Hatred เกมรัก เกมแค้น

 

Chapter 4

"พิม!!!"

 

ป๊อปปี้มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกใจ ไม่ผิดแน่ๆ พิมประภาคนรักของเขา

 

"พิมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ"

 

"เธอยังไม่ตาย เธอยังไม่ตายใช่มั้ยพิม"

 

"ค่ะ วันนั้นพิมกระโดดออกมาจากรถก่อนที่รถจะชนเข้ากับเสาไฟ"

 

"แล้วคุณหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าผมคิดถึงคุณขนาดไหน"

 

"พิมจะมาหาป๊อปได้ไงค่ะ ในเมื่อป๊อปแต่งงานไปแล้ว"

 

"พิมก็รู้ว่าผมไม่ได้รักยัยเด็กนั้น ที่ผมแต่งก็เพราะผู้ใหญ่บังคับ"

 

"แต่น้องฟางเธอรักและหวงคุณมาก"

 

"พอแล้วครับ ไม่ต้องพูดถึงยัยนั้น คุณรู้แค่ว่าผมรักคุณคนเดียวก็พอ"

 

ป๊อปปี้ดึงพิมเข้าไปกอด รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าแสนสวยนั้น ยังไงภาณุก็เลือกเธออยู่วันยังค่ำ!

 

การประชุมวันนี้ผ่านไปอย่างราบรื่นเว้นก็แต่สายตาของธนันต์ธรญ์ที่มองร่างบางของพิมประภาอย่างหมั้นไส้ พิมประภาดูแลเอาใจสามีของเธอแทบทุกอย่าง ทั้งๆ ที่หน้าที่นั้นมันเป็นของเธอ!

 

"พี่ป๊อปฟางอยากกลับบ้าน"

 

ฟางที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของชายหนุ่มพูดขึ้น

 

"ก็กลับไปสิ"

 

"พี่ป๊อปกลับกับฟางนะ ไปหาอะไรกินกันฟางหิวแล้ว"

 

ฟางเดินไปเกาะแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน แต่ชายหนุ่มกลับสะบัดแขนเธอออกอย่างไม่ใยดี

 

"ฉันไม่หิว"

 

"เออ ขอโทษนะค่ะคุณภาณุค่ะพิมขอตัวกลับก่อนนะค่ะ"

 

พิมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของชายหนุ่มในห้องของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินออกไปแต่มือหนาของป๊อปปี้กลับคว้าแขนเธอไว้

 

"ผมไปส่ง"

 

"ฟางไม่ยอมนะ!"

 

"เลิกโว้ยวายได้แล้วฟาง น่ารำคาญ"

 

"พี่เป็นสามีฟางนะ พี่จะไปกับมันได้ไง"

 

"อย่ามาเรียกพิมว่ามันนะ!"

 

"ฟางจะเรียก! มันแย่งพี่ป๊อปไปจากฟาง"

 

เพี๊ย!

 

ความเงียบปกคลุมรอบห้องเมื่อป๊อปปี้เผลอตบหน้าฟางไป รอยแดงปรากฎขึ้นชัดบนใบหน้าขาวของเธอ

 

"ฟางฉัน..."

 

"ฟางไม่มีวันยกมันให้พี่หรอก ยังไงมันก็เป็นได้แค่เมียน้อย!"

 

ร่างบางระเบิดอามรณ์ออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง

 

"ป๊อปค่ะพิมว่าป๊อปตามไปดูเธอดีมั้ยค่ะ"

 

"ชั่งเค้าเถอะครับ เด็กเอาแต่ใจแบบนั้น"

 

 

 

"ทำไมยังไม่กลับนะ"

 

ร่างบางเดินวนไปมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นภายในบ้านของเขากับเธอที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายปลูกเป็นเรือนหอให้เพื่อเป็นของขวัญแต่งงาน นาฬิกาบนกำแพงบ่งบอกเวลาว่านี้ก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของร่างสูงเลย

 

"สงสัยมาแล้ว"

 

ร่างบางรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถแต่มันกลับไม่ใช่ป๊อปปี้

 

"พี่โมะ"

 

"อ้าว! ฟางยังไม่นอนหรอ"

 

"ค่ะ พี่ป๊อปยังไม่กลับเลย"

 

"ไปไหนของมันนี้ก็จะห้าทุ่มแล้วนิ"

 

"พี่โมะมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"

 

"คุณแม่ให้พี่เอาชุดมาให้นะ"

 

"ชุดอะไรค่ะ?"

