Hatred เกมรัก เกมแค้น
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.48 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 14.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) ความจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 16
ร่างบางของฟางและโทโมะหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของป๊อปปี้ ร่างบางตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปภาพตรงหน้าทำเอาเธอแทบล้มทั้งยืน ภาพของพิมกำลังจูบกับสามีของเธอ!
“พี่ป๊อป!”
“อ้าวมาแล้วหรอค่ะ น่าเสียดายนะค่ะเรากำลังสนุกกันอยู่เลย”
พิมหันมามองผู้ที่มาใหม่พลางยิ้ม
“นี้เธอทำอะไรไอ้ป๊อป ทำไมมันถึงหมดสภาพแบบนี้”
โทโมะถามเมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟา
“พิมไม่ได้ทำอะไรนิค่ะ แค่รื้อฟื้นความหลัง”
“ฉันกะแล้วว่าเธอต้องไม่ได้มาดีพิมประภา”
“ฉันกับป๊อปเรารักกัน ถ้าไม่มีแกป๊อปก็ต้องรักฉัน”
“พี่ป๊อปเขาอุตสาห์หวังดีกับเธอ แต่เธอกลับทำแบบนี้กับเขาได้ยังไงกัน”
“หวังดีงั้นหรอ โกหกทั้งนั้นสายที่เขามองฉันมันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่วันที่แกมาตั้งงานกับเขา ป๊อปมองฉันแปลกไปมันไม่เหมือนเดิมได้ยินมั้ย มันไม่เหมือนเดิม!”
พิมตะหวาดลั่นก่อนจะหยิบแจกันบนโต๊ะทุ่มลงกับพื้นแตกกระจาย
“แต่พี่ป๊อปเขาก็รักเธอนิ! ตอนที่เขารู้ว่าเธอกลับมาเขาดีใจขนาดไหนเธอก็รู้”
“มันหลอกลวงทั้งนั้น! มันหลอกน้องสาวฉันให้รักแล้วก็ทิ้งน้องสาวฉันไป”
“เธอพูดเรื่องอะไรกัน”
“หึ! พวกแกคงไม่รู้สินะว่าฉันมีฝาแฝด”
“แสดงว่ารูปที่ฉันเห็นที่วัด!”
“ใช่! น้องสาวฉันเองพิมประภา”
“ถ้าคุณไม่ใช่พิมคุณเป็นใครกันแน่”
“ฉันชื่อพลอยทิพย์ เป็นพี่สาวฝาแฝดของพิมประภา!”
“!!!!”
“แสดงว่าพิมประภาตายแล้วจริงๆ”
“ใช่! น้องสาวฉันมันตายก็เพราะสามีแกไงนังฟาง”
“พี่ป๊อปทำอะไร”
“วันนั้นมันนัดน้องสาวฉันออกไปที่ร้านอาหาร”
“พิมครับเจอกันตอนสองทุ่มนะครับร้านเดิม”
“ค่ะพิมจะรอนะค่ะ”
“แล้วเจอกันครับ”
ร่างสูงมองนาฬิกาที่ข้อมือเข็มบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาว่านี้ทุ่มกว่าๆ แล้ว ป๊อปปี้ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานก่อนจะเดินออกไป
ทางด้านพิมประภาเองเธอก็ขับรถออกมาหาร่างสูงตามที่เขานัดไว้ เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเธอจึงหันไปเปิดดู
เลิกยุ่งกับพี่ป๊อปซะ พี่ป๊อปเขาเป็นของฉัน!
“คุณฟาง”
เอี๊ยด! โครม!
“แกก็อีกตัวนังฟาง ถ้าวันนั้นแกไม่ส่งข้อความมาน้องฉันก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้!”
พิมพูดอย่างเครียดแค้น
“แต่วันนั้นรถฉันก็ถูกตัดเบรก แล้วรถของพิมประภาก็เกือบจะชนฉัน ถ้าฉันไม่หักหลบ”
“ก็ฉันตั้งใจให้แกตายไง ฉันถึงส่งคนไปตัดสายเบรกรถแก”
“ฟาง ฟาง”
เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นอย่างคนไร้สติ มือคว้าไปมาอยู่กลางอากาศเหมือนต้องการหาอะไรบ้างอย่าง
“พี่ป๊อป!”
