Hatred เกมรัก เกมแค้น

 
Chapter 14
 
 
“ฟางครับ พี่บอกว่าไม่ให้ทำไงทำไมเราถึงดื้อจัง”
 
ป๊อปปี้เดินเข้ามาคว้าตะกร้าผ้าออกจากฟางที่ตอนนี้ท้องโตได้แปดเดือนกว่าแล้ว
 
“ก็มันว่างนิ แล้วพี่ป๊อปกลับมาเหนื่อยๆ จะให้มาทำได้ไง”
 
“แต่ฟางท้องโตแล้วนะ ไม่รู้และพรุ่งนี้พี่จะให้คุณแม่พานมสุขมาอยู่กับฟาง”
 
“ไม่เอา เค้าอยากอยู่กับพี่แค่สองคนนิ”
 
เธอตอบ ฟางไม่ยอมให้แม่บ้านมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เธอแต่งงานกับป๊อปปี้เพราะเธออยากให้บ้านหลังนี้มีแค่เขากับเธอ งานบ้านเธอก็ดูแลเองมาตลอด แต่ตอนนี้เธอเองก็ใกล้คลอดแล้วคงจะทำงานเหมือนเก่าก็คงไม่ค่อยไหว
 
“ห้ามดื้อ เรื่องนี้พี่จะไม่ตามใจเราเอาไว้ให้ลูกคลอดจนแข็งแรงดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
 
“ก็ได้ แต่ถ้าลูกคลอดเมื่อไรฟางให้นมสุขกลับไปหาคุณแม่นะ”
 
“ไม่รู้ พี่ขอดูอีกที”
 
“แต่ฟาง...”
 
“ห้ามเถียง แล้วก็ห้ามงอนด้วยเดี๋ยวลูกพี่ก็ไม่หล่อหรอก”
 
ป๊อปปี้รีบดักหญิงสาว ผลการอัตราซาวด์เมื่อสามเดือนก่อนทำให้เขาและเธอรู้ว่าได้ลูกชาย ชายหนุ่มเองเมื่อรู้ว่าได้ลูกชายก็ยิ่งเห่อเข้าไปใหญ่ซื้อของมาเตรียมให้ลูกจนเต็มบ้านไปหมด
“พี่ป๊อปอีกสองอาทิตย์ลูกก็จะคลอดแล้ว ฟางอยากให้พี่หยุดงาน...”
 
ฟางพูดพลางนั่งลงที่โซฟาข้างร่างสูง
 
“พี่ลาไว้อาทิตย์หนึ่ง พอมั้ยครับหรือว่าสองดี”
 
ชายหนุ่มพูดแทรกร่างบางเขารู้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร เพราะฟางขอเขาไว้ตั้งนานแล้ว เธออยากให้ลูกได้อยู่กับพ่อในช่วงแรกๆ
 
“สามเดือนได้มั้ย”
 
“ถ้าพี่ลางานสามเดือนลูกชายพี่คงอดตายกันพอดี”
 
“ไปทานข้าวกัน ฟางทำไว้ให้เยอะเลย”
 
“น่ารักที่สุดเลยครับ”
 
ป๊อปปี้หอมแก้มฟางก่อนจะลุกขึ้น แต่มือบางกลับจับที่ท้องตัวเองความเจ็บปวดแล่นไปทั่วท้อง
 
“พี่ป๊อปฟางปวดท้อง”
 
“ปวดท้อง นี้อีกตั้งสองอาทิตย์นะฟาง”
 
“ปวดมากเลย พาฟางไปหาหมอที”
 
“ครับๆ”
 
ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางขึ้นรถก่อนจะขับออกไปด้วยความร้อนใจกลัวว่าลูกเขาจะเป็นอะไรไป เพราะกำหนดคลอดอีกตั้งสองอาทิตย์
 
“อาหมอน้องเป็นไงมั้งครับ แล้วลูกป๊อปปลอดภัยหรือป่าว”
 
ป๊อปปี้รีบถามคนที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
 
“ใจเย็นๆ เจ้าป๊อปอาว่าคงต้องผ่าเอาเด็กออกเพราะว่าหนูฟางปวดท้องมาก อากลัวว่าถ้าเอาเด็กไว้คงจะไม่ปลอดภัยทั้งแม่และลูก”
 
“แล้วลูกป๊อปจะปลอดภัยมั้ยครับ”
 
“อันนี้อาก็ยังตอบไม่ได้ แต่อาเชื่อว่าหลานอาคนนี้ต้องแข็งแรง ป๊อปทำใจดีๆ ไว้นะยังไงลูกป๊อปกับน้องจะต้องปลอดภัย”
 
