะคิดหนักที่สุด เพราะเธอคงเดาได้ไม่ยากว่าคู่หมั้นของเธอไปกับใคร แต่ที่เธอเจ็บเพราะคนๆนั้นคือเพื่อนรักของเธอ โทโมะอดเป็นห่วงแก้วไม่ได้เพราะเขารู้ว่าแก้วต้องเจ็บมากๆที่ ป๊อปปี้และฟางรักกันแต่ทำไงได้เพราะความรักบังคับกันไม่ได้ เหมือนๆกับที่เขารักเธอแต่เธอไม่ได้รักเขา...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เราโอเคไหม “ โทโมะพูดกับแก้ว วันนี้แก้วอาสามาช่วยโทโมะทำงานเพราะเธอปิดเทอมแล้ว ตั้งแต่มาทำงานแก้วเอาแต่นั่งทำงานไปเงียบๆจนบรรยากาศภายในห้องช่างน่าอึดอัดสำหรับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โอเค....มั้ง “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอาหน่าไอ้ปีอปคงไปหาเพื่อน “ โทโมะพยายามพูดปลอบใจแก้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนชายของเขาไปไหนเหมือนกันไหนจะคู่หมั้นของเขาที่หายไปเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ครับคุณแม่...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ครับ “ โทโมะวางสายจากผู้ที่เป็นมารดาก่อนจะมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ “ แก้วเห็นโทโมะมองหน้าก็ถามแล้วยิ้มบางๆให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟางอยู่ที่ภูเก็ตหน่ะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้ว! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เธอโทรมาหาคุณแม่ที่บ้านบอกว่าไปเที่ยวกับเพื่อน2-3 วันจะกลับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่...ไม่เป็นห่วงฟางหรอคะ “ แก้วถามโทโมะ ชายหนุ่มมองหน้าแก้วที่หลบสายตาของเขาแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ห่วงสิ ห่วงมากด้วยละ คู่หมั้นทั้งคนนิ “ โทโมะประชดแล้วเดินหนีออกไปจากห้องแก้วมองตามหลังร่างสูงแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ไปอยู่ที่ไหนนะพี่ป๊อป แก้วเป็นห่วงพี่นะคะ “ หลังจากที่โทโมะเดินออกไปแก้วก็กดโทรศัพท์โทรหาคู่หมั้นของเธออีกครั้งแต่ก็ได้รับการตอบกลับที่ว่างเปล่า เหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คุณแก้วคะ ช่วยด้วยคะ “ เลขาคนสวยของโทโมะวิ่งเข้ามาหาแก้วที่กำลังนั่งอ่านเอกสารภายในห้องทำงานอย่างรีบร้อนจนแก้วตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นคะ” แก้วตกใจรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะคะ คุณโทโมะ” แก้วตาโตก่อนจะรีบวิ่งตามเลขาสาวขอชายหนุ่มออกไป แล้วอึ้งเมื่อเห็นโทโมะสลบอยู่หน้าบริษัท แก้วรีบวิ่งเข้าไปประคองชายหนุ่มเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะ พี่โมะ” แก้วตบที่หน้าของชายหนุ่มหวังที่จะเรียกสติของโทโมะแต่ไร้การตอบกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เรียกรถพยาบาลหรือยังคะ”แก้วถามพนักงานคนอื่นที่มามุงดูเช่นกัน พนักงานต่างพยักหน้าก่อนที่เสียงรถพยาบาลจะมาแก้วเดินตามร่างไร้สติของชายหนุ่มไปตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาแล้วอมยิ้มร่างบางที่เขากอดมาทั้งวันหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา มันช่างเป็นอะไรทีแสนจะมีความสุข การที่ได้อยู่กับคนที่เรารักมันมีความสุขเหลือกเกินแต่ถ้าจะให้สุขมากกว่าเดิมนั่นคือเขาก็รักเราด้วยเช่นกัน...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พะพี่ป๊อป “ ฟางลืมตาขึ้นมาในช่วงค่ำก็ตกใจเมื่อไม่เห็นป๊อปปี้อยู่กับเธอก็มองหาไปทั่วแต่กลับไร้วี่แวว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โอ๊ย!! “ ฟางลุกขึ้นแล้วก้าวขาลงจากเตียงแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อความเจ็บที่แล่นเข้ามาอย่างเฉียบพลันทำให้เธอล้นไปกองกับพื้น ปีอปปี้ที่กำลังจะเดินมาปลุกหญิงสาวก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเธอก็รีบวิ่งเข้ามาดู

