ป่วนหัวใจยัยครูฝึกสอน

เมื่อจบคาบเรียนที่สามเสียงออดของโรงเรียนก็ดังขึ้นทันทีและก็ถึงเวลาพักเที่ยง

ทุกคนแยกย้ายกันไปที่โรงอาหารรวมทั้งเด็กเรียนสุดป็อปด้วย

ที่โรงอาหารพลุ่กพล่านไปด้วยเด็กนักเรียนหญิงที่มีทั้งรอสั่งอาหารและรอเจ้าชายทั้ง4

 

"พี่แทยอนนั่งนี่มั้ยค่ะเดี๋ยวหนูแบ่งที่ให้กรี๊ด....."

 

"อ๊าย.......พี่เจ้าชายทั้ง4นั่งนี่เถอะค่ะ  นั่งเถอะนะค่ะสุดหล่อ"

ผู้คนต่างกรี๊ดกร๊าดชักชวนให้เจ้าชายทั้ง4นั่งที่ตนกันใหญ่

 

"เออ....okจ่ะงั้นเดี๋ยวพวกพี่ขอโต๊ะหนึงนะจ่ะขอบคุณจ่ะคนสวย"

เป็นซูยองที่เลือกโต๊ะมาหนึ่งโต๊ะจากที่มีให้เลือก50กว่าโต๊ะ (คนมันดังก็เงี้ย 555)

 

แต่นักเรียนหญิงรุ่นน้องนี่สิโดนซูยองชมไปถึงกลับหน้าแดงเขินจนเดินสะดุดไปหลายรอบแล้ว

 

พอจับจองโต่ะเสร็จต่างคนก็ต่างแยกไปสั่งอาหาร

 

"กินไรดีวะไอแท"  ซูยองถามแทยอนขณะที่เดินไปสั่งอาหารด้วยกัน

 

"ฉันว่ากินสปาเก็ตตี้ดีกว่าวะแล้วแกอะว่าไง"

แทยอนถามซูยองเป็นหยั่งเชิงก่อนสั่งขืนสั่งผิดเดี๋ยวมันก็ไม่กินอีกแม่งโครดเสียของเลย

 

"ก็ดีนะงั้นฉันกินด้วย"

 

"ok  งั้นหนูขอสปาเก็ตตี้สองค่ะป้า"  แทยอนหันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้าน

ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้แทยอนและมองแทยอนด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม

และในขณะที่แทยอนจะยืนเงินให้ป้ากลับไม่ได้หยิบเงินแต่จับมือแทยอนแทน

แทยอนรู้สึกเริ่มกลัวป้าคนขายขึ้นมาซะดื้ๆ  ป้าพยายามดึงมือแทยอนและ

ลูบมือไปด้วย  ส่วนซูยองที่อยู่ข้างก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเพื่อนยังไงเพราะกลัวว่าตัวเอง

จะโดนไปด้วยเหมือนเทอมที่แล้ว

 

"ไม่ต้องจ่ายตังก็ได้จ่ะป้าให้ฟรีแต่แทยอนต้องเรียกป้าว่าพี่นะจ่ะ"

คําพูดนี้ทําให้แทยอนต้องกลืนนํ้าลายอย่างยากลําบาก

 

"เออ...งั้นไม่เป็นไรค่ะแทจ่ายตังก็ได้   นี่นะค่ะตัง"

พอฉันพูดจบก็รีบวางตังและรีบหยิบจานและวิ่งออกไปอย่างเร็วที่สุด

แบบไม่นึกเลยว่าฉันลืมอะไร

 

"เฮ้ย!! ไอแทรอด้วย......"

ซูยองที่เห็นเพื่อนไปแล้วก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งตามแทยอนไป

 

เมื่อเวลาพักเที่ยงหมดต่างคนก็ต่างแยกย้ายกัยไปเรียนจน........

เลิกเรียน

ทุกคนก็เริ่มกลับบ้านกันไปและเจ้าชายทั้งสี่ก็ลํ่าลากันหยั่ง

กับไปต่างประเทศแหนะฉันแทยอนอยากจะตบหัวมันคนละทีเลย

จะเว่อร์กันไปไหนนะ

และมันก็ถึงเวลาที่ฉันจะกลับบ้านบ้างแล้วหละ

ฉันกลับบ้านมาก็อาบนํ้ากินข้าวกับพ่อและแม่จนเวลาล่วงเลยไป

 

เวลา 21:00น.  