“อย่าเป็นอะไรไปนะครับ พ่อรอหนูกับแม่อยู่นะ”
 
ป๊อปปี้พูดขึ้นพลางมองเข้าไปในห้องในใจนึกเป็นห่วงลูกน้อยกับภรรยา
 
 
“เป็นไงมั่งค่ะคุณแม่ ลูกชายร้องเสียงดังเชียวค่ะ”
 
พยาบาลบอกพลางอุ้มเด็กน้อยวางลงบนอกของคนเป็นแม่ ร่างน้อยเงียบโดยอัตโนมัติเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ป๊อปปี้รีบลุกมาดูร่างน้อยในอ้อมกอดของภรรยาสาวทันที
 
“เด็กแข็งแรงดีมากเลยนะค่ะ ไม่ต้องเข้าตู้อบเลย”
 
พยาบาลเอ่ยยิ้มๆ พร้อมกับเดินออกไป
 
“พี่ป๊อปดูตาหนูสิค่ะหล่อเหมือนพี่เลย”
 
เธอพูดพลางเอานิ้วแตะแก้มลูกชาย
 
“ลูกชายพ่อหล่ออยู่แล้วใช่มั้ยครับ”
 
เด็กน้อยร้องเสียงอ้อแอทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่ต่างยิ้มตามกับความน่ารักของลูกชาย เมื่อสามชั่วโมงก่อนเขาแทบจะบ้าตายเวลาที่สุดแสนจะทรมานเมื่อต้องมานั่งรอภรรยาและลูกน้อยอยู่หน้าห้องผ่าตัด แต่สวรรค์ก็ไม่ใจร้ายกับเขาจนเกินไป หมอบอกว่าการผ่าตัดเอาเด็กออกผ่านไปด้วยดี ภรรยาและลูกน้อยของเขาปลอดภัยดีแถมเจ้าตัวเล็กแข็งแรงมากจนไม่ต้องอยู่ในตู้อบด้วยซ้ำ
 
“เป็นเด็กดี เลี้ยงง่ายๆ นะครับคนดีของแม่”
 
ฟางพูดพลางก้มลงไปหอมหัวน้อยๆ ของลูกชายด้วยความรัก โซ่คล้องใจของเขากับเธอ
 
“ขอพี่อุ้มลูกหน่อยได้มั้ย”
 
“ค่อยๆ ช้อนแกแบบนี้นะค่ะ ประคองคอแกไว้แบบนี้”
 
ฟางสอนคุณพ่อมือใหม่อุ้มลูกน้อย ป๊อปปี้รับลูกน้อยมาอุ้มไว้แนบอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มน้อยๆ นั้นด้วยความรัก
 
“ตาหนูหลานย่าเป็นไงมั่งลูก”
 
เสียงของคุณหญิงภัทรรินดังขึ้นพร้อมกับสมาชิกทั้งสองตะกูลต่างเข้ามาหาสมาชิกตัวน้อยของบ้าน
 
“หน้าเหมือนลูกเลยเจ้าป๊อป”
 
คุณหญิงภัทรรินเอ่ยพลางอุ้มหลานชายอย่างทะมัดทะแมง
 
“ลูกป๊อปก็ต้องหล่อเหมือนป๊อปสิครับ”
 
“แล้วตั้งชื่อกันยังลูก”
 
คุณหญิงดลภาถามบ้าง
 
“คอปเตอร์ พ่อเขาตั้งให้”
 
“ไม่มีชื่ออื่นแล้วหรือไง”
 
เสียงของโทโมะดังขึ้น ทำเอาคนคุณพ่อมือใหม่หันขวับมามองตาเขียวทันทีกล้าดียังไงถึงมาว่าชื่อลูกชายของเขา
 
“แกมีปัญหาอะไรไอ้โมะ”
 
“ป่าวนิ ทีแรกฉันนึกว่าแกจะตั้งชื่อหลานฉันเป็นชื่อรถเท่ๆ อย่างปอร์เช่อะไรทำนองนั้น ไม่นึกว่าจะมาแนวเครื่องบินจ๋าแบบนี้”
 
“ก็รอไว้ตั้งคนที่สองไง ดีมั้ยครับฟาง”
 
เขาว่าพลางเดินไปโอบร่างบางของภรรยาที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้
 
“พอเลยค่ะ เลี้ยงคนแรกให้ได้ก่อนดีมั้ยค่ะ”
 
“ได้อยู่แล้วครับ ลูกชายพี่เลี้ยงง่ายจะตาย”
 
“ให้มันจริงเถอะค่ะ”
 
 
 