“อย่าเข้ามานะ”
พลอยทิพย์ชูมีดขึ้นมาขู่ฟางที่จะเข้ามาหาป๊อปปี้
“อย่าทำอะไรพี่ป๊อปนะ”
“ฟางครับ”
ยิ่งร่างสูงเรียกหาเธอเท่าไร ฟางก็ยิ่งร้อนใจกลัวว่าผู้หญิงตรงหน้าจะทำอะไรกับสามีของเธอ
“เรียกหากันจังนะ ไม่ต้องกลัวนะค่ะป๊อปเดี๋ยวฉันจะทำให้คุณไปหาน้องสาวฉันเอง”
พลอยทิพย์พูดกับป๊อปปี้พลางเอามีดเข้าไปใกล้เขา
“เธออย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”
โทโมะรีบห้าม
“เธอต้องการอะไร! ฉันให้เธอได้หมดขออย่างเดียวอย่าทำพี่ป๊อป”
“ต้องการงั้นหรอ หึ! ฉันต้องการชีวิตมันไง มันทำให้น้องสาวฉันเสียใจมาตลอด”
“เธอคงกลับมาแก้แค้นพี่ป๊อป”
“ฉลาด! สมกับเป็นเธอนะธนันต์ธรญ์”
“เรื่องนี้ฉันก็มีส่วนผิด ฉันแย่งพี่ป๊อปมาจากพิม”
“ฟางนี้เธอพูดอะไร”
“ฟางแย่งเขามาจริงๆ ค่ะพี่โมะ พี่ป๊อปกับพิมเขาสองคนรักกันมาก ถ้าคุณแม่ไม่จับฟางกับพี่ป๊อปแต่งงานกัน ถ้าฟางไม่งี้เง่าเอาแต่ใจอยากได้พี่ป๊อปมาเป็นของฟาง พิมคงไม่ตาย”
“แต่ตอนนี้ป๊อปมันรักฟางนะ มันรักฟาง รักลูก”
“ดูสิค่ะป๊อป น่าประทับใจแทนคุณจังเลยนะค่ะมีผู้หญิงที่แสนดีทั้งสองมาลุ่มรักคุณ อีกคนก็แสนดียอมไปหมด อีกคนก็รักจนยอมทุกอย่าง”
พลอยทิพย์เอามีดกรีดลงบนแขนชายหนุ่มช้าๆ เลือดแดงสดๆ ค่อยๆ ไหลออกมา ทำเอาฟางแทบบ้า!
“หยุดนะ!!”
“เข้ามาสิ! ถ้าเธอเข้ามาฉันแทงมันแน่”
“พี่ป๊อป ฮึก..”
“ปล่อยตัวไอ้ป๊อปไปซะ แล้วทางเราจะไม่เอาเรื่องเธอ”
“เรื่องอะไรฉันจะปล่อย ฉันไม่ได้โง่นะ”
“เธอไม่ได้โง่แต่เธอคงประมาทเกินไป!”
เสียงของคุณหญิงภัทรรินเดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจที่เข้ามาจับตัวพลอยทิพย์จากทางด้านหลัง
“ปล่อยฉันนะ! พวกแกมาจับฉันได้ไง”
“เธอคงไม่รู้สินะว่าห้องตาป๊อปมีทางเข้าสองทาง เอาตัวมันไปเลยค่ะคุณตำรวจคนแบบนี้ต้องจับขังซะให้เข็ด”
“ครับคุณหญิง”
ตำรวจพูดพลางลากตัวพลอยทิพย์ออกไป
“พี่ป๊อป!”
ฟางรีบวิ่งเข้ามาหาป๊อปปี้ที่นอนนิ่งอยู่ที่โซฟา
“โชคดีแผลไม่ลึกมาก รีบพามันส่งโรงพยาบาลก่อนเถอะฟาง”
โรงพยาบาล
“พี่ป๊อปพี่หลับไปสองวันแล้วนะ เมื่อไรพี่จะฟื้นลูกรอเล่นกับพี่แย่แล้วนะ”
ฟางพูดกับร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ หมอบอกว่าเขาโดนยาสลบชนิดรุนแรงเข้าไปจึงมีอาการสลึมสลือแต่นี้ก็สองวันแล้วทำไมเขายังไม่ฟื้นซะที
“ฟาง แม่พาใครมาหาดูสิลูก”
เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับคุณหญิงภัทรรินอุ้มหลานชายเดินเข้ามา
“ลูกแม่”
ฟางว่าพลางอุ้มร่างเล็กมากอด
“ร้องไห้งอแงจะหาแต่แม่ แม่ก็เลยต้องเอามาโรงพยาบาลด้วย”
“ฟางต้องขอโทษคุณแม่จริงๆ นะค่ะ คุณแม่คงเหนื่อยแย่ช่วยฟางเลี้ยงคอปเตอร์”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก หลานแม่ แม่เลี้ยงได้เจ้าป๊อปยังไม่ฟื้นอีกหรอลูก”
“ค่ะ นี้ก็สองวันแล้ว”
“ปะป๊าๆ”
“คอปเตอร์ไม่เอาลูก ปะป๊าไม่สบายอยู่นะครับ”
ฟางรีบห้ามลูกชายที่ดิ้นจะลงไปหาพ่อของตนที่นอนอยู่
“ปล่อยเขาเถอะฟาง บ้างทีเขาอาจจะช่วยให้ตาป๊อปฟื้น”
ฟางวางลูกชายลงบนเตียงตามที่คุณหญิงภัทรรินบอก ร่างเล็กปีนขึ้นไปบนตัวคนเป็นพ่อปากก็พูดไม่เป็นภาษา
“คุณแม่! นิ้วพี่ป๊อป”
ฟางบอกอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นนิ้วชายหนุ่มขยับ
“แม่บอกแล้วว่าเขาต้องทำให้พ่อเขากลับมา”
“คอปเตอร์”
ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นก่อนจะคว้าร่างเล็กที่อยู่บนตัวเข้าไปกอด
“พี่ป๊อป”
ฟางโผล่เข้าหาป๊อปปี้อย่างคิดถึง
“นี้ฉันหลับไปกี่วัน”
“พี่หลับไปสองวันเต็มๆ ฟางนึกว่าพี่จะไม่กลับมาหาฟางกับลูกแล้ว”
“ฉันจะไม่ไปไหนแล้วฉันสัญญา”
Chapter 17
“อย่ามาทับฟางนะ ลูกอึดอัด”
“งั้นฟางก็ทับพี่แทนละกัน”
..............................................................................................
เจอกันในหน้าตอนส่งท้ายน้า 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