 

ในขณะที่ฉันกําลังจะนอนฉันก็นึกถึงเรื่องสนุกๆที่ฉันจะทําใน

วันพรุ่งนี้  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะทําไปเพื่ออะไรแต่รู้แค่ว่าฉัน

อยากเห็นยัยครูนั้นเวลาจนมุมจะเป็นยังไง 555แค่คิดก็สนุกแล้ว

 

แต่ในตอนนี้ฉันเริ่มง้วงแล้วหละฉันล้มตัวลงนอนและดิ้นไปดิ้นมา

จนฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

 

 

ในช่วงเช้าเวลา7:35น.!!!!!!!

 

เฮ้ย!! นี่ฉันสายแล้วหรอเนี่ย...

 

"แทลูกอย่ารีบมากนะเดี๋ยวล้ม"

แม่ฉันตะโกนในขณะที่ฉันวิ่งเพื่อมุ่งหน้าไปโรงเรียนซึ่งวันนี้ก็เป็นชุดพละด้วยทําให้

ฉันวิ่งได้สดวกขึ้น

 

"ค่ะแม่"

 

อะไรวะเมื่อคืนก็นอนหลับนี่หว่าแต่ประมาณสี่ทุ่มนะถึงจะหลับ555

 

เมื่อฉันถึงโรงเรียนก็ต้องโลงอกเพราะโชคดีที่ออดยังไม่ดังและไม่นานก็มี

เด็กนักเรียนหญิงมาจากไหนไม่รู้ซักประมาณ20กว่าคนได้มารุมตอมฉัน

จนฉันเริ่มหายใจไม่ออกะพยายามที่จะหาทางหนีออกมา

แต่ไอพวกเพื่อนฉันมันอยู่ไหนกันวะ!!! ไม่มาช่วยเพื่อนเลย!!

และสุดท้ายฉันก็ต้องทําหน้านิ่งจนทุกคนต้องยอมแหวกทางให้ในทันที

ฉันเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างสบายใจ  แต่ไอพวกเพื่อนฉันมันหายหัวไปไหนกันวะ

หรือว่าพวกมันจะอยู่ที่สนามบาส  

 

ณสนามบาสเก็ตบอล

 

ที่สนามบาสนั้นพลุ้กพล่านไปด้วยนักเรียนหญิงและเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ทุกคน

พร้อมใจกันเชียร์กลุ่มนักเรียนสุดป็อปที่กําลังเล่นบาสกันอยู่

เพียงแค่การเล่นบาสแบบไม่ซีเรียดกันแค่3คนก็ทําให้สนามทั้งสนามนั้นคึกคัก

และเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆจน......

 

ฮึบ!  หมับ!!    ฉันได้กระโดดขึ้นมาแย่งลูกบาสกลางอากาศในขณะที่ยุนอากําลัง

จะชู้ดลงห่วงอยู่แล้ว

 

"เฮ้ย!!  ไอแทแกจะมาขัดทําไมวะกําลังมันเลย"

 

ยุนอาพูดพร้อมทําหน้าเซ็งนิดๆ

 

"ทําไมแกไม่โทรมาปลุกฉันวะฉันเกือบมาสายนะเว้ย"

 

"อ้าว...ก็ทุกทีแกไม่เคยมาสายไม่ใช่หรอ  หรือว่าแกนอนดึก"

 

"ป่าวไม่ได้นอนดึกพอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อยหนะ"

ฉันตอบอย่างไม่ได้คิดอะไรแต่พอมานึกดูอีกทีทําไมเราต้องคิดแต่เรื่องของยัยครูนั้นด้วยนะ

 

ติ๊งต๊องติ๊งต๊อง  ขอให้นักเรียนเข้าห้องเรียนของตนเองได้แล้วค่ะ

 

"เออไปเข้าห้องเรียนกันดีกว่าเฮ้ย! นี่พวกแกรู้เรื่องนักเรียนใหม่ยัง"

 

ยูริถามในขณะที่ฉันและเพื่อนทั้งหมดเดินเพื่อที่จะเข้าห้องเรียน

นักเรียนใหม่หรอนี่พวกแกเป็นนักสกันรึป่าววะเนี่ยรู้ทุกเรื่องเลย

ฉันยตอบไปว่า

 

"ยังวะ  แล้วเขาจะย้ายมาอยู่ห้องไหนวะ"

 

"ก็ห้องเรานี่แหละเห็นเค้าพูดกันว่าน่ารักด้วยนะเว้ยแกสนป้าว"

 

ไอยูริมันถามพลางกอดคอฉัน  ถ้าเป็นเมื่อก่อนอะสนนะแต่ตอนนี้

มันรู้สึกไม่ค่อยอยากจะควงใครซักเท่าไร

 

"ไม่อะแกถามไอยุนกับไอซูยองดีกว่า"

 

ฉันเลยโยนขี้ไปให้ไอยุนอาและซูยอง

 

"ไม่วะเพราะตอนนี้ฉันสนอยู่คนเดียวคือครูซอฮยอน"

 

ไอยุนอาพูดพลางทําหน้าแบบเจ้าเล่ห์สุดๆ  นี่เพื่อนกูมันจะเจ้าเล่ห์ไปไหนวะเนี่ย

 

แล้วไม่นานพวกเราก็ถึงห้องและแยกย้ายกันไปนั่งโต๊ะของตนเอง

 

ไม่นานเสียงคุยเจอะแจะในห้องก็เงียบลงเพราะยัยครูฟานี่ดันเดินเข้ามาและทําหน้า

อย่างกับอดข้าวมา2วันสงสัยอยากรู้ว่าเราจะทําอะไรในวันนี้อะสิ

 

"สวัสดีจ่ะนักเรียนวันนี้ก็เปิดเทมอวันที่สองแล้วนะจ่ะยังไงก็ตั้งใจเรียนนะจ่ะ"

"ค่า........"   นักเรียนทุกคนตอบพร้อมกันยกเว้นฉัน

ฉันจะไม่ตั้งใจเรียนก็เพราะเธอนั้นแหละ  โถ่เว้ย!วันนี้กะว่าจะไม่อารมย์เสียแล้วนะ

เพราะยัยนั้นคนเดียวทําไมวะเห็นหน้าทีไรหงุดหงุดทุกที

 

"ควอนยูริ"

"มาค่ะ"

"อิมยุนอา"

"มาค่ะ"

"ชเวซูยอง"

"มาค่ะ"

"คิมแทยอน"  เงียบ........... "คิมแทยอน" "ไม่มานะ"

เฮ้ย!! นี่ฉันนั่งหัวโด่อยู่นี่ไม่เห็นหรือไงวะ  ได้....จะเล่นอย่างงี้ใช่มั้ย...

เมื่อฉันระงับอารมย์ไม่อยู่สิ่งที่เกิดขึ้นคือฉันยืนขึ้นพร้อมกับตบโต๊ะเรียน

ด้วยความโมโห

 

ป้าบ!!!

"ครูค่ะเดี๋ยวหนูขอพบที่ห้องพักครูหน่อยค่ะ"   ฉันตอบอย่างกัดฟันด้วยความโมโห

 

"ได้สิแต่ครูขอเช็คชื่อให้เสร็จก่อนนะฮิฮิ"

 

หนอย...กล้าหัวเราะฉันหรอยัยครูตัวแสบได้เดี๋ยวฉันทําให้หัวเราะไม่ออกเลย

 

"okจ่ะเดี๋ยวเจอกันในคาบครูพรุ่งนี้นะสวัสดีจ่ะ"

"สวัสดีค่ะคุณครู"  

 

เมื่อฉันฟังยัยครูฟานี่เทศน์จนจะหลับอยู่แล้วยัยครูฟานี่ก็เดินออกไปเลย

นี่ยัยครูนั้นลืมที่ฉันพูดหรอ!  หนอย.....

ฉันรีบตามยัยครูนั้นไปแบบไม่ฟังคําเรียกจากเพื่อนฉันเลย

 

"นี่เธอ...นี่ยัยครูฟานี่!" นี่เธอแกล้งไม่ได้ยินหรอโถ่เว้ย!! ยัยครูหมี

ฉันทนไม่ไหวจึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปดึงแขนยัยครูหมีให้หันมาคุยกัน

 

"นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันเรียกจริงๆหรือว่าแกล้งกันแน่"

 

"ป่าวนะครูไม่ได้ยินจริงๆ...แล้วเธอมีอะไรกับครูหรือป่าว"

หนอย....ยัยครูตัวแสบตอบเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ     ได้.......

 

"มีแน่มานี่เลย!"  ฉันพูดด้วยอารมย์ที่ขุ่นมัวและดึงมือยัยครูฟานี่ให้ตามไปที่

ห้องทดลองวิทยาศาสตร์ชั้น6 ซึ่งตอนนี้ฉันแน่ใจว่าไม่มีใครใช้แน่นอน

เพราะคนส่วนมากเขาจะใช้ห้องทดลองชั้น3ซะมากกว่า

 

ตลอดทางก็มียัยครูฟานี่ทั้งบ่นทั้งขันขืนการลากของฉันจนทําให้ฉันเริ่มรําคาญขึ้นมาแล้ว

จะเล่นตัวอะไรนักหนาวะ  ทํายังกับไม่เคยถูกใครลากมาก่อนเหอะเชื่อตายละ

อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว  อายุก็มากแล้วแต่ทําไมหน้ายั่งกับเด็กพึ่งเข้ามหาลัยเลยวะ

 

ซักพักเราก็มาถึงห้องทดลองวิทยาศาสตร์ชั้น6  ฉันไม่รอช้าดันยัยนั้นเข้าไปและล็อกห้อง

เพื่อไม่ให้ใครเห็นและไม่ให้ยัยครูฟานี่หนีไปไหนได้  คาวนี้แหละเธอเสร็จฉันแน่

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหายัยครูฟานี่ที่ใครก็บอกสวยนักสวยหนา  หึถึงจะสวยแค่ไหนฉันก็

ไม่สนหรอกฉันค่อยเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆๆๆ

 

Tiffany part

 

ตอนนี้ฉันเหมือนอยู่ในกรงของเสือที่คอยจะขยํ่าฉันได้ทุกเมื่อ

ทําเด็กคนนี้ถึงน่ากลัวจังนะ  ทําเขาต้องลากฉันมาที่นี่ด้วย

แล้วเขาจะทําอะไรฉันอะ  ในตอนนี้ฉันทั้งตกใจและกลัว

"นี่ทะ ....ทะ...แทยอนเธอจะทําอะไรอะ"

ฉันถอยหลังจนสุดท้ายหลังฉันก็ติดกับตู้เก็บอุปกรณ์ทดลองไม่นะ

แล้วทําไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วยเนี่ย  

 

"ทําไมละเธอเป็นถึงครูจะกลัวอะไรกับเด็กหยั่งฉัน"

นั้นสินะ  นี่ฉันเป็นครูนะทําไมต้องมากลัวลูกศิทย์ตัวเองด้วยแต่ฉันยังไม่ได้อ่าปาก

สั่งสอนเลยแทยอนก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันแถมยังเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีก

ทําให้ฉันตกใจและอึ่งมากแต่ทําไมหน้าฉันถึงร้อนผ่าวๆขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย

 

"ครู....สวยจัง"

 

ห่ะ!  นี่ฉันไม่ได้หูฝาดชะ..ใช่ไหมทะ ...แทยอนเขา......

ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงจนฉันกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมันจัง

และตอนนี้ฉันก็ทําอะไรไม่ถูกแล้วรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อร้อยตัวบินอยูในท้อง

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่มากสําหรับฉัน

และทันใดนั้นมันก็เหมือนมีแรงดึงดูดให้หน้าของเราสองคนเข้าใกล้กันเรื่อยๆจน....

ปากของเราสองคนประกบกันตอนนี้ในหัวฉันขาวโพลนไปหมดทําให้ฉันเหมือนโดน

มนต์สะกดเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสที่อ่อนโยนมันไม่ใช่จูบแบบธรรมดาแต่มันเป็น

จูบที่หวานมากมากซะจนร่างกายของฉันไม่ทําตามสมองที่สั่งการได้แต่มันดันทําตาม

หัวใจซะมากกว่า   แต่ทําไมจูบของเธอมันถึงมีอิทธิพลต่อครูอย่างงี้ละแทยอน

และจูบที่อ่อนโยนก็เริ่มเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่มแทนเขาดูดริมฝีปากทั้งล่างและบน

ของฉันจนมีเสียงดังออกมาแต่ทําไมเด็กคนนี้ถึงจูบเก่งจังนะ

และไม่นานแทยอนก็ยอมถอนจูบออกมาเราทั้งคู่ต่างเหนื่อยหอบและหน้าแดงไปพร้อมๆกัน

แต่.....เมื่อกี้แทยอน...จะ...จูบเราหรอ  นี่เราปล่อยให้ลูกศิทย์จูบเราได้ไงเนี่ย!

 

"แทยอนเธอ....." ฉันมัวแต่ตกใจกับจูบอยู่จนทําให้พูดอะไรไม่ออก

 

"เออ...ปะเป็นไงละจูบของเด็กมัธยมปลายสู่มหาลัยได้มั้ย"

 

"แต่ก็คงจะสู่ได้อยู่หรอกนะเพราะเมื่อกี้เธอเคลิ้มกับมันมากเลยนะ555"

ดูสิเด็กคนนี้มาจูบฉันแล้วยังกวนประสาทอีก  สงสัยเมื่อวานยังไม่สํานึกสินะ

 

"เธอมา.....จะ..จูบครูทําไมมันไม่เหมาะสมนะ "

 

"ทําไมละหรือเธอไม่เคยจูบกับใคร"  

"แต่ฉันเป็นครูเธอนะและฉันก็อายุมากกว่าเธอด้วยและ.."

 

"นี่เธอจะอะไรนักหนากับไอแค่จูบกับเด็กม.ปลาย"

 

แต่สําหรับฉันมันไม่ใช่แค่จูบธรรมดาหนะสิ  เพราะว่ามันคือ 'จูบแรกของฉัน'

และจูบนั้นมันทํามันให้ใจฉันเต้นแรงอย่างแปลกๆ  ตัวร้อนๆแปลกๆ

หายใจไม่ทั่วท้องความรู้สึกอย่างนี้....มันคือ...ความรัก....ใช่มั้ย...

 

"ป่าว....แต่มันไม่ควรแล้วก็อย่าทําอย่างงี้อีกละเดี๋ยวฉันจะไปสอนต่อแล้ว"

ฉันพูดพร้อมกับทําท่าจะเดินออกจากมุมของตู้เก็บอุปกรณ์ทดลองเพื่อที่ใครจะได้ไม่สงสัย

แต่...ไม่ไม่ง่ายอย่างงั้นหนะสิก็แทยอนดันเอาแขนทั้งสองข้างมาปิดกั้นไม่ให้ฉันออกไปไหน

นี่เธอจะทําให้ฉันกลัวไปถึงไหนเนี่ย

 

"จะไปไหน"

 

"ก็ไปสอนห้องอื่นต่อหนะสิแล้วเธอก็ไปเข้าห้องได้แล้ว"

 

"ไม่อะเพราะฉัน....ติดใจ......"

เขาพูดพลางเอาหน้ามาใกล้ฉันอีกรอบจนฉันต้องเบื่อนหน้าหนีด้วยความเขิน

และฉันก็ไม่เข้าใจว่าทําไมฉันถึงเขินแทยอนได้มากขนาดนี้เขินจนฉันตอบแทยอน

อย่างเสียงสั่น

 

"ตะ..ติดใจอะไร"

 

"ติดใจ......ปากเธอไงยัยครูตัวแสบ"

อ้ะ! เขาพูดใกล้หูฉันจนทําให้ร่างกายฉันแทบไม่มีแรงเลย

นี่เธอจะแกล้งฉันไปถึงไหนเนี่ยไอเด็กบ้า!

พอเขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องวิทย์ด้วยท่าทางกวนสุดๆ

ในตอนนี้ฉันไม่ได้ทําอะไรเลยนอกจากรีบวิ่งไปเข้าห้องนํ้าเพื่อไปล้างหน้า

ล้างตาสงบสติอารมย์ที่เผลอไผลไปกับเด็กแสบแทยอนแต่ก็ต้องพบกับสิ่งที่ฉัน

อยากจะจับเด็กนั้นมาตบหน้าสัก3-4รอบ

 

"ห้ะ! นี่ปากเราเจ่อบวมขนาดนี้เลยหรอเนี่ยหึย! ยัยเด็กแสบ"