บ้านจิระคุณ
 
นาฬิกาบนกำแพงบอกเวลาใกล้จะห้าทุ่มแล้ว แต่เด็กน้อยก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงง่ายๆ เลยตาสวยคู่นั้นมองคนเป็นแม่ตาแป๋ว ปากก็ส่งเสียงร้องอ้อแอตลอดเวลา
 
“ทำไมวันนี้ลูกชายแม่ไม่ยอมนอนละค่ะ”
 
ธนันตธรญ์อุ้มร่างเล็กของลูกชายขึ้นมาจากเปล ก่อนเสียงประตูจะดังขึ้นพร้อมร่างของหญิงสูงวัยเดินเข้ามาในห้อง
 
“อ้าวหลานย่ายังไม่ยอมนอนอีกหรอ”
 
“วันนี้ไม่ยอมนอนเลยค่ะคุณแม่ ยังมองฟางตาแป๋วอยู่เลย สงสัยรอพ่อเขา”
 
เธอพูดพลางวางร่างเล็กลงบนผ้านุ่มบนเตียงปกติป๊อปปี้จะนอนกับลูกทุกคืน ตื่นเช้ามาก่อนไปทำงานก็ต้องบอกลูก แต่เมื่อเช้าเจ้าตัวเล็กยังไม่ตื่นเขาเลยไม่ได้บอกแถมยังกลับมาดึกอีก
 
“ช่วงนี้ตาป๊อปงานยุ่งมากเลยหรอลูก”
 
“ค่ะ ช่วงนี้พี่ป๊อปกำลังยุ่งเรื่องสาขาใหม่ที่กำลังจะเปิด”
 
เธอพูดถึงสามีที่ช่วงนี้ทำงานหนักเพราะเตรียมตัวสำหรับสาขาใหม่ที่ใกล้จะเปิด เขานอนวันละแค่สองสามชั่วโมงแถมยังจะต้องตื่นกลางดึกบ่อยๆ เพราะเจ้าตัวเล็กร้องหิวนมอีก
 
“ช่วงนี้หนูฟางก็อยู่ที่นี้กับแม่ไปก่อนนะลูก พี่เขาจะได้ไม่ต้องห่วงเรากับลูก”
 
“ค่ะแม่ ฟางก็ไม่อย่าให้พี่ป๊อปมานั่งกังวลเรื่องฟางกับลูกซะเท่าไร”
 
เธอเอ่ยพลางลูบหัวเจ้าตัวน้อยทีเริ่มหลับแล้ว ตั้งแต่เธอออกจากโรงพยาบาลป๊อปปี้ก็ให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี้ชั่วคราวเพราะถ้าปล่อยเธอกับลูกไว้ที่บ้านสองคนเขาต้องเป็นห่วงมากจนไม่เป็นอันทำงานแน่ๆ
 
“หลานย่าหลับซะแล้ว งั้นแม่ไปก่อนนะลูกหนูฟางจะได้พักผ่อน”
 
นางยิ้มให้หลานชายตัวน้อยอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ไม่นานร่างสูงของชายหนุ่มก็เดินเข้ามา
 
“วันนี้งานยุ่งมากเลยหรอค่ะ”
 
เธอถามพลางถอดสูทตัวนอกออกให้เขา ใบหน้าเขาดูอ่อนเพลียเต็มที
 
“ครับ ขอโทษทีนะครับทีกลับดึกลูกหลับแล้วหรอครับ”
 
“ค่ะ เพิ่งหลับเมื่อกี้ลูกนอนรอพี่จนหลับ”
 
“ลูกชายรอปะป๊าจนหลับเลยหรอครับ”
 
ป๊อปปี้เดินไปที่เตียงก่อนจะลงไปหอมแก้มลูกชาย เด็กน้อยขยับตัวนิดหน่อยเมื่อโดนคนเป็นพ่อก่อกวนก่อนจะหลับต่อเพราะนี้ก็เลยเวลานอนของแกมามากแล้ว
 
“พี่ป๊อปไปอาบน้ำก่อนสิค่ะ กลับมาเหนื่อยๆ พี่ตัวสกปรกนะไปหอมลูกได้ไง”
 
“ครับคุณผู้หญิง”
 
ป๊อปปี้พูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป เธอสะอาดเสมอใครจะอุ้ม จะโดนตัวลูกชายเธอต้องล้างมือก่อนไม่งั้นเธอไม่ยอมให้เข้าใกล้ลูกชายเธอเด็ดขาดเพราะเด็กยังเล็กเกินไปเธอกลัวจะติดเชื้อโรคได้ง่าย ยิ่งสมัยนี้ยังมีโรคใหม่ๆ เยอะแยะเต็มไปหมด
 
 
 
Chapter 15
"พี่ป๊อป มีคนจะฆ่าเรา"
......................................................................................