Hatred เกมรัก เกมแค้น

 

Chapter 5

 

ร่างบางลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า ที่นอนข้างเธอว่างเปล่าเพราะร่างสูงกำลังอาบน้ำอยู่

 

"คนบ้า! เสื้อผ้าก็ไม่ยอมใส่ให้เค้า"

 

ฟางพูดด้วยความอายก่อนจะหยิบชุดนอนที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่ตามเดิม ไม่นานร่างสูงในชุดทำงานก็เดินออกมา

 

"ฟาง"

 

"ค่ะ"

 

"กินยาซะ เมื่อคืนเธอหลับไปก่อน"

 

แผงยาคุมถูกวางลงบนเตียงก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไปจากห้อง

 

"ถ้าเค้ามีลูก พี่ป๊อปจะรักเค้ามั้ย"

 

ฟางเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะปาดมันทิ้งแล้วเดินไปอาบน้ำ

 

 

"กินยายัง"

 

ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อเห็นฟางเดินลงมา

 

"ยัง"

 

"อย่ามาดื้อนะฟาง"

 

"เค้าไม่กิน"

 

"เธออย่าคิดนะว่าเรื่องลูกจะผูกมัดฉันได้ แล้วต่อให้มีลูก ฉันก็ไม่มีวันรักเธอหรอก"

 

"เค้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเค้ามีลูก พี่จะทนไม่มองหน้าลูกได้นานแค่ไหน!"

 

"หึ! ถ้าเธอมีลูก ฉันนี้และจะฆ่าเด็กคนนั้นเอง!"

 

"ใจร้าย! พี่มันไม่มีหัวใจ"

 

"ใช่! ฉันมันไม่มีหัวใจเพราะหัวใจของฉัน ฉันให้พิมประภาไปหมดแล้ว!"

 

"คนอย่างธนันต์ธรญ์ไม่มีวันยอมแพ้คนอย่างมันหรอก! อะไรที่เป็นของฟาง มันไม่มีสิทธิไปเป็นของคนอื่น ทั้งตัวและหัวใจ!"

 

 

บริษัท C And A

 

ก๊อก! ก๊อก!

 

"เชิญ"

 

"ตาป๊อป"

 

"อ้าวแม่ครับ จะมาไม่เห็นบอกป๊อปเลย"

 

"พอดีแม่พาหนูฟางไปซื้อของมาด้วยนะลูก พรุ่งนี้เป็นวันอะไรแม่หวังว่าลูกคงจะจำได้ใช่มั้ย"

 

"ป๊อปไม่รู้หรอกว่าวันอะไร"

 

"เอ๊ะ! เจ้าลูกคนนี้ พรุ่งนี้วันเกิดหนูฟางลูกลืมได้ไง"

 

"ป๊อปจำเป็นต้องจำด้วยหรอครับ"

 

"ตาป๊อป! หนูฟางเป็นเมียลูกนะ ลูกควรใส่ใจเธอบ้าง"

 

ก๊อก! ก๊อก!

 

"ขออนุญาติค่ะคุณภาณุ"

 

"พิมประภา!"

 

คุณหญิงภัทรริน เรียกชื่อคนที่พึ่งเข้ามาด้วยความตกใจ

 

"สวัสดีค่ะคุณหญิง"

 

"นี้เธอยังไม่ตายหรอ"

 

"ค่ะ พอดีพิมกระโดดออกมาก่อนนะค่ะ"

 

"แม่ครับ พิมเค้ามาทำงานเป็นเลขาของป๊อป"

 

ป๊อปปี้แนะนำพิมให้แม่ของตน

 

"เลขา! แล้วทำไมต้องเข้ามาทำงานในห้องกับลูกด้วย"

 

แม่ของป๊อปปี้พูดพลางมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ถูกชะตา

 

"เลขาก็ต้องทำงานกับเจ้านาย ไม่ถูกหรอครับ"

 

"แต่ลูกแต่งงานแล้ว มันไม่เหมาะสม"

 

"เจ้าตัวเขายังไม่ว่าอะไรสักคำ"

 

"ตาป๊อป! อย่ามาย้อนแม่นะ พรุ่งนี้แม่จะสั่งให้แม่นี้ออกไปทำงานข้างนอก"

 

"แม่ครับ!"