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง! เป็นอะไรไปครับ” ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาประคองร่างบางที่ใส่ชุดนอนแสนบางปกคลุมร่างกายเพียงชิ้นเดียว ก็เขาเป็นคนเอามาใส่ให้เธอนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟางเจ็บ “ ร่างบางน้ำตาซึมอย่างช่วยไม่ได้เมื่อความเจ็บมันบีบคั้นให้เธอเก็บน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ ป๊อปปี้อมยิ้มแล้วมองหน้าฟางอย่างขำๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ก็พี่ รัก เรานี่ “ฟางเขินหน้าแดงจัดก่อนจะฟาดไปทีหนึ่งที่แขนของชายหนุ่มป๊อปปี้หัวเราะก่อนจะอุ้มฟางไปอาบน้ำแต่ก็..ช้าอยู่ดี..^^

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อาหารอร่อยจังเลยนะคะ “ ฟางพูดกับป๊อปปี้ที่ริมชายหาด ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาเขาก็เป็นคนลงมือทำอาหารเองทั้งหมดส่วนพวกโต๊ะก็สั่งให้คนงานมาทำให้ตามความต้องการของเขา เขาต้องการให้ทุกๆนาทีของเขาและเธอเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ทำเองเลยนะ “ ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มชมตัวเอง ฟางหรี่ตามมองอย่างไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จริงๆเอ้า! “ ป๊อปปี้เห็นสายตาของฟางก็รีบพูด ฟางหัวเราะก่อนทั้ง2คนจะทานอาหารกันอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              แก้วนั่งมองชายหนุ่มหน้าหวานที่นอนไม่มีสติอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง สักพักชายหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆๆหญิงสาวยิ้มดีใจก่อนจะรีบเข้าไปประคองให้ชายหนุ่มนั่งได้ถนัดมากขึ้น...

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะเป็นยังไงบ้างคะ” แก้วยิ้มแล้วพูดกับโทโมะชายหนุ่มมองหน้าแก้วแล้วยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ดีขึ้นแล้วละ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพอพามาหาหมอ หมอก็บอกว่าพี่ปกติดีทุกอย่าง” แก้วพุดกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เปล่าหรอกพี่คงพักผ่อนน้อย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ” แก้วยิ้มแล้วพยักหน้าให้โทโมะก่อนที่หมอเจ้าของไข้จะเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่หมอหวัดดีครับ ” โทโมะยกมือไหว้พี่ที่เค้าสนิทด้วย  หมอแมนพยักหน้าช้าๆก่อนจะมองไปยังสาวห้าวที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คู่หมั้นแกใช่ไหม “ โทโมะมองหน้าแก้วที่ดูนิ่งๆไปก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ใช่หรอกพี่นี่มัน....ของไอ้ป๊อป “ โทโมะทำเป็นยิ้มให้พี่ชายต่างพ่อต่างแม่ หมอแมนเลยกล่าวขอโทษแก้วไปพลางๆก่อนจะขอคุยกับโทโมะเป็นการส่วนตัวแก้วจึงเดินออกไปหาซื้ออะไรทานด้านล่างโรงพยาบาลแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มึงนี่มันรู้ว่าตัวเองเป็นยังไงก็ยังจะดื้อ “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมทำงานนี่พี่ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วถ้ามึงตายละว้ะ !!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ก็ดี! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้โมะ!!!” รุ่นพี่ที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับโทโมะราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมาแต่เปล่าเลยพวกเขากลับเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานมานี้นี่เอง หมอแมนมองรุ่นน้องที่ดูจะดื้อเหลือเกินปกติโทโมะเป็นคนที่ดูแลตัวเองเสมอแต่นี่กลับปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้มันก็คงต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มีอะไรจะเล่าไหม “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มี“ โทโมะเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แน่! เออว่าแต่น้องคนเมื่อกี้เป็นคู่หมั้นไอ้ป๊อปงั้นหรอ “ โทโมะหันกลับมาแล้วพยักหน้าช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอ้า!! แล้วผู้หญิงที่ไปกับมันเมื่อวันก่อนละว้ะ “ หมอแมนพูดจบโทโมะมองหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่เจอมันที่ไหน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ภูเก็ต “ หมอแมนตอบกลับไปอย่าง งงๆที่ทำไมโทโมะดูจะโมโหไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าที่เฮียเจอ “ โทโมะเปิดโทรศัพท์แล้วยื่นรูปฟางให้หมอแมนดู หมอแมนพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เหอะ!!! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ป๊อปงั้นหรอ??  “ แก้วที่เดินจะเดินไปซื้อของด้านล่างแต่กลับลืมไปว่ากระเป๋าตังค์อยู่ที่ห้องของโทโมะก็เดินกลับมาจะเอาแต่กลับได้ยินเสียงโทโมะคุยกับหมอแมนก็ไม่อยากจะไปรบกวนแต่กลับได้ยินชื่อของคู่หมั้นของเธอพอดีเลยได้ยินอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................

มาอัพแล้ว ขอบคุณนะคะ ^^