 

"ก็งานวันเกิดเธอไง อย่าบอกนะว่าลืม"

 

"จริงสิ! อีกสองวัน"

 

"อะไรกันลืมงานวันเกิดตัวเองได้ไงยัยตัวเล็ก"

 

"โถ่! ก็ช่วงนี้ฟางยุ่งนิค่ะ"

 

"เอ๊ะ! นั้นรอยอะไรนะ"

 

โทโมะพูดพลางมองแก้มของคนเป็นน้องที่มีรอยแดง

 

"ไม่มีอะไรนิค่ะ"

 

ฟางรีบปฎิเสธ แต่คนเป็นพี่กลับจับหน้าคนตัวเล็กเข้าไปดูใกล้ๆ

 

"นี้มันรอยอะไรฟาง"

 

"ฟางซุมซามเองไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

 

"รอยโดนตบนี้นะซุมซาม"

 

"มาทำอะไรกันดึกๆ ดื้นๆ ป่านนี้"

 

"พี่ป๊อป!"

 

เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางและโทโมะ

 

"นี้แกไปไหนมาไอ้ป๊อป ปล่อยให้ยัยฟางรอได้ไง"

 

"แกเป็นเมียฉันหรือไงไอ้โมะ เมียฉันยังไม่พูดอะไรซักคำ"

 

"แล้วบนหน้ายัยฟางนี้รอยอะไร ทำไมแกไม่ดูแลน้องฉัน!"

 

"พี่โมะกลับไปก่อนนะค่ะ ดึกแล้วเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง"

 

ฟางพยายามกล่อมคนเป็นพี่ให้กลับบ้าน แต่ก็ไร้ผล เมื่อโทโมะตรงเข้ามากระชากคอเสื้อป๊อปปี้เรียบร้อยแล้ว

 

"ปล่อย"

 

"ใครทำอะไรยัยฟาง"

 

โทโมะมองคนตรงหน้าอย่างโมโห ที่บ้านของเค้าเลี้ยงหญิงสาวมาตั้งแต่เล็กจนโต เฝ้าดูแลทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหิน แล้วนี้มันคืออะไร! นี้แต่งงานกันไปแค่สองวันมีรอยตบกลับมา แล้วอยู่ไปเรื่อยๆ น้องสาวของเค้าจะไม่โดนยิ่งกว่านี้หรอ

 

"ฉันทำเอง"

 

ผั๊วะ!!!

 

ร่างสูงลงไปกองกับพื้นตามแรงชกของโทโมะทันทีเมื่อพูดจบ

 

"พี่ป๊อป!"

 

ร่างบางรีบวิ่งเข้ามาพยุงป๊อปปี้ แต่ก็ถูกผลักออก

 

"มึงก็รู้ใช่มั้ยไอ้โมะว่ากุไม่ได้รักน้องมึง"

 

"ไอ้ป๊อป!"

 

"พี่โมะหยุด!"

 

ฟางรีบเข้ามาห้ามพี่ชายตัวเอง

 

"มึงจำไว้นะไอ้ป๊อป ถ้าวันไหนที่ยัยฟางไม่รักมึงแล้ว วันนั้นมึงจะไม่ได้เห็นน้องกุอีก!"

 

โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไป ที่เค้ายอมก็เพราะน้องสาวของเค้ารักมัน รักมาตลอด ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าเพื่อนของเค้าทำอะไรกับน้องสาวเค้าบ้าง แต่ที่เค้าต้องทนมาตลอดก็เพราะน้องสาวของเค้ายังรักมันอยู่ รักคนไม่มีหัวใจอย่างมัน!

 

"พี่ป๊อปไปไหนมาค่ะทำไมกลับดึก"

 

ฟางถามคนเป็นสามีเมื่อเดินมาถึงห้องนอนป๊อปปี้วางเสื้อสูทลงบนเก้าอี้ก่อนจะหันมาตอบร่างบางอย่างรำคาญ

 

"ยุ่ง!"

 

"ฟางเป็นห่วงพี่นะ!"

 

"แต่ฉันไม่ต้องการความห่วงใยจากเธอ!"

 

"ไปหามันมาใช่มั้ย"

 

"ฉันจะไปหาใครก็เรื่องของฉัน"

 

"ฟางไม่ให้พี่ไปหามันหรอก พี่เป็นของฟางเป็นของฟางคนเดียว"

 

ร่างบางเดินตรงไปหาร่างสูงก่อนจะเกี่ยวคอร่างสูงให้โน้มลงมา ร่างบางดึงป๊อปปี้เข้ามาจูบลิ้นของเธอแทรกเข้าไปในปากของร่างสูงอย่างร้อนแรง ป๊อปปี้เองก็เริ่มข่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ อุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะวางร่างเล็กลงบนเตียง มือหนาดึงชุดนอนสีหวานของเธอออกจนร่างบางไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว

 

"อืม...พี่ป๊อป"

 

"หวานจังครับคนดี"

 

ป๊อปปี้พูดพลางซุกคอคนข้างใต้ สองมือของเค้าไม่ปล่อยให้ว่าง มือหนาบีบเค้นหน้าอกของคนตัวเล็กทำเอาฟางครางออกมาด้วยความเสียว

 

"พี่ป๊อป ฟาง อื้อ!"

 

"ใจเย็นครับเด็กน้อย ถอดเสื้อให้พี่หน่อยสิ"

 

ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งลงข้างเธอ ฟางลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อคนตรงหน้าจนมันหลุดออกจากตัวร่างสูงไป

 

"กางเกงด้วยสิครับ"

 

"พี่ป๊อป!"

 

คำพูดของป๊อปปี้ทำเอาฟางหน้าแดงขึ้นมาทันที

 

"เร็วสิ พี่มีงานต้องทำอีกนะ"

 

ฟางได้ยินดังนั้นจึงต้องปลดกางเกงของร่างสูงอย่างช่วยไม่ได้ มือบางปลดเข็มขัดออก ตามด้วยกระดุมกางเกง จนไปถึงซิบ...

 

"หยุดทำไมครับ"

 

"เค้าก็อายเป็นนะ!"

 

ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อจู่ๆ ร่างบางก็หยุดลงดื้อๆ หน้าขาวแดงจัดด้วยความอาย เธอไม่กล้ามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ

 

"โอเคงั้นพี่จะให้ตัวช่วยเรา"

 

ป๊อปปี้พูดพลางดันร่างบางลงไปนอนกับเตียง ก่อนจะก้มหน้าลงไปหาดอกกุหลาบเบื้องล่าง เค้าจับขาสวยแยกออก ลิ้นหนาแตะลงบนดอกกุหลาบก่อนจะลากขึ้นลง ทำเอาร่างบางแทบดื้นพลานเพราะความเสียว

 

"อ๊ะ...อืมมมมมม"

 

"แน่นชะมัด"

 

ร่างสูงบ่นเมื่อเค้าส่งนิ้วเรียวเข้าไปในกายเธอมันแน่นจนตอดรัดนิ้วเค้า นี้ขนาดเค้ายังไม่ได้ใส่เข้ายังแน่นขนาดนี้ ถ้าใส่เข้าไปจะเป็นยังไง

 

"พี่ป๊อป อืม...ฟาง...ฟาง"

 

"พี่รู้แล้วเด็กน้อย ใจเย็นนะครับ"

 

ป๊อปปี้พูดก่อนจะผลั่กออกจากกุหลาบแสนสวยขึ้นมาจูบคนข้างใต้ ร่างสูงถอดกางเกงราคาแพงออกก่อนจะสลัดมันทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

 

"กรี๊ด!!!"

 

"ชู่ว! ใจเย็นนะครับคนดี"

 

"พี่ป๊อป ฟางเจ็บ ฮึก"

 

ร่างบางร้องลั่นเมื่อร่างสูงฝั่งแกนกายเข้ามา ร่างกายมันเหมือนจะแตกออก น้ำตาไหลออกดวงตาคู่สวยทันที

 

"พี่ก็เจ็บ ทนหน่อยนะครับ"

 

ป๊อปปี้พูดพลางขยับตัวเข้าหาคนข้างใต้นิ้วเรียวเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน

 

"อ๊ะ...อืม"

 

เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าคนข้างใต้เริ่มปรับตัวได้แล้วก็กระแทกเร็วขึ้น ร่างเล็กข้างใต้ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เด้งสวนเค้ากลับทำเอาป๊อปปี้ครางไม่เป็นภาษา

 

"อืม...ฟางครับ"

 

"ฟางรัก อ๊ะ...พี่ป๊อป"

 

"อืม....ซี๊ด....อ่าาาาาา"

 

ร่างสูงกระแทกครั้งสุดท้ายก่อนสายธารสีขาวขุ่นจะไหลเข้าไปในตัวของร่างบาง ป๊อปปี้ซบลงบนตัวฟางอย่างหมดแรง ก่อนจะยันตัวขึ้นมาเมื่อเห็นร่างบางหลับไปด้วยความเพลีย

 

"ยัยเด็กบ้า"

 

ป๊อปปี้พูดพลางบีบจมูกของฟางอย่างหมั้นเคี้ยว มีอย่างที่ไหนเป็นผู้หญิงแท้ๆ กลับมายั่วเค้าก่อน

 

"อื้อ! เค้าเจ็บนะ"

 

ร่างบางพูดพลางปัดมือของร่างสูงออก ตาคู่สวยยังไม่ลืมด้วยซ้ำ ปากก็บ่นพึมพำๆ

 

"ฝันดีครับ"

 

ป๊อปปี้บอกก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของร่างบาง แล้วเดินไปอาบน้ำ

 

Chapter5

 

"เลิกยุ่งกับสามีฉันสิ แล้วฉันจะยกโทษให้"

 

..............................................................................

 

นางเอกเราก็ไม่เบานะเนี้ย > < ถ้า nc ไม่หนุกขอโทษด้วยน้า เจอกันตอนหน้าจ้า