 

"ลูกต้องทำตามที่แม่สั่ง แล้วเย็นนี้พาหนูฟางมาทานข้าวเย็นที่บ้านเราด้วย"

 

คำสั่งของคนเป็นแม่ทำเอาร่างสูงยิ่งเกลียดเธอ ทำไมทุกคนในบ้านจิระคุณ ต้องตามใจเธอไปซะทุกอย่าง!

 

ป๊อปปี้เดินมาที่ห้องทำงานของร่างบางมือหนากระชากประตูออกอย่างแรง พอรู้ว่าคนที่มาคือป๊อปปี้เธอก็ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ ยิ่งทำให้ป๊อปปี้โมโหที่เธอไม่สนใจเขา

 

"เธอไปฟ้องอะไรแม่ฉัน"

 

"ฟางเปล่า"

 

"โกหก! ไม่งั้นแม่ฉันจะสั่งให้พิมออกไปทำงานข้างนอกทำไม ถ้าไม่ใช่ฝีมือเธอ"

 

ป๊อปปี้พูดอย่างโมโหเมื่อพิมประภาถูกย้ายออกไปทำงานนอกห้อง ตอนเลขาคนเก่าอยู่ก็เป็นผู้หญิง ยังทำงานในห้องเค้าได้ แต่ทำไมพอพิมประภามา จะไล่เธอไป เค้าไม่ยอมหรอก!

 

"ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอค่ะ พี่มีเมียแล้ว ก็ควรสนใจเมีย ไม่ใช่เมียน้อย"

 

"ธนันต์ธรญ์!!"

 

"อย่ามาทำร้ายข้าวของในห้องฟางนะ ฟางไม่ชอบ"

 

ฟางพูดดักร่างสูงเพราะเธอรู้ดีว่าพอร่างสูงโว้ยวายก็ชอบทำร้ายข้าวของ

 

"เธอจะตามจองเวรฉันไปถึงไหนกัน"

 

"ก็จนว่าพี่จะเลิกยุ่งกับแม่นั้น แล้วมีฟางคนเดียว"

 

"ชิ! นอนฝันกลางวันไปเถอะ เย็นนี้ถ้าฉันไม่เจอเธอที่นี้ คืนนี้เธอไม่ต้องนอนแน่ฟาง!"

 

 

เข็มบนนาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว แต่ก็ไร้วี่แววของคนที่เป็นสามีของเธอ

 

"ไหนบอกให้รอๆ สุดท้ายก็ไม่มา"

 

ร่างบางพูดขึ้นก่อนจะลุกออกไปหาป๊อปปี้ที่ห้องทำงาน

 

"ยังเข้าไม่ได้นะค่ะคุณฟาง"

 

เสียงของพิมดังขึ้นเมื่อเห็นร่างบางของฟางกำลังจะเปิดประตูเข้าไป

 

"ทำไม"

 

"คุณภาณุสั่งไว้ว่าต้องขออนุญาติก่อน"

 

"แต่ฉันเป็นเมีย"

 

"ดิฉันทราบค่ะ แต่คุณภาณุสั่งไว้"

 

"เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ รีบๆ บอกเขาสิว่าฉันมาหา"

 

"คุณภาณุค่ะ คุณฟางมาขอพบค่ะ"

 

พิมโอนสายโทรศัพท์เข้าห้องทำงานของเจ้านาย

 

"ให้รออยู่นั้นและ อีกห้านาทีผมออกไป พิมคุณช่วยเข้ามาเอาเอกสารไปทีนะ"

 

"ค่ะ"

 

"ขอตัวก่อนนะค่ะคุณฟาง"

 

พิมพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่ม

 

"ป๊อปค่ะ พิมว่าที่จริงป๊อปน่าจะให้คุณฟางเข้ามารอข้างใน"

 

พิมพูดขึ้นเมื่อเดินมาที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่ม ร่างสูงกำลังนั่งเคร่งเครียดอยู่กับเอกสารกองโต

 

"เดี๋ยวทนไม่ได้ยัยนั้นก็กลับไปรอที่ห้องเองนะและ"

 

"แต่ป๊อปค่ะ"

 

"เย็นนี้พิมกลับเองได้ไหมครับ คุณแม่ให้ผมพายัยนั้นไปทานข้าวที่บ้าน ผมคงไม่ได้ไปส่งคุณ"

 

"ค่ะ เดี๋ยวพิมกลับแท๊กซี่ได้ค่ะ"

 

"แล้วรถคุณ"

 

"ป๊อปคงไม่ได้ความจำไม่ดีว่ารถพิมถูกไฟไหม้"

 

"ผมลืมไป งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณก่อนละกัน"

 

"ไม่ได้หรอกค่ะ ป๊อปต้องพาคุณฟางเธอไปทานข้าวที่บ้านป๊อปนะ"

 

"แต่ผมปล่อยคุณกลับคนเดียวไม่ได้หรอกมันอันตราย"

 

"แล้วคุณฟางจะไม่ว่าป๊อปหรอค่ะ"

 

"ไม่ต้องไปสนใจเธอมากหรอกครับ เสร็จสักที"

 

ป๊อปปี้พูดพลางวางปากกาลง

 

"งั้นเดี๋ยวพิมออกไปรอข้างนอกนะค่ะ"

 

"อย่าพึ่งไปนะครับ ผมอยากกอดคุณจัง"

 

ป๊อปปี้พูดพลางดึงพิมเข้ามากอด ร่างสูงเกยคางลงบนไหล่ของพิมประภา

 

"ป๊อปค่ะ เดี๋ยวคุณฟางเธอมาเห็น"

 

"ผมไม่สน คุณเป็นผู้หญิงที่ผมรักแต่ยัยนั้นไม่ใช่"

 

"แต่เมื่อคืนพี่ป๊อป ยังนอนครางอยู่บนตัวฟางอยู่เลยนะ!"

 

เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของฟางเดินเข้ามา

 

"คุณฟาง!"

 

พิมรีบผลั่กออกจากตัวป๊อปปี้ด้วยความตกใจ

 

"นังหน้าด้าน!"

 

"หยุดนะฟาง!"

 

"ถ้าฟางไม่หยุดพี่ป๊อปจะตบฟางอีกหรือไง"

 

"ออกไปนะฟาง ฉันรำคาญ"

 

"เรื่องอะไรฟางจะปล่อยให้พี่ไปมีความสุขกับมันทั้งที่ฟางยังยื่นอยู่นี้ละ รอให้ฟางตายไปก่อนเถอะ พี่ถึงจะไปมีความสุขกับมัน"

 

"ฉันบอกให้หยุด"

 

"ป๊อปค่ะ พิมขอตัวกลับก่อนดีกว่านะค่ะ พิมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ป๊อปกับคุณฟางต้องทะเลาะกัน แล้วก็ฉันต้องขอโทษคุณฟางด้วยนะค่ะสำหรับเรื่องเมื่อกี้"

 

"เลิกยุ่งกับสามีฉันสิ แล้วฉันจะยกโทษให้"

 

"ค่ะ ฉันจะเลิกยุ่งกับคุณภาณุ"

 

"พิม!"

 

"ป๊อปค่ะ ป๊อปมีภรรยาแล้วพิมว่าบ้างทีเรื่องของเรา"

 

"ผมไม่ยอมหรอก ผมรักคุณยังไงผมก็จะไม่มีวันเลิกยุ่งกับคุณ"

 

"พี่ป๊อป พี่เป็นสามีฟางนะ"

 

"หยุดบ้าสักทีฟาง เธอดูไม่ออกหรือไงว่าฉันเกลียดเธอ!"

 

ป๊อปปี้ตรงมากระชากแขนฟางเข้าหาตัวเอง  

 

"แต่ฟางรักพี่ รักมาตลอดแล้วก็ไม่เคยหยุดรักพี่ด้วย!"

 

"เก็บคำนี้ไว้บอกกับผู้ชายคนอื่นเถอะฟาง เพราะเธอก็รู้ว่าเธอไม่มีวันได้คำนั้นไปจากฉัน"

 

"พี่มันบ้า! ฮึก...บ้าที่สุด"

 

มือฟางทุบลงบนอกแกร่งของป๊อปปี้ ก่อนป๊อปปี้จะเหวี่ยงเธอลงพื้นอย่างรำคาญ

 

"อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็น น้ำตาเธอไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาหรอก"

 

ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาพิมประภาออกไป ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องทำกับเธอขนาดนี้ ทำยังกะเธอเป็นสิ่งของที่ไม่มีหัวใจ

 

"พี่จะรู้บ้างมั้ยว่าฟางเจ็บแค่ไหน ที่ต้องทนเห็นพี่อยู่กับมัน แทนที่จะเป็นฟาง"

 

 

ดูเหมือนวันนี้อากาศจะแปรปรวนหนัก ทั้งลม ทั้งฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก เสียงฟ้าร้องดังลงมาไม่ขาด ร่างสูงจอดรถที่ใต้อาคารลงบริษัทหลังจากที่เขาไปส่งพิมประภามา เท้ายาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นไปบนห้องทำงานของตน

 

"หายไปไหนของเขา"

 

เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามากลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า ร่างบางของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาหายไป

 

"เห็นฟางมั้ย"

 

"คุณฟางเธอออกไปตั้งนานแล้วนะค่ะ"

 

"ชิ! หางานให้ฉันจนได้ยัยเด็กบ้า"

 

ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสียเมื่อเขาโทรหาหญิงสาวไม่ติด แล้วยิ่งฝนตกหนักขนาดนี้ รถก็ไม่มีเขายิ่งเป็นห่วง ใช่! เขาห่วงเธออย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิง เขาเองก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ถึงแม้จะเกลียดเธอขนาดไหน แต่ตอนนี้มันก็คงไม่ใช่เวลามานั่งทิฐิใส่กัน ร่างสูงกดโทรศัพท์หาคนเป็นแม่ทันที บางทียัยนั้นอาจจะไปที่นั้นแล้ว

 

"แม่ครับ"

 

"ตาป๊อปนี้ลูกอยู่ไหน ทำไมยังไม่มาอีก"

 

"น้องอยู่ที่บ้านหรือป่าวครับ"

 

"น้องจะมาได้ไงถ้าลูกไม่พามา แล้วลูกยังไม่พาน้องมาอีกหรือไง"

 

"น้องหายไป"

 

"ลูกพูดว่าอะไรนะ!"

 

"ยัยฟางหายไป ผมกลับมาที่บริษัทเจ้าตัวเขาก็ไม่อยู่แล้ว ผมนึกว่ายัยนั้นไปที่บ้านแล้ว"

 

"น้องหายไปไหน หายไปได้ยังไง นี้ลูกดูแลน้องภาษาอะไร"

 

"แม่ก็รู้ว่าลูกสะใภ้คนนี้ของแม่ดื้อขนาดไหน เอาเป็นว่าผมจะตามหาน้องเองแม่ไม่ต้องเป็นห่วง"

 

 

ท่ามกลางพายุฝนแบบนี้ร่างบางของฟางเดินตากฝนไปตามทางอย่างช่วยไม่ได้ รถแท๊กซี่ไม่จอดรับเธอสักคัน จะให้นั่งรถเมล์กลับนะหรอ เธอไปไม่ถูกหรอก

 

"พี่ป๊อป ฮึก...คนใจร้าย"

 

ฟางเดินมานั่งหลบฝนที่ป้ายรถเมล์ เธอเดินมาไกลเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเธอออกมาได้ร่วมสองชั่วโมงแล้ว โทรศัพท์เธอก็ดันแบตหมดอีก จะให้นั่งรอป๊อปปี้ที่บริษัทนะหรอ หึ! เขาคงกลับมาหาเธอหรอก ป่านนี้คงหนีไปมีความสุขกับแม่พิมประภานั้นแล้วละ

 

"มีของมีค่าอะไรส่งมาให้หมด!"

 

 

Chapter 6

"ถ้ามึงดูแลน้องสาวกุดีๆ ยัยฟางจะหายไปไหมไอ้ป๊อป!"

 .......................................................................................

 

พระเอก นางเอกเราไม่มีใครยอมกันเลยเนาะ 

 ขอโทษที่นะที่อัพดึกไปหน่อยพอดีวันนี้กลับมาถึงหอดึกไปหน่อย 

นางเอกเราจะเป็นอะไรมั้ย ต้องมารอลุ้นกันตอนหน้านะจ๊ะ 

 

อย่าลืม เม้น นะจ๊